แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 605

บทที่ 605 หน้าตาตอนแรกเริ่มของความรัก

มองเห็นแววตาที่ลังเลของนรมน รามิลหัวเราะ

“คุณไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ตัวคุณเองยังไม่กล้าแน่ใจเลยว่าบุริศร์กับคุณจะมองหน้ากันไม่ติดหรือเปล่า ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกคุณไม่ได้แข็งแรงมั่นคงอย่างที่คุณคิดเอาไว้”

ถูกรามิลพูดแทงใจดำแบบนี้ สีหน้าของนรมนดูไม่ได้เล็กน้อย

“ทำไม？ไม่ชอบฟังเหรอ？ถ้าไม่สามารถเชื่อมั่นในอาณาจักรแห่งรักได้ ก็ไม่สามารถมอบความไว้วางใจและการให้อภัยอีกฝ่ายได้เพียงพอ งั้นก็อย่าไปใส่ใจความสัมพันธ์นี้เลย นรมน คุณไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบร้องห่มร้องไห้ คุณมีความคิดเป็นของตัวเอง แต่จะมีเพียงเรื่องความสัมพันธ์นี้แหละ ที่คุณต่ำต้อยเกินไป”

คำพูดของรามิลทำให้นรมนอึ้งไปเล็กน้อย

“ต่ำต้อย？”

“หรือว่าไม่จริง？แปดปีก่อนตอนที่คุณตกหลุมรักบุริศร์ คุณยังเป็นตัวของตัวเองอยู่ไหม？แต่งงานสามปี คุณมีชีวิตเหมือนอะไร？ทุกวันวนเวียนไปมาอยู่รอบ ๆ ตัวบุริศร์ ทุกวันเอาอารมณ์ของเขาเป็นที่ตั้ง คุณทำตัวของคุณเองหายไปด้วยซ้ำ ถ้าไม่เกิดเรื่องของเขมิกาขึ้น คุณถูกฝังอยู่ในเปลวไฟ บางทีบุริศร์อาจจะยังมองไม่เห็นความรู้สึกของตนเอง ผมจำต้องพูดว่า พระเจ้ายังคงดีกับคุณมากจริง ๆ อย่างน้อยที่สุดก็ทำให้บุริศร์รักคุณ ถ้าเขาไม่รัก ทุกสิ่งที่คุณได้รับคือการหาเรื่องใส่ตัว เป็นคุณที่มอบชีวิตของตนเองให้คนอื่นและปล่อยให้คนอื่นกดขี่”

ได้ฟังรามิลพูดแบบนี้ หัวคิ้วของนรมนย่นขึ้นเล็กน้อย

รามิลกล่าวต่อว่า “หลังจากห้าปีคุณฟื้นคืนมาใหม่และกลับมา พร้อมกับนำความเกลียดชังต่อบุริศร์กลับมาด้วย วางแผนรับไตของบุริศร์เพื่อช่วยชีวิตลูกสาวของคุณ ในช่วงเวลานั้นคุณถึงจะมีชีวิตเป็นของคุณเอง แต่หลังจากรู้ว่าทุกอย่างคือเรื่องเข้าใจผิด หลังจากที่คุณแน่ใจกับเจตนาของบุริศร์แล้ว คุณลองถามตัวเองดูสิว่า คุณสูญเสียตัวตนอีกครั้งหรือเปล่า？กิจการงานของคุณล่ะ？จิตใจที่มุ่งแสวงหาความก้าวหน้าของคุณล่ะ？ทุกสิ่งทุกอย่างของคุณวนอยู่รอบ ๆ บุริศร์ ชีวิตของคุณกลับมาเป็นเหมือนแปดปีก่อน สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนคือ บุริศร์ตอบรับความรู้สึกของคุณ แต่นรมน ถึงแม้ตระกูลโตเล็กไม่ต้องการให้คุณหาเงินมาเลี้ยงจุนเจือครอบครัว แต่ไม่มีงานแต่งงานและความรู้สึกของตัวคุณเอง นี่จะยังเป็นหน้าตาของความรักที่แท้จริงของคุณไหม？ทุกวันรอบุริศร์กลับมาร้องไห้เป็นเพื่อนคุณ หัวเราะเป็นเพื่อนคุณ นี่เป็นความรักที่คุณต้องการจริงๆ ไหม？”

