แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 611

บทที่ 611 ทำให้เธอลำบากเธอแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น”

นรมนกับคุณนายตระกูลโตเล็กจึงรีบวิ่งเข้าไปทันที วินาทีที่เปิดประตูออกมานั้น ทั้งคู่ต่างตกใจช็อก

กิจจาสะบัดหลุดจากอ้อมแขนของบุริศร์ แล้วไปชนเข้ากับแจกันดอกไม้ที่อยู่ข้างๆ ดอกไม้ที่อยู่ในแจกันได้ร่วงกระจัดกระจายสู่พื้น แจกันได้แตกเป็นเสี่ยงๆ ส่วนกิจจากลับนั่งขดตัวอยู่ในซอกมุมด้วยท่านั่งกอดเข่า โดยที่เอาศีรษะซุกเข้าไปในหัวเข่า แลดูคล้ายกับนกกระทาตัวน้อยที่กำลังรู้สึกไม่ปลอดภัย

“กิจจา”

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นภาพนี้แล้ว ใจแทบแตกสลาย

“กิจจา มา มาหาย่ามาลูก ย่ารักกิจจาที่สุดเลยนะ”

แต่ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไร กิจจาก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

เขาเหมือนกับรูปปั้นที่นั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ ไม่ร้องไม่ยิ้มไม่ดิ้นใดๆ ทำให้หัวใจของคนบีบรัดจนรู้สึกเจ็บปวด

บุริศร์เดินเข้าไปโดยไม่ได้สนใจเศษแก้วของแจกัน เดินตรงมาหากิจจาแล้วนั่งลงยองๆ

“ลุงรู้ว่าหนูอึดอัดทรมาน ถ้าทรมานก็ร้องออกมาเถิด หนูยังเด็ก ไม่มีอะไรทำไม่ได้ พื้นมันเย็น ลุกขึ้นมากับลุงดีไหม”

น้ำเสียงของบุริศร์นั้นนุ่มนวลและอ่อนโยน แต่สำหรับกิจจาแล้วราวกับไม่ได้ยิน

นรมนทนต่อไปไม่ไหว จึงได้เดินมาด้านหน้าของกิจจา

“กิจจา หม่ามี้พาหนูไปนอนดีไหม บนพื้นเย็นมากเลยนะ หรือไม่อย่างนั้นหม่ามี้ให้กานต์กลับมาเล่นเป็นเพื่อนหนูดีหรือเปล่า”

คำพูดของนรมนทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กถึงกับตกใจ

“ใช่ กานต์ล่ะ กานต์ไปไหนแล้ว”

ลูกน้องพูดขึ้น “ คุณชายกานต์ไปที่เมืองAครับ และก็ไม่ได้ส่งข่าวกลับมาเลยครับ”

“อะไรนะ”

จิตใจนรมนกระวนกระวายขึ้น

พวกเขาอยู่เมืองAที่วุ่นวายขนาดนั้น กานต์ยังไม่ปรากฏตัว เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า

“เขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รีบส่งคนไปตามหาเขา!”

“ครับ!”

ลูกน้องจากไปแล้ว นรมนมองดูกิจจาที่อยู่ตรงหน้า ก็รู้สึกอึดอัดทรมานขึ้นในใจอีกครั้ง

“กิจจา มาหาหม่ามี้ดีไหม”

กิจจาปฏิเสธ

เขาต่อต้านและปฏิเสธทุกคน พร้อมกับที่ปากพูดงึมงำอะไรบางอย่างเบาๆ

นรมนเข้าไปฟังใกล้ๆ ถึงได้ฟังเข้าใจถึงความหมาย

เขาบอกว่า “หนูจะเอาแด๊ดดี้ หนูจะเอาแด๊ดดี้ของหนู!”

