แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 610

บทที่ 610 แม่พอใจกับผลลัพธ์แบบนี้ไหม

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้จะตายไหมครับ？”

เสียงของกิจจายังคงดังอยู่ต่อเนื่อง แต่รามิลไม่อาจตอบคำถามเขาได้อีกแล้ว

ภายในห้องผ่าตัดที่เงียบสงัดเงียบลงฉับพลัน เงียบจนทำให้คนหายใจไม่ออก

นรมนต้องเดินเข้าไปอย่างอดไม่ได้ ดึงกิจจาออกมาจากอ้อมแขนของรามิล

หางตาของรามิลยังคงมีน้ำตา แต่หยุดหายใจไปแล้ว

กิจจากลับยังคงมองที่เขาเหมือนเดิม และถามว่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้จะตายไหมครับ？”

“กิจจา อย่าเป็นแบบนี้สิ！”

นรมนรู้สึกเศร้าโศกและเจ็บปวดใจอย่างยิ่ง เธอกอดกิจจาไว้ในอ้อมแขนแน่น แต่ยังคงได้ยินกิจจาถามว่า “แด๊ดดี้จะตายไหมครับ？”

“แด๊ดดี้จะคอยมองดูกิจจาจากบนฟ้า”

“แด๊ดดี้จะต้องไม่ตาย”

ในที่สุดน้ำตาของกิจจาก็ไหลลงมา เสียงที่ไร้เรี่ยวแรงทำให้หัวใจของคนแหลกละเอียด

นรมนต้องการอุ้มเขาออกไป แต่กิจจาดึงมือของรามิลไว้แน่น พูดอย่างไรก็ไม่ยอมปล่อย

“แด๊ดดี้ แด๊ดดี้เคยสัญญากับผม แด๊ดดี้จะพาผมไปเที่ยว แด๊ดดี้เคยสัญญากับผม แด๊ดดี้จะเล่านิทานให้ผมฟัง แด๊ดดี้เคยสัญญากับผมหลายเรื่อง แต่แด๊ดดี้ยังไม่ได้ทำเลย แด๊ดดี้ อย่าหลับไปสิครับ ตื่นขึ้นมาได้ไหม？”

เขาดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของนรมน เขย่าแขนของรามิล อ้อนวอนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ผมจะไม่ทำเรื่องวุ่นวายอีกแล้ว ผมจะเชื่อฟัง ผมจะเชื่อฟังจริงๆ แด๊ดดี้ให้ผมทำอะไร ผมก็จะไม่เถียงอีก ผมจะเชื่อฟังแด๊ดดี้ทุกอย่างดีไหมครับ？แด๊ดดี้ตื่นขึ้นมาสิครับ！ตื่นขึ้นมาได้แล้ว！”

นรมนเห็นกิจจาเป็นแบบนี้ เรื่องที่กังวลที่สุดได้เกิดขึ้นแล้ว เธอดึงมือของกิจจาและพูดว่า “กิจจา หนูอย่าเป็นแบบนี้สิ หนูเป็นแบบนี้แด๊ดดี้จะไม่สบายใจนะ”

“ผมต้องการแด๊ดดี้！หม่ามี้ หม่ามี้ให้แด๊ดดี้สนใจผมหน่อยได้ไหมครับ？”

ดวงตาของกิจจาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เขาเสียใจมาก ทุกข์ใจมาก นรมนเห็นแล้วรู้สึกโศกเศร้าจนแทบจะขาดใจ

“กิจจา หม่ามี้จะพาหนูกลับบ้าน”

“ผมไม่กลับ ผมจะอยู่กับแด๊ดดี้！ผมต้องการแด๊ดดี้！”

“กิจจา หนูยังมีฉันอยู่ ยังมีคุณลุง มีกานต์ มีคุณย่า มีกมล หนูยังมีญาติอีกมากมาย พวกเราทุกคนรักกิจจา！”

“แต่ทุกคนไม่ใช่แด๊ดดี้ของผม！”

ประโยคนี้ของกิจจาทำให้นรมนชะงักงัน

เธอเข้าใจมาตลอดว่าตนเองดีกับกิจจามาก แต่กลับคิดไม่ถึงว่า ในใจของกิจจา คนที่สำคัญที่สุดก็ยังเป็นญาติของตนเอง พ่อของตนเอง

