แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 619

บทที่ 619 ย่าอย่ารับปากเธอ

เป็นเรื่องจริงที่นรมนไม่ชอบคุณนายทวีทรัพย์ธาดา จนถึงขั้นชนิดที่ว่าโกรธเคืองเธอเพราะเรื่องราวแต่ก่อน แต่ว่าเธอไม่ได้ต้องการให้คุณนายทวีทรัพย์ธาดาชดใช้ด้วยชีวิตของตัวเอง เธอไม่ต้องการ!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ นรมนจึงวิ่งออกไปข้างนอก

“ขัดขวางเธอไว้!”

เพียงคำสั่งของคุณนายตระกูลโตเล็กประโยคเดียว ลูกน้องก็รีบไปขัดขวางทางของนรมนทันที

“คุณนายอย่าทำให้พวกผมลำบากใจเลยครับ เชิญกลับครับ”

“หลีกไป!”

ดวงตาที่แดงก่ำของนรมน

คิดว่าตัวเองไม่สนใจความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้มาโดยตลอด เป็นเพราะเคยถูกทำร้ายจากคุณนายทวีทรัพย์ธาดามาก่อน เธอก็เลยไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ว่าตอนนี้เธอไม่อยากจะติดทั้งบุญคุณคุณนายทวีทรัพย์ธาดาอีก ไม่อยากแม้แต่สักนิดเดียว

ลูกน้องมองเธอด้วยความลำบากใจ แล้วพูดว่า “ คุณนาย ต้องขออภัยด้วย เชิญกลับเถิด”

นรมนก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ลงมือทันที

ฝีมือของเธอถ้าในสายตาของบุคคลทั่วไปก็ถือว่าไม่เลว แต่ถ้าสำหรับคนที่ถูกฝึกฝนมาเป็นพิเศษนั้นถือว่ากระจอกมาก

ต่อสู้กันไม่กี่กระบวนท่า นรมนก็ถูกควบคุม

“ปล่อยฉัน! ปล่อย!”

นรมนดิ้นรนขัดขืน คุณนายตระกูลโตเล็กกลับยิ้มแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เธออยากจะไปขัดขวางอย่างนั้นเหรอ เธอคิดว่าเธอจะไปขัดขวางได้เหรอ คุณนายทวีทรัพย์ธาดายอมตายเพื่อเธอ เธอคิดว่าเขาจะยอมทิ้งข้อตกลงกับฉันเหรอ พูดมาก็น่าแปลกเหมือนกัน ก่อนหน้านั้นเขาก็ดูถูกเธอสารพัดไม่ใช่เหรอ จนแทบอยากจะไล่เธอออกจากตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น จู่ๆเขากลับสนใจความเป็นอยู่ของเธอในบ้านตระกูลโตเล็ก โดยการเอาชีวิตมาเดิมพันอย่างไม่เสียดาย หรือนี่จะเป็นพลังแห่งสายเลือด”

“ท่านไม่มีวันเข้าใจได้หรอก! ชีวิตนี้ของท่านไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นหรอก สวรรค์ให้ท่านไม่มีลูกเป็นของตัวเอง นั่นก็คือการลงโทษคนแบบท่าน! ชาตินี้ท่านก็ไม่มีวันได้สัมผัสถึงรสชาติความสัมพันธ์ทางสายเลือดได้หรอก! ฉันจะขอสาปแช่งท่าน สาปแช่งให้ท่านไม่ตายดี!”

นรมนโมโหจนถึงขั้นขีดสุด

คำพูดของเธอทำให้สีหน้าของคุณนายตระกูลโตเล็กถึงกับดิ่งลง

ไม่สามารถให้กำเนิดลูกหลานได้ คือความเจ็บปวดชั่วนิรันดร์ที่อยู่ในก้นบึ้งหัวใจเธอ

แต่ถ้าเธอมีลูกแท้ๆเป็นของตัวเอง เธอก็คงไม่ต้องเอาอกเอาใจบุริศร์อย่างเป็นขั้นเป็นตอนและระแวดระวังเฉกเช่นตอนนี้ ชีวิตแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดปวดร้าวเหลือเกิน และตอนนี้คำพูดของนรมนเหมือนกับกริชแหลมคมที่ปักลึกเข้ามาที่ทรวงอกของเธอ

เธอเดินมาตรงหน้าของนรมนด้วยใบหน้าที่ดุร้าย แล้วพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “เธอลองพูดอีกรอบซิ เธอจะเชื่อไหมว่าฉันสามารถตัดลิ้นของเธอออกมาได้”

“ตัดซิ! ตรินท์ก็ตายไปแล้ว ถ้าบุริศร์รู้ว่าท่านทำแบบนี้กับฉัน ท่านคิดว่าท่านยังจะเหลืออะไรอีก ทุกสิ่งทุกอย่างของท่านในตอนนี้ล้วนเป็นบุริศร์เป็นคนให้ ผู้หญิงแบบท่านก็สมควรที่จะไม่มีใครเลี้ยงดูยามแก่เฒ่าเฝ้าดูแลก่อนตายและจัดงานศพให้!”

“เพี๊ยะ” ฝ่ามือของคุณนายตระกูลโตเล็กตบเข้าไปที่หน้าของนรมน

นรมนรู้สึกแสบร้อนบนใบหน้า มีกลิ่นสนิมเหล็กคลุ้งอยู่ในปากของเธอ แต่ว่าเธอก็ยังคงเบิกตากว้างจ้องขมึงทึง แล้วพูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “ต่อให้เธอตีฉันจนตาย ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่าท่านเป็นคนโดดเดี่ยวเดียวดายได้หรอก ผู้หญิงที่ไม่มีหัวใจ ไม่คู่ควรที่จะเป็นแม่คน ไม่สมควรที่จะเป็นคนด้วยซ้ำ!”

