แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 597

บทที่ 597 มันไม่ใช่วัสดุที่ดีในการสอดแนมจริงๆ

ขณะที่นรมนลำบากใจ เธอเห็นเสื้อคลุมตรินท์บนเก้าอี้

ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนา คนก็กลายเป็นขี้เกียจ นรมนต้องการใช้เงินหนึ่งร้อยหยวนมัดกระดาษแผ่นนี้ไว้ แต่ชินกับการใช้โทรศัพท์โอน Alipay และ Wechat มากกว่า บนตัวเธอไม่มีเงินแม้แต่หยวนเดียว นอกจากนี้เธอยังถูกลักพาตัว ไม่ได้เอาโทรศัพท์มา

ตอนนี้เห็นเสื้อคลุมของตรินท์ นรมนก็สวดอ้อนวอนขอให้ในกระเป๋าเขามีเงิน

นรมนมองไปข้างนอก ตรินท์ยังคุยโทรศัพท์อยู่ เสียอารมณ์เป็นบางครั้ง

เธอเดินลงมาเบาๆ ย่องไปที่หน้าเก้าอี้ ยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมของตรินท์ แล้วหยิบกระเป๋าเงินออกมา

โชคดีที่ในกระเป๋าเงินของตรินท์มีเงินสดอยู่ แถมยังไม่น้อยด้วย

ดูเหมือนตรินท์คิดรอบคอบเพื่อไม่ให้เปิดเผยตัวเอง ไม่ใช้การโอนเงินทางอิเล็กทรอนิกส์ ไม่ใช้บัตรธนาคาร บุริศร์ไม่มีทางใช้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ในการตามหาเบาะแสพวกเขาได้

นรมนหยิบเงินสามสี่ร้อยหยวนออกมาจากด้านใน

เธอไม่กล้าหยิบมาเยอะนัก เยอะแล้วตรินท์จะสงสัย

หยิบใบหนึ่งในนั้นออกมา นรมนมัดกระดาษกับเงินหนึ่งร้อยหยวนไว้ด้วยกันทันที จากนั้นก็โยนไปใต้เตียง

ตรินท์ไม่ได้สนใจว่ามีอะไรอยู่ใต้เตียง เขาดูเหมือนกังวลมาก และรีบออกไปจากที่นี่มาก ดังนั้นนรมนเดาว่า บางทีเขาอาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่นานเกินไป บอกว่าหลังจากห้าทุ่มจะออกไปจากเมืองชลธีไม่ใช่เหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ พรุ่งนี้ที่นี่ก็ต้องมีคนมาทำความสะอาด ถึงตอนนั้นเงินหนึ่งร้อยหยวน อีกฝ่ายน่าจะหยิบขึ้นมาดู

แค่อีกฝ่ายเห็นมัน ก็จะติดต่อบุริศร์ได้ ถึงตอนนั้นบุริศร์ก็จะรู้ว่าตามหาตัวเองที่ไหน

หลังจากนรมนทำทุกอย่างเสร็จสิ้น ก็รีบนอนบนเตียง แสร้งทำเป็นเช่นเดียวกับตอนแรก หลับตานอนหลับ

เมื่อตรินท์คุยโทรศัพท์เสร็จเข้ามา ก็ตั้งใจมองนรมนโดยเฉพาะ เห็นเธอยังหลับสนิทเหมือนตอนที่ตนออกไป ก็วางใจลง

เขาไม่ได้สั่งอาหารจากข้างนอก ตัวเองหยิบขนมปังขึ้นมากิน

มันน่าลำบากใจจริงๆ ไม่คิดว่าจะมีชีวิตที่ยากลำบากแบบนี้

นรมนกำลังหัวเราะเยาะเขาในใจ แต่ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร

ทั้งสองไม่ได้เกี่ยวข้องกันจนถึงตอนเย็น นรมนก็รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย

เดี๋ยวจะได้เจอคนคนนั้นแล้ว อยากรู้ว่าคนที่ช่วยป้าโอและช่วยตรินท์คือใครกันแน่

ตรินท์เก็บของตัวเองเสร็จแล้ว คิดว่าเดี๋ยวนรมนก็คงตื่น เขาเดินไปตรงหน้านรมน อ้าปากเธอแล้วยัดยานอนหลับสองสามเม็ดเข้าปากนรมนอีกครั้ง

ในใจนรมนด่าตรินท์อย่างดุเดือด แต่ก็ไม่กล้าขยับ ปล่อยให้ตรินท์ยัดยาเข้าปากตน

เธอฉวยโอกาสเอายาไว้ใต้ลิ้น พยายามไม่ให้มันละลาย แต่ดวงตาตรินท์จ้องมองเธอตลอด เธอทำได้แค่กลืนน้ำลาย

