แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 547

บทที่ 547 ฉันจะฟังเธอ

เด็กหญิงถูก แก้วตาแอบจัดการอย่างนี้ เจตต์ผู้น่าสงสารยังรอนรมนพาคนมาช่วย ได้แต่รอเก้อแล้ว

ฝ่ายนรมน เผชิญความเป็นความตายทั้งคืน ในที่สุดก็ฟื้น เธอมองเห็นทุกอย่างที่คุ้นเคย ก็อดไม่ได้ที่จะมึนงง

“ตื่นแล้วหรือ ฉันนึกว่าครั้งนี้เธอจะไม่รอดซะแล้ว” เสียงโพนี่ดังขึ้น ทำให้นรมนงงนิดหนึ่ง “โพนี่?”

“ไม่งั้นนึกว่าใครล่ะ ทำไมถึงทรมานตัวเอง บอกแล้วให้เธอพักฟื้นเต็มที่ แค่ออกไปตามหาลูก ทำไมถึงถูกยิง โชคดีที่นี่คือโรงพยาบาลทหาร ถ้าเป็นที่อื่นล่ะก็ ฉันต้องอธิบายทำไมเธอถูกยิง นรมน เธอจะทำเหมือนคนป่วยคนอื่นไม่ได้หรือไง เชื่อฟังที่ฉันสั่ง”

โพนี่รู้สึกจนใจ

นรมนรู้สึกผิด ยิ้มตอบ “ขอโทษ ฉันรู้แล้ว ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน”

“อึม เธอไม่คิด แต่อยู่บนเส้นทางความตายยิ่งทียิ่งใกล้ ฉันว่าตอนนี้เธอ ไม่ต้องรอบุริศร์กลับมา คงจะตายซะก่อน”

โพนี่พูดไม่น่าฟัง แต่นรมนรู้ดีเธอเป็นห่วงตัวเอง จึงไม่ตอบโต้อะไร

ทันใดนั้นเธอนึกถึงเจตต์

“เจตต์ล่ะ”

“ไปแล้ว”

โพนี่หลบสายตานิดหนึ่ง เพียงแต่นรมนไม่สังเกตเห็นเท่านั้น

“ไปแล้ว ก็ดี ตอนนี้เรื่องของตระกูลโตเล็ก ไม่เหมาะให้เจตต์เข้ามายุ่ง”

นรมนพูดประโยคนี้ โพนี่มองเธอ อยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ในที่สุดก็ไม่ได้พูดออกมา

“ฉันเหมือนจะได้ยินเจตต์กระซิบอะไรสักอย่างข้างหูฉัน แต่น่าเสียดายที่เปลือกตาหนักมาก ฟังไม่ชัด” นรมนรู้สึกไม่สบายใจ

โพนี่กระซิบ “เขาอยู่กับเธอสักพักหนึ่ง ดูเหมือนจะพูดทำนองว่าจะตัดใจจากเธอ บางทีอาจคิดได้แล้ว ไม่อยากติดต่อเธออีก”

เมื่อได้ยินโพนี่พูดเช่นนี้ นรมนอึ้งไป แล้วพูดว่า “ถ้าเขาตัดใจได้ก็จะดีที่สุด ฉันติดค้างเขามากมายเหลือเกิน”

“เอาล่ะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว กมลกับกิจจามาดูเธอหลายครั้งแล้ว เธอไม่ฟื้นสักที ทำเอาเด็กสองคนนั่นตกใจแทบแย่ ฉันจะไปตามพวกเขามาดูเธอ จริงสิ กานต์ทางนั้นสบายดี ร่างกายเขาฟื้นตัวเกือบหายแล้ว กำลังโวยวายอยากจะมาหา เธอนอนนิ่งๆ เป็นดีที่สุด ถึงตอนนั้นอย่าทำให้กานต์ตกใจ ไม่อย่างนั้นจะมองหน้าลูกชายยังไง”

โพนี่พูดจบก็ลุกขึ้น

นรมนยิ้มนิดๆ รู้สึกจนใจไม่น้อย

เธอเองก็ไม่อยากบาดเจ็บ แต่สถานการณ์ตอนนั้นทำให้เธอจำต้องเลือกเช่นนั้น

เมื่อนึกถึงเจตต์ นรมนยังรู้สึกเจ็บปวด แต่ก็โล่งใจ โพนี่บอกว่าเจตต์คิดได้แล้ว คิดได้แล้วจริงๆ ก็ดี

ขณะที่เธอพยายามจะลุกขึ้น กมลกับกิจจาก็เข้ามา

”หม่ามี้!”

