แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 622

บทที่ 622 ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ชอบเธอ

ลูกน้องไม่กล้าขัดคำสั่งของคุณนายตระกูลโตเล็ก ตอนที่อยากจะอุ้มนรมนขึ้นมานั้น จู่ๆ กิจจาก็ทำตากลมโต พลางมองคนพวกนั้น แววตานั้นทำให้คนรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย แต่มันเหมือนแววตาของบุริศร์เป็นอย่างมาก

ลูกน้องอึ้งไปเล็กน้อย พลางมองไปที่คุณนายตระกูลโตเล็กอย่างลำบากใจ

คุณนายตระกูลโตเล็กยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

“ทำไมเหรอ？ไม่อยากไปหรือไง？งั้นก็หลบ ให้คนพวกนี้แบกนรมนออกไป！”

กิจจามองคุณนายตระกูลโตเล็ก โดยที่ไม่ขยับสายตาเลย

ในจิตใจที่อ่อนต่อโลกของเขานั้นไม่มีทางเข้าใจได้ เลยรักคุณย่าของตัวเองเป็นอย่างมาก และคิดว่าครอบครัวที่สมบูรณ์แบบนั้นจู่ๆ ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

เขาไม่เข้าใจ เลยทำได้เพียงมองคุณนายตระกูลโตเล็กอย่างไร้ความช่วยเหลือ และหวังว่าคุณนายตระกูลโตเล็กจะแนะนำอะไรให้เขาได้บ้าง

คุณนายตระกูลโตเล็กสบตาของกิจจาไม่ได้เป็นครั้งแรก

“ฉันเป็นคุณย่าของคุณ ฉันเป็นหัวหน้าของครอบครัวนี้ ฉันพูดอะไรก็หมายถึงแบบนั้น คุณเป็นเด็กจะไปเข้าใจอะไร？ไม่อยากออกจากตระกูลโตเล็กก็แค่หลบไป ถึงอย่างไรนรมนก็อยู่ที่นี่ต่อไม่ได้”

เมื่อเห็นท่าทีของคุณนายตระกูลโตเล็กแน่วแน่ขนาดนี้ แววตาอันสดใสของกิจจานั้นค่อยๆ หายไป

ความหวังที่มีต่อคุณนายตระกูลโตเล็ก ความพึ่งพาของเธอนั้นค่อยๆ หายไป

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จับมือของนรมน จับเอาไว้อย่างแน่นหนา ท่าทีนี้ไม่ต้องพูดอะไรก็รู้

“ดี ดีมาก！กิจจา คุณยังจะเลือกผู้หญิงคนนี้อีกใช่ไหม？ได้！ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณไม่ใช่ลูกของพวกเราตระกูลโตเล็กอีกต่อไปแล้ว”

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้แววตาของกิจจานั้นมืดมนลงไปอีกที

ครั้งนี้ตอนที่ลูกน้องเดินเข้ามาแบกนรมน กิจจาไม่ได้วางเอาไว้แล้ว แต่ลุกขึ้นแล้วเดินไปพร้อมกับนรมนเพื่อออกจากตระกูลโตเล็ก

ในตอนนั้น กิจจามองนรมน มองเลือดที่อยู่บนตัวของเธอ เหมือนกับว่าเห็นรามิลล้มอยู่บนกองเลือด

เขาตัวสั่น และพยายามหลบหลีก กลับไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง จนอดไม่ได้ที่จะทำให้คนอื่นรู้สึกปวดใจ

คุณนายตระกูลโตเล็กมองพวกเขาออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลโตเล็กแบบนี้ แล้วก็โกรธจนโยนข้าวของทุกสิ่ง ทำให้กมลตกใจแทบแย่

เธอรีบวิ่งลงมา แต่ไม่เห็นกิจจา เห็นเพียงคุณนายตระกูลโตเล็กที่โกรธอยู่อย่างนั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่กมลเห็นคุณนายตระกูลโตเล็กโกรธขนาดนี้ เลยอดไม่ได้ที่จะหลบอยู่ด้านหลังของเสา ก่อนจะเรียกออกมาอย่างเกรงกลัว “คุณย่า คุณเป็นอะไรเหรอ？”

คุณนายตระกูลโตเล็กหันกลับไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นท่าทีที่กมลกลัวเธอแบบนั้น ก็คิดถึงลูกที่นรมนคลอดออกมา เลยอดไม่ได้ที่จะโกรธขึ้นมา

“ใครให้คุณลงมาเหรอ？”

กมลกอดเสาเอาไว้แน่นหลางพูดขึ้น “ฉันมาหาพี่กิจจา”

“ไม่มีพี่กิจจาอะไรอีกแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณมีพี่ชายเพียงคนเดียว ก็คือกานต์ ไม่สิ กานต์ โตเล็ก ตั้งแต่วันนี้เขาชื่อกานต์ โตเล็ก คุณชื่อกมล โตเล็กแล้วเข้าใจไหม？”