เห็นนรมนกลืนยาลงไปแล้ว ตรินท์ก็โล่งใจ หันตัวไปทำอย่างอื่น

นรมนฉวยโอกาสบ้วนยาออกมา อยากจะบ้วนน้ำลายตัวเองออกมาก็ทำไม่ได้ เธอแค่หวังว่าตัวเองจะสามารถต้านทานความง่วงอันน้อยนิดนี้ได้

เวลาผ่านไปทุกนาที ในที่สุดก็ห้าทุ่ม

โทรศัพท์ตรินท์ดังขึ้นตรงเวลา นรมนหูผึ่งขึ้นมาเช่นกัน

“รถอยู่ด้านนอก พาคนของนายขึ้นรถ ทางที่ดีคนของนายห้ามรู้อะไรเลย ไม่งั้นนายอย่าโทษที่ฉันไม่สนพวกนาย”

อีกฝ่ายยังคงใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง

ตรินท์พูดขึ้นเรียบๆ “รู้แล้ว นายต้องเครียดขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ต้องระมัดระวังถึงจะปลอดภัย ฉันเพิ่งเกษียณได้ไม่ถึงปีเลย ฉันไม่อยากให้วันที่สวยงามของฉันย่ำแย่เพราะนายแล้ว”

“เฮอะๆ โอเค ตามใจนาย ไม่ต้องเป็นห่วง คนของฉันโดนวางยาแล้ว หลับได้ถึงพรุ่งนี้เช้า ถึงเธอจะตื่นตอนนั้นก็ไม่เห็นนาย”

ตรินท์พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายไป

นรมนรู้สึกว่าตรินท์โทรศัพท์อีกครั้ง

“คุณครับ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงพวกคุณกลับมาได้ เราจะไปแล้ว ค่าเช่าที่ให้พวกคุณก็รับไว้นะครับ ไม่ต้องคืนฉัน ฉันทำห้องเละเทะ สกปรกไปหมดแล้ว คุณกลับมาทำความสะอาดสักหน่อย เงินพิเศษก็ถือว่าเป็นเงินที่ฉันชดใช้ให้พวกคุณ จำไว้นะ ห้ามบอกใครว่าฉันเคยมาที่นี่ รู้ไหม?”

“ค่ะๆๆ รู้แล้ว”

บางทีอาจจะเพราะรู้สึกว่านรมนหลับลึก ตรินท์เลยไม่สนใจว่านรมนจะได้ยิน เขาเปิดลำโพงขณะเก็บของ พลางพูดไปด้วย

นรมนได้ยินว่านี่คือบ้านเช่า ก็ดีใจนิดหน่อยอย่างอดไม่ได้

นี่ตรินท์ให้คนมาทำความสะอาดบ้าน ถึงตอนนั้นคนในบ้านต้องเห็นสิ่งที่ตนทิ้งไว้แน่ๆ แค่เห็นมัน พวกเขาก็ต้องแจ้งบุริศร์ อย่างไรแล้วบุริศร์ก็มีอำนาจใหญ่โตในเมืองชลธี ไม่กล้ายั่วยุแน่นอน

ขณะที่นรมนรู้สึกยินดีในใจ ก็รู้สึกร่างเบาขึ้น โดนตรินท์อุ้มพาดบ่าทันที

ไอ้บ้านี่!

แบกจริงๆ!

อุ้มเธอพาดบ่าเหมือนกระสอบ

ความหยาบคายแบบนี้ นรมนบอกตัวเองว่าอดทนไว้

ถ้าไม่อดทนก็ต้องโกลาหล ถึงตอนนั้นดูสิว่าเธอจะจัดการตรินท์อย่างไร

ตรินท์ทำนรมนกระแทกจนแทบอ้วก แต่ก็ยังต้องทนไว้ เพื่อไม่ให้ตรินท์รู้ว่าตนตื่นอยู่

เธออดทนอย่างยากลำบากมาก

ขณะที่นรมนจะทนไม่ไหวแล้ว ตรินท์ก็ออกมานอกประตู เปิดประตูรถด้านหน้าทันทีแล้วโยนเธอเข้าไป

ตรินท์หยาบคาย เมื่อโยนนรมนไปก็ไม่ได้สนใจ ศีรษะนรมนกระแทกกับหลังคารถ เจ็บจนน้ำตานรมนจะไหลออกมา แต่ยังต้องแกล้งทำเป็นศพ เธออยากร้องไห้จริงๆ

และการทรมานนี้ แผลที่ท้องเธอก็เจ็บเช่นกัน

ตรินท์ได้ยินเสียง “ปัง” ก็เหลือบมองโดยไม่รู้ตัว เห็นนรมนหัวโนขึ้นมา ก็อดพูดขึ้นไม่ได้ “อ่า ขอโทษจริงๆ มองไม่เห็น”

ในใจนรมนแทบจะด่าบรรพบุรุษเขา ถึงแม้จะบรรพบุรุษเดียวกับบุริศร์ แต่ตอนนี้เธอไม่สนแล้ว

แม่งโคตรเจ็บเลยจริงๆ!