น้ำตาของนรมนไหลออกมาอีกครั้ง

ทุกคนสามารถทำสิ่งต่างๆได้ด้วยเหตุผลร้อยแปดพันประการ แต่ถ้ามีการทำร้ายเด็กบริสุทธิ์ผุดผ่องแม้เพียงเหตุผลเดียว ก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถจะให้อภัยได้

นรมนทนดูต่อไปไม่ไหวจึงขยับเข้าไปใกล้แล้วกอดเขาไว้ จากนั้นพูดสะอึกขึ้น “หม่ามี้ขอโทษที่ไม่สามารถปกป้องแด๊ดดี้ เพราะหม่ามี้ไม่ดี ให้หม่ามี้ได้รักและปกป้องหนูได้ไหม กิจจาเด็กดี เป็นเด็กดีที่สุดในโลก พวกเราไปนอนก่อนนะ จากนั้นหม่ามี้จะพากิจจาไปเล่นและไปทานของที่อร่อยๆที่สุดดีไหม”

“หนูอยากหาแด๊ดดี้”

ได้ยินกิจจาพูดประโยคนี้ซ้ำๆ

คุณนายตระกูลโตเล็กเห็นภาพนี้แล้วใจแทบแตกสลาย

“กิจจา เป็นเพราะย่าไม่ดี ย่าขอโทษหนูได้ไหม ความจริงแล้วคนคนนั้นเขาไม่ใช่…..”

“แม่ พอเถอะ แม่กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

บุริศร์รีบพูดขัดจังหวะของคุณนายตระกูลโตเล็ก

เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว จนกลายไปเป็นความเจ็บปวดแล้ว ถ้ายิ่งบอกกิจจาว่าคนคนนั้นไม่ใช่แด๊ดดี้ของเขา แด๊ดดี้ของเขาเสียไปตั้งแต่ห้าปีก่อนแล้ว นั่นไม่ใช่เป็นอีกวิธีที่ทำร้ายกิจจาหรือ

คุณนายตระกูลโตเล็กถึงกับชะงัก

เธอพบว่าเธอนั้นคงจะแก่แล้วจริงๆ ทำไมคิดไม่ถึงจุดจุดนี้นะ

ห้าปีที่ผ่านมาคิดไปเองว่าไม่น่าจะมีอะไรผิดพลาด เพื่อต้องการหลอกล่อธรรศออกมา แต่วันนี้ธรรศออกมาแล้ว แต่พวกเขากลับได้รับอะไร

ลูกชายที่เสียชีวิตไปก็ไม่ได้หวนกลับคืนมา วันนี้แม้แต่หลานของตัวเองก็ต้องกลายมาเป็นแบบนี้ และธรรศก็ยังไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย เรื่องนี้มองอย่างไรก็ได้ไม่คุ้มเสีย ตอนแรกเธอถูกผีครอบงำหรืออย่างไร ทำไมถึงดื้อรั้นขนาดนี้

คุณนายตระกูลโตเล็กจู่ๆราวกับว่าแก่ขึ้นไปอีกสิบปี

เธอสั่นไปทั้งตัว ต้องการอยากให้แม่บ้านพยุงสักครู่ แต่เพิ่งสังเกตเห็นว่าแม่บ้านไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

ใช่สิ เธอสูญเสียทั้งแม่บ้าน อีกทั้งยังสูญเสียความรักของบุริศร์ที่มีต่อเธออีก

คุณนายตระกูลโตเล็กเอามือกุมหน้าอกด้วยความเจ็บปวด แล้วก็หันหลังเดินจากไปทีละก้าวๆ เงาหลังที่โดดเดี่ยวแผ่นนั้นเห็นแล้วช่างรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวจิตใจเหลือเกิน

กิจจาไม่มีปฏิกิริยาใดๆกับสิ่งเหล่านี้ เขาเหมือนกับขังตัวเองไว้อยู่ในห้องที่ว่างเปล่า และไม่อยากสนใจใคร ไม่พูดไม่จากับใครทั้งนั้น นรมนปวดใจจนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี จ้องมองบุริศร์โดยที่ไม่สามารถจะช่วยเหลืออะไรได้

“ทำอย่างไรดี”

“พาเขาไปนอนก่อนเถอะ”

บุริศร์พยายามอุ้มกิจจาขึ้นมา

ครั้งนี้ กิจจาไม่มีการขัดขืน ยอมให้บุริศร์อุ้มขึ้นไปวางไว้บนเตียงได้ตามอำเภอใจ และเขาก็รีบนอนขดตัวกลมอยู่บนริมเตียงทันที โดยที่หันหลังให้กับทุกคน

เตียงขนาดใหญ่ได้เว้านูนร่างกายที่ขนาดเล็กของเขาขึ้น ร่างที่โดดเดี่ยว เปราะบางและหมดหนทาง