บทที่ 548 เธออยากตายหรือไง
“ใคร”
นรมนอยากจะลุกขึ้น แต่ถูกจับไว้
“คุณนายบุริศร์ ผมเอง!”
เสียงของอีกฝ่ายคุ้นหู ทำให้นรมนอดไม่ได้ที่จะตะลึง
“เลิฟ?”
“ครับ ผมเอง”
เลิฟ ปล่อยนรมน
“นายมาที่นี่ได้ไง”
นรมนประหลาดใจ
ที่นี่ไม่ใช่ที่ปกติ เพราะที่นี่คือโรงพยาบาลทหาร คนทั่วไปเข้าไม่ได้ แม้แต่ก็ยังต้องผ่านรปภ.ถึงจะเข้ามาได้ เขาเข้ามาได้อย่างไรกัน
เลิฟ กระซิบ “คุณนายบุริศร์เคยช่วยผม กิมจิส่งผมมาที่นี่ บอกว่าที่นี่ ตรินท์ไม่มีทางหาผมเจอ วันนี้ผมเห็นคุณนายบุริศร์มาที่นี่ ก็เลยจำที่อยู่ไว้ ถึงมาหาคุณนายบุริศร์ได้”
ได้ยิน พูดอย่างนี้ นรมนค่อยเข้าใจ “ กิมจิส่งนายมาหรือ”
“กิมจิยังพูดอะไรอีก”
เลิฟ ไม่ค่อยเข้าใจคำถามของนรมนนัก
“ไม่มีครับ แค่ให้ผมมาอยู่ที่นี่ แต่ผมร้อนใจมาก คุณนายบุริศร์ ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณจริงๆ”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ นรมนจะต้องไม่เชื่อแน่นอน แต่ตอนนี้มีประสบการณ์มากแล้ว นรมนอยากจะรู้
“ประธานเคน เป็นใครกันแน่” เธอถามขึ้น
เห็นนรมนอยากจะรู้ เลิฟ รีบตอบ “ประธานเคน คือประธานของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด เขาคือเพื่อนต่างวัยของ คุณชายบุริศร์ ทั้งสองคนเคยมีมิตรภาพร่วมเป็นร่วมตายกันมา ผมไม่รู้ คุณชายบุริศร์ ให้ ประธานเคน ดูแลของอะไร บอกว่าวันหนึ่งถ้าบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดมีเรื่อง ให้ ประธานเคน มาดูแล แต่หลังจากตรินท์มา ก็ขอของบางอย่างนั้นกับ ประธานเคน แต่ ประธานเคน ไม่ให้ สองคนโต้เถียงกัน ต่อมา ประธานเคน ถูกลอบยิง ประธานเคน เห็นท่าไม่ดี ก็เลยหลบซ่อนตัว ให้ผมตามหา คุณชายบุริศร์ บอกเรื่องนี้กับ คุณชายบุริศร์ ทำอย่างไรได้คนของตรินท์ตามติด ผมไม่มีโอกาสสักที ผมไม่รู้ตรินท์รู้ได้อย่างไรผมกำลังตามหาคุณนายบุริศร์ เขาตั้งใจพาคุณนายบุริศร์กับคุณหนูน้อย ออกไปเที่ยว สร้างโอกาสให้คุณกับผม ต้องตำหนิผมใจร้อนไป ไม่รู้ว่าตรินท์วางกับดัก จนติดกับของเขา ทำให้คุณนายบุริศร์พลอยลำบาก ไม่อย่างนั้น ตรินท์คงไม่ลงมือกับคุณนายบุริศร์เร็วขนาดนี้”
“ของอะไรสำคัญขนาดนี้ ตรินท์ถึงไม่สนใจฉีกหน้าคนในครอบครัวเอามาให้ได้” นรมนไม่เข้าใจ
เลิฟ ยิ่งไม่เข้าใจ
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ หน้าที่ของผมคือหาคุณนายบุริศร์ให้เจอ บอกเรื่องนี้กับคุณนายบุริศร์ รีบติดต่อ คุณชายบุริศร์ให้เร็วที่สุด ให้ คุณชายบุริศร์ คิดหาวิธี ตอนนี้ประธานเคน ไม่กล้าออกหน้า เขาลำบากใจจริงๆ”
