แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 585

บทที่ 585 ในเมื่อรักแล้ว ก็จะต้องรักให้ลึกซึ้ง

บุริศร์รีบหันหน้ากลับมาดูทีหนึ่ง แต่ว่านรมนยังคงนอนสลบอยู่ แล้วเขาก็ถามขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจว่า “โพนี่ เมื่อกี้คุณเห็นนิ้วมือของนรมนกระดิกขึ้นหรือเปล่า?”

“ไม่ฟื้นเร็วขนาดนี้หรอก ร่างกายของนรมนอ่อนแอมากเกินไป แล้วที่สำคัญก็เป็นผ่าตัดใหญ่ด้วย ไม่ว่ายังไงก็คงจะต้องเป็นเวลานี้ของวันพรุ่งนี้ถึงจะฟื้น คุณชายบุริศร์ ฉันรู้ว่าคุณร้อนใจ และก็เป็นห่วงร่างกายของนรมน คุณวางใจเถอะ การผ่าตัดของอาจารย์อาฉันไม่มีทางมีปัญหาแน่ เธอจะตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็เป็นแค่ปัญหาของเวลาเท่านั้น”

โพนี่ปลอบใจบุริศร์ไป จากนั้นก็มองไปที่นรมนเล็กน้อย แล้วก็หิ้วกระเป๋าพยาบาลขึ้นมาแล้วจากไป

หลังจากที่บุริศร์ส่งโพนี่กลับไปแล้ว พอกลับมาที่ห้องนรมนก็หายตัวไปแล้ว เขาก็ลนลานขึ้นมาทันทีเลย

“นรมน! นรมน!”

บุริศร์ร้องตะโกนขึ้นอย่างกับคนบ้าคลั่ง และยังอยากจะวิ่งออกไปตามหา แต่ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกซะก่อน และนรมนก็โผล่หัวออกมา

“ฉันอยู่ตรงนี้!”

นรมนฟันขาวปากแดงระเรื่อ ดวงตาแวววาวราวกับคบเพลิงจ้องมองมาที่บุริศร์อย่างลึกซึ้ง วินาทีนี้ บุริศร์รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับกำลังฝันอยู่ยังไงอย่างงั้น

“คุณทำให้ผมตกใจหมดเลย!”

เขาเดินไปข้างหน้า แล้วก็คว้าตัวนรมนมากอดไว้ และก็กอดเธอไว้แน่น ๆ

ความรู้สึกโอบกอดที่ผิวหนังสัมผัสได้จริง ๆ แบบนี้ทำให้ตัวทั้งตัวของบุริศร์สั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อย

นรมนรู้ว่าทำให้เขาตกใจแย่แล้ว

พูดตามตรง ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะมีชีวิตรอดกลับมาได้ และยังสามารถมายืนอย่างแข็งแรงแบบนี้อยู่ต่อหน้าบุริศร์ได้ ยังสามารถจับมือกับเขาไปตลอดชีวิตแบบนี้ได้

“ขอโทษนะ ทำให้คุณเป็นห่วงแย่แล้ว”

นรมนตบบ่าของบุริศร์ไปเบา ๆ

บุริศร์พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “ต่อไปถ้ายังกล้าทำอย่างนี้อีก ผมจะต้องตีขาคุณให้หักแล้วเลี้ยงคุณไว้ตลอดชีวิตแน่”

“คุณทำได้ลงคอเหรอ?”

นรมนยิ้มอย่างซุกซน แล้วบุริศร์ก็รู้สึกว่าทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาทันทีเลย

“งั้นผมตีขาตัวเองหักเอง ทำให้ตัวเองตาบอดเอง จะได้มองไม่เห็น และก็ตามไม่ทัน แบบนี้คงจะได้อยู่แล้วมั้ง?”

“คุณนี่จะทำอะไรกันเนี่ย?”

พอนรมนได้ยินเขาพูดแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

“รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม? โพนี่เพิ่งจะกลับออกไปเอง เดี๋ยวผมไปเรียกเธอกลับมาให้”

พูดแล้ว บุริศร์ก็จะออกไปเลย แต่กลับโดนนรมนดึงตัวไว้

“ไม่ต้องแล้ว ฉันรู้สึกก็สบายดี คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”

หลังจากที่นรมนผ่านการต่อสู้กับความเป็นความตายมาครั้งหนึ่งแล้ว ตัวทั้งตัวก็มีรู้สึกกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว เธอไม่มีทางที่จะแบกรับการต้องตายอย่างโดดเดี่ยวคนเดียวได้

เธอจะต้องมีชีวิตอยู่ดี ๆ จะต้องอยู่กับสามีของตัวเอง และพวกลูก ๆ ของตัวเองให้ดี เธอยังอยากจะเห็นพวกลูก ๆ โตเป็นผู้ใหญ่ และเห็นพวกเขาแต่งงานมีลูก ชีวิตของเธอเพิ่งจะเริ่มต้นเองไม่ใช่เหรอ?

“ได้ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

บุริศร์กุมมือของนรมนไว้แน่น แล้วดึงตัวเธอออกมาจากห้องน้ำ

ทั้งสองคนมานั่งลงบนเตียง นรมนนั่งพิงอยู่กับอกของบุริศร์ แล้วถามขึ้นอย่างเป็นกังวลเล็กน้อยว่า “คุณไปหาป้องดูเรื่องอาการทางจิตของคุณหรือยังคะ? เรื่องที่คุณโดนสะกดจิตเป็นยังไงบ้างแล้วคะ?”

“ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ผมรู้ตัวเองว่าจะต้องทำยังไง”

“ห้ามพูดว่ารู้ตัวเองดี เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป พวกเราต่างก็อย่าให้ตัวเองบาดเจ็บอีกเลย ถ้าหากว่ารักอีกฝ่ายจริง ๆ งั้นก็ต้องรักให้ลึกซึ้ง และก็รักตัวเองด้วย”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์อึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มและพูดขึ้นทันทีว่า “ได้ ในเมื่อรักแล้ว ก็จะต้องรักให้ลึกซึ้ง”

“ไม่ใช่ ที่ฉันพูดคือจะต้องรักตัวเองด้วย”

นรมนรู้ว่าบุริศร์ต้องการจะเฉไฉเปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว

“ชูว์ ไม่ต้องพูดแล้ว คุณเพิ่งจะตื่นขึ้นมา ยังต้องพักผ่อนอีก เดี๋ยวผมนอนเป็นเพื่อนคุณสักพักละกัน”

บุริศร์สกัดกั้นไม่ให้นรมนพูดอีก แล้วก็กอดเธอไว้และนอนลงบนเตียง

เขาจ้องมองฝ้าเพดาน แล้วอยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าชีวิตของตัวเองมีสีสันขึ้นมาบ้างแล้ว

ช่างน่ามหัศจรรย์จริง ๆ การรักคนคนหนึ่ง สามารถทำให้อารมณ์ของเขาเปลี่ยนเป็นขึ้นลงเพราะความสุขทุกข์ของคนคนหนึ่งได้

สิบนิ้วมือของเขาและของนรมนประสานกันแน่น แล้วพูดอย่างอ่อนโยนขึ้นว่า “โพนี่บอกว่าพรุ่งนี้คุณถึงจะตื่น แล้วทำไมถึงตื่นเร็วขนาดนี้ล่ะ?”

“บางทีอาจจะเกิดจากผลของเลือดของนภดลละมั้ง”

นรมนนึกถึงคำพูดประโยคหนึ่งของยมราชในระหว่างที่ผ่าตัด

เธอบอกว่าเลือดของนภดล ใช้ทองคำเป็นพันช่างก็ยังหาไม่ได้สักหยด

ไม่รู้ว่าเพราะว่าเธอโชคดี หรือว่านภดลโชคร้ายกันแน่ แต่ไม่ว่ายังไงก็เจอกันเข้าโดยบังเอิญแล้ว แล้วก็กลับตาลปัตรได้ช่วยชีวิตนภดลเอาไว้ ถ้าไม่งั้นละก็ชีวิตนี้ของเธอก็คงจะถูกยมบาลเก็บไปแล้วจริง ๆ

บุริศร์เงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “นภดลบอกว่าคุณมีหน้าตาคล้ายกับลูกสาวของตระกูลจันทรวงศ์มากใช่ไหม?”

“จะพูดว่ามีไม่ได้ น่าจะต้องพูดว่าเป็นใบหน้าของฉันในตอนนี้ ถ้าหากคุณรู้สึกไม่สบายใจ ฉันไปทำศัลยกรรมให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้”

คำพูดของนรมนทำให้บุริศร์รีบส่ายหน้า

“ไม่ต้อง ทำศัลยกรรมมันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ผมรู้ว่าที่คุณต้องทำศัลยกรรมเพราะไม่มีทางเลือก ถ้าหากแค่เพราะว่าหน้าคล้ายกันแล้วต้องมาลำบากตัวเองอีกครั้ง ผมก็จะปวดใจได้นะ ไม่ว่าคุณจะมีหน้าตาแบบไหน ขอแค่คุณคือคุณ สำหรับผมมันก็มากพอแล้ว”

“คุณไม่รังเกียจก็พอแล้ว”

พอนรมนได้ยินเขาพูดอย่างนี้แล้วถึงได้วางใจลงสักที

บุริศร์พูดเสียงต่ำขึ้น “ไม่รังเกียจหรอก จะรังเกียจได้ยังไง? ตั้งแต่ที่คุณรู้จักกับผม ตกหลุมรักผม และแต่งงานกับผม ก็ไม่เคยได้มีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายเลยสักวัน ผมมักจะทำให้คุณลำบากใจเพราะว่าเรื่องอย่างโน้นเรื่องอย่างนี้ เมื่อก่อนเพราะว่าตรินท์ ตอนนี้ก็เป็นเพราะว่าตรินท์อีก แต่ว่าในที่สุดผมก็รู้แล้วว่า ผมได้ทำผิดไปแล้ว”

“อะไรนะคะ?”

“นรมน เป็นเพราะผมได้ทำผิดไปแล้ว เพื่อญาติมิตรของตัวเองและตระกูลโตเล็กแล้วผมได้ทำให้คุณลำบากใจมาตลอด ผมบอกว่าผมรักคุณ จะให้ชีวิตที่ดีกับคุณ แต่กลับทำให้คุณตกอยู่ในอันตรายอยู่เสมอ ผมไม่คู่ควรที่จะเป็นสามีคนหนึ่งเลยจริง ๆ”

พอได้ยินบุริศร์โทษตัวเองเช่นนี้ นรมนก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

“คุณเป็นอะไรไปคะ?”

“อยู่ ๆ ก็แค่รู้สึกว่าถ้าสูญเสียคุณไปแล้ว สำหรับผมคนทั้งหมดก็ไม่มีความหมายอะไรเลย”

ดวงตาของบุริศร์มีความเปียกชื้นขึ้นเล็กน้อย