แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 595

บทที่ 595 ฉันไม่ต้องการให้คุณรับใช้

นรมนมองมายด์ มองไปที่เด็กคนนี้ที่อายุแค่เจ็ดแปดขวบ เธอถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ “บอกฉันหน่อยว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง?”

มายด์ไม่กล้าแค่มองตาเธอ เบนศีรษะหนีทันที

ตรินท์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณนี่โง่จริงๆ คุณรู้ไหมทำไมพวกเขานามสกุลโตเล็ก? นั่นเป็นนามสกุลที่ฉันตั้งให้พวกเขาไง ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พวกเขาก็ตายไปนานแล้ว ชีวิตของพวกเขาเป็นของฉัน ฉันพูดยังไงก็ต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้ว”

“นายมันสัตว์เดียรัจฉานแท้ๆ เลย!”

นรมนโกรธจนด่าอย่างรุนแรง

แต่ตรินท์หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“ฉันเป็นสัตว์เดียรัจฉานเหรอ? คุณไม่เคยเห็นบุริศร์ทำครอบครัวคนอื่นล้มละลายในวงการธุรกิจเหรอ? คุณไม่เคยเห็นเขาฆ่าคนยังไงตอนอยู่ในสนามรบเหรอ? สิ่งที่เขาทำมันดีมาก แต่พอฉันทำกลับเป็นสัตว์เดรัจฉานสินะ?”

“มันไม่เหมือนกัน! ไม่ว่าบุริศร์ทำอะไรก็มีจิตสำนึกและขอบเขตของตัวเอง แต่นายมีไหม? นายหลอกใช้คนที่หลอกได้ทั้งหมด อย่างงี้แก้วตาก็คนของนายเหรอ?”

นรมนนึกถึงความเกลียดชังของมายด์ที่มีต่อแก้วตาที่บอกตน ความสมจริงอย่างนั้น ไม่น่าเป็นสิ่งที่เด็กเจ็ดแปดขวบเสแสร้งออกมาได้

ตรินท์ส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันแค่รู้ว่าเธอสนิทกับเจตต์ และละโมบมาก อยากเป็นภรรยาของเจตต์ มายด์ไปบอกว่าตามหาคุณ เธอไม่รู้อะไร ก็ไม่อยากบอกคุณอยู่แล้วว่าเจตต์อยู่ที่นี่ ดังนั้นต้องกำจัดมายด์ ฉันก็แค่หลอกใช้ความอิจฉาของมนุษย์เท่านั้นเอง”

“นายมันน่ากลัวจริงๆ!”

คำพูดของนรมนทำให้ตรินท์รู้สึกเหมือนเป็นคำชม

“ขอบคุณที่ชม เอาล่ะ ตอนนี้อะไรที่คุณควรรู้ก็รู้แล้วนะ เดาว่าตอนนี้บุริศร์กำลังตามหาคุณทุกที่ มีคุณอยู่ในมือ ฉันไม่กลัวว่าเขาจะไม่ปล่อยฉันออกจากเมืองหรอก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ให้มายด์ดูแลชีวิตประจำวันของคุณ คุณไม่ต้องเป็นห่วง ถึงเธอยังเด็ก แต่ทำอะไรได้เยอะ คุณมีอะไรก็สั่งเธอได้ แต่อย่าคิดจะให้เธอเอาความลับคุณไปบอก นั่นเป็นไปไม่ได้”

ตรินท์พูดจบก็ลุกขึ้นกำลังเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน เรนนี่ก็อยู่บ้านป้องเพราะความต้องการของนายด้วยหรือเปล่า?”

ตรินท์ตะลึงสักพัก แล้วพูดขึ้น “ฉันไม่ได้มีความสามารถขนาดให้ป้องรับเลี้ยงเรนนี่ได้ นั่นเป็นความโชคดีของเรนนี่”

“ทางที่ดีก็ขอให้ไม่เป็นแบบนั้น ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ปล่อยนายไปแน่! ถึงบุริศร์จะปล่อยนายไป ฉันก็จะไม่ปล่อยนายไป!”

นรมนรู้ว่าเรนนี่มีความหมายอะไรกับโพนี่และป้อง ถ้าให้พวกเขารู้จริงๆ ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนสมคบคิดที่วางแผนมาไว้เนิ่นนาน คาดว่าโพนี่จะรับไม่ไหว

ตรินท์มองนรมน พูดขึ้นอย่างเย็นชา “คุณดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ”

พูดจบ เขาก็ยกเท้าเดินออกไป

เมื่อภายในห้องเหลือแค่นรมนและมายด์ มายด์ก็ตึงเครียดเล็กน้อย

นรมนมองเด็กตรงหน้า ขณะที่คิดว่าความใจดีของตัวเองโดนหลอกใช้ ก็อดหงุดหงิดไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา

“คุณออกไปเถอะ ฉันไม่ต้องการให้คุณรับใช้”

คำพูดนรมนทำให้มายด์ตกตะลึงสักพัก แต่ไม่ออกไป เธอหยิบปากกาและกระดาษมาเขียน: “ฉันออกไปไม่ได้ ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณ”

“ฉันไม่ต้องการให้คุณอยู่ด้วย!”

