แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 583

บทที่ 583 จะต้องให้ฉันลงมือด้วยตัวเองไหม

สีหน้าของบุริศร์นั้นดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าหากว่าเป็นตระกูลจันทรวงศ์ที่เขาคิดไว้จริง ๆ ถ้าอย่างงั้นก็คงจะวุ่นวายมากจริง ๆ แน่

รเมศมีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลจันทรวงศ์งั้นเหรอ? ทำไมจะต้องทำให้นรมนมีหน้าตาที่คล้ายกับลูกสาวของบ้านตระกูลจันทรวงศ์ด้วย?

ปัญหานี้บุริศร์ไม่ค่อยชัดเจน และตอนนี้ก็ไม่มีเวลาไปตรวจสอบ ได้แต่รออีกหน่อยค่อยว่ากันแล้ว

นภดลไปหากิจจาแล้ว และมายด์ก็มานั่งลงข้าง ๆ บุริศร์

บุริศร์นั้นเป็นห่วงนรมนอยู่ จิตใจที่ร้อนรนทำให้เขาไม่มีทางที่จะสงบลงมาได้ แล้วตอนนี้พอเห็นมายด์ขยับนั่งเข้ามา ก็เลยอดไม่ได้ที่จะมองเธอทีหนึ่ง

มายด์เอากระดาษและปากกาเขียนขึ้นมาว่า “ขอโทษด้วยนะ เป็นเพราะว่าฉันทำให้เธอเสียเวลาที่จะมาพบพวกคุณ เป็นเพราะว่าฉันให้เธอลงโทษแก้วตาของโรงแรมอิมพีเรียลก่อน ถึงจะยอมบอกที่อยู่ของพวกคุณให้เธอรู้ มันเป็นความผิดของฉันเอง”

“แก้วตาเหรอ? เธอทำอะไรคุณ?”

บุริศร์จ้องมองมายด์ รู้สึกมาตลอดว่าเด็กผู้หญิงอย่างเธอคงจะทำเรื่องอะไรเกินเลยมากไปไม่เป็น และที่สามารถทำให้เธอถึงกับทำได้ขนาดนี้ ก็แสดงว่าแก้วตาคงจะทำเกินไปมากแน่ ๆ แต่เขาก็ยังอยากจะรู้ว่าตกลงเธอทำอะไรกับมายด์กันแน่

มายด์พูดเรื่องที่ตัวเองเกือบจะตายคามือแก้วตาออกมา แล้วก็พูดว่านรมนช่วยเธอไว้ เพราะฉะนั้นในใจเด็กสาวคนนี้นั้นขัดแย้งกันอยู่ ทั้งรู้สึกผิดอยู่ แล้วก็ยิ่งโทษตัวเองอยู่ด้วย

เธอมองไปทางห้องผ่าตัด แล้วเขียนขึ้นมาว่า “ถ้าหากว่าเธอเป็นอะไรไป ชีวิตนี้ของฉันจะชดใช้ให้เธอเอง”

“เธอจะต้องไม่เป็นอะไร คุณอย่าคิดมากเลย กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

บุริศร์รู้ว่าในใจของมายด์นั้นคงจะไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ แล้วก็ไม่อยากจะโทษอะไรเธอด้วย

มายด์อยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด แล้วก็เดินจากไป

ในตอนที่ระเบียงทางเดินเหลือแค่บุริศร์เพียงคนเดียวนั้น อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกหนาวขึ้นมา ความหนาวแบบนี้มันแผ่ออกมาภายในจิตใจ

เขาจ้องมองไปทางห้องผ่าตัด แล้วนึกภาพตลอดระยะเวลาที่มีนรมนอยู่ข้างกายมาห้าปี ความกังวลและความกลัวแบบต่าง ๆ ก็ถาโถมเข้ามาใส่หัวสมองอีกครั้ง

ยมราชจะต้องช่วยนรมนได้แน่!

จะต้องได้แน่ใช่ไหม?

