แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 640

บทที่ 640 รบกวนคุณช่วยเรื่องหนึ่งได้ไหม?

บุริศร์รู้สึกว่าเซลล์ทั่วทั้งร่างกายเขากำลังร้องตะโกน และเดือดพล่าน

เขาหวังเป็นอย่างมากว่านรมนจะสามารถจำตนเองได้ กระทั่งเผชิญหน้ากับนรมน จากนั้นก็พาเธอกลับบ้าน แต่ที่คุณนายตระกูลโตเล็กทำกับเธอทั้งหมด การของคุณนายทวีทรัพย์ธาดาทำให้บุริศร์ไม่มีความมั่นใจเลย ไม่กล้าที่จะทำให้นรมนตกใจ

ถ้านรมนหนีไปครั้งนี้ เขาจะยังตามหาเธอเจออีกหรือไม่?

บุริศร์ไม่รู้เลย

เขารับรู้ถึงการเดินเข้ามาทีละก้าวของนรมน ระยะห่างใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งสามารถทำให้เขารู้สึกเสียงหัวใจเต้นของนรมน

บุริศร์สูดลมหายใจเข้าลึก พยายามระงับอารมณ์ที่อยากเผชิญหน้ากับนรมน หันตัวลุกขึ้นเดินไปจ่ายเงินให้เถ้าแก่ แล้วเดินจากไปโดยไม่เงยหน้าขึ้น

นรมนเหลือแค่ไม่กี่ก้าวก่อนจะไปถึงตัวบุริศร์แล้ว แต่ทันใดนั้นคนคนนั้นกลับลุกขึ้นเดินจากไป

เธอมองตามหลังบุริศร์ อยากจะพุ่งเข้าไปจริงๆ ไม่ว่าสมองจะคิดอย่างไร แต่สองขากลับหนักเหมือนมีเหล็กถ่วงไว้

“พี่นรมน พี่รู้จักคนนั้นเหรอ?”

ปัญญ์ถามอย่างแปลกใจ

นรมนส่ายหน้า

น่าจะไม่ใช่บุริศร์!

เธอหมุนตัวเดินไปที่รถอย่างใจลอย

ปัญญ์เห็นท่าทางของก็ไม่กล้าถามอะไรมาก รีบตามไปแล้วจากนั้นก็ขึ้นรถไปกับนรมน

รถมาถึงที่ตระกูลเจริญไชยอย่างรวดเร็ว

เมื่อคมทิพย์เห็นพวกเขาก็รีบเอ่ยถาม “นายพานรมนไปที่ไหนมา?”

“ไปเอาค่าจ้างที่แผนกการเงินของบริษัทTENกรุ๊ปไง พวกเขาคิดบัญชีให้พี่นรมนผิดแล้ว”

ปัญญ์รีบบอก

คมทิพย์มองนรมน แล้วเห็นว่าเธอไม่ค่อยมีสติอยู่กับตัว

“ปัญญ์ นรมนเป็นอะไรไป？”

“ไม่รู้ พี่นรมนจะเลี้ยงข้าวผม ที่ตลาดแผงลอยเห็นผู้ชายคนหนึ่งเข้า พี่นรมนอาจจะรู้จัก อยากเข้าไปดูแต่ผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นเดินจากไปก่อน จากนั้นพี่นรมนก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว”

คมพูดของปัญญ์ทำให้คมทิพย์ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น

“ผู้ชายคนนั้นหน้าตาเป็นอย่างไร?”

“ไม่รู้ ไม่ได้เห็นหน้าตรงๆ”

คมทิพย์ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้นไปอีก

เธอมาถึงข้างหน้านรมนแล้วเอ่ยถาม “นรมน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย กิจจาล่ะ?”

