แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 65

บทที่ 65 เธออย่าหาเรื่องเพิ่มได้ป่ะ

คนของนรมนตามพวกเขาตลอด ถ้าบุริศร์ทำอะไรละก็พวกเขาก็จะจัดการ แต่พวกเขากินข้าวเสร็จ กานต์ก็เดินออกมาอย่างไม่มีไร ทำให้ทุกคนงงไปหมด

แต่ก็ยังมีคนรู้สึกแปลกๆ รีบโทรให้นรมน

“คุณนรมน เขายังไม่ได้ทำไรคุณหนู ทั้งสองเตรียมเดินมาทางห้องผู้ป่วยแล้ว”

หลังนรมนวางสาย รู้สึกอึ้งมาก

นี้บุริศร์เขาหมายความว่าไง?

รู้ว่ากานต์เป็นใครแล้วก็ไม่ถามไม่ลงมือ ตกลงว่าเขาคิดว่าแผนไรอยู่?

ทิพย์มองนรมนที่มองไปนอกหน้าต่าง

“นรมน เป็นไงบ้าง?”

“บุริศร์ไม่ได้ลงมือกับกานต์และดีกว่าที่คิดด้วย เธอคิดว่าบุริศร์คิดยังไง?”

จุดนี้นรมนคิดไม่ออกจริงๆ

ผู้ชายที่โหดเหี้ยมที่รู้ว่าภรรยาตัวเองท้องก็ยังจะปล่อยไฟเผาอีก เขายังมีหัวใจอยู่หรอ? หรือว่าความเป็นพ่อยังอยู่?

จุดนี้ทิพย์ก็คิดไม่ออกเหมือนกัน

ทั้งสองที่กำลังพูดอยู่กานต์ได้วิ่งเข้ามา

“แม่ครับ ผมกินเสร็จแล้ว แม่กินเสร็จยัง?”

กานต์ที่แก้มแดงๆอย่างสุขภาพทำให้นรมนซึ้งใจมาก

“แม่ไม่หิวจ่ะ ยังไม่อยากกิน”

นรมนที่กำลังพูด บุริศร์ก็ได้เข้ามาพร้อมกับอาหาร และวางบนโต๊ะหล่อน

“อันนี้ย่อยง่าย และเธอก็ชอบกิน อีกแป๊บค่อยกิน”

เขาพูดจบก็กลับไปที่เตียงเขา

นรมนรู้สึกจับต้องอารมณ์เขาไม่ได้ตั้งแต่กลับมาที่เมืองชลธี

คุณหมอเข้ามาตรวจ ทิพย์ก็ได้พากานต์ออกไป

เห็นคุณหมอที่ตรวจอาการของบุริศร์หล่อนก็ได้แค่มองผ่านๆทำเหมือนมองไม่เห็น และเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไม่พูดอะไร

“คุณบุริศร์จะต้องกินยาตามที่เวลากำหนดน่าจะไม่มีไรละ และของที่แพ้ก็ไม่ต้องไปจับอีก”

“เข้าใจละ”

เขาตอบ

คุณหมอก็ได้ไปตรวจหล่อน เห็นหล่อนดีขึ้นคุณหมอก็รีบออกไป

นรมนคงไม่รู้สึกว่าคนยังอยู่ในห้องอีกคน หล่อนเอากระดาษออกมาวาดรูป แต่ยังไงใจก็ยังไม่หยุดเต้นแรง ถึงเขาไม่อยากยอมรับ เหมือนมีคนมองหล่อน แต่หล่อนก็ทำใจนิ่งๆไม่ได้

หล่อนวางดินสอลง ดึงผ้าห่มห่มแล้วหันข้างเพื่อไม่เห็นหน้าเขา ถึงแม้จะนอนไม่หลับก็ไม่อยากสนใจเขา

เขามีอะไรจะพูดกับหล่อนมากมาย แต่เขาไม่รู้จะพูดยังไง

หล่อนเกลียดเขา

โทรศัพท์ดังขึ้น บุริศร์มองเบอร์โทรที่โทรเข้ามา แล้วมองหล่อน แล้วเอาโทรศัพท์ออกไปด้านนอก

ตอนที่เขาออกจากห้อง นรมนรู้สึกโล่งใจ

อยู่ห้องเดียวกับเขานี้กดดันจริงๆ

คุณหมอเดชาโทรมา

“เป็นไงบ้าง?”

บุริศรถามแต่ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว

คุณหมอเดชาพูดเสียงต่ำ:“คุณบุริศร์ ผลออกมาแล้ว DNAเดียวกัน”

ถึงแม้เขาจะเดาออกว่านรมนเป็นภรรยาเขา แต่ตอนนั้นเขาตื่นเต้นมาก

“ไม่ผิดใช่มั้ย?”

“ไม่ผิดแน่นอน ผมรับประกัน”

คุณหมอเดชาทำงานให้ตระกูลโตเล็กหลายปี เขาก็เชื่ออยู่แล้ว

วางสาย เขาตื่นเต้นมากอยากวิ่งเข้าไปกอดหล่อนไว้แน่นๆ แล้วถามหล่อนว่าตกลงเป็นยังไง 5ปีนี้มันเกิดเรื่องไรขึ้น เขามองหล่อนอย่างเจ็บปวดอยู่ด้านนอก

หล่อนขดตัว เหมือนจะไม่ใช่เจ็บขา หน้าซีด

แต่หล่อนไม่พูดสักอย่าง ทนไว้

เขารีบพุ่งเข้าไปหา

“เป็นอะไร? เจ็บตรงไหน? ฉันไปเรียกหมอ”

หล่อนดึงมือเขาไว้

มือคู่นั้นเย็นจัดเต็มไปด้วยเหงื่อ

นรมนมองเขาอย่างเย็นชา :“เธอไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง โรคเก่ากำเริบ ทนๆเดี๋ยวก็หาย”

“ทนอะไร? อย่ามาอวดดีได้มั้ย? ฉันไปเรียกหมอ!”

“บุริศร์ เธออย่าหาเรื่องเพิ่มได้มั้ย?”

หล่อนโมโห

เหมือนหล่อนโมโหเขาตลอด

รอบนี้ที่กลับมา หล่อนดันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่

หล่อนรีบดันอารมณ์ตัวเองไว้ พูดเสียงต่ำ:“ฉันไม่เป็นไร เรียกไปก็เท่านั้น “

เขาเห็นความเกลียดในสายตาหล่อนในวินั้น เขาคิดว่าเขาอาจจะตายได้เพราะสายตาหล่อนด้วยซ้ำ แตาเพียงกี่วิความโมโหของหล่อนก็หายไปหมด