บทที่ 620 ท่านชนะแล้ว
“คุณนาย อย่า!”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย นรมนก็เงยหน้าขึ้นทันที แล้วเห็นกิมจิเดินเข้ามาจากด้านนอก
“นายกล้าขวางฉันรึ หรือว่านายเห็นว่าเธอเป็นเจ้านายของนาย”
สีหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กที่ไม่ค่อยจะดีนัก
กิมจิรีบพูดอย่างนอบน้อมว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นครับคุณนาย ถ้าหากว่าใบหน้าของเธอมีรอยแผล ถ้าหากมีคนแอบถ่ายรูปแล้วส่งไปให้ประธานบุริศร์ ท่านจะไม่สามารถแก้ต่างได้นะครับ”
คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้วขึ้น แล้วก็ปล่อยมือลง
“ก็ถูกของนาย ในเมื่อฉันรับปากกับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาว่าจะปล่อยเธออิสระ แน่นอนว่าฉันนั้นทำได้ พาเธอไปขังไว้ที่ห้องใต้ดิน ไม่ได้รับคำอนุญาตจากฉัน ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถเข้าไปเยี่ยมได้ และไม่ต้องนำอาหารเครื่องดื่มไปให้เธอ ถ้าหากคุณนายทวีทรัพย์ธาดาไม่กล้าตาย ฉันก็จะใช้ชีวิตนี้ของเธอในการชดใช้ชีวิตของตรินท์!”
เมื่อได้ยิน คุณนายตระกูลโตเล็กรับสั่งเช่นนี้ ลูกน้องก็รีบทำตามทันที
นรมนมองกิมจิ แล้วยิ้มอย่างเศร้าใจ
“นายก็เป็นคนของเธอเหรอ เพราะฉะนั้นการสะกดจิตก็เป็นเรื่องโกหกทั้งเพใช่ไหม”
“ไม่ใช่เรื่องโกหกครับ”
กิมจิเห็นนรมนที่กระเซอะกระเซิง จู่ๆก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นทันใด แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถ และก็ทำอะไรไม่ได้
ตอนนี้บุริศร์ก็ไม่อยู่ ที่นี่ก็เป็นอาณาเขตของคุณนายตระกูลโตเล็ก
คนที่บุริศร์ได้ทิ้งไว้ก่อนที่จะจากไป ก็ถูกคุณนายตระกูลโตเล็กควบคุมไว้ทั้งหมด และเขาคนเดียวจะสามารถทำอะไรได้
คุณนายตระกูลโตเล็กชอบดูท่าทีที่ความเจ็บปวดทรมานของนรมน
เธอยิ้มแล้วพูดขึ้น “กิมจิถูกสะกดจิตนั้นไม่ใช่เป็นเรื่องโกหก ฉันให้คนสะกดจิตเขา เพื่อต้องการให้เขาสังหารเธอ แต่น่าเสียดายที่ทำไม่สำเร็จ และเป็นเธอที่พาเขากลับมาไม่ใช่เหรอ พฤกษ์ยังเรียกคนมาตรวจอาการของเขา น่าเสียดายจริงๆ ทักษะของนักสะกดจิตคนนั้นช่างยอดเยี่ยมมาก ไม่สามารถมีคนที่จะถอนได้ ถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะฉันกิมจิก็คงไม่เหลือแล้ว ดังนั้นเขาจะเชื่อฟังเธออีกเหรอ เดิมทีเขาก็เป็นคนของฉัน! เป็นฉันที่นำเขามาจากสนามรบแล้วเลี้ยงดูจนเติบใหญ่”
เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด เห็นด้วยตาทั้งหมด นรมนยังจะสามารถพูดอะไร ทำได้เพียงแค่ยิ้ม ยิ้มจนน้ำตาไหลพรากอาบแก้ม
เธอมันช่างไร้ความสามารถจริงๆ!
หัวใจของกิมจิบีบรัดจนเจ็บจี๊ดๆ แต่กลับพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ คุณนายครับ คุณจะให้หมอมาดูอาการของเธอสักหน่อย เพราะถ้าเกิดว่าแผลติดเชื้อ……”
“ทำไม นายเป็นห่วงเธอเหรอ อย่าบอกฉันนะว่านายชอบเธอ”
คุณนายตระกูลโตเล็กมองมาทางกิมจิด้วยสายตาทิ่มแทง
กิมจิรีบก้มหัวแล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ครับ”
“อันที่จริงมันนายจะชอบเธอก็ได้นะ รอให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาคืนชีวิตให้กับตระกูลโตเล็กแล้ว ฉันจะยกเธอให้กับนายดีไหม แต่ว่าจะต้องรับปากว่าจะไม่ให้เธอปรากฏตัวต่อหน้าบุริศร์ ถ้าหากว่านายสามารถรับปากได้ ฉันจะไว้ชีวิตเธอ”
นรมนหน้าถอดสีฉับพลัน
“ถุย! ท่านเห็นฉันเป็นอะไร อยากยกฉันให้ใครก็ยกให้อย่างนั้นเหรอ คุณนายตระกูลโตเล็ก ท่านไม่กลัวหรอว่าทำเรื่องที่ขาดคุณธรรมมากไป สวรรค์จะลงทัณฑ์ท่านได้นะ”
“ลงทัณฑ์เหรอ ฉันไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว เออ ให้คนไปติดตั้งระบบโทรทัศน์วงจรปิดที่ชั้นห้องใต้ดินด้วย ปล่อยให้เธอได้เห็นถึงวิธีการตายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา
“สารเลว!”