นรมนใช้ภาษามือสื่อสารบอก

คมทิพย์เอ่ยเสียงเบา “อยู่ในห้อง พึ่งหลับไป”

“ฉันจะไปดูเขา”

นรมนพูดจบก็ไปที่ห้องของกิจจา

กิจจากำลังนอนหลับสนิทอย่างสบาย

หลังจากมาถึงตระกูลเจริญไชยแล้ว แม้ว่ากิจจายังปิดกั้นตัวเองอยู่บ้าง แต่อารมณ์ก็ดีขึ้นมา และชอบอยู่กับปัญญ์

นรมนมาที่ข้างตัวเขาแล้วนั่งลง มองใบหน้าที่คล้ายกับบุริศร์นั้น หัวใจก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง

เดิมคิดว่าตัวเองลืมเขาไปแล้ว แต่สุดท้ายวันนี้แค่หลังที่คล้ายเขาก็ทำให้เธอสติไม่อยู่กับเนื้อกับลอยได้ถึงขนาดนี้

ที่แท้หลังจากรักจนเข้ากระดูกไปแล้ว อยากจะลบลืมนั้นไม่ง่ายเลย

เธอกุมมือกิจจาไว้เบาๆ

ทันใดนั้นกิจจาก็ลืมตาขึ้น มองมาทางนรมน

นรมนยิ้มขอโทษ ทำท่าทางมือบอกเป็นการขอโทษกิจจา

กิจจาลุกขึ้นแล้วคลานเข้ามาในอ้อมกอดเธอ หาตำแหน่งที่สบายตัวในอ้อมกอดของเธอเพื่อนอนลง มือเล็กๆ จับมือของนรมนไว้แน่น

นรมนใจเหลวทันที

กมลก็เคยเป็นแบบนี้ ตรงกันข้ามกับกานต์ที่น้อยมากจะมาพึ่งพาตนแบบนี้

นรมนบังคับตัวให้ไม่ให้คิดถึงกานต์กับกมล แต่เพราะท่าทางที่ไม่ตั้งใจของกิจจาตอนนี้ เธอจึงคิดถึงลูกชายลูกสาวของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง

หลังจากเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์และlineแล้ว ก็ไม่รู้ว่ากมลกับกานต์ได้ติดต่อกับตัวเองบ้างไหม แล้วยิ่งไม่รู้ว่าตอนนี้บุริศร์ได้แต่งงานอีกครั้งหรือยัง

เธอบังคับตัวเองให้ไม่คิด ไม่ไปดู ไม่สอบถามถึงทั้งหมดของบุริศร์ เพราะกลัวว่าตนเองจะรับไม่ไหว แต่วันนี้ ความคิดถึงราวกับถูกฉีกออกกว้างขึ้นเรื่อยๆ จนทนไม่ไหวแล้ว

เธอคิดถึงบุริศร์ คิดถึงกานต์ คิดถึงกมล แต่กลับไปไม่ได้แล้ว!

นรมนกอดกิจจาแน่นขึ้น กอดไว้แน่น เธอรู้สึกว่ามีเพียงแบบนี้ที่ทำให้ตนเองรู้สึกว่าเธอยังคงมีชีวิตอยู่

คนยังมีชีวิตอยู่ บางครั้งก็เจ็บปวดมากจริงๆ

กิจจาค่อยๆ หลับไปอีกครั้งในจากการปลอบโยนของนรมน

นรมนคิดได้ว่าอยากซื้อของขวัญให้กิจจา เพราะแผ่นหลังที่แสนคุ้นเคยนั้นทำให้ลืมทั้งหมดไป

เธอถอนลมหายใจแล้วปล่อยกิจจาลง ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้ จากนั้นก็ออกจากตระกูลเจริญไชยไปห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่คนเดียว

บุริศร์ตามหลังนรมนมา เห็นเธอเข้าตระกูลเจริญไชยไปแล้วออกมาอีกครั้ง จากนั้นก็ไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ขนาดใหญ่ที่สุด จึงแอบตามไปด้วย

นรมนมาถึงที่บริเวณของเล่นเด็ก

เธอไม่ได้ซื้อของเล่นเด็กมานานมากแล้ว

กานต์ไม่เคยเล่นของเล่นสำหรับเด็กสี่ขวบพวกนี้ แต่ตรงกันข้ามกมลกลับชื่นชอบ แต่ก็แค่กับตุ๊กตาบาร์บี้เท่านั้น นรมนไม่รู้จะซื้ออะไรให้กับกิจจา

พนักงานขายเห็นนรมนเข้า จึงเข้าไปทักทายอย่างกระตือรือร้น

“คุณนายท่านนี้ ขอสอบถามว่าท่านอยากซื้อของเล่นให้ลูกใช่ไหมคะ?”