บุริศร์ปลอบใจตัวเองไปอย่างนี้

การผ่าตัดผ่านไปสิบสี่สิบห้าชั่วโมง บุริศร์เฝ้ารออยู่ข้างนอกโดยที่ไม่กินอะไร ไรหนวดก็งอกออกมาแล้ว แต่ก็ไม่มีเวลาที่จะไปจัดการกับภาพลักษณ์ภายนอกของตัวเอง

นภดลกลับมาแล้ว แล้วก็พากิจจากลับมาด้วย

ตอนที่กิจจาเห็นบุริศร์นั้น ก็ร้องไห้แล้วพูดว่า “คุณลุง ขอโทษครับ เป็นความผิดของแด๊ดดี้ผมทั้งนั้น หนี้ของบิดามีบุตรมาชดใช้ คุณลุงให้ผมอยู่เรียนการแพทย์กับผู้หญิงคนนั้นเถอะนะครับ และที่สำคัญผมก็อยากจะเรียนการแพทย์กับเธอจริง ๆ ผมไม่มีความสนใจทางด้านธุรกิจเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากกลับไปที่ตระกูลโตเล็ก แด๊ดดี้ก็จะต้องบังคับให้ผมเรียนธุรกิจอีก ผมไม่เอาครับ คุณลุง และผมก็ยิ่งไม่อยากจะเห็นภาพที่แด๊ดดี้เป็นศัตรูกับพวกคุณ คุณลุงให้ผมอยู่ที่นี่ต่อเถอะนะครับ ขอร้องละครับคุณลุง”

บุริศร์ได้ยินพวกนี้แล้ว ในใจก็เป็นทุกข์อย่างมาก

นี่เป็นเด็กที่เขาเลี้ยงมาเองกับมือ แต่วันนี้กลับไม่มีรอยยิ้มเหมือนเมื่อก่อนแล้ว และกลายเป็นคนเงียบขรึมเช่นนี้

บุริศร์อุ้มกิจจาขึ้นมาวางไว้บนขา แล้วพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “หนูรู้ความหมายของการห่างบ้านไปเป็นสิบปีมันจะเป็นยังไงไหม? หนูจะต้องสูญเสียสิทธิ์ทุกอย่างไป แล้วหนูก็จะไม่มีใครคอยรับใช้ หนูอาจจะยังต้องรับใช้ยมราชคนนั้นด้วย หนูเคยคิดบ้างหรือเปล่า?”

“ผมคิดเคยคิดแล้วครับ หม่ามี้เคยพูดไว้แล้ว ต้องทนลำบากในความลำบาก ถึงจะเป็นคนยอดคนได้ ผมเติบโตมาภายใต้การปกป้องและดูแลของพวกคุณลุงขนาดนี้แล้ว ผมก็ควรจะต้องโตเป็นผู้ใหญ่ด้วยตัวเองบ้างแล้ว”

คำพูดของกิจจายิ่งทำให้บุริศร์เจ็บใจจี๊ด ๆ มากขึ้น

เด็กคนนี้ต้องมาเผชิญกับความเจ็บปวดของการจากลากับแม่เร็วเกินไป แล้วตอนนี้ก็ยังต้องมาพบเจอกับความเข้มงวดและการแปรพักตร์ไปของแด๊ดดี้ตัวเองอีก และยังต้องมาเห็นกับตาได้ยินกับหูว่าแด๊ดดี้จะทำอะไรกานต์และที่ทำกับนรมนทุกอย่าง พูดตามตรงแล้ว บุริศร์เองก็กลัวว่าเขาจะแบกรับไม่ไหวจริง ๆ

พอมาวันนี้เขาอยากจะออกจากบ้าน ออกจากสายตาของบุริศร์ น่าจะเป็นเพราะว่าแบกรับไม่ไหวแล้วละมั้ง?

