แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 596

บทที่ 596 ตรินท์คนนี้ไม่น่าไว้วางใจเกินไป

รถของพฤกษ์ขับเฉียดรถของตรินท์ไป

หลังจากตรินท์ขับรถเข้าไปในตรอกเล็ก ก็พบว่าเป็นทางตัน

ด้านนอกมีคนของบุริศร์อยู่ทุกที่ เขาอยากออกไปก็เป็นไปไม่ได้

คิ้วตรินท์ขมวดเข้าหากันแน่น

เขาอุ้มนรมนไปในบ้านในครัวเรือนไม่ไกล

ถึงแม้บุริศร์จะตามหาเขากับนรมนอย่างครึกโครม แต่ไม่สามารถพูดได้อย่างโจ่งแจ้งว่าตามหาตนกับภรรยาของเขา ไม่อย่างนั้นถ้าคำพูดแบบนี้หลุดออกไป มันจะไม่ดีกับชื่อเสียงนรมน เป็นไปได้อย่างมากว่าคนอื่นจะคิดว่าพวกเขาหนีตามกันไป

ดังนั้นตรินท์จึงกล้าเผยหน้า

เขาให้เงินแก่ครอบครัวนั้นก้อนหนึ่ง เช่าบ้านนี้สองวัน

ครัวเรือนเห็นว่าแค่สองวันได้เงินมากขนาดนั้น อดไม่ได้ที่จะดีใจ รีบตอบตกลงทันที

เมื่อนรมนตื่นขึ้นมาก็พบว่าตอนนี้เปลี่ยนสถานที่ เธอมองรอบๆ อย่างสงสัยเล็กน้อย นี่คือบ้านชั้นเดียว มันเรียบง่ายแต่ก็อบอุ่น

เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แค่เห็นบุริศร์นั่งสูบบุหรี่อยู่ตรงนั้นไม่ไกล

ท่าทางเขาสูบบุหรี่เหมือนบุริศร์สุดๆ

ในหัวใจนรมนรู้สึกแย่เล็กน้อย

ออกมาไม่กี่ชั่วโมง ทำไมเธอรู้สึกเหมือนห่างหายไปตลอดชีวิตเลยล่ะ?

และไม่รู้ว่าตอนนี้บุริศร์เป็นอย่างไรบ้าง

“ตื่นแล้วเหรอ? ตื่นแล้วก็มากินข้าว เดี๋ยวเราจะรีบไป”

ตรินท์โยนขนมปังหนึ่งชิ้นให้เธอ มันยังร้อนอยู่ น่าจะซื้อมาจากละแวกนี้

นรมนหยิบขนมปังมาดูใกล้ๆ มองไม่ออกว่ามันผลิตที่ไหน รู้สึกกลัดกลุ้มสักครู่หนึ่ง

ตรินท์ดูเหมือนกังวลมาก

เขายืนขึ้น เดินกลับมาในห้อง

นรมนฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่สนใจ ฉีกเศษขนมปังเป็นชิ้นๆ โยนเข้าไปใต้เตียง

ถ้าเธอเดาไม่ผิด ในขนมปังนี้น่าจะมีส่วนผสมของยาบางอย่าง ทำให้เธอร่างกายอ่อนแรงและหลับลึก

เธอกินหมดได้ไม่นาน ก็รู้สึกง่วงนอน

หลังจากรอให้นรมนเข้าสู่ห้วงนิทรา ตรินท์ก็เดินเข้าไปดูเธอ

นรมนกลั้นลมหายใจ พยายามทำให้ตัวเองหายใจคงที่ ดูเหมือนหลับไป

ตรินท์มองสักพักก็ลุกขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเบอร์หนึ่ง

“ฮัลโหล? ตอนนี้ฉันต้องการความช่วยเหลือจากนาย”

นรมนไม่รู้ว่าตรินท์โทรหาใครอีก แต่ตอนนี้เธอตื่นเต้น ถ้าสืบหาเบาะแสคนที่อยู่เบื้องหลังตรินท์ได้ ก็สามารถช่วยบุริศร์ได้บ้างใช่ไหม?

เมื่อคิดแบบนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะเงี่ยหูฟัง

อาจจะเพราะรู้สึกว่านรมนหลับอยู่ ตรินท์จึงไม่ได้หลีกเลี่ยง เขากำลังหยิบอะไรบางอย่างอยู่ คุยโทรศัพท์ไม่สะดวกจึงเปิดลำโพง

เสียงอีกฝ่ายมีกลไกเล็กน้อย ดูเหมือนจะใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง

“ตอนนี้บุริศร์กำลังตามหานายอยู่ทุกที่ นายยังกล้าตามหาฉันอีกเหรอ?”

