แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 546

บทที่ 546 กินเสร็จแล้วส่งกลับบ้านเก่า!

เจตต์ชีวิตนี้ใช้ชีวิตสุขสบาย นึกไม่ถึงสุดท้ายจะต้องมาตายในที่สกปรกที่แทบไม่มีคนรู้จัก เจตต์มองมีดสั้นพุ่งมาที่อกตัวเองอย่างหมดหวัง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

ขณะที่มีดสั้นแตะเสื้อผ้าของเจตต์ มองเห็นมันกำลังจะทะลุเสื้อผ้าแทงเข้าอกเขา จู่ๆ มีดสั้นนั้นก็หยุดชะงัก เขาตะลึง เงยหน้ามอง ก็เห็นบุริศร์มองเขาเจ็บปวด เหมือนพยายามซ่อนความลำบากใจ

“ไป!”

เสียงของบุริศร์แหบพร่า

“ไปด้วยกัน! ฉันรับปากนรมนแล้ว ฉันต้องพานายกลับไปด้วยกัน” เขาพูดพลางจับมือบุริศร์แน่น

บุริศร์กุมหัวตัวเองแน่น พูดเสียงแผ่ว “ตอนนี้ผมไปไม่ได้ ออกไปก็ไม่ได้ คุณไปเถอะ ไปซะ!”

“ไม่ได้! ฉันไม่สนใจนายเป็นอะไร ฉันต้องพานายไปด้วย วางใจเถอะ ข้างนอกยังมีป้อง ไม่ว่านายเป็นอะไรไป เขาต้องหาทางรักษานายได้แน่ นายไปกับฉันก่อน นรมนรอไม่ไหวแล้ว นายยังไม่รู้ น้องชายชั่วของนายทำอะไรไว้บ้าง”

ขณะที่เจตต์กับบุริศร์ฉุดกระชากกันอยู่ การ์ดก็เข้ามาล้อมพวกเขาแล้ว

“จัดการพวกมันก่อนค่อยพูด”

บุริศร์สลัดเจตต์ออกทันที พุ่งเข้าต่อสู้กับกลุ่มการ์ด เจตต์ก็ไม่กล้าชักช้า ร่วมมือกับบุริศร์ต่อสู้ฝ่ายตรงข้าม

เด็กหญิงวิ่งหนีสุดชีวิตออกไปข้างนอก ระหว่างทางเจอเข้ากับการ์ด คิดจะขวางเธอไว้ เธอควักเอาบัตรผ่านของเจตต์ให้ดู

เมื่อการ์ดดูแล้ว ก็ให้เธอไปได้

เด็กหญิงไม่รีรอเช่นกัน รู้ดีว่าพวกเขาจะไปทางเจตต์กับบุริศร์ เธอเพียงชะงักฝีเท้านิดหนึ่ง หันไปมองแวบหนึ่ง แล้ววิ่งออกไปทางด้านนอก

“เร็ว! ขวางเด็กนั่นไว้! อย่าให้เธอหนี!” ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้น เด็กหญิงตกใจวิ่งหนีให้เร็วที่สุด จะให้พวกเขาจับตัวไม่ได้!

ไม่ได้เด็ดขาด!

บางทีเป็นเพราะคุ้นเคยกับที่นี่มาแล้ว เด็กหญิงคุ้นชินทางเป็นอย่างดี เหมือนปลาช่อนมุดไปมุดมา

การ์ดพรวดเข้ามาทางเด็กหญิง เธอมีความสามารถหลบหนี แม้ทุกครั้งเกือบจะถูกจับได้ แต่ก็รอดไปได้ทุกครั้ง มองเห็นประตูใหญ่อยู่ตรงหน้า เด็กหญิงดีใจ แต่พวกเขาดึงประตูกันขโมยลง