กมลรีบวิ่งเข้ามา อยากจะพุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของนรมน แต่สุดท้ายก็หยุดชะงัก “กมลเป็นอะไรไปจ๊ะ”

นรมนเตรียมรับกมลแล้ว แต่เมื่อเห็นกมลเป็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

กมลมองไหล่ของนรมน พูดอย่างไม่มีความสุข “หม่ามี้โกหก! หม่ามี้เป็นเด็กไม่ดี!”

นรมนถึงกับอึ้งไป

“หม่ามี้หลอกลูกตรงไหนจ๊ะ”

“หม่ามี้บอกว่าพวกเราแค่เล่นเกม แต่เล่นเกมไม่มีทางบาดเจ็บ หม่ามี้หลอกลูก! หม่ามี้เป็นเด็กไม่ดี!” กมลต่อว่า

นรมนรู้สึกจนปัญญา

ลูกสาวโตแล้วจริงๆ และยังรู้จักเป็นห่วงเป็นใยเธอ

“โอเค หม่ามี้ผิดไปแล้ว หม่ามี้ไม่ควรหลอกกมล แต่ตอนนี้หม่ามี้ก็ไม่เป็นไรแล้วไม่ใช่หรือจ๊ะ”

“หม่ามี้บาดเจ็บ แล้วยังบอกไม่เป็นไร เจ็บไหมคะ ให้กมลเป่าให้หม่ามี้มั้ยคะ เป่าแล้วก็ไม่เจ็บ”

พูดแล้ว กมลก็เดินเข้าไปหา เขย่งปลายเท้าจะเป่าให้นรมน

เมื่อเห็นลูกสาวเป็นห่วงขนาดนี้ นรมนรู้สึกอบอุ่นในใจ

“หม่ามี้ดีขึ้นมากแล้ว ไม่เจ็บแล้ว ขอบใจกมลจ้ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ หม่ามี้ วันหลังอย่าทำให้ตัวเองเจ็บได้ไหมคะ กมลเห็นหม่ามี้ไม่ฟื้นสักที กมลกลัวเหลือเกิน”

น้ำตาเอ่อคลอเบ้าตาของกมล

นับเป็นครั้งแรกที่นรมนเห็นว่ากมลโตแล้วจริงๆ

“โอเค!”

เธอลูบหัวกมลปลอบใจ อยากจะกอดกมล กมลกลับส่ายหัว “กมลโตแล้ว ไม่ต้องให้หม่ามี้กอด หม่ามี้พักผ่อนเยอะๆ รีบหายเร็วๆ นะคะ”

“จ้ะ!”

นรมนยิ้มอีกครั้งหนึ่ง

กิจจาอยู่ข้างๆ เหมือนเด็กโตไม่ยอมพูด แต่สายตากลับมีแววกังวล “กิจจา มานี่สิ”

นรมนกวักมือเรียกเขา กิจจาค่อยเดินเข้าไปหา

“หม่ามี้ ไม่เป็นไรใช่มั้ย”

“หม่ามี้ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ต้องห่วง ลูกตกใจแย่แล้วใช่ไหม” นรมนจับมือกิจจาแน่น

กิจจาน้ำตาคลอเบ้า

“หม่ามี้ ต้องไม่เป็นไร ไม่เป็นไร!”

“ไม่เป็นไร หม่ามี้แค่บาดเจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นไรแล้วลูก” เธอพูดเปื้อนยิ้ม

แม้ว่ากิจจาจะอยากพูดอะไรบางอย่าง แต่นึกถึงที่เจตต์กำชับก่อนจากไป ก็หลับตา เพียงแต่พยักหน้า รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความรักจากแม่ที่แผ่จากตัวนรมน

โพนี่เห็นพวกเขาเป็นอย่างนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