แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 623

บทที่ 623 เธอไม่ฟังฉันเอง

ตอนที่ทุกคนไม่รู้จะทำอย่างไร กิมจิก็มาแล้ว

“คุณหนูกมล ฉันพาคุณออกไปได้ไหม？”

เมื่อเห็นกิมจิ กมลก็ชะงักไป

เธอรู้จักกิมจิ เป็นคนของหม่ามี้

กมลเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะมองกิมจิด้วยดวงตากลมโต พลางถาม “ลุงกิมจิ คุณจะพาฉันไปเจอหม่ามี้ใช่ไหม？”

“ใช่ ฉันจะพาคุณไปหาหม่ามี้！”

คำพูดของกิมจิเพิ่งจะพูดจบ ก็ทำให้กมลปล่อยมือออกจากเตียงแล้วลุกขึ้นมา

กิมจิเห็นว่าตอนนี้เธอสกปรกไปหมด เลยหาคนมาเปลี่ยนเสื้อให้กมล

ในตอนนั้นเอง กมลไม่ขัดขืนอะไรเลย

เมื่อกิมจิพากมลออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลโตเล็ก จู่ๆ คุณนายตระกูลโตเล็กก็พูดขึ้น “คุณหนูกมลล่ะ？เอาเธอมานี่หน่อย ฉันอยากจะคุยกับเธอหน่อย”

“คุณนาย คุณหนูกมลถูกกิมจิพาออกไปแล้ว”

“อะไรนะ？”

คุณนายตระกูลโตเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ใครให้เขาพาไปล่ะ？”

“คุณไม่ได้บอกให้ทำเองเหรอ？กิมจิเองก็เป็นคนของคุณ พวกเราคิดว่า……”

“ให้ตายเถอะ！ไปตามกลับมา！”

คุณนายตระกูลโตเล็กโกรธเป็นอย่างมาก

กิมจินี่ดีจริงๆ เลย！

กล้ามาหักหลังเขา！

กิมจิพากมลออกจากคฤหาสน์ตระกูลโตเล็ก แถมยังตรงไปที่โรงพยาบาลทหาร จากนั้นก็ไปที่บ้านของพ่อแม่โพนี่

ครั้งก่อนเพราะว่าสนิทสนมกันมาก กิมจิเลยทิ้งกุญแจสำรองเอาไว้

กมลเห็นกิมจิหาตัวเองมาที่นี่ ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ลุงกิมจิ หม่ามี้ฉันล่ะ？ทำไมคุณพาฉันมาที่นี่ล่ะ？”

กิมจิไม่รู้ว่าจะตอบคำถามกมลอย่างไร เลยทำได้เพียงพูดว่า “กมลเด็กดี พวกเราพักที่นี่ก่อนดีกว่าไหม？ในบ้านมีคนไม่ดี เดี๋ยวรอให้แด๊ดดี้กลับมารับคุณไปดีกว่าไหม？”

“ฉันเข้าใจแล้ว ลุงกิมจิจะปกป้องฉันใช่ไหม？คนคนนั้นไม่ใช่คุณย่า เธอเป็นปีศาจใจร้ายใช่ไหม？”

สำหรับคำพูดของกมลที่ไร้เดียงสานั้น กิมจิไม่รู้จะตอบอย่างไรเลยล่ะ

เขาไม่รู้ว่าคุณนายตระกูลโตเล็กจะทำกับนรมนได้โหดร้ายขนาดนี้

ถ้ารอให้เขากลับมาทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว

เมื่อได้ยินว่านรมนเจ็บไปทั้งตัว ได้ยินว่านรมนแขนใช้การไม่ได้แล้ว แถมนรมนยังเป็นใบ้อีก

ได้ยินเรื่องราวต่างๆ มามากมาย กิมจิแค่คิดว่าในใจของตัวเองเหมือนถูกบีบคั้น

การตายของคุณนายทวีทรัพย์ธาดานั้นมันทำให้นรมนเจ็บปวดขนาดไหนเขาไม่มั่นใจ แต่ว่ากานต์ถูกคุณนายตระกูลโตเล็กไล่ออกไปแล้ว กมลไม่มีทางให้คุณนายตระกูลโตเล็กขังเอาไว้ได้อีก