เด็กหญิงหน้าถอดสี

ถ้าประตูเคลื่อนลงมาปิด ถึงเธอจะมีความสามารถมากอย่างไรก็ไม่มีทางหนีรอดออกไปได้ อีกอย่าง บุริศร์กับเจตต์ยังรอเธออยู่

เด็กหญิงกัดฟัน พยายามออกแรงสุดกำลัง พุ่งออกไป ขณะที่ประตูกำลังเลื่อนลงมา เธอกลิ้งบนพื้น พุ่งออกไปได้

เสียง “ปัง” ดังสนั่น ประตูกั้นการ์ดกับเด็กหญิงออกกันคนละโลก เด็กหญิงมองดวงดาวข้างนอก สูดลมหายใจลึก

ในที่สุดเธอก็เป็นอิสระ!

น้ำตาไหลรินเป็นสายจากขอบตาของเธอ

เด็กหญิงยกหลังมือป้ายหน้า หันไปมองประตูที่ปิดลง รีบวิ่งต่อไป

เธอไม่รู้ โรงแรมอิมพีเรียล อยู่ที่ไหน และยังพูดไม่ได้ ได้แต่คลำทาง ในที่สุดเธอก็เห็นชื่อ โรงแรมอิมพีเรียล ตอนฟ้าใกล้รุ่งสาง

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเด็กหญิง

เธอรีบวิ่งเข้าไป แต่ถูกการ์ดขวางไว้

เด็กหญิงอยากจะอธิบาย แต่ติดที่พูดไม่ได้ เธอร้อนใจจนหน้าแดง

“รีบไปซะ! ที่นี่ โรงแรมอิมพีเรียลโรงแรมห้าดาว ใช่ที่เด็กขอทานอย่างเธอจะเข้ามาหรือไง ไปๆๆ!”

การ์ดไล่เด็กหญิงออกไป

เด็กหญิงพูดจาอ้อแอ้อะไรบางอย่าง อยากจะอธิบาย แต่ไม่อาจสื่อสารกันรู้เรื่อง

การ์ดหัวเราะเยาะ “เป็นขอทาน แล้วยังเป็นใบ้อีก ไสหัวไป! ไม้งั้นฉันตีแน่!” พูดพลางยื่นมือมาทำท่าจะตีเด็กหญิงจริงๆ

เด็กหญิงไม่หวาดหวั่น พยายามจะพุ่งเข้าไปข้างใน แต่แรงของเธอนิดเดียว ถูกการ์ดดึงผม

“กวนบาทาหรือ”

การ์ดโกรธจนรีบยกมือขึ้น

เด็กหญิงกุมหัวตัวเองแน่น ยอมถูกตีแต่ต้องเข้าไปให้ได้

เวลานี้เอง ก็มีเสียงดังกังวานขึ้น

“ทำอะไรกัน”

“ผู้จัดการแก้วตา!”

การ์ดมองคนที่เดินเข้ามา รีบทำความเคารพ จึงปล่อยเด็กหญิง เด็กหญิงมองคนที่เดินมา เป็นหญิงสาวสวยมากคนหนึ่ง

“มีเรื่องอะไรกัน”

ผู้จัดการแก้วตา มองเด็กหญิงแวบหนึ่ง ไม่ได้สนใจมากนัก

การ์ดรีบพูด “ผู้จัดการแก้วตา เด็กขอทานนี้เป็นใบ้ จะเข้าไปข้างในให้ได้ครับ ผมกำลังไล่มันไป”

“อ้อ รีบๆ ไล่ไปซะ พวกเราที่นี่มีคนเข้าออก อย่ารบกวนธุรกิจเรา”

ผู้จัดการแก้วตา พูดจบจะเดินเข้าไปข้างใน

เด็กหญิงรีบดึงชายเสื้อ ผู้จัดการแก้วตา ส่งเสียงอ้อแอ้อยากจะบอกอะไรบางอย่าง

ผู้จัดการแก้วตา ขมวดคิ้ว