แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 567

บทที่ 567 คุณช่วยฉันไม่ได้

“เดี๋ยวก่อน!”

“เดี๋ยวอะไร? ถ้ารอต่อไป เราจะได้อยู่ที่นี่กันหมดแน่”

นรมนจ้องมองเจตต์อย่างดุเดือดแล้วพูดขึ้น “บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่อนุญาตคุณห้ามพูด?”

“ถ้าฉันบอกคุณว่าบุริศร์ก็อยู่ที่นี่ คุณจะไม่ฟังเหรอ? จะให้ฉันหุบปากจริงๆ ไหม?”

เจตต์มองนรมนอย่างหยอกล้อ

ภายในใจเขาอยากให้นรมนทิ้งบุริศร์จริงๆ แต่เขาก็รู้ว่าถ้าสูญเสียบุริศร์ไป นรมนก็จะไม่ใช่นรมน แต่เป็นศพเดินได้เท่านั้น บางทีแม้แต่ศพเดินได้ก็อาจจะไม่ได้เป็น

เขาอยากเห็นนรมนใช้ชีวิตบนโลกใบนี้อย่างมีความสุข หวังว่าจะได้เห็นเธอมีความสุข ถึงแม้คนที่นำพาความสุขไปให้เธอจะไม่ใช่เขาก็ตาม

ความรู้สึกนี้มันเจ็บปวด แต่ก็อุ่นใจเช่นกัน ทั้งเศร้าทั้งสุขอยู่ด้วยกัน ไม่แน่ใจว่ามีรสชาติอย่างไร

นรมนตกตะลึงนิดหน่อย ทั้งร่างกายแข็งทื่อทันที

เธอเคยคิดว่าบุริศร์ก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน แต่ตอนนี้เจอเขาได้ไหม? เจอเขาแล้วก็ไม่รู้จะเป็นฉากแบบไหน

ตอนนี้พวกเขามีการรวมตัวกัน ต้องการออกไปจะใช้แรงอย่างมาก ถ้าบุริศร์เป็นเหมือนเจตต์ เธอควรทำอย่างไร?

ถ้ามีแค่เธอเข้ามาคนเดียว ถึงจะต้องตายด้วยกันกับบุริศร์ก็ไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถปล่อยให้เจตต์กับกิมจิตายไปกับเธอได้

พวกเขาไม่ควรมีภัยพิบัติแบบนี้

หัวใจเจ็บปวดของนรมนแตกสลายแล้ว เธอหลับตาแน่น พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ไปกันเถอะ”

เจตต์คิดว่าตัวเองฟังผิด รีบมองนรมน ก็เห็นสีหน้าเจ็บปวดบนใบหน้าเธอ

เขาเข้าใจอะไรบางอย่างในพริบตาเดียว

“เป็นห่วงชีวิตฉันกับกิมจิขนาดนั้นจริงๆ เหรอ? คุณไม่กลัวว่าออกไปครั้งนี้แล้วจะไม่มีโอกาสได้เจอบุริศร์อีกหรือไง?”

คำถามของเจตต์นั้นนรมนไม่เคยคิดมาก่อนเหรอ?

เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดขึ้น “ไปกันเถอะ”

“นรมน ฉันไม่อยากให้คุณเป็นแบบนี้!”

เจตต์ต้องการผลักนรมนออก แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นอย่างที่หวัง

“อย่าโวยวาย รีบเดินไป กานต์พยายามยื้อไว้ได้ไม่นาน”

หัวใจนรมนถูกตัดขาด แต่ก็ยังทำการเลือกแบบนี้

“นรมน! คุณหยุดนะ!”

เจตต์ยิ่งรู้สึกว่าความเห็นอกเห็นใจของนรมนที่มีต่อตนทำให้เขาทนไม่ได้

“คุณคิดว่าตอนนี้ฉันเป็นคนขาเป๋แล้วใช่ไหม เป็นแค่ภาระของคุณเท่านั้น ก็เลยจะรีบๆ พาฉันออกไปใช่ไหม? คุณรักบุริศร์ขนาดนั้น ตอนนี้ทั้งๆ ที่เขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม คุณไม่ไปดูสักหน่อยเหรอ คุณกลัวว่าตัวเองเห็นเขาแล้วจะไม่พาฉันออกไปด้วยใช่ไหม? ฉันจะบอกคุณให้ เจตต์อย่างฉันไม่ต้องการให้คุณสงสาร! ทิ้งฉันไว้แล้วเอาเขาไปซะ! แค่คุณมีความสุข ฉันก็ดีใจ ฉันก็พอใจแล้ว”

