แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 612

บทที่ 612 ฉันไม่ชอบเธอ

“มีข่าวคราวของกานต์แล้วเหรอ เกิดอะไรขึ้น”

นรมนรีบเงยหน้าขึ้น

“ครับคุณนาย มีข่าวคราวของคุณชายกานต์แล้วครับ”

คำรายงานของลูกน้องทำให้บุริศร์ตื่นเต้นขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น กานต์อยู่ที่ไหน”

“ท่านประธานบุริศร์ครับ เฮลิคอปเตอร์ที่คุณชายกานต์นั่งน้ำมันหมด ดังนั้นจึงถูกบังคับให้ลงจอด เมื่อคนของพวกเราได้นำน้ำมันไปส่งถึง คุณชายกานต์ก็ปลอดภัยแล้วครับ ทุกอย่างราบรื่นดี”

เมื่อได้ยินลูกน้องพูดเช่นนั้น บุริศร์กับนรมนถึงได้ถอนหายใจโล่งอกออกมา

“เด็กคนนี้นิ โชคดีที่น้ำมันหมด ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงฝืนที่จะไปต่อ และก็ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องราววุ่นวายมากแค่ไหนอีก”

บุริศร์ถอนหายใจ แล้วก็หวนคิดถึงกิจจาอีกครั้ง

ความรู้สึกของนรมนก็หดหู่เช่นกัน

“ไปรับกมลกลับมาเถอะ ส่วนกานต์ก็ให้เขากลับมาด้วยตัวเอง”

เมื่อบุริศร์พูดจบ ลูกน้องก็รีบออกไปดำเนินการตามคำสั่งทันที

“นรมน ผมต้องไปที่บริษัท พักนี้มีเรื่องมากมาย เรื่องที่รามิลทำไว้ผมยังต้องไปจัดการ”

“ค่ะ แต่ว่าศพของรามิลคุณจะจัดการอย่างไร”

นรมนรู้ว่าบุริศร์นั้นมีอคติต่อรามิล โดยเฉพาะเรื่องที่ทำร้ายกิจจา ยิ่งเป็นเรื่องที่ไม่สามารถให้อภัยได้ แต่นรมนก็ยังถามขึ้น

รามิลบอกว่าเพื่อตรินท์ เพื่อคนของตระกูลโตเล็กแล้ว เขาสละชีวิตของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะเหลือไว้ซึ่งความเจ็บปวด ก็ไม่อาจจะลบล้างความดีงามที่เขาทำไว้

บุริศร์หรี่ตาลงด้วยความขุ่นมัว แล้วเงียบไปสักพัก

ในขณะที่นรมนคิดว่าเขาจะไม่พูดอะไรแล้วนั้น บุริศร์กลับเอ่ยปากขึ้น

“ผมจะให้คนจัดการอย่างเหมาะสม ตระกูลโตเล็กจะซื้อที่ทำสุสานให้แก่เขา และจะคอยจัดคนหมั่นมาทำความสะอาด”

“ค่ะ”

นรมนรู้ดีว่าบุริศร์นั้นดีและมีเมตตากับทุกคนในครอบครัวมาตลอด หรือบางทีเขาอาจจะเห็นรามิลเป็นน้องชายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“คุณรู้สึกผิดหวังมากใช่หรือไม่”

นรมนรู้ดีว่าไม่มีใครเจ็บปวดเกินไปกว่าบุริศร์ได้อีกแล้ว

บุริศร์พูดเสียงต่ำ “ห้าพี่ก่อน ตอนที่ผมรู้ว่าตรินท์ได้เสียชีวิตแล้ว ผมแทบจะยืนต่อไปไม่ไหว ต่อมาเมื่อผมรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ไม่มีใครรู้เลยว่าผมรู้สึกขอบคุณสวรรค์มากแค่ไหน จนถึงขั้นที่ผมอยากจะทำดีกับเขาเป็นสองเท่า ผมมอบทุกอย่างที่เป็นตระกูลโตเล็กให้กับเขา และก็มอบกิจจาให้กับเขา ใครจะไปรู้ว่าท้ายที่สุดแล้วนั้นทั้งหมดล้วนเป็นเพียงการโกหกหลอกลวง ถึงแม้พวกเขาทำแบบนี้เพื่อเป็นการแก้แค้นให้กับตรินท์ เพื่อหลอกล่อให้ธรรศออกมา แต่การโกหกหลอกลวงและความเจ็บปวดที่ทำกับผม ผมไม่สามารถที่จะให้อภัยได้จริงๆ ขนาดผมยังขนาดนี้ แล้วกิจจาที่เป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆเองล่ะ ดังนั้นเรื่องนี้ผมจึงไม่สามารถที่จะให้อภัยพวกเขาได้ ไม่มีทาง!”

เมื่อพูดจบ บุริศร์ก็ลูบศีรษะของนรมน แล้วก็หันหลังเดินจากตระกูลโตเล็กไป

นรมนก็รู้สึกเจ็บปวดทรมานจิตใจเช่นกัน

เขากลับไปที่ห้องของกิจจาอีกครั้ง แต่กลับเห็นคุณนายตระกูลโตเล็กนั่งอยู่ตรงหน้าเตียงของกิจจา จ้องมองกิจจาอย่างเงียบๆพร้อมกับที่น้ำตาไหลออกมา

นรมนที่ไม่รู้ว่าจะพูดกับคุณนายตระกูลโตเล็กอย่างไรดี

เธอไม่ใช่แม่พระ ที่เมื่อถูกหักหลังแล้ว ถูกหลอกใช้แล้วยังคงทำสีหน้าซาบซึ้งในพระคุณ แค่เธอไม่ไปเจ้าคิดเจ้าแค้นกับเธอ นรมนก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นใจกว้างมากพอแล้ว

กิจจายังคงนอนหลับอยู่ ในขณะที่นรมนตัดสินใจถอยเดินออกมานั้น คุณนายตระกูลโตเล็กได้เอ่ยปากขึ้น

“เธอคงจะคิดว่าฉันเป็นหญิงชราที่ใจร้ายใช่ไหม และคิดว่าสิ่งที่ฉันปฏิบัติต่อเธอก่อนหน้านี้ก็ล้วนเป็นการเสแสร้งทั้งนั้นใช่ไหม”