นรมนยังต้องการที่จะเตะใส่คุณนายตระกูลโตเล็ก แต่ถูกลูกน้องนำตัวไปแล้ว
กิมจิมองดูท่าทางของนรมน คิ้วขมวดแน่น
ก่อนหน้านั้นที่ถูกสะกดจิต เขาทำอะไรลงไปโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อเขารู้ว่าเกือบจะลงมือฆ่านรมนแล้วนั้น ในใจของเขาก็รู้สึกผิดอย่างมาก
เขารู้ดีว่าตัวเองไม่สมควรที่จะมีความรู้สึกหวั่นไหวกับนรมน แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้ สิ่งที่เขาไม่อยากทำมากที่สุดก็คือการทำร้ายนรมน วันนี้สติสัมปชัญญะของเขาเต็มร้อย แต่เขาก็ยังกลับทำร้ายเธอ
กิมจิกัดฟันแน่น
คุณนายตระกูลโตเล็กมองดูเขาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ชอบผู้หญิงคนนั้นเข้าจริงๆเหรอ”
“ไม่ครับ”
ตีให้ตายกิมจิก็ไม่สามารถยอมรับ
เขารู้ดีว่าคุณนายตระกูลโตเล็กมีอุบายมากมาย ถ้าหากยอมรับไปจริงๆ ชื่อเสียงของนรมนจะต้องถูกทำลาย
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจครับ!”
“ดี อย่างนั้นนายจงไปที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ไปดูการชดใช้ชีวิตของคุณนายทวีทรัพย์ธาดา!”
วิธีการนี้ของคุณนายตระกูลโตเล็กถือว่าโหดเหี้ยมมาก
ถ้าหากกิมจิไม่ได้หวั่นไหวกับนรมน เขาทำเช่นนี้ก็จะไม่รู้สึกอะไร แต่ถ้าเขาชอบนรมนจริงๆ การไปเร่งรัดการตายให้กับคุณนายทวีทรัพย์ธาดาด้วยตัวเอง ก็เพียงพอที่จะทำให้เขากับนรมนไม่สามารถลงเอยกันได้แล้ว
กิมจิยิ้มอย่างขมขื่นในใจ ถึงอย่างไรเขากับนรมนก็ไม่มีวาสนาต่อกัน ขอเฝ้าปกป้องเธออยู่ข้างๆย่างเงียบๆก็ได้
“ครับ!”
กิมจิรับคำสั่ง แล้วหันหลังจากไป
“ตามเขาไป ดูสิว่าเขาจะเป็นเหมือนอย่างที่ตัวเขาเองพูดไว้จะซื่อสัตย์ต่อฉันหรือเปล่า
“ครับ คุณนายตระกูลโตเล็ก”
คนที่ติดตามเขา ก็ได้ติดตามออกไป
หลังจากที่กิมจิสังเกตเห็นอีกฝ่ายแล้ว เขาก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น และรีบเดินไปที่บ้านของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา เพียงแต่ว่าระหว่างทางเขาได้แอบส่งข้อความไปหาบุริศร์
“นรมนกำลังลำบาก ให้รีบกลับมา”
เมื่อส่งเสร็จกิมจิก็รีบลบข้อความนั้นทิ้งไป จากนั้นก็ไปบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของบุริศร์นั้นปิดเครื่อง ตอนนี้กำลังติดตามเรื่องภาพออกแบบกับสัญญาอนุญาตอยู่ เขาจึงได้เปลี่ยนไปใช้โทรศัพท์เครื่องอื่นแทน
หลังจากนรมนถูกขังอยู่ที่ชั้นใต้ดิน ความเจ็บปวดบนร่างกายของเธอทำให้เธอเกือบสลบ และเสื้อที่เปียกปอนบนตัวเธอนั้น ยิ่งทำให้เธอเหน็บหนาวจนสั่นเทาไปทั้งตัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...