เขาเกลียดความลังเลของตัวเอง เกลียดที่ตอนแรกตัวเองไม่ได้ยืนอยู่ฝั่งนรมน ถ้าเกิดเป็นบุริศร์ เกรงว่าจะอยู่ข้างนรมนโดยไม่ต้องคิด ถึงจะรู้ว่าจะต้องทำให้คุณนายโกรธก็ไม่ท้อถอยใช่ไหม？

แต่ตอนแรกทำไมเขาถึงได้ลังเลนะ？

กิมจิมองกมล พลางพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด “ใช่ เธอเป็นปีศาจใจร้าย”

“ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คุณย่าฉัน คุณย่าดีกับฉันมาก ทำกับข้าวให้ฉันกิน พาฉันไปเที่ยวเล่น ไม่เคยขึ้นเสียงกับฉันเลย แต่ยัยแม่มดใจร้ายนั้นไม่มีทาง โหดร้ายขนาดนั้น แถมยังเป็นคนไม่ดีอีก จะเป็นคุณย่าได้อย่างไร”

กมลพูดแบบนี้ แต่ว่าแววตานั้นกลับมีน้ำตาไหลออกมา

บางทีเด็กน้อยก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจอะไรเลย เพียงแค่พวกเขารับไม่ได้เลยในทันที เลยต้องปลอบใจตัวเองแบบนี้ บอกว่าคนคนนั้นไม่ใช่คนที่ตัวเองรู้จัก เหมือนกับว่าทำแบบนี้ ถึงจะข้ามผ่านเรื่องนี้ไปได้ แต่ว่าความลำบากใจนี้ต้องข้ามผ่านไปด้วยตัวเอง

กิมจิเห็นฉากนี้ ก็รู้สึกปวดใจ

ถ้าเกิดนรมนรู้ว่าลูกสาวของตัวเองรับรู้เรื่องทั้งหมดจะเป็นอย่างไรนะ？

กิมจิกอดกมลเอาไว้แน่น พลางพูดเบาๆ “ฉันจะปกป้องคุณเอง ขอแค่ฉันยังมีลมหายใจ ฉันก็จะปกป้องคุณ”

“ขอบคุณนะ ลุงกิมจิ”

กมลซบลงตรงอกของเขา แต่กลับคิดถึงแด๊ดดี้กับหม่ามี้ แล้วก็พี่ชายด้วย

เธอเริ่มเหนื่อย เลยซบกิมจิจนหลับไป

กิมจิอุ้มกมลไปที่เตียง จากนั้นก็โทรหาบุริศร์ น่าเสียดายที่ยังปิดเครื่องอยู่

เขารู้ ว่าบุริศร์อาจจะกำลังทำอะไรอยู่ แต่ทำไมต้องเป็นช่วงนี้ด้วยล่ะ？

กิมจิไม่รู้ว่าหลังจากที่บุริศร์รู้แล้วจะเป็นอย่างไร เลยได้แค่รออยู่ที่นี่

คุณนายตระกูลโตเล็กหาอยู่นาน ก็รู้ว่ากิมจิพากมลไปอยู่ที่โรงพยาบาลทหาร ก็โกรธเป็นอย่างมาก

“น่ารังเกียจ！ฉันเลี้ยงมาหลายปี กลับถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำให้เปลี่ยนความคิดไปขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าฉันเข้าไปในโรงพยาบาลทหารไม่ได้ กลับไปหลบอยู่ที่นั่น เหตุผลฟังขึ้นจริงๆ เลย！”

ลูกน้องนั้นไม่มีใครกล้าพูดอะไรเลย

คุณนายตระกูลโตเล็กปลดปล่อยอารมณ์ก่อนจะเข้าห้องนอนไป ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำอะไรในห้อง

หลังจากที่นรมนกับกิจจาถูกแบกออกไปด้านนอกแล้ว ตามที่นัดเอาไว้ก็ต้องถูกส่งไปบนเรือที่คุณนายตระกูลโตเล็กเตรียมเอาไว้ ก่อนจะออกจากเมืองชลธีไป แต่ว่ากิจจากลับดึงหัวหน้าทีมของลูกน้องเอาไว้

หัวหน้าทีมเคยได้รับการช่วยเหลือจากบุริศร์มาก่อน เมื่อเห็นกิจจารั้งตัวเองเอาไว้ ก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อนลง

“คุณชายกิจจา ฉันไม่กล้าปล่อยพวกคุณไป”

กิจจามองรอบๆ จากนั้นก็เขียนที่อยู่ให้เขา