แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 541

บทที่ 541คุณอย่าแช่งเธอได้ไหม

“ก็แค่ความหมายตามตัวอักษร ยังจะมีความหมายอะไรได้อีก ผมบอกให้เร็วหน่อยได้ไหม นรมนเป็นลมไปตั้งนานแล้ว”

ตอนนี้เจตต์ไม่มีเวลาคุยเล่นกับ โพนี่

โพนี่มองหน้าเขา แล้วรีบถอดเสื้อคลุมของนรมนอย่างรวดเร็ว เลือดซึมถึงเสื้อตัวในแล้ว เลือดแดงฉาน

“คุณออกไปก่อนเถอะ ฉันจะถอดเสื้อผ้านรมนผ่ากระสุนออก” โพนี่เพิ่งพูดจบ เจตต์ก็เป็นกังวลทีเดียว

“เอากระสุนออกทำไมต้องให้ผมออกไป ผมไม่แอบดูตรงที่ไม่ควรดูหรอก อีกอย่าง เธออ่อนแอขนาดนี้ คุณจะเอากระสุนออก อยากให้เธอตายหรือไง!”

“เธอตายหรือไม่ฉันเป็นคนตัดสิน คุณเป็นหมอหรือฉันเป็นหมอ สภาพร่างกายของนรมนเป็นยังไงคุณไม่รู้หรือ เธออ่อนแออยู่แล้ว ตอนนี้เลือดออกมากขนาดนี้ ฉันไม่ช่วยเธอผ่ากระสุนออก จะรอให้อักเสบจนทำให้เธอโรคกำเริบหรือไง”

โพนี่มองค้อนเจตต์ รีบลุกขึ้นไปหยิบกล่องยา เจตต์พูดไม่ออก แต่ยิ่งรู้สึกผิดอยู่ข้างใน

ถ้าหากเขาดูแลนรมนดีกว่านี้ ก็คงไม่ทำให้นรมนเป็นอย่างตอนนี้ เขาถอนหายใจ จะเดินออกไป แต่เมื่อถึงหน้าประตูก็ชะงักฝีเท้า

“โพนี่ผมขอร้องคุณ ต้องรักษาเธอให้รอด ชีวิตนี้เธอลำบากมามากแล้ว”

“ฉันรู้แล้วค่ะ”

โพนี่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา จึงไม่เห็นสายตารู้สึกผิดและกังวลที่ฉายชัดในดวงตาของเจตต์ หลังจากฉีดยาชาให้นรมน โพนี่ก็ไม่รอช้ารีบเร่งทำงานของเธอ

ระหว่างรับการรักษานรมนอยู่ในสภาวะไม่รู้สึกตัว แต่สมองหยุดไม่ได้ ทำไมกิมจิต้องการสังหารเธอ

ดูแล้วไม่เหมือนล้อเล่นสักนิด เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แล้วบุริศร์หายไปไหนกันแน่

อารมณ์ของนรมนแปรปรวนมาก โพนี่ระมัดระวังเต็มที่ระหว่างขั้นตอนผ่าตัด เธออยากเรียกนรมนให้ตื่น ตอนนี้นรมนไม่รับรู้โลกภายนอก ทำได้แต่มองเธอเจ็บปวดทรมาน

“นรมน เธอปล่อยวางทุกอย่าง วางใจให้ฉันรักษาเธอ ได้ยินฉันไหม” แม้ โพนี่ไม่ตั้งความหวังอะไร แต่ยังคงกระซิบข้างหูของนรมน

แน่นอนว่านรมนย่อมไม่ได้ยิน และไม่รู้สึกตัวที่เลือดไหลไม่หยุด ยิ่งไม่รู้สึกถึงร่างกายที่อ่อนแอ เวลาผ่านไปแต่ละนาทีแต่ละวินาที สีหน้าของ โพนี่เคร่งเครียดขึ้นเรื่อยๆ

ร่างกายของนรมนเลือดไหลเร็วมาก ชดเชยความต้องการของร่างกายไม่ได้ สถานการณ์เช่นนี้ นรมนต้องนอนพักฟื้นเต็มที่ แต่นรมนจะทำได้หรือ

สถานการณ์ตระกูลโตเล็กตอนนี้ บุริศร์เองก็ไม่รู้หายไปไหน นรมนจะนอนพักผ่อนสงบๆ ได้อย่างไร

โพนี่ถอนหายใจ พยายามช่วยชีวิตนรมนอย่างเต็มกำลัง

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย โพนี่รู้สึกอ่อนล้าทีเดียว ท้องฟ้าเริ่มมืดมิดลงแล้ว

ขณะที่เปิดประตูห้องออกมา เจตต์และกิจจากำลังรออยู่ มองเธอสีหน้าวิตกกังวล

“กมลล่ะ”

โพนี่ถามเมื่อไม่เห็นกมล

กิจจารีบตอบ “กมลหลับไปแล้ว กินข้าวแล้วด้วยครับ คุณน้าโพนี่ ไม่ต้องห่วง หม่ามี้เป็นยังไงบ้างครับ”

เจตต์ แม้จะไม่ได้ถาม แต่สีหน้าที่มอง โพนี่เป็นกังวล

โพนี่ถอนหายใจตอบ “หม่ามี้เธอไม่เป็นไรแล้ว แค่เสียเลือดเยอะ ก็เลยเพลียมาก ตอนนี้หลับแล้ว รอพรุ่งนี้เช้าค่อยเข้าไปดู ตอนนี้เธอเองก็ไปพักผ่อนก่อนเถอะ อย่าทำให้หม่ามี้เป็นห่วง”

เธอลูบหัวกิจจา น้ำเสียงอ่อนโยนมาก

กิจจาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง กระซิบถาม “ผมเข้าไปดูหม่ามี้ได้ไหมครับ”

“ได้สิจ้ะ แต่ต้องเบาเสียงหน่อยนะ ตอนนี้หม่ามี้ต้องการความสงบ รู้มั้ย”

“อึม ผมเข้าใจ ขอบคุณครับ คุณน้าโพนี่” กิจจารีบเข้าไปในห้อง

เจตต์อยากจะตามเข้าไปด้วย แต่ถูกโพนี่ห้ามไว้

“คุณเข้าไปไม่ได้”

“ทำไมผมเข้าไปไม่ได้ โพนี่คุณหมายความว่าไง”

เจตต์รู้สึกผิดมากเพราะเรื่องของนรมนอยู่แล้ว ตอนนี้ยังถูก โพนี่ขวางอีก เป็นธรรมดาที่จะหงุดหงิด

โพนี่ไม่ตอบอะไร แต่ลากเจตต์ออกไประเบียงข้างนอก เพื่อไม่ให้เด็กๆ ได้ยิน เห็นเธอระมัดระวังอย่างนี้ สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมมาก เจตต์ทันใดนั้นใจเต้นเร็ว

“ว่าไง นรมนอาการไม่ค่อยดีหรือ”