“ดี ดีมาก!”

คุณนายตระกูลโตเล็กโมโหและยิ้มเยาะ

เธอโทรศัพท์หาคุณนายทวีทรัพย์ธาดาต่อหน้านรมน อีกทั้งยังเปิดโหมดลำโลงด้วย

“คุณนายทวีทรัพย์ธาดาฉันเปลี่ยนความคิดแล้ว ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาติดค้างหนี้หนึ่งชีวิตตระกูลโตเล็ก ถ้าท่านตายไปอย่างเงียบๆ ฉันรู้สึกว่าไม่สาแก่ใจ คนอย่างฉันถ้าไม่สาแก่ใจแล้ว ฉันก็เห็นนรมนขวางหูขวางตาไปหมด เออ อีกอย่าง ฉันลืมบอกไปว่า ฉันได้ใช้น้ำเย็นราดบนตัวเธอ ให้เธอถูกพื้น ทำความสะอาดบ้าน ไม่ทราบว่าจะทำให้เป็นไข้ได้หรือเปล่า ท่านคงยังไม่รู้สินะ ว่าแขนของเธอยังคงมีรอยบาดเจ็บ ไม่สามารถที่จะโดนน้ำได้ แผ่นหลังก็ถูกลวกจนเป็นแผล โถๆๆ ช่างน่าสงสาร แต่ว่าฉันชอบเห็นแบบนี้ จะทำยังไงดีน๊า”

“ท่านจะมากไปแล้วนะ! ทำไมรับปากกับฉัน ว่าจะไม่ทำร้ายนรมนนิ! เด็กคนนี้ได้รับความลำบากมามากพอแล้ว ทำไมถึงทำแบบนี้ กรรมที่ธรรศก่อไว้ไม่สมควรให้เธอมารับแทน ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าฉันสามารถตายแทนได้ ฉันจะใช้ชีวิตของฉันแลกกับการเป็นอยู่ที่ดีของเขาไม่ได้หรือไง ท่านเคยรับปากกับฉันแล้วนิ ท่านเคยรับปากกับฉันว่า ขอเพียงแค่ฉันตาย ท่านก็จะปล่อยเธอไป ปล่อยให้เธออิสระ！คุณนายตระกูลโตเล็ก เป็นคนต้องรักษาคำพูดสิ!”

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาตะโกนจนเสียงแหบแห้ง

ฉับพลันดวงตาของนรมนถูกทิ่มแทงอย่างเจ็บปวด

“อย่า! อย่าไปรับปากกับเธอแม้แต่สักเรื่องเดียว! อย่า ! ฉันไม่ต้องการให้ท่านทำแบบนี้! ฉันไม่ต้องการให้ท่านคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะรู้สึกขอบคุณท่าน ฉันไม่มีวันลืมในสิ่งที่ท่านทำร้ายฉัน ฉันเคยบอกกับตัวเองว่าฉันจะไม่ก้าวเข้าไปที่บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแม้แต่ก้าวเดียวอีก ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาอีก เพราะฉะนั้นชีวิตของท่าน สำหรับฉันแล้วไม่มีค่าอะไรเลย ท่านจงอย่าไปรับปากเธอ”

นรมนขัดขืนดิ้นรนและส่งเสียงกรีดร้อง

คุณนายทวีทรัพย์ธาดาได้ยินเสียงของนรมน ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันรู้ว่าเธอไม่ยอมอภัยให้ฉัน สิ่งที่ฉันเคยทำเป็นสิ่งที่บ้าบอคอแตก แต่ว่านรมนชีวิตของย่าเหลือไม่มากแล้ว ถ้าสามารถทำให้ชีวิตต่อจากนี้ของเธอดีขึ้น ย่าก็ไม่แคร์”

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ต้องการ ท่านฟังไม่เข้าใจเหรอ”

หัวใจของนรมนค่อยๆบีบรัดขึ้น และเจ็บขึ้นทีละน้อยๆ

คุณนายทวีทรัพย์ธาดากลับพูดขึ้นด้วยความอ่อนโยน “ตั้งแต่เล็กจนโต ย่าไม่เคยทำอะไรเพื่อหนูเลยสักนิด กรรมที่คนสารเลวอย่างธรรศทำไว้ ย่าในฐานะที่เป็นแม่ก็คงต้องชดใช้ พวกเราไม่ใช่คนบริสุทธิ์ มีเพียงเธอคนเดียวที่บริสุทธิ์ นรมนต่อไปถ้าไม่มีย่าอยู่ด้วยแล้ว หนูต้องอยู่คนเดียวให้ได้ อย่าทรมานตัวเองเพื่อผู้ชายคนเดียว ตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแยกแยะออกระหว่างบุญคุณกับความแค้น เรื่องที่ติดค้างกับตระกูลโตเล็ก ย่าจะชดใช้! หนูไม่ต้องเสียใจ ชาตินี้ถ้าได้เห็นหนูมีชีวิตที่ดี ย่าก็พอใจแล้ว”

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ คุณนายทวีทรัพย์ธาดา ท่านตายไม่สำคัญ แต่ฉันต้องให้การคนทั้งเมืองชลธีรับรู้การตายของท่าน”