ก็น่าจะใช่ แค่เด็กสี่ขวบคนหนึ่ง กลับต้องมาแบกรับเรื่องราวเยอะเกินไปแล้วจริง ๆ

บุริศร์จ้องมองกิจจา แล้วไม่รู้ว่าควรจะเลือกยังไงดี

“หนูคิดดีแล้วเหรอ? กิจจา ถ้าหนูตอบตกลงไปแล้ว ก็จะไม่ได้กลับบ้านสิบปีจริง ๆ นะ”

“ผมคิดดีแล้วครับ ผมจะเรียนการแพทย์ครับ”

กิจจาจ้องมองบุริศร์ แล้วตอบอย่างมั่นใจ

บุริศร์ไม่รู้ว่าควรจะให้กิจจาอยู่ต่อดีหรือเปล่า แต่ในเมื่อเขามั่นใจซะขนาดนี้ บุริศร์ก็ได้แต่ยอมตอบตกลงไปเท่านั้น

“ลุงจะส่งคนมาคอยปกป้องอยู่ข้างกายหนู จะไม่รบกวนการใช้ชีวิตของหนูหรอก แล้วก็จะไม่แทรกแซงการเรียนแพทย์ของหนูด้วย แต่ถ้าหากว่าหนูมีอะไรผิดปกติขึ้นมานิดเดียว ลุงก็จะมารับตัวหนูกลับไปทันที หรือถ้าหนูเปลี่ยนใจ และอยากจะกลับบ้าน ลุงก็จะมารับหนูกลับทันที”

“ขอบคุณครับคุณลุง”

กิจจาพยักหน้าเล็กน้อย

อยู่ ๆ บุริศร์ก็พบว่าไม่ได้เห็นรอยยิ้มของกิจจามานานมากแล้ว ก่อนหน้านั้นตอนที่เขมิกายังมีชีวิตอยู่นั้น กิจจาก็เป็นแค่เด็กธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง เขาขี้กลัว อ่อนแอ และก็เอาแต่ใจอยู่บ้าง แต่ว่าก็มีชีวิตอยู่อย่างธรรมดา อิสรเสรี และมีความสุขทุก ๆ วัน

หลังจากที่เขมิกาตายแล้ว ถึงแม้ว่ากิจจาจะมีช่วงเงียบขรึมไปช่วงหนึ่ง แต่ว่าพอมาอยู่กับกานต์ เขาก็ยังร่าเริงขึ้นกว่าเดิม

แต่ว่าตั้งแต่ตรินท์กลับมาแล้ว ก็เหมือนกับว่ากิจจาจะเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

เขาไปชอบยิ้มอีกแล้ว และยังไม่ค่อยมาใกล้ชิดพวกเขาแล้ว ได้แต่เอาเรื่องทุกอย่างเก็บไว้ให้ใจ

เหมือนว่าเด็กคนนี้จะโตขึ้นมากะทันหัน เป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้ว แต่กลับเงียบขรึมลง เก็บกดมากขึ้น จนทำให้คนปวดใจจนแทบทนไม่ไหว

บุริศร์อุ้มกิจจาไว้แน่น และพูดเสียงต่ำขึ้นว่า “จำไว้นะ ไม่ว่าจะเป็นตอนไหน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนูก็จะเป็นลูกชายที่ฉันรักมากที่สุดตลอดไป”

ดวงตาของกิจจาเปียกชื้นขึ้นมาทันที

“แด๊ดดี้!”

เขากอดบุริศร์ไว้แน่นเหมือนกับเมื่อก่อน แล้วก็ปล่อยตัวให้ร้องไห้เต็มที่

จนในที่สุดเขาก็ร้องไห้อยู่กับอกของบุริศร์ แล้วนอนหลับไป

จ้องมองคราบน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าของกิจจา ใจของบุริศร์ก็ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกยังไงแล้ว

เขาอุ้มกิจจาไว้ ไม่ได้ปล่อยมือเลย แล้วก็รอนรมนออกมาพร้อมกับกิจจาที่นอนหลับอยู่อย่างนั้นอยู่ตลอด

หลังจากการรอคอยที่ยาวนาน ในที่สุดนรมนก็ออกมาจากห้องผ่าตัด