คำพูดของ เลิฟทำให้นรมนสงสัย และขณะเดียวกันก็กังวลด้วย
“พูดตามจริง ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้บุริศร์อยู่ที่ไหน หลายวันก่อนเขาออกไปข้างนอก อยู่ๆ ก็ขาดการติดต่อกันไป ฉันก็ร้อนใจมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง”
นรมนพูด หน้าตาวิตกกังวลอีกครั้ง
เลิฟ พูดอย่างกังวล “งั้นจะทำไง ประธานเคน ยังรอคุณชายบุริศร์ เขายันไว้ได้อีกไม่นาน ตรินท์ไม่ใช่คนธรรมดา เขาโหดเหี้ยมมาก ครอบครัวของประธานเคน อาจจะถูกควบคุมแล้ว ถ้าอีกฝ่ายใช้คนในครอบครัวของประธานเคน มาข่มขู่ ประธานเคน ไม่รู้ควรจะทำไงดี”
“ประธานเคน อยู่ที่ไหนคะ”
นรมนเกิดความคิดแล้ว
ไม่ว่าของนั้นคืออะไร ในเมื่อของนั้นทำให้ตรินท์อยากได้โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จะต้องไม่ธรรมดาแน่ ตอนแรกบุริศร์ฝากของสำคัญนี้กับ เห็นได้ว่าสองคนสนิทสนมกัน ตอนนี้บุริศร์ขาดการติดต่อ เธอจะอยู่เฉยๆ มองดู ประธานเคน กับครอบครัวของเขาเกิดเรื่องได้อย่างไรกัน
เลิฟ ดูเหมือนจะเข้าใจความหมายของนรมน กระซิบถาม “คุณนายบุริศร์อยากเจอ ประธานเคนหรือครับ”
“ค่ะ ครอบครองของมีค่า ย่อมนำมาซึ่งความเดือดร้อน ในเมื่อตอนแรกบุริศร์ฝากของกับ ประธานเคน และยังทำให้ ประธานเคน ลำบากมากขนาดนี้ ตอนนี้ฉันไปเอากลับมาก็ไม่มีอะไรต้องตำหนิ ไม่ว่าเรื่องอะไร ให้ตรินท์มาหาฉันดีกว่า”
นรมนคิดดีแล้ว ในเมื่อตรินท์ต้องการฉีกหน้าพวกเขาจริงๆ อย่างนั้นเธอก็ไม่สนแล้ว เมื่อบุริศร์ไม่อยู่ มีหลายเรื่องที่เธอต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด
“ผมจะพาคุณนายบุริศร์ไป แต่จะออกจากโรงพยาบาลทหาร ไปข้างนอก ไม่รู้ว่าคนของตรินท์จะติดตามพวกเราไหมคุณนายบุริศร์ กิมจิล่ะ ถ้าเขาอยู่ บางทีพวกเราอาจลองดู”
“กิมจิ?”
นรมนอดไม่ได้ที่จะคิดถึงอาการบาดเจ็บที่ไหล่
กิมจิคือคนที่คุณนายตระกูลโตเล็กเลือกมาเองกับมือ อยู่กับตระกูลโตเล็กมาหลายปีแล้ว กับเธอก็ถือว่าซื่อสัตย์ ทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนเป็นคนละคน และยังยิงเธอด้วย
นรมนไม่เข้าใจ
“กิมจิไม่อยู่ เขาไปตามหาบุริศร์ หายเงียบไปเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกันแน่ ตอนนี้มีหลายเรื่องที่ฉันยังมืดแปดด้าน”
นรมนหวังจริงว่าตัวเองจะมีหูทิพย์ตาทิพย์ รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น การคาดเดาโดยไม่รู้ต้นสายปลายเหตุอย่างนี้ ทำได้แต่รอคอย ทำให้เป็นทุกข์จริงๆ
เลิฟ ตะลึง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...