แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 624

บทที่ 624 เขาอยู่ที่นี่

สีหน้าของกิจจานั้นดูไม่ดีเป็นอย่างมาก เขามองมิลินตรงๆ จนทำให้แววตาขาร้องนั้นทำให้มิลินปฏิเสธไม่ลง

“โอเค ฉันช่วยก็ได้ คุณวางใจเถอะ ตอนนี้เธอไข้ขึ้น อารมณ์ไม่ปกติ มันไม่ดีต่ออาการป่วยเลย ฉันบอกคุณขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เข้าใจ เดี๋ยวคุณโตขึ้นจะเข้าใจเอง แต่ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณต้องเชื่อฟังฉันเข้าใจไหม？”

กิจจารีบพยักหน้า

มิลินนั้นลูบหัวของเขาด้วยความสงสารพลางพูดออกมา “งั้นตอนนี้ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ให้ฉันดูแลหม่ามี้คุณเอง คุณวางใจเถอะ ฉันจะปกป้องหม่ามี้เอง เดี๋ยวก็รักษาหาย คุณถ้าเกิดป่วย ฉันจะไม่ช่วยเธอนะ”

กิจจาได้ฟังดังนั้น ก็รีบปล่อยมิลิน จากนั้นก็วิ่งมานอนข้างๆ เตียง จากนั้นก็เอาผ้าห่มมาปิด

ในใจของมิลินนั้นเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

เธอถอนหายใจออกมา ก่อนจะรีบเรียกพยาบาลมา เพื่อช่วยกับเธอ

นรมนเพียงคิดว่าตัวเองไม่ได้สติ เหมือนกับว่ามีไฟเผา แล้วก็หนาวเหน็บเจียนตาย ความเจ็บปวดเจียนตายมันทำให้เธอทรมาน เธอเจ็บปวดเป็นอย่างมาก อยากจะเรียกร้องความช่วยเหลือ แต่กลับเห็นหมอกลางๆ เหมือนเงาของบุริศร์ แต่กลับมองไม่ชัดสักที

เธออยากจับมือของบุริศร์ ข้างๆ หูกลับมีเสียงของธรณีลอยมา

“คุณลืมไปแล้วเหรอ？แม่ของเขาทำให้คุณย่าคุณตาย ระหว่างคุณกับเขาไม่มีวันมาบรรจบกัน พวกคุณคบกันแบบนี้มีความสุขไหม？”

นรมนอึ้งไปสักพัก ก่อนจะเห็นท่าทีของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาที่โหดร้ายเหลือเกิน

“ไม่ ไม่นะ！ไม่ใช่！”

นรมนพยายามจะสลัดทุกอย่าง แต่ว่ายิ่งอยากจะสะบัดมัน ก็ยิ่งเห็นชัดมากขึ้นเรื่อยๆ

เงาของบุริศร์นั้นออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ แถมยังมีเสียงถอนหายใจออกมาด้วย

เขาพูด “นรมน คุณอาสามของคุณทำให้ตรินท์ตาย แม่ฉันทำให้คุณย่าคุณตาย คุณว่าพวกเราจะคบกันได้อย่างไร？”

“อย่าไป！บุริศร์ คุณอย่าไปนะ！”

นรมนตะโกน แต่ว่าเงาของบุริศร์กลับไกลออกไปเรื่อยๆ

มิลินเห็นท่าทีของเธอแบบนี้ เลยถอนหายใจพลางพูด “มีความรักก็มักมีทุกข์ ทำไมคุณต้องทำแบบนี้นะ？”

น่าเสียดายที่นรมนฟังรู้เรื่องเลย

ในระหว่างที่ไม่ได้สติ มิลินก็จัดการแผลให้หมด ตอนที่เข็บเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย เงาเล็กๆ ก็วิ่งเข้ามาเกาะเตียง โดยที่ยังไม่ได้ถอดรองเท้าเลยด้วยซ้ำ

