แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 594

บทที่ 594 ใครให้บุริศร์รักคุณล่ะ

บุริศร์?

นรมนรู้สึกตกตะลึงนิดหน่อย

เขาไม่ได้ตามคุณนายตระกูลโตเล็กไปโรงพยาบาลเหรอ?

ไม่ใช่!

นี่ไม่ใช่บุริศร์ นี่ตรินท์!

นรมนดิ้นอย่างแรง อย่างไรก็ตามร่างกายก็ยังอ่อนแอมาก ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตรินท์เลย เธอพ่ายแพ้อยู่ในมือตรินท์อย่างรวดเร็ว

“ตรินท์ นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ? นายยั่วโมโหพี่ใหญ่ของนายมันจะมีประโยชน์อะไร? หรือนายเกลียดอะไรฉัน? มีอคติกับฉัน?”

นรมนขุ่นเคือง แต่ทำอะไรไม่ได้

ทำไมต้องมาจัดการเธอตอนที่เธออ่อนแอมากที่สุด?

นรมนรู้สึกกลัดกลุ้มอย่างมาก

ตรินท์มองนรมน แล้วพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่เกลียดคุณเหรอ? ถ้าคุณไม่ได้รักพี่ชายฉัน เขมิกาจะไปไกลๆ ได้ยังไง? ถ้าเธออยู่เมืองชลธี จะเห็นฉันเป็นตัวแทนพี่ชายฉันได้ยังไง? ความรักชั่วชีวิตของฉันถูกคุณทำลายไปหมดแล้ว คุณว่าฉันไม่ควรเกลียดคุณเหรอ? เขมิกาเป็นภรรยาฉัน คุณฆ่าภรรยาฉันตาย ฉันไม่ควรเกลียดคุณเหรอ?”

นรมนตกตะลึง เธอไม่คิดว่าตรินท์จะพูดแบบนี้

“แปลว่าตอนแรกที่นายกลับมา ก็เพื่อแก้แค้นฉันใช่ไหม? งั้นนายช่วยชีวิตฉันทำไม? ตอนที่อยู่ฐาน นายปล่อยให้ฉันตายไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ?”

“ถึงจะต้องตาย คุณก็ต้องตายในมือฉัน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าคุณคิดจะทำอะไร คุณกำลังยื้อเวลา รอให้มีคนมาช่วยคุณใช่ไหมล่ะ? อย่าไปคิดให้เสียเวลา คนในบ้านไปโรงพยาบาลเพราะแม่ฉันกันหมด แม้แต่พี่ชายฉันก็ไปไม่ใช่เหรอ? เหลือแค่กานต์คนเดียว คุณคิดว่าฉันจะกลัวเขาไหม? แล้วจะบอกให้ ตอนนี้กานต์กำลังหลับปุ๋ยอยู่ล่ะ”

คำพูดตรินท์ทำให้นรมนตระหนักถึงอะไรบางอย่าง

“นายหมายความว่า ทุกอย่างนี้แม่เป็นคนเตรียมการเหรอ?”

“คุณคิดว่าลูกสะใภ้อย่างคุณกับลูกชายอย่างฉันอยู่ด้วยกัน แม่จะช่วยใครล่ะ? อีกอย่างเพราะคุณ ฉันเลยเกิดความบาดหมางกับพี่ชาย พี่ชายฉันถึงกับแย่งสิทธิของฉันไป ต้องการกักบริเวณฉัน ถ้าแม่ไม่ลงมือ ตอนนี้ฉันอาจจะกลายเป็นนักโทษของพวกคุณแล้วจริงๆ ดังนั้นนรมน คุณโทษคนอื่นไม่ได้ โทษได้แค่ตัวคุณเอง โทษที่คุณไม่ควรรักพี่ชายฉัน ไม่ควรแต่งงานเข้าตระกูลโตเล็ก!”

ตรินท์พูดจบ ก็เอามือสับนรมนจนเป็นลม อุ้มเธอพาดบ่าแล้วกระโดดออกไปจากหน้าต่างทันที

เมื่อนรมนฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตัวเองถูกมัดไว้บนเตียง โครงห้องแปลกตามาก แต่รูปแบบดูดี ดูเหมือนเป็นโรงแรม

ตรินท์พาเธอมาโรงแรมเหรอ?

เป็นไปได้อย่างไร?

เขากล้าขนาดนี้เชียว?

นรมนดิ้นสักพัก พบว่าตรินท์มัดแน่นมาก เธออยากลุกขึ้นมาก็ทำไม่ได้

ไม่ได้การ!

เธอจะอยู่ที่นี่เป็นตัวประกันไม่ได้!