พูดจนถึงสุดท้าย สัมผัสแห่งความรักก็ฉายบนดวงตาเจตต์

ใครจะไปคิดว่าคนเจ้าชู้อย่างเขา จะใช้ความรักแบบนี้ด้วย

นรมนมองเขา พูดขึ้นทีละคำ “ความสุขของฉันกับบุริศร์ต้องให้ตัวเองเป็นคนสร้าง ไม่จำเป็นต้องสร้างขึ้นจากการทิ้งและการเสียสละของคนอื่น ถ้าเป็นแบบนั้น เรายอมไม่มีอะไรเลยดีกว่า”

“ยังไงแล้ว คุณก็ไม่อยากเป็นหนี้ความรู้สึกฉันถูกไหม? นรมน คุณอยากออกไปกับฉันแบบนี้เหรอ? คุณช่วยเห็นฉันเป็นคนได้ไหม? ทำไมคุณทิ้งบุริศร์ได้ลง? ฝีมือฉันกับบุริศร์ก็พอๆ กัน ตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ คุณไม่อยากรู้เหรอว่าตอนนี้บุริศร์เป็นยังไง?”

“ไม่ต้องพูดแล้ว”

นรมนค่อนข้างทนไม่ไหวอีกต่อไป

เธออยาก!

อยากรู้จริงๆ ว่าบุริศร์เป็นอย่างไรบ้าง!

เขาคือหัวใจของเธอ คือที่พึ่งพิงยิ่งใหญ่ที่สุดตลอดมาของเธอ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถคิดได้ ยิ่งไม่สามารถไปดูได้

เจตต์พูดถูก เธอกลัวว่าพอเห็นแล้ว คิดแล้ว ตัวเองจะไม่อยากออกไปจริงๆ

แต่เจตต์ดูเหมือนจะเห็นความเจ็บปวดของนรมน เขาพูดต่อ “คุณกำลังหวาดกลัว คุณกลัวว่าหลังจากคุณเห็นบุริศร์แล้วจะขยับตัวไม่ได้ แต่คุณยืนกรานที่จะไปส่งฉันออกไปก่อน นรมน ในใจของคุณ มีแค่บุริศร์เท่านั้นใช่ไหมที่จะอยู่หรือตายไปกับคุณ? ถึงแม้เจตต์อย่างฉันจะเสียสละชีวิตนี้ สำหรับคุณแล้วก็ไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะอยู่หรือตายไปกับคุณใช่ไหม?”

“เจตต์ คุณกำลังโวยวายอะไร? ลูกชายฉันกำลังพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเราออกไป ตอนนี้คุณยังสบายดี คุณเสียดายอยากอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่ไหม? คุณต้องการอยู่ที่นี่จริงๆ ใช่ไหม? ได้ ฉันจะตามใจคุณ!”

นรมนโยนเจตต์ไว้ข้างๆ

“ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง?”

“คุณ——”

การกระทำนี้ของนรมนทำให้เจตต์ตกตะลึงนิดหน่อย

เมื่อครู่นี้เธอยังยืนกรานอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?

ตอนนี้ยอมแพ้จริงๆ แล้วใช่ไหม?

เจตต์ไม่แน่ใจว่าในใจไม่ผิดหวังหรือเสียใจ แต่ความเจ็บปวดที่อัดแน่นในใจก็ยังทำให้เขาทนไม่ได้นิดหน่อย

นรมนหันหลังจะเดินไป

เจตต์หัวเราะขมขื่น ทันใดนั้นก็ก้มหน้าลง ปิดกั้นสายตาขมขื่นของตัวเอง

แบบนี้ก็ดี

ตราบใดที่นรมนและบุริศร์ออกไปได้ เขาก็ถือว่าได้ทำสิ่งที่เป็นบุญอย่างเต็มที่

ขณะที่เจตต์ก้มหน้า ไม่เห็นความเสียใจของนรมนที่แวบผ่านไป

หลังจากเธอเดินไปสองก้าว จู่ๆ ก็หันตัวมา เอามือหั่นบริเวณคอเจตต์

“คุณ——”

ดวงตาเจตต์เต็มไปด้วยความตกใจ แต่พูดได้แค่คำเดียว ตรงหน้าก็มืดสนิท เป็นลมทันที

ก่อนเขาจะเป็นลมไป เขาได้ยินนรมนพูดประโยคหนึ่ง “พูดมากจริง ดึงก็ไม่ไปตีก็ไม่ถอย เป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ”

เจตต์ยิ้มอย่างขมขื่น

ในชีวิตนี้เกรงว่ามีแค่นรมนเท่านั้นที่กล้าพูดกับเขาแบบนี้

คนไม่ได้เรื่องเหรอ?

อาจจะใช่ล่ะมั้ง

สำหรับนรมน เขาเป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ

นภดลเห็นการกระทำของนรมนอยู่ข้างๆ อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร