แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 584

บทที่ 584 เขาเป็นใคร

สีหน้าของบุริศร์เปลี่ยนไปเล็กน้อยทันที

“พี่”

ตรินท์เห็นว่าสีหน้าของบุริศร์ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วก็อยากจะพูดอะไร แต่ว่าพออ้าปากแต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

เขาอึ้งไปเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า “ใช่ ผมทำเอง ผมทำเองทั้งหมด”

บุริศร์จ้องมองเขา อย่างกับไม่รู้จักเขายังไงอย่างงั้น

เขาเงียบไม่พูดอะไร แววตาที่เรียบเฉยนั้นทำให้ตรินท์รู้สึกลนลานขึ้นมาเล็กน้อย

“พี่ พี่จะไม่ถามผมเหรอว่าทำไม?”

“ฉันว่านายจะต้องมีเหตุผลของนาย แต่ว่าตรินท์ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไร ก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่นายจะเอาออกมาทำร้ายคนในครอบครัวได้”

บุริศร์พูดจบก็จากไปเลย

ตรินท์จ้องมองแผ่นหลังของเขา แล้วก็พูดไม่ออกอยู่เนิ่นนาน

พอเขาเห็นพฤกษ์มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ หัวคิ้วก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย ในใจรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่กลับไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ถอยออกไปเลย

พฤกษ์ตามบุริศร์มาถึงห้องหนังสือ

“รายงานผลการตรวจเป็นยังไงบ้าง?”

บุริศร์หันหลังให้กับพฤกษ์ แล้วมองไปบนท้องฟ้าภายนอก

บนท้องฟ้าไกล ๆ นั้นไม่มีก้อนเมฆ ดูสว่างสดใสมาก แต่ว่าในใจบุริศร์กลับรู้สึกอัดอั้นจนเจ็บปวด

พฤกษ์ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็เอารายงานผลการตรวจให้กับบุริศร์ดู

มือของบุริศร์สั่นไปครู่หนึ่ง แต่ก็ยังสูดลมหายใจลึก ๆ เข้าทีหนึ่ง แล้วก็รับรายงานผลการตรวจไป

ผลการประเมินบนรายงานทำให้ดวงตาของเขาหรี่ลงมาทันที

“มันเป็นไปได้ยังไง? ทำไมถึงเป็นไปได้?”

บุริศร์รีบหันไปมองพฤกษ์ทันที

พฤกษ์พูดเสียงต่ำขึ้นว่า “นี่เป็นผลที่คุณชายป้องทดสอบเองกับมือ จากนั้นก็เอาให้หน่วยงานผู้มีอำนาจในต่างประเทศตรวจสอบอีกรอบ ต่างก็ได้ผลแบบนี้ครับ”

บุริศร์รีบเอารายงานผลการตรวจมากำไว้แน่น จนเส้นเอ็นสีเขียวบนมือโผล่ออกมาแล้ว

“เขาไม่ใช่ตรินท์! เขาไม่ใช่ตรินท์จริง ๆ ด้วย! ถ้างั้นเขาเป็นใครล่ะ? ตรินท์ของเราหายไปไหนแล้ว? ทำไมเขาถึงได้มีหน้าที่เหมือนกับตรินท์อย่างกับแกะแบบนี้ด้วย?”

ทุกคำถามของบุริศร์ต่างก็ไม่มีใครสามารถตอบเขาได้

พฤกษ์ยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ

เขารู้ว่าตอนนี้ในใจของบุริศร์นั้นเจ็บปวดมากแค่ไหน

นึกมาตลอดว่าตรินท์ตายไปเมื่อห้าปีที่แล้ว แล้วตอนที่ตรินท์กลับมา บุริศร์ก็ดีใจแทบตาย แต่มาวันนี้ผลรายงานการตรวจกลับแสดงผลออกมาว่า เขาไม่ใช่ตรินท์ การสะเทือนใจแบบนี้ทำให้บุริศร์รู้สึกรับไม่ไหวเล็กน้อย

เขารีบออกไปจากห้องหนังสือทันที แล้วมาถึงห้องของคุณนายตระกูลโตเล็ก

ในช่วงระยะนี้มา คุณนายตระกูลโตเล็กอยู่ข้างนอกก็ไม่ได้อยู่อย่างสบายใจมากนะ พอวันนี้เห็นบุริศร์กลับมาแล้ว ก็ถือได้ว่ามีที่พึ่งทางใจแล้ว พอเพิ่งจะอยากจะอาบน้ำให้ผ่อนคลายสักหน่อย ก็เห็นบุริศร์เดินเข้ามาพอดี

ดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย อารมณ์ดูร้อนรนเล็กน้อย

“ทำไมเหรอ?”

คุณนายตระกูลโตเล็กรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แล้วพูดขึ้นว่า “เป็นเพราะว่าตรินท์ใช่ไหม? ยังไงเขาก็เป็นน้องชายของแก ฉันรู้ว่าครั้งนี้ตรินท์ทำเกินไปแล้วจริง ๆ แต่ว่าในฐานะที่เป็นพี่น้องท้องเดียวกันมา แกจะโกรธก็ได้ แต่อย่าทำอะไรเขาเลย......”

“เขาไม่ใช่ตรินท์! เขาเป็นใคร?”

คำพูดของบุริศร์ทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กมึนงงขึ้นมา

“แกพูดว่าอะไรนะ?”

บุริศร์เดินเข้ามาทีละก้าวทีละก้าว แล้วก็ปิดประตูลง และยังล็อกประตูจากข้างในด้วย

เขาเอารายงานผมการตรวจยื่นให้กับคุณนายตระกูลโตเล็ก แล้วถามขึ้นว่า “ห้าปีก่อน ตรินท์ตายไปแล้ว เป็นข่าวที่เบื้องบนส่งออกมา ห้าปีให้หลัง แม่ก็มาพูดกับผมว่า เขายังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ว่าเปลี่ยนไปอยู่ใต้ดิน กลายเป็นคนของอาณาจักรรัตติกาลไป ผมก็เชื่อ แล้วก็ยังขอบคุณสวรรค์ที่ไม่ได้แย่งเอาชีวิตของตรินท์ไป และส่งเขากลับมา แต่ว่าตอนนี้แม่จะอธิบายเรื่องรายงานผลการตรวจนี้กับผมยังไงครับ?”

ตอนที่คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นรายงานผลการตรวจว่ามีความคล้ายคลึงกันแค่ร้อยละหนึ่งเปอร์เซ็นต์นั้น ก็อึ้งไปครู่หนึ่งแล้วถามขึ้นว่า “นี่เป็นผลตรวจระหว่างแกกับตรินท์เหรอ?”

“ใช่ครับ!”

“ไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นะ?”

“พฤกษ์เป็นคนจัดการด้วยตัวเองเลย”

คำพูดของบุริศร์ทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กอึ้งไปอีกครั้ง

พฤกษ์ติดตามบุริศร์มาเป็นสิบปี เขาทำงานละเอียดและรอบคอบเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเรื่องที่บุริศร์เป็นคนสั่ง เพราะฉะนั้นถ้าเรื่องนี้พฤกษ์เป็นคนจัดการเองจริง ๆ ละก็ งั้นความเป็นจริงก็มีสูงมากแน่

“เป็นไปได้ยังไง? ทั้ง ๆ ที่คือตรินท์ชัด ๆ”

สีหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กดูประหลาดใจ เห็นได้ชัดว่าตัวเองก็โดนรายงานผลการตรวจนี้กระทบกระเทือนด้วยแล้ว

บุริศร์สูดหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง แล้วก็พูดอย่างพยายามสะกดกั้นความเจ็บปวดรวดร้าวขึ้นว่า “ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร แต่ตอนนี้เขามีใบหน้าของตรินท์อยู่ ก็จะต้องห้ามทำให้ชื่อเสียงของตรินท์เสียหาย แล้วก็ยิ่งห้ามใช้ใบหน้าของตรินท์มาทำร้ายผม ทำร้ายลูกของผม ทำร้ายกิจจาอย่างไม่เกรงกลัวอะไรแบบนี้! ผมจะไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่! ไม่ว่าเขาจะเป็นคนของแม่หรือเป็นคนของอาณาจักรรัตติกาล ผมก็จะไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่! ครั้งนี้นรมนเกือบจะตายเพราะเขาแล้ว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น แม่รู้ไหมครับ? เขากับท่านขุนอินในเมืองใต้ดินสมรู้ร่วมคิดกัน อยากจะได้ความลับของตระกูลโตเล็กเรา เขาอาจจะเป็นคนของทางกรมทหาร และอาจจะไม่ใช่ แต่ว่าขอแค่เขาไม่ใช่ตรินท์ ผมก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเมตตาเขา แล้วผมจะทำอะไร แม่ก็อย่ามาขวางผมละกัน”

คุณนายตระกูลโตเล็กอ้าปากเล็กน้อย แต่แล้วก็ไม่ได้พูดคำพูดขัดขวางอะไร เพียงแต่พูดขึ้นว่า “ตอนนี้นรมนเป็นแบบนี้อยู่ ก็อย่าเพิ่งรับพวกเด็ก ๆ กลับมาเลย”

“ผมรู้แล้วครับ”

บุริศร์พูดจบก็เดินออกไปเลย

พฤกษ์ยังคงรออยู่ที่ห้องหนังสือตลอด

ในตอนที่เขาเห็นบุริศร์กลับมาก็ถามเสียงต่ำขึ้นว่า “ประธานบุริศร์ครับ ขั้นต่อไปเราจะทำยังไงต่อครับ?”

“ไปหากานต์ หลังจากที่เอาของที่ฉันให้เขาจัดการมาไว้ในมือได้แล้ว ค่อยไปหาป้องแล้วเอาสัญญาถือกรรมสิทธิ์ร่วมมา”

“ครับ”

พฤกษ์พูดจบก็ถอยออกไปเลย แต่กลับโดนบุริศร์เรียกตัวไว้

“ไม่ได้ไปดูเจตต์บ้างเหรอ? ขาของเขาเป็นยังไงบ้าง?”