นรมนอึ้งไปอีกครั้ง

“ไม่จริงหรอก ฉันแค่มีเรื่องเยอะเกินไป คุณก็รู้ กลับมาหลังจากห้าปี เรื่องแต่ละเรื่องซัดสาดเข้าใส่ฉัน ทำให้ฉันไม่มีเวลาทำเรื่องที่ฉันอยากทำ”

“ข้ออ้างทั้งนั้น เหตุผลนี้คุณสามารถใช้หลอกคนอื่นได้ แต่หลอกตัวเองได้เหรอ？จดหมายเชิญเข้าร่วมการแข่งขันออกแบบรถยนต์ระดับโลกถูกส่งถึงคุณแล้ว ทำไมคุณไม่เข้าร่วม？คุณคิดว่าตอนนี้คุณคือคุณนายบุริศร์ ความรู้สึกของบุริศร์ที่มีต่อคุณก็ดีมากเช่นกัน ดังนั้นคุณเต็มใจที่จะเฝ้าที่ดินผืนนั้นในครอบครัว ไม่คิดจะไปไหน ดังนั้นคุณจึงปล่อยโอกาสครั้งนี้ไป เดิมทีคุณสามารถเปล่งประกายในโลกแห่งการออกแบบ น่าเสียดายคุณไม่ได้ทำเช่นนั้น คุณยินดีที่จะอยู่อย่างธรรมดา ยินดีที่จะเฝ้าบุริศร์ คุณยินดีที่จะอยู่ในบ้านใหญ่ตระกูลโตเล็กสถานที่ที่ใหญ่เล็กน้อยตั้งหน้าตั้งตารอคอยผู้ชายกลับมาทุกวัน นี่คือความรักที่คุณต้องการ การแต่งงานที่ต้องการเหรอ？ถ้าศักยภาพของชายหญิงแตกต่างกันมากเกินไป คุณจะมีสิทธิ์อะไรไปขอให้ผู้ชายทำดีกับคุณตลอด มีความรู้สึกลึกซึ้งตลอด เขาก้าวไปข้างหน้าไม่หยุด ส่วนคุณกำลังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ตอนนี้อาจจะสามารถบินไปด้วยกันได้ แต่สิบปีหลังจากนี้ล่ะ？คุณกล้ารับรองไหมว่าความสดใหม่ของความรักจะยังคงเหมือนในวันนี้？เขาได้รับการฝึกฝนตลอด เติบโตเป็นผู้ใหญ่ คุณกลับกลายเป็นนกกระจอกในกรง นกสีทอง คุณกับเขายังคุยภาษาเดียวกันอยู่หรือเปล่า？นรมน คุณแต่งงานแปดปี อดทนต่อความยากลำบาก กลับไม่เคยเข้าใจความหมายที่แท้จริงของความรัก”

รามิลพูดจบก็หยุดไปพักหนึ่ง มองท้องฟ้าด้านนอกและพูดว่า “ความรักตอนแรกเริ่มต่างก็สวยงาม หัวใจเต้นในชั่วพริบตา มันเป็นแรงกระตุ้นจากฮอร์โมน แต่เนื่องจากเรื่องสวยงามนั้นเป็นเพียงแค่ชั่วพริบตา สามารถประคับประคองการเต้นของหัวใจไปตลอด ไม่รอคอยอย่างหมดอาลัยตายอยาก ยิ่งไม่ใช่ว่าการรอคอยอย่างเงียบๆ จะดี ผู้หญิงสามารถกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมของตนเองเพื่อความรักได้ตลอดชีวิต แต่ไม่ใช่กับผู้ชาย บางทีบุริศร์อาจจะดีกับคุณไปตลอดชีวิตจริงๆ แต่คุณแน่ใจเหรอว่านั่นคือรูปแบบความรักที่คุณต้องการมาตลอด？เขาก้าวหน้าไปตามกาลเวลา แต่คุณกลับยังคงเป็นเหมือนตอนแรกเริ่ม เขาดีกับคุณ บางทีตอนแรกเป็นเพราะความรัก แต่นานเข้าจะกลายเป็นความรับผิดชอบ เมื่อความรักที่สวยงามเปลี่ยนเป็นความรับผิดชอบของผู้ชายคนหนึ่ง จะยังมีหัวใจที่เต้นอยู่ในนั้นอีกเท่าไหร่？คุณเคยคิดบ้างไหม？คุณไม่สามารถเอาแต่ทำให้ตนเองดีเลิศ ทำให้ตนเองตื่นตา บนโลกที่กว้างใหญ่มีผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมมากมาย ที่โดดเด่นออกมา สามารถดึงดูดสายตาของผู้ชายไม่ว่าจะใครก็ตาม ถึงตอนนั้นคุณจะทำอย่างไร？”

