แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 608

บทที่ 608 เพราะคุณคือบุริศร์

“กิจจา！”

นรมนรีบก้าวไปข้างหน้า แต่น่าเสียดายถูกธรรศดึงเอาไว้

“คุณปล่อยฉันนะ！เขาเป็นลมไป คุณไม่เห็นหรือไง？”

นรมนไม่มีความรู้สึกดีต่อธรรศสักนิดเดียว

ทำไมคนคนนี้ต้องหน้าตาเหมือนพ่อของเธอนะ？

ทำไม？

น่าเสียดายที่ธรรศไม่สนใจความเกลียดชังของเธอสักนิดเดียว

ในวินาทีที่รามิลเห็นกิจจาล้มสลบไป เขาต้องการพุ่งไปหากิจจาด้วยแรงและกำลังทั้งหมดที่มี แต่อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงฟุตกลับถูกคนของท่านขุนอินจับกุมเอาไว้

“ปล่อยฉันนะ！นั่นลูกชายของฉัน！ขุนอิน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของฉัน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่”

เวลานี้ ราวกับว่ารามิลเป็นตรินท์

ตั้งแต่ตอนที่นรมนพูดถึงกิจจา รามิลรู้สึกละอายใจต่อเด็กคนนี้ ถูกต้อง ทำไมต้องยัดเยียดเรื่องความรักความแค้นของผู้ใหญ่ให้กับเด็กด้วย？

เขาเพิ่งจะสี่ขวบ

ไร้เดียงสาเช่นนี้ น่ารักมีชีวิตชีวาเช่นนี้ จนแม้แต่เรียกเขาว่าแด๊ดดี้อย่างอ่อนหวานด้วยซ้ำ ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติต่อเขาอย่างไร กิจจาก็มีแต่จะเคารพและไม่อยากจากเขาไปไหน

บุริศร์มองเห็นในแววตาของรามิลมีความเป็นห่วงเป็นใยกิจจาด้วยความจริงใจ ความโกรธในใจก็น้อยลง

“ขุนอิน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับหลานชายของฉัน คุณรู้ผลลัพธ์ที่จะตามมานะ”

บุริศร์ไม่ได้เคลื่อนไหว แต่คำที่พูดออกมามีความสั่นสะเทือนอย่างเด็ดขาด

ขุนอินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ประธานบุริศร์ คุณวางใจเถอะ นายน้อยเป็นผู้ติดตามของยมราชและยิ่งเป็นหลานชายสุดที่รักของคุณด้วย ผมจะไม่ให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาแน่นอน ใครก็ได้ มาพานายน้อยไปรักษาที่ยมราช จะต้องไม่มีความผิดพลาดใดๆ ”

ลูกน้องได้ยินขุนอินพูดแบบนี้ จึงรีบพากิจจาไป

สายตาของรามิลมองตามกิจจาไปตลอด ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะทำหน้าที่พ่อมากจริงๆ อยากจะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนกิจจา ดูว่าทำไมเขาถึงเป็นล้มสลบไป แต่ทว่า……

เขาหันกลับมา เมื่อมองไปทาง ธรรศ แววตาปรากฏความแค้นและจิตสังหาร

บุริศร์ไม่พลาดแววตาของรามิล

รามิลกับธรรศมีความแค้นกัน？

หรือทุกอย่างที่เขาทำเพื่อล่อธรรศออกมา？

สมองของบุริศร์คิดทบทวนอย่างรวดเร็ว แต่กลับได้ยินขุนอินพูดว่า “ประธานบุริศร์ คุณเห็นความบริสุทธิ์ใจของผมมากพอแล้วใช่ไหม？ตอนนี้สามารถส่งแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจให้ผมได้หรือยัง？”

“ได้ หวังว่าคุณจะไม่มีลูกเล่นอะไร ผมจะให้สิ่งที่คุณต้องการ แต่คุณต้องรับรองความปลอดภัยคนของผม ไม่อย่างนั้น……”

“คุณวางใจได้ พวกเราต้องการแค่เงินทอง ไม่ได้ต้องการเอาชีวิต”

คำพูดของขุนอินทำให้บุริศร์พยักหน้าเบาๆ

เขามองไปทางธรรศ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไมธรรศยังมีชีวิตอยู่ และไม่รู้ว่าระหว่างรามิลกับธรรศมีความแค้นอะไรกัน เพียงแต่มองในบทบาทที่เขาเป็นอาของนรมน บุริศร์พูดว่า “คุณทำให้นรมนขายขี้หน้าจริงๆ ปล่อยหลานสาวของคุณซะ！”