จิตวิญญาณของบุริศร์ถูกสะกดจิต ยังไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร ถ้ารู้ว่าตัวเองโดนตรินท์จับมา และคุณนายตระกูลโตเล็กร่วมมือด้วย ไม่รู้บุริศร์จะเป็นอย่างไร

คาดว่าคงได้รับผลกระทบอย่างหนัก

สิ่งที่บุริศร์ให้ความสำคัญมากที่สุดคือความรักของคนในครอบครัว เพื่อคนในครอบครัวเขายอมได้ทุกอย่าง แต่ตอนนี้คนในครอบครัวที่เขารักกลับตบหน้าเขา นรมนเป็นห่วงอาการของบุริศร์จริงๆ

เธอพยายามต่อไปโดยไม่ย่อท้อ

ขณะที่นรมนกำลังจะดิ้นรน ตรินท์ก็เปิดประตูห้องเดินเข้ามา

“อย่าไปเสียแรงโดยเปล่าประโยชน์ ฉันใช้ยุทธวิธีทางทหาร คุณแก้มันไม่ได้หรอก ถึงคุณจะลุกขึ้นจากตรงนี้ได้แล้วยังไง? คุณก็ออกไปไม่ได้!”

“ตรินท์ บุริศร์เป็นพี่ชายนายนะ ฉันเป็นพี่สะใภ้นายนะ! นายบ้าหรือเปล่า? ตระกูลโตเล็กมีพวกคุณสองพี่น้อง ถ้าพวกคุณไม่ลงรอยกัน คนนอกจะมองยังไง? คนที่ละโมบตระกูลโตเล็กจะมองยังไง?”

นรมนรู้สึกว่าตรินท์ไม่สนใจปัญหาใหญ่เกินไปแล้ว

แต่ตรินท์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ทุกอย่างของตระกูลโตเล็กมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ตั้งแต่ฉันเด็กๆ พี่ชายก็แข็งแกร่งกว่าฉัน ดีกว่าฉันทุกอย่าง ตอนสิบแปดปีฉันก็รู้ว่าทุกอย่างของตระกูลโตเล็กมันไม่เกี่ยวข้องกับฉันเลย มันเก็บไว้ให้พี่ชายอัจฉริยะของฉันหมดเลย ฉันทำได้แค่เก็บของเหลือที่เขากินแล้วเท่านั้น แทนที่จะเป็นแบบนี้ ฉันออกไปจากเมืองชลธีเพื่อสร้างโลกของตัวเองดีกว่า”

“ตอนแรกฉันทิ้งทุกอย่างไปแล้ว ฉันไม่เป็นคุณชายตระกูลโตเล็กได้ ไม่เป็นคุณชายรองตรินท์แห่งเมืองชลธี ฉันสามารถเป็นคนธรรมดาที่สุดที่ไม่ระบุตัวตน แต่ทำไมคุณต้องมายั่วยุพี่ชายฉัน? ทำไมต้องให้เขมิกาไปยูนนาน? ทำไมต้องให้เธอมายั่วยุฉันอีก? ทั้งๆ ที่ท้องลูกชายฉัน แต่รีบกลับมาหาพี่ชายฉันอีก? อยู่กับเขามาห้าปีโดยที่ไม่ชัดเจน”

“ความอัปยศอดสูที่พวกคุณให้ฉัน สำหรับฉันแล้ว มันคือความอัปยศที่ลบล้างไม่ได้ตลอดชีวิต ในเมื่อทุกอย่างของตระกูลโตเล็กไม่ได้เป็นของฉัน ใครเอาไปมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?”

นรมนไม่เข้าใจความคิดประเภทนี้ของตรินท์เลยจริงๆ

“นายคิดแบบนี้ได้ยังไง? นายไม่รู้เหรอว่าพี่ชายดีกับนายแค่ไหน? เขาไม่สนความเป็นความตายของฉันกับลูกๆ เพราะนายด้วยซ้ำ ตอนแรกรู้ว่าฉันท้อง เพื่อภรรยาและลูกของนาย เขาต้องโยกย้ายออกไป แบบนี้นายยังไม่ประทับใจอีกเหรอ?”

“ประทับใจ? เฮอะ! ทำไมเขาต้องเก็บเขมิกาไว้ ไม่ใช่เพราะยังรู้สึกเหรอ? มีแค่คนโง่อย่างคุณเท่านั้นแหละที่เชื่อคำพูดพี่ชายฉัน เอาล่ะ ฉันไม่พูดอะไรกับคุณอีกแล้ว ถ้าคุณร่วมมือกับฉันเป็นอย่างดี ฉันจะไม่ทำอะไรคุณ ตราบใดที่พี่ชายฉันจัดการฉัน ปล่อยให้ฉันออกไปจากเมืองชลธี ฉันก็จะปล่อยคุณไป แต่ถ้าเขากล้าตุกติก ฉันไม่กล้ารับประกันว่าจะให้คุณเจอพี่ชายฉันตลอดไปไหม”