“อ๋อ”

กมล อ๋อ ไม่สิ กมล โตเล็กมองไปทางคุณนายตระกูลโตเล็ก โดยที่ไม่กล้าถามอะไร

ตอนนี้เธอแค่อยากหานรมนเพื่อให้มาปลอบใจเท่านั้นเอง

วันนี้คุณย่าน่ากลัวจริงๆ ！

“คุณย่า หม่ามี้ล่ะ？ฉันจะหาหม่ามี้！”

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณเองก็ไม่มีหม่ามี้แล้ว！หลังจากนี้ไม่ให้พูดถึงชื่อเธออีก！”

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กนี้ทำให้กมลอึ้งไปเลยล่ะ

เธอเงียบไปสักพัก จากนั้นก็มีเสียงร้องไห้ดังออกมา

“ฉันจะหาหม่ามี้！ฉันจะหาหม่ามี้！หม่ามี้ไปไหนแล้ว？ฉันจะหาหม่ามี้！”

“หุบปาก ！อย่าร้องไห้！เอาแต่ร้องไห้！นอกจากกินก็ร้องไห้ คุณทำอะไรได้บ้างเนี่ย？คุณเหมือนกับหม่ามี้ไร้ประโยชน์นั่นเลย ถ้าไม่ได้เห็นว่าคุณมีเลือดเนื้อเชื้อไขของบุริศร์ล่ะก็ ฉันจะให้คุณกับหม่ามี้ออกไปจากตระกูลโตเล็กด้วยกันเลย！”

คุณนายตระกูลโตเล็กถูกเสียงร้องไห้ของกมลทำให้หัวแทบระเบิด

กมลไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดอะไร แต่ว่ารู้ว่ากำลังพูดไม่ดีกับเธอกับหม่ามี้

ตั้งแต่เกิดมาจนตอนนี้ เธอเคยถูกคนมาตะโกนใส่เมื่อไหร่กัน？และเคยถูกเลี้ยงแบบไม่ใช่ไข่ในหินเมื่อไหร่กัน？

หน้าตาที่อ่อนโยนของคุณย่านั้นเปลี่ยนไปกะทันหัน กมลยังไม่ทันตอบสนองอะไร เลยทำได้แค่ร้องไห้ออกมา

“ฉันจะหาหม่ามี้！ฉันจะหาหม่ามี้！”

แม่บ้านข้างๆ กลัวว่าคุณนายตระกูลโตเล็กจะถูกกมลทำให้โกรธอีก เลยรีบมาอุ้มกมลไป และพูดขึ้นเสียงเบาว่า “คุณหนูกมลอย่าร้องไห้เลย หม่ามี้เพียงแค่ออกไปทำธุระข้างนอก คุณย่าอารมณ์ไม่ดี ฉันจะหาคุณหนูกมลออกไปพักผ่อนดีไหม？”

“ฉันจะหาหม่ามี้！”

กมลไม่ฟังอะไรแล้ว รู้เพียงแค่ร้องไห้หานรมนเท่านั้นเอง

คุณนายตระกูลโตเล็กคิดว่าหัวของตัวเองนั้นจะระเบิดเพราะเสียงร้องไห้เข้าจริงๆ

“ขังเธอเอาไว้ที่ห้องใต้ดิน！เงียบเมื่อไหร่ เชื่อฟังเมื่อไหร่ ค่อยปล่อยออกมา”

คำพูดของคุณนายตระกูลโตเล็กทำให้แม่บ้านเริ่มทนไม่ได้

“คุณนาย คุณหนูกมลร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง กลัวความมืด ขังเธอเอาไว้ที่ห้องใต้ดินจะมีผลต่อสภาพจิตใจนะ”

“มีผลต่อสภาพจิตใจ？เด็กของตระกูลโตเล็กอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ？กิจจาคนเดียวก็พอแล้ว เธอเป็นลูกสาวของบุริศร์เลยนะ！ถ้าเกิดจะมีผลต่อจิตใจ ก็ให้เขาทำร้ายตัวเองต่อไปเถอะ ถึงอย่างไรฉันก็ไม่ชอบเธอ”

คำพูดคำสุดท้ายนั้นทำให้กมลหยุดร้องไห้

เธอได้ยินคำที่คุณนายตระกูลโตเล็กบอกว่าไม่ชอบเธอ

กมลเลยอึ้งไป

ทำไมคุณย่าถึงไม่ชอบเธอล่ะ？

คุณย่าให้เธอกินของดีๆ แถมยังเล่นกับเธอ นอนกับเธอไม่ใช่เหรอ？

ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนเป็นแบบนี้ล่ะ？

“คุณไม่ใช่คุณย่าของฉัน！คุณเป็นแม่มดใจร้าย！คุณเป็นคนเลว！คุณเอาคุณย่าของฉันไปไว้ที่ไหน？เอาคุณย่าฉันคืนมา！”