“มันคือหน้าที่ของฉัน”

ประโยคนี้ของมายด์ทำให้นรมนรู้สึกกลัดกลุ้มนิดหน่อย

เธออยากจะไม่สนใจจริงๆ อยากโยนเธอออกไปแบบนี้เลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าใครที่โดนหลอกใช้ความใจดีก็ต้องไม่มีความสุขหรอก แต่เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นเด็ก ทำให้นรมนนึกถึงกมลและกานต์ ก็ทำไม่ค่อยลง

“คุณไปอยู่อีกด้าน อย่ามาให้ฉันเห็น”

เธอยังคงโกรธ

มายด์ก็ไม่พูดอะไร เดินไปยืนที่กำแพงเงียบๆ ความรู้สึกนั้นเหมือนมีคนลงโทษเธอให้ยืน

นรมนโกรธแทบตาย โกรธตัวเอง อดไม่ได้จริงๆ ที่จะไม่สนใจเธอ

“ฉันกลุ้มใจ ตรินท์ทำแบบนั้นกับคุณ ทำไมคุณยังเชื่อฟังเขาแบบนั้นล่ะ? เขาให้คุณไปตาย คุณก็จะไปตายเหรอ? คุณโง่หรือไงฮะ?”

เมื่อนรมนนึกถึงตอนแรกที่มายด์เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย หัวใจก็เจ็บปวดอย่างช่วยไม่ได้

มายด์กัดปาก ครุ่นคิดสักพักแล้วเขียนว่า: “ชีวิตของฉันเขาเป็นคนให้”

“ไร้สาระ! เขาไม่ใช่พ่อแม่คุณ ให้ชีวิตคุณไม่ได้ ชีวิตคุณพ่อแม่คุณเป็นคนให้ ไม่ใช่เขา ถึงเขาจะเลี้ยงคุณกับน้องสาวคุณมา แต่ก็ไม่สามารถครอบงำชีวิตและความตายของพวกคุณได้ มายด์ คุณต้องควบคุมชีวิตตัวเอง รู้ไหม?”

นรมนโกรธจนระเบิดออกมาทันที

มายด์มองนรมนแล้วเขียนว่า: “ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง คุณอาตรินท์ให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำอย่างนั้น ถึงแม้จะต้องการชีวิตฉัน ฉันก็ไม่สน”

“คุณ……”

นรมนพ่ายแพ้อย่างง่ายๆ

มีเด็กหัวรั้นขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?

ตอนแรกนรมนวางแผนจะโน้มน้าวมายด์ ให้เธอเขียนแจ้งบุริศร์ ตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

ทำอย่างไรดี?

บุริศร์กลับมาไม่เจอตนต้องกังวลแน่ๆ

และไม่รู้ว่าตรินท์ต้องการสิ่งใดจากบุริศร์ ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี?

นรมนกระวนกระวาย แต่ร่างกายทำอะไรไม่ได้

เธอหลับไปโดยไม่รู้ตัว

มายด์เห็นเธอหลับแล้ว ถึงได้เดินมามองเธอ จากนั้นก็เคาะประตูห้องสามที

ตรินท์เปิดประตูเดินเข้ามา เห็นนรมนที่หลับลึก เขาก็พูดเสียงทุ้ม “ไปทำความสะอาดร่องรอยที่นรมนและฉันทิ้งไว้ทั้งหมด จากนั้นก็กลับไปได้ เมื่อเรื่องราวเสร็จสิ้น ฉันจะไปรับคุณกลับมาเจอเรนนี่”

มายด์ตกตะลึง จากนั้นก็ส่ายหน้าเขียนว่า: “ฉันไม่กลับไป! ฉันอยากอยู่กับคุณอาตรินท์!”

“เด็กโง่ เส้นทางต่อไปนี้ฉันคนเดียวที่เดินได้ คุณอยู่ข้างฉันมันไม่สะดวก เด็กดี เชื่อฟังนะ กลับไปรอฉัน ฉันเตรียมคนไปส่งคุณที่ยูนนานแล้ว บุริศร์ไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณ ดังนั้นไม่มีใครมาหยุดคุณได้ กลับไปแล้วก็ดูบ้านดีๆ รอฉันทำเรื่องฝั่งนี้ให้เสร็จ ฉันจะกลับไปรับคุณ”

ตรินท์ลูบศีรษะมายด์เบาๆ ดวงตามีแต่ความอ่อนโยน

นี่คือตรินท์ที่แตกต่าง น่าเสียดายที่นรมนหลับไปแล้ว ไม่เห็นฉากนี้

มายด์ยังคงส่ายหน้า เธอจับมือตรินท์แน่น น้ำตาคลอเบ้า ดูเศร้าโศก