วันที่กิจจาได้รู้ว่าพ่อที่แท้จริงของตนเองคือใคร สมดุลทางความรู้สึกของเขาถูกชดเชย วันนี้คนที่ถูกเขามองว่าเป็นญาติเพียงคนเดียวไม่อยู่แล้ว การแสดงออกของกิจจาทำให้นรมนเป็นกังวลจริงๆ

“กิจจา ตราบใดที่หนูต้องการ ฉันกับคุณลุงสามารถเป็นหม่ามี้และแด๊ดดี้ให้หนูได้”

กิจจาไม่ได้ตอบอะไร เขาอิงอยู่ในวงแขนของรามิล แม้แต่ถอดรองเท้าขึ้นไปบนเตียงผ่าตัดด้วยซ้ำ เอนกายอยู่ในวงแขนของรามิล

เขากอดแขนของรามิล และถามเสียงเบาว่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้กอดผมได้ไหมครับ？กิจจาอยากให้แด๊ดดี้กอดผม ให้เหมือนกับที่กอดผมเมื่อกี้ได้ไหมครับ？”

นรมนมองเห็นฉากนี้น้ำตาไหลออกมาทันที

เธอทนไม่ไหวจนต้องวิ่งออกมา

บุริศร์ฟื้นขึ้นมาแล้ว มองเห็นนรมนน้ำตาไหลอาบแก้ม จึงอดถามไม่ได้ “เป็นอะไรไป？”

“รามิลจากไปแล้ว”

นรมนตอบอย่างสะอึกสะอื้น จากนั้นก็พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนของบุริศร์และกล่าวว่า “ฉันกลัวว่ากิจจาก็จะหายไปเหมือนกัน”

“ไม่มีทาง！”

บุริศร์ตบหลังเธอเพื่อปลอบโยน ในใจกลับรู้สึกเป็นห่วง

“กิจจายังอยู่ข้างในเหรอ？”

“อืม！ คุณเข้าไปดูสิ”

นรมนปล่อยบุริศร์ออก

ฉากนี้ทำให้คนหัวใจสลายจริงๆ เธอรับไม่ไหว

ในขณะที่บุริศร์เปิดประตูต้องผ่าตัด ทั้งตัวเหมือนกับถูกตั้งอยู่บนพื้น

รามิลหยุดหายใจไปแล้ว แต่กิจจากลับดึงแขนของรามิลมาโอบรอบตนเอง และพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้กอดกิจจาได้ไหมครับ？กิจจาจะไม่ซนอีกแล้วครับ”

บุริศร์น้ำตาซึมทันที

เขาก้าวขึ้นไปดึงกิจจาออกจากอ้อมแขนของรามิลอย่างบีบบังคับและอุ้มออกมาอย่างรวดเร็ว

“ปล่อยผมนะ！ผมต้องการแด๊ดดี้! ผมต้องการแด๊ดดี้！”

กิจจาพยายามดิ้นอย่างบ้าคลั่ง

บุริศร์กลับอุ้มเขาไว้ในอ้อมแขนอย่างบังคับ และกล่าวว่า “ กิจจา แกสงบสติลงหน่อย แด๊ดดี้ของแกจากไปแล้ว！”

“คุณลุงพูดเหลวไหล！ ผมต้องการแด๊ดดี้！ ผมต้องการแด๊ดดี้！ ผมต้องการให้แด๊ดดี้กอด ！ผมไม่ต้องการลุง！”

เขาตะเบ็งเสียงร้องไห้โฮ เสียงร้องไห้นั้นทำให้คนฟังน้ำตาไหล

น้ำตาของบุริศร์ไหลออกมา แต่กลับพูดกับคนข้างนอกว่า “หามคนออกไปให้ฉัน！”

“ไม่เอา ！ไม่เอา！ อย่าเอาแด๊ดดี้ของผมไปไหน！”

กิจจาพยายามดิ้น จนแม้แต่กัดข้อมือของบุริศร์อย่างไม่คิดชีวิต เขาออกแรงอย่างหนักหน่วง ราวกับว่าใช้แรงทั้งหมดที่มีในร่างกาย

บุริศร์แสบข้อมือ รู้สึกได้ว่าผิวหนังได้รับความเสียหาย แต่เขากลับกอดกิจจาไว้แน่น และให้คนเข็นรามิลออกไป

เมื่อยมราชเห็นฉากนี้ จึงกล่าวอย่างสงสาร “เด็กที่น่าสงสาร ให้ฉันอุ้มเขาเถอะ”