นรมนเงียบไปโดยสิ้นเชิง

คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่สามารถพูดอะไรเพื่อมาหักล้างได้

ใช่ เธอเอาแต่ทำให้ตนเองได้รับความไม่เป็นธรรม ทอดทิ้งตนเอง แม้แต่ซุกซ่อนศักยภาพการออกแบบรถยนต์ของตนเองเพราะบุริศร์อย่างไม่รู้ตัว จนแม้แต่กลัวว่าจะบดบังความเป็นที่สนใจของบุริศร์จึงทิ้งการแข่งขันออกแบบรถยนต์ระดับโลกครั้งนั้นไป

แต่นี่คือชีวิตและความรักที่เธอต้องการจริงๆ หรือเปล่า？

ความรักที่สวยงามตนเองอยากทำอะไรก็ควรจะได้ทำไม่ใช่เหรอ？

แต่ในทันทีที่ตกหลุมรักบุริศร์ เธอเอาแต่เปลี่ยนตัวเองเพื่อเอาใจเขา ถึงแม้กลับมาอีกครั้งหลังจากห้าปี ความเกลียดชังก่อนหน้าถูกแทนที่ด้วยมิตรภาพของบุริศร์ ผลสำเร็จจากความพยายามก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะเล็กน้อยต่อหน้าบุริศร์อย่างเห็นได้ชัดเจน ทำให้เธอรู้สึกต้อยต่ำ จนกระทั่งเกิดเรื่องขึ้นในภายหลัง เธออาศัยเรื่องเหล่านี้เสียสละตนเอง คิดแค่เพียงต้องเป็นสะใภ้ที่เหมาะสมกับตระกูลโตเล็กเท่านั้น

แต่ถึงแม้จะมีเป้าหมายแบบนี้ เธอก็ยังไม่บรรลุผล ยังคงยุ่งเหยิงเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ？

“วันเวลาไม่เคยหยุดเดิน เรื่องจะไม่ปรากฏออกมาน้อยลงเพราะคุณกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม ครั้งนี้ผมลักพาตัวคุณมา บุริศร์มาช่วยชีวิตคุณด้วยกายและใจ คุณเคยลองคิดดูบ้างไหม ถ้าอีกสิบปีข้างหน้า คุณโดนลักพาตัวแบบนี้อีก บุริศร์จะเป็นอย่างไร？บางทีอาจจะยังคงมาช่วยชีวิตคุณ แต่คุณคิดว่ามันเพื่อตัวคุณเองล้วน ๆ หรือว่าเพื่อลูก ๆ ของคุณ？”

คำพูดของรามิลเหมือนค้อนหนักทุบลงบนส่วนลึกในหัวใจของนรมน

การเป็นภรรยาของคนร่ำรวยไม่ใช่เรื่องง่าย เธอรู้มาโดยตลอด แต่เธอเหมือนจะวางลำดับความสำคัญสลับกัน

ตราบใดที่ทำให้ตนเองดีก่อน ถึงจะสามารถมีบทบาทอื่นที่ดีใช่ไหม？

นรมนมองรามิล และกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณนะ รามิล ขอบคุณที่วันนี้คุณเตือนสติฉัน”

“ผมแค่พูดไปตามความเป็นจริง ทุกสิ่งที่ผมทำกับคุณก่อนหน้านี้ ผมขอโทษ แต่ถ้าสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง ผมก็ยังจะทำเหมือนเดิม คุณเป็นคนดี แต่ผมต้องล้างแค้นให้พี่น้องของผม ต้องขอโทษด้วยนะ”

“ฉันเข้าใจ ดังนั้นรามิล อย่าตกลงท่านขุนอินไปสถานที่ที่พวกเขากำหนด อย่าเลยนะ！”

แต่รามิลกลับกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมรอโอกาสนี้มาห้าปีแล้ว ถึงแม้ครั้งนี้จะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่ ผมก็ไม่เสียใจ เป้าหมายเดียวในชีวิตของผมคือการล้างแค้น”