“ฉันไม่เคยคิดทำร้ายหลานสาวของฉัน”

ธรรศหัวเราะอย่างไม่แยแส ปล่อยนรมนออกทันที

ในชั่วพริบตาที่นรมนได้รับอิสระ เธอยกเท้าขึ้นทันที ถีบไปที่ขาท่อนล่างของธรรศ

“คุณมันไม่ใช่คน！ ฉันเกลียดคุณที่สุด ถ้าให้ฉันเลือกได้ ฉันจะไม่ยอมมีญาติแบบคุณ！”

ถีบนี้ของเธอไม่มีการแสร้งทำเป็นเกรงอกเกรงใจสักนิดเดียว

ธรรศขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความเจ็บ แทบจะร้องโอดโอยออกมา

เขามองผู้หญิงตรงหน้า ผู้หญิงคนนี้ที่ว่ากันว่าเป็นหลานสาวของเขา ทันใดนั้นก็รู้สึกน่าขำและมีความสุขเล็กน้อย

พี่ใหญ่มีทายาท！

มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

มองเห็นธรรศยิ้ม นรมนยิ่งโมโห

“นรมน มานี่！”

บุริศร์กลัวว่าธรรศจะยังมีลูกไม้อะไรอีก จึงรีบเรียกนรมนให้มาหา

นรมนเหลือบมองรามิล สายตาของรามิลเอาแต่จ้องมองธรรศ

เธอรู้ว่า เธอไม่สามารถขัดขวางรามิลได้ บางทีการที่รามิลถูกพวกเขาจับกุมเอาไว้คือความตั้งใจ เพื่อจะได้เข้าใกล้ธรรศ？

ความคิดแบบนี้มาอย่างกะทันหันเกินไป ดังนั้นเมื่อนรมนยังไม่ได้คิดเรื่องนี้อย่างชัดเจน ก็ถูกบุริศร์ดึงไปด้านหลัง

“บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า？ ร่างกายยังโอเคไหม？”

บุริศร์ถามอย่างร้อนรน ส่วนลูกน้องก็นำแบบแปลนและสัญญามอบอำนาจมอบให้แก่ขุนอิน

นรมนดึงมือของบุริศร์ไว้แน่นและพูดว่า “รีบขัดขวางรามิลเอาไว้ อย่าให้เขาทำอะไร！”

“อะไรนะ ？ใคร？”

บุริศร์ไม่รู้ตัวตนของรามิลอย่างแน่ชัด ดังนั้นเมื่อนรมนพูดชื่อนี้ออกมา เขาจึงมึนงงไปชั่วครู่

แต่สายไปเสียแล้ว ในจังหวะที่คนของขุนอินปล่อยตัวรามิล เขาก็พุ่งไปทางธรรศโดยตรง

“ธรรศ ฉันจะให้แกชดใช้ด้วยชีวิต！”

เขาไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่คนตรงหน้าก็เตะลอยออกไป และขว้างกริชที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกไปทันที เล็งออกไปตรงด้านหน้าของธรรศ

“อย่านะ！ รามิล！”

นรมนไม่มีเวลาให้อธิบาย ทำได้เพียงต้องการเข้าไปห้ามโดยไม่รู้ตัว กลับถูกบุริศร์กอดเอาไว้

“คุณทำอะไร？”

“รีบขัดขวางเขาสิ！ เขาจะตายไม่ได้นะ ！คุณคิดถึงกิจจาสิ！”

บุริศร์มองเห็นความกระวนกระวายใจของนรมน

เมื่อกี้เธอเรียกเขาว่าอะไรนะ？

รามิล？

แม้แต่เขายังไม่รู้ตัวตนของคนคนนี้ ไม่คาดคิดว่านรมนจะรู้ นอกจากนี้คนคนนี้ยังลักพาตัวนรมน แต่สุดท้ายเธอกลับร้องขอความเมตตาให้คนคนนี้？

ทำไม？

มีอะไรระหว่างเธอกับเขากันแน่？

สีหน้าของบุริศร์ดูไม่ได้เล็กน้อย น่าเสียดายที่นรมนมองไม่เห็น

“เร็วสิ บุริศร์”

นรมนดิ้นไม่หลุด จึงทำได้เพียงร้องขอบุริศร์ กลับพบว่าสีหน้าของบุริศร์ดูไม่ได้สุดๆ