แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 63

บทที่ 63 สัมผัสไม่เลวนิ

นรมนจับโทรศัพท์แล้วค่อยๆหลับไป ความรู้สึกตลอด5ปีมานี้ หล่อนชินแล้ว

บุริศร์ที่ตื่นจากความหนาว มองรอบๆไม่มีคนไม่มีไรเลย

ถึงแม้ขาหล่อนจะไม่สะดวก แต่อย่างน้อยหล่อนก็ควรจะให้พยาบาลเอาผ้าห่ม ห่มให้เขาหน่อยมั้ย

จำได้ว่าเมื่อก่อน หล่อนดูแลเขาอย่างดี ไม่ให้เขาโดนหนาว ร้อนหรือหิว แต่ตอนนี้นับว่าเป็นกรรมตามสนองมั้ย?

เขาถอนหายใจ อีกใจก็รู้สึกปล่อยวางหล่อนไม่ได้ เห็นหมอนที่อยู่ข้างๆ แล้วก็ไม่ได้ห่มผ้าดีๆอีก เขารีบให้หล่อน

ทำไมผู้หญิงคนนี้ ดูแลตัวเองไม่เป็น?

เขาเอาหมอนวางที่ใต้หัวหล่อน และห่มผ้าให้ก็ดันไปเห็นโทรศัพท์หล่อน

โทรศัพท์นั้นมีรหัส แต่เวลานั้น ข้อความของรเมศเข้าพอดี

“ชาตินี้ถ้าไม่ใช่เธอใครฉันก็ไม่เอา”

ถึงแม้จะสั้น แต่มันสะเทือนต่อใจบุริศร์มาก

ภรรยาเขา แม่ของลูกเขา ถึงแม้จะห่างหายไป5ปี แต่จะให้ผู้ชายอื่นมาคิดถึงไม่ได้

เขารีบห่มผ้าให้หล่อน ก็รีบออกไป

ด้านนอกกับในอุณหภูมิต่างกัน

เขาเดินไปที่ทางเลี้ยว แต่สูบบุหรี่เพื่อระงับอารมณ์ตัวเอง

คืนที่มืดมน กับแสงไฟอ่อนๆไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร และยิ่งไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง

สูบเสร็จ เขาก็รีบโทรโทรศัพท์

“น้องสี่. ช่วยหน่อย”

กลางดึกและโทรไปหาคนอื่น บุริศร์ไม่รู้สึกถึงความรู้สึกผิด และรู้สึกว่ามันสมควรด้วยซ้ำ แต่คนที่หลับสบายอย่างวินเซนต์นั้นโมโหอย่างมาก

“บุริศร์ เธอบ้าป่ะ? ตอนนี้กี่โมง? ตีสองนะโว้ย เธอมีเรื่องรีบร้อนพรุ่งนี้เช้าบอกก็ได้มั้ง?”

“ไม่ได้”

บุริศร์พูด ทำให้วินเซนต์ปวดตับ

“เออ เธอเป็นสัตว์ไง ตรวจเช็คเสร็จสิ้น”

พูดจบเขาที่กำลังจะวาง

บุริศร์พูดขึ้น :“ถ้าเธอวาง ฉันจะไม่ให้ข่าวของผู้หญิงที่เธอชอบสักอย่าง”

วินเซนต์กัดฟันพูด :“เรื่องไร”

“ฉันจำได้ว่าเธออยู่อเมริกา เคยได้ยินบริษัทHJกรุ๊ปจำกัดมั้ย?”

“เธอจะทำไม?”

“ฉันจะให้บริษัทเขานั้นมีปัญหาช่วงหนึ่ง ทำให้ประธานยุ่งไม่ขาดสาย แยกตัวออกมาไม่ได้เลย ฉันรับรองว่าของที่เธออยากได้ จะไปอยู่ตรงหน้าเธอภายใน1อาทิตย์”

คำของเขาทำให้วินเซนต์อึ้งค้าง

“รเมศทำไรให้เธอ?”

“แย่งเมียนับมั้ย?”

บุริศร์พูดจบก็รีบวางสาย

ความอยากนอนของวินเซนต์หายหมด

แม่งเอ้ย

เมื่อกี่ไอ่นั้นพูดไรนะ?

แย่งเมีย?

เมียมันมาจากไหน?

คนที่5ปีที่แล้วหรอ?

ไม่ใช่ว่าไฟไหม้ตาย?

อีกอย่างเขาไม่รู้สึกว่าบุริศร์จะรักภรรยาตัวเองขนาดนั้น!

ตกลงนี้มันอะไรกัน?

วินเซนต์ที่จะโทรไปแต่เขานั้นปิดเครื่องแล้ว

“วุ้ว เป็นสัตว์ดีๆนี้เอง!”

เรื่องนี้ทำให้วินเซนต์นอนไม่ได้ทั้งคืน

ไม่ได้!

คืนที่แสนยาวไกลแบบนี้ เขาจะหายง่วงคนเดียวไม่ได้

วินเซนต์ลุกขึ้น แล้วส่งข้อความเข้าไปในกรุ๊ป

“ข่าวเด็ดๆ รู้สึกว่าเมียของไอ่3กลับมาแล้ว ยังโดนคนสวมเขาอีก”

เพราะว่ากลางดึก เลยไม่มีคนตอบ ทำไรไม่ได้ ก็เลยต้องไปทำสิ่งที่บุริศร์สั่งไว้

แสงแดดส่องเข้ามา หล่อนเพิ่งสังเกตว่าหล่อนจับโทรศัพท์แล้วหลับไป

หล่อนดึงผ้าห่ม กะว่าจะบิ้ดตัวสักหน่อย ก็หันไปเห็นหมอนและผ้าห่มที่ห่มถึงคอ นี่คือ.....

รู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ทำเป็นไม่มีไรเกิดขึ้น

หล่อนรีบเข้าห้องน้ำไป

ถึงแม้ขาจะเจ็บสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำไรหล่อนไม่ได้ ถ้าจะเทียบกับไฟไหม้เมื่อ5ปีที่แล้ว ที่เจ็บจนนอนไม่ได้ทั้งคืน แค่นี้ถือว่าเล็กน้อย

หล่อนที่กำลังทำธุระส่วนตัว ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา หล่อนรู้ว่าเขาเดินเข้ามา

บุริศณ์เดินเข้ามา ไม่เจอหล่อน เขากังวลมาก

“นรมน?”

เขารีบตะโกน เห็นมีคนอยู่ในห้องน้ำ รีบเปิดเข้าไป

“ทำไมลงมาแล้วไม่บอกกัน? ทำไมไม่เรียกฉัน?”

เขาที่กำลังพูดและจะไปพยุง แต่ดันโดนหล่อนหลีกเลี่ยง

“ไม่ต้องแล้ว แผลแค่นี้ฉันทนได้”

พูดจบหล่อนก็ยิ้มให้เขา แล้วกระโดดผ่านตัวเขาไป