แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 543

บทที่ 543 ไม่ต้องให้แกบอกมันควรค่าหรือไม่

นรมนในที่สุดก็ได้ยินเขา เธอได้ยินที่เจตต์พูด ความไม่สบายใจที่พูดออกมาไม่ได้ทำให้เธออยากจะตื่นจากความฝัน แต่ร่างกายเหมือนมีภูเขาลูกใหญ่กดทับ ทำอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด เปลือกตาก็หนักเหลือแสน

เธอรับรู้ได้ถึงความทุกข์ของเจตต์ เธอไม่รู้จะทำอย่างไร

โลกของความรู้สึกคือการมาก่อนมาหลัง เธอมอบใจให้บุริศร์ไปแล้ว ต่อให้เจตต์ดีกับเธอมากแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางมีใจให้เจตต์

เจตต์พูดเมื่อครู่จะช่วยเธอครั้งสุดท้าย ในใจนรมนก็คิดเช่นนั้น

การปรากฏตัวของเธอมีแต่ทำให้เจตต์ทุกข์ใจ เมื่อเป็นอย่างนี้ ไม่เจอหน้าเสียดีกว่า บางทีสำหรับเจตต์แล้วเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง

นรมนปลอบใจตนเองอย่างนี้ แต่ก็รู้สึกเสียใจ เสียใจเหมือนสูญเสียญาติไปคนหนึ่ง

หลังเจตต์ออกไปจากห้อง ก็มองเห็น โพนี่เดินเข้ามา พูดเรียบๆ “ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีไหน คุณต้องดูแลเธอให้ดี”

“ฉันรับปากค่ะ!”

เมื่อเห็น โพนี่ตอบรับแล้ว เจตต์ค่อยก้าวเท้าออกไป

หลังออกจากโรงพยาบาลทหาร เขาก็ตรงกลับบ้านเก่าของตระกูลรัตติกรวรกุล 

พรรษาเห็นเขากลับมาแล้ว ตะคอกอย่างโมโห “แกยังรู้ทางกลับบ้านหรือ ถ้าตอนแรกฉันรู้ว่าแกจะไม่เชื่อฟังอย่างนี้ เอาขี้เถ้ายัดปากแกตั้งแต่เกิดแล้ว!”

“น่าเสียดายคุณไม่ได้ทำ ตอนนี้ทำได้แค่อดทนแล้วล่ะ”

เจตต์กลับมาเป็นคุณชายไม่สนโลกอีกครั้ง ทำเอา พรรษาเดือดจัด “ฉันมีลูกอกตัญญูอย่างแกได้ยังไง!”

“ผมจะรู้ได้ไง ผมไม่ใช่คนนอนห้องเดียวกับแม่ซะหน่อย”

“แก...”

พรรษามองดูเหมือนจะลงมือกับเจตต์แล้ว แต่ถูกเขาจับมือไว้ก่อน

“คุณอายุปูนนี้แล้ว รู้อยู่ว่าชนะผมไม่ได้ ยังจะทรมานตัวเองทำไม ผมยอมให้คุณตบทีหนึ่งระบายอารมณ์ ตอนที่ผมไม่อยากยอม คุณยังคิดว่าจะฟาดผมได้หรือ”

เจตต์ยังคงพูดจาบาดหู แต่น้ำเสียงไม่มีความหมายของศัตรู

“คุณ ผมรู้ในใจคุณคิดอะไร คุณอยากยอมรับพฤกษ์กลับมาหรือ ขอแค่ผมเจตต์ยังมีลมหายใจ ผมไม่มีวันยอมให้เขาเข้าประตูบ้านตระกูลรัตติกรวรกุลในฐานะลูกหลานตระกูลรัตติกรวรกุล! ไม่ว่าตอนไหน แม่กับผมคือหัวหน้าตระกูลรัตติกรวรกุลตัวจริง เมียน้อยคุณได้อยู่ที่นี่มาตั้งหลายปี ควรจะขอบคุณผมที่เมตตา ไม่อย่างนั้นผมต้องไล่เธอกับลูกไปให้พ้นหูพ้นตาแน่”  

เจตต์ผลัก พรรษาพูดอย่างเลือดเย็น “ผมจะไม่อยู่บ้านหลายวัน ให้เวลาคุณสงบจิตสงบใจ ช่วยดูแลแม่ผมให้ดีที่สุดด้วย ไม่อย่างนั้นผมจะขายทุกอย่างของตระกูลรัตติกรวรกุล คุณก็รู้ผมเป็นคนยังไง ผมไม่เคยสนใจตระกูลรัตติกรวรกุล ถ้าไม่ใช่เพราะแม่อาลัยอาวรณ์ คุณคิดว่าเมืองชลธีตอนนี้จะยังมีตระกูลรัตติกรวรกุลอยู่อีกหรือ”

“แก...”  