“ทำไม? ตอนนี้เวลานี้ นายจะทิ้งฉันเหรอ? อย่าลืมล่ะ ถ้าฉันถูกบุริศร์จับตัวไป อาจจะถูกเขาขังเอาไว้ แต่ยังไงฉันก็เป็นพี่น้องกับเขา และยังมีแม่ช่วยเหลือฉัน นายคิดว่าฉันจะเป็นอันตรายไหม? ไม่มีอะไรมากไปกว่าสูญเสียอิสระ แต่กินและดื่มโดยไม่ต้องกังวล แต่นายล่ะ? ถ้าฉันถูกจับ ฉันไม่รู้นะว่าฉันจะเปิดโปงนายไหม บุริศร์ไม่ทำอะไรฉัน ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำอะไรนาย นายว่าไง?”

คำพูดตรินท์ทำให้อีกฝ่ายตะลึงสักพัก จากนั้นก็พูดขึ้น “นายอยู่ที่ไหน?”

“นายไม่ต้องสนว่าฉันอยู่ที่ไหน ฉันแค่อยากให้นายเตรียมเรือให้ฉัน ฉันจะออกไปจากเมืองชลธี”

หลังจากอีกฝ่ายได้ยินคำขอของตรินท์ก็พูดขึ้น “เป็นไปไม่ได้ บุริศร์ปิดฝั่งทะเลหมดแล้ว มีคนเฝ้าทุกทางออกของเมืองชลธี ฉันไม่มีทางส่งนายออกไปได้”

“หยุดได้แล้ว ตอนแรกป้าโอส่งนรมนออกไปยังไง นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? อย่าคิดว่าตอนนั้นฉันยังไม่กลับมา แล้วจะหลอกฉันได้นะ นายอย่าลืม ป้าโอคือแม่แท้ๆ ของฉัน เธอรักฉันมากที่สุด มีเรื่องไหนที่เธอไม่บอกฉันบ้าง? คืนนี้ห้าทุ่ม ฉันจะออกจากเมืองชลธี ฉันไม่สนว่านายจะใช้วิธีไหน แค่พาฉันไปส่งที่ท่านขุนอินเมือง A ก็พอ”

คำพูดตรินท์ทำให้นรมนตกตะลึงเล็กน้อย

เขามีความสัมพันธ์กับท่านขุนอินจริงๆ ด้วย

ไม่ใช่แค่นี้ เขายังมีความสัมพันธ์กับป้าโอ ถ้าอย่างนั้นท่านขุนอินคนนั้นก็เป็นคนของป้าโอหรือเปล่า? แล้วคนที่พูดด้วยเครื่องเปลี่ยนเสียง คนที่ไม่กล้าเผยหน้าคนนี้เป็นใคร?

ตอนแรกเธอและกานต์ ถูกส่งออกไปจากเมืองชลธีอย่างเงียบๆ บุริศร์ตามหาอย่างบ้าคลั่ง หาทั้งเมืองชลธีก็หาไม่เจอ ที่แท้กุญแจสำคัญก็อยู่ที่นี่

คนคนนี้ต้องเป็นคนที่พวกเขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้นจะใช้เครื่องเปลี่ยนเสียงทำไมล่ะ?

ในใจนรมนรู้สึกกลัดกลุ้มเล็กน้อย

มีสายตาคนอื่นซ่อนอยู่ข้างกายพวกเขามากเท่าไรกัน? และภายใต้สภาพแวดล้อมนี้ตั้งแต่บุริศร์เล็กๆ จะเศร้ามากแค่ไหน

นรมนถอนหายใจ ได้ยินอีกฝ่ายพูดขึ้น “นายมีกี่คน?”

“สองคน”

“มีใครอีก?”

“ไม่ใช่สิ่งที่นายควรถามนะ”

น้ำเสียงตรินท์ไม่ค่อยดี

อีกฝ่ายก็ไม่พูดอะไร เงียบไปหลายวินาทีก่อนพูดขึ้น “โอเค ห้าทุ่มฉันจะไปส่งพวกนายออกไป แต่นี่เป็นครั้งสุดท้ายนะ ตอนแรกป้าโอตกลงแล้ว จะไม่ใช้ฉันอีก และให้อิสระฉันทั้งหมด พวกนายอย่าผิดคำพูด”

“รู้แล้ว หลังจากเราไปครั้งนี้ ก็จะไม่ใช้นายอีกแล้ว เรื่องทุกอย่างควรจบแล้ว”

ตรินท์พูดจบก็วางสายไป

เขามองท้องฟ้าไม่ไกลอย่างครุ่นคิด

นรมนลืมตาขึ้นเล็กน้อย ครู่หนึ่งเหมือนเธอเห็นความเศร้าในดวงตาตรินท์

เขาเสียใจและเศร้ามากขนาดนั้น