เมื่อมิลินเห็นกิจจาแกล้งทำเป็นนอน เลยอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้ง

“ไม่ต้องแกล้งแล้ว หม่ามี้คุณไม่เป็นไรแล้ว”

มิลินอิจฉานรมนเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าเธอจะบาดเจ็บทั้งกายใจ แต่ว่ามีลูกที่นารักแบบนี้ รักเธอ ทำทุกอย่างเพื่อเธอ มันไม่ใช่ความสุดความดีของเธออีกอย่างหนึ่งเหรอ？

เมื่อนึกถึงตัวเอง มิลินก็อดไม่ได้ที่จะมืดมนลง

เธอกับพยาบาลออกไปจากห้องพักผู้ป่วย ตัวเองเดินอยู่ตรงทางเดินคนเดียว มองไปทางด้านนอก ถ้าเกิดลูกชายของตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เธอเองก็คงมีความสุขแบบนี้ไม่ใช่เหรอ？

ความเจ็บปวดที่พูดไม่ออกมันเพิ่มมากขึ้น

จู่ๆ ก็มีมือเล็กๆ มาจับที่เธอ เหมือนขนนก แต่กลับทำให้ใจของเธอสั่นไหว

มิลินก้มหน้าลง แล้วก็เห็นกิจจากำลังถือถ้วยพลางมองเธอ

“ให้ฉันงั้นเหรอ？”

มิลินรู้สึกตกใจที่ได้รับความรักแบบนี้

ตั้งแต่ตอนแรกกิจจาไม่ค่อยอยากจะพูดกับเธอเท่าไหร่ เธอรู้ เพราะเธอใช้วิธีโหดเกินไปทำให้กิจจาไม่อยู่ข้างกายตัวเอง เธอไม่เคยหวังให้กิจจาทำดีกับเธอเลย แต่ตอนนี้น้ำแก้วหนึ่งในมือของกิจจาทำให้เธอรู้สึกซึ้งใจ

กิจจาพยักหน้า พลางถือน้ำแก้วหนึ่งอยู่ในมือ

มิลินรีบรับมา จากนั้นก็พูดขึ้น “ขอบคุณนะ กิจจา。”

กิจจาไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะหันตัวแล้วเดินออกไป

เขากลับมาอยู่ข้างๆ นรมนอีกครั้ง

นรมนเหมือนจะผ่านเรื่องแบบนี้มานมนาน ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ข้างหนีที่เห็นนั้นมันแปลกตา แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยเช่นกัน

เมื่อกิจจาเห็นเธอฟื้นขึ้นมา เลยรีบลุกขึ้นวิ่งไป เพื่อหามิลิน

นรมนมองเงาเล็กๆ นั้น แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยากลับมา

เธออยากจะลุกขึ้น แต่ก็เจ็บเกินกว่าจะขยับตัวได้ ความทรงจำนี้มันเริ่มย้อนกลับเข้ามาในหัว

คุณนายตระกูลโตเล็ก กานต์ กิจจา กมล……

แถมยังมีคุณนายทวีทรัพย์ธาดา！

ทุกคนผุดขึ้นมาอยู่ในหัวของเขา ผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะรู้สึกปวดหัวเป็นอย่างมาก เหมือนกับมีมือสองข้าง มาบีบคอของเธอเอาไว้ด้วย ทำให้เธอหายใจไม่ออกด้วย

เธอจับคอของตัวเอง อยากจะเปิดปากพูด แต่นอกจากเสียงเล็กน้อยที่เล็ดลอดออกมา ก็พูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว

ในใจของนรมนนั้นเงียบลง

เธอเป็นใบ้แล้ว！

เธอเป็นใบ้แล้วจริงๆ ！

จู่ๆ นรมนก็หัวเราะขึ้นมา หัวเราะจนน้ำตาไหล หัวเราะจนแทบหายใจไม่ออก