พรรษาโกรธจนจุกอก แต่เขารู้ดีเจตต์กล้าทำอย่างนั้นจริง

เจตต์ไม่สนใจเขาอีก เดินตรงเข้าไปในห้อง หยิบข้าวของได้ ก็ออกไปคุกใต้ดิน

ตังเมเห็นเจตต์มาแล้ว สีหน้าหวาดกลัว แต่แกล้งทำเป็นนิ่งเฉย

“คุณคิดจะทำอะไร เจตต์ฉันจะบอกคุณ ถ้าคุณมีความสามารถก็ฆ่าฉันซะ ไม่อย่างนั้นวันหนึ่งฉันออกไปได้ ฉันไม่มีทางปล่อยคุณไว้แน่”

“อย่างนั้นหรือ งั้นก็ไปตายซะ แกตายเท่านั้น นรมนถึงจะปลอดภัย”

คำพูดของเจตต์ทำให้ตังเมหน้าซีดเผือด

“คุณกล้าฆ่าฉันหรือ อย่าลืมสิ ฉันรู้เรื่องเยอะแยะที่พวกคุณไม่รู้ คุณไม่มีทางฆ่าฉัน! ไม่มีทาง!”

“ผิดแล้ว เรื่องที่แกรู้แล้วไม่อยากบอก พวกเราไปสืบเองได้ ถึงจะลำบากหน่อยก็เถอะ ต่อให้สืบไม่ได้ เทียบกับที่แกเป็นภัยกับนรมน เรื่องพวกนั้นไม่สำคัญกับผมสักนิด” เจตต์เดินเข้าไปหาตังเมช้า

ตังเมรู้สึกว่าเขาเหมือนผีร้ายปีนออกมาจากขุมนรก ตกใจจนกรีดร้องออกมา

“เจตต์ อย่าฆ่าฉัน! ถ้าคุณไว้ชีวิตฉัน ฉันยอมบอกทุกอย่าง! ฉันจะบอกทุกอย่างที่รู้ให้คุณดีมั้ย”

“ว่ามาสิ”

เจตต์หยุดที่หน้าตังเม

ตังเมมองเขา พูดเสียงหอบ “ฆ่าคนผิดกฎหมาย ต่อให้คุณคือคุณชายเจตต์ คุณไม่มีทางหนีเงื้อมมือกฎหมายพ้น คุณคิดให้ดีนะ ฉันจะบอกคุณทุกอย่าง และยังหลบไปไกลๆ ได้ ไม่มาให้คุณเจอหน้าอีก เจตต์ ถึงยังไง นรมนก็เป็นผู้หญิงของบุริศร์ ต่อให้มือคุณเปื้อนเลือดก็ไม่มีทางทำให้เธอซาบซึ้ง”

“สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่ความซาบซึ้งของเธอ ขอแค่ขจัดภัยคุกคามเธอหายไป ต่อให้ผมต้องเป็นฆาตกรแล้วยังไง ตอนนี้เธอมีบุริศร์เคียงข้าง คอยเป็นห่วง คอยเอาใจ อย่างนั้นผมก็จะช่วยเธอขจัดอุปสรรคและภัยอันตราย ให้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขก็พอแล้ว”

เจตต์พูดจบก็เดินเข้ามาใกล้ตังเมอีกครั้ง

ตังเมลนลาน เพราะเธอเห็นแววตาสังหารในดวงตาของเจตต์ เขาอยากจะฆ่าเธอจริงๆ！

“เจตต์ คุณยอมเป็นฆาตกรเพราะผู้หญิงคนเดียว ควรค่าหรือคะ”

“ไม่ต้องให้แกบอกมันควรค่าหรือไม่”

เจตต์พูดจบ ชูมีดคมกริบขึ้น เสียงตัดฉับดังขึ้น ตัดคอของตังเม

ตังเมตาเหลือก ไม่อยากเชื่อ แต่ก็ไม่อาจพูดอะไรได้อีก เธอนึกไม่ถึง เจตต์จะกล้าสังหารเธอจริงๆ

เจตต์มองเธอหมดลมหายใจ พูดเสียงเลือดเย็น “ก่อนหน้าที่ไม่ฆ่าแก ก็เพราะจะช่วยนรมนหาเบาะแส ในเมื่อแกไม่อยากพูด ก็ไม่ต้องพูดแล้ว ครั้งนี้ไปตามหาบุริศร์ ไม่รู้จะอันตรายแค่ไหน ไม่แน่ใจว่าจะกลับมาได้ปลอดภัยไหม ถึงได้ต้องกำจัดภัยอันตรายอย่างแก่ก่อน”

พูดจบ เขาก็เดินออกไป อยากจะปล่อยให้ศพของตังเมค่อยๆ เน่าเปื่อยในคุกใต้ดิน จนกลายเป็นกองกระดูก

ตอนที่เดินออกมา เขาเจอเข้ากับ พรรษาพอดี

“แกขังใครในคุกใต้ดินกันแน่”