แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 74

บทที่ 74 เมื่อกี้เธอเท่มาก

นรมนรู้สึกพูดไม่ออก

นรมนแค่มีนัดกับคนอื่น. ทำไมกลายเป็นไม่มีความละอายในอีกอย่างนรมนกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนิ?

“ป้าโอ เขายังไปดูเขมิกาได้ ฉันออกไปเจอเพื่อนป้าจำเป็นต้องขนาดนี้มั้ย? อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่อะไรของบุริศร์ ป้าทำแบบนี้กับฉันเกินไปหน่อยมั้ย?”

นรมนไม่ทำสีหน้าไรใส่ เพราะผู้หญิงคนนี่เคยดีกับนรมน แต่ตอนนี้ป้าโอไม่แบ่งแยกไรเลย

ป้าโอได้ยินนรมนพูดแบบนี้แล้วยิ่งโมโห

“คุณผู้ชายเอาเธอกลับมา เธอก็เป็นผู้หญิงของเขาอีกอย่างเขาก็ดีกับเธอขนาดนี้ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้กับเขา? อีกอย่างคุณเขมิกาก็เคยคลอดคุณชายเล็กให้บ้านนี้ คุณผู้ชายไปดูหน่อยเป็นไรไป? เธอใจแคบขนาดนี้เลยหรอ?”

นรมนยิ่งฟังยิ่งโมโห

“ป้าโอ ฉันจะพูดอีกรอบ เรื่องของฉันไม่ต้องมายุ่ง เธอไม่มีหน้าที่มายุ่งเรื่องของฉัน 1 ฉันไม่ได้แต่งงานกับเขา ฉันมีอิสระ 2 ถึงแม้เราสองคนจะมีความสัมพันธ์อะไรงั้นก็เป็นเรื่องของเราไม่เกี่ยวกับป้า ถ้าป้ายังแบบนี้อีกฉันจะไปบอกให้บุริศร์ แล้วลองดูสิเขาจะว่าใคร?”

นรมนไม่อยากพูดแบบนี้ แต่ป้าโอยุ่งจนนรมนรำคาญ

นรมนแค่ไม่อยากยุ่งกับป้าโอ ใครจะไปรู้ว่าจะไปกระตุ้นใส่ป้าโอ

“ฉันจะบอกให้ ไม่ว่าคุณผู้ชายจะทำไงกับเธอ ในเมื่อเป็นผู้หญิงของตระกูลนี้เธอก็ต้องคิดเผื่อเขาเหมือนกับภรรยาคนก่อนและต้องเคารพ ไม่งั้นเธอก็ไม่เหมาะกับการเป็นผู้หญิงในบ้านนี้!”

นรมนอึ้ง

ที่ตอนนั้นป้าโอดีกับนรมนเพียงเพราะนรมนอะไรๆก็คิดเผื่อเขาหรอ

ก็ใช่!

ป้าโอเป็นแม่นมเขา ดูแลเขาเหมือนลูกตั้งแต่เด็ก ยังไงก็ปกป้องเขา เพราะนรมนโง่เองที่คิดว่าป้าโอดีกับนรมน นรมนลืมไปว่า ป้าโอดูเขาอย่างลูก แต่นรมนก็แค่ลูกสะใภ้

แม่สามีไม่ใช่แม่ตัวเอง ทำไมหล่อมถึงนึกว่าป้าโอจะดีต่อลูกสะใภ้อย่างหล่อมเหมือนดีต่อลูกชาย?

นรมนคิดแบบนี้แล้ว รู้สึกตัวเองน่าสมเพชในอตีด

นรมนมองป้าโอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

5ปีก่อนเพราะตัวเองโง่เกินไป หรือไม่ได้มองคนดีๆ

นรมนยิ้มกริ่ม“ป้าโอ ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงบ้านนี้อยู่แล้ว! ป้ารีบไปบอกบุริศร์ รีบปล่อยฉันไปสะ”

“เธอนี่มัน! ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี....”

ป้าโอยกมือขึ้นว่าจะตบหน้านรมน แต่ดันหยุดเพราะสายตาเย็นชาของนรมน

“วันนี้กล้าแตะต้องฉันดู! ฉันไม่ใช่เขมิกาที่อยากเข้าบ้านนี้จนตัวสั่น ถ้าป้าทำไรฉันละก็ไม่ว่าบุริศร์จะทำดีกับป้าแค่ไหน ฉันก็จะทำให้แขนป้าหักไปข้างหนึ่งเชื่อป่ะ?”

ออร่าแข็งแกร่งของนรมนทำให้ป้าโอตกใจ มือที่ยกขึ้นนั้นก็ไม่ได้ขยับ

นรมนหึคำเดียวแล้วออกจากบ้านนี้ไป

เมื่อเปิดประตูก็เห็นเจตต์ที่ยืนรอที่ประตูและยิ้มกริ่มว่า“คนสวย มีคนบอกกับเธอมั้ยว่า เมื่อกี้เธอเท่มาก!”

“เข้ามาโดยไม่ขออนุญาต เธอไม่กลัวบุริศร์จับเขาเพราะเป็นขโมยหรอ?”

นรมนยิ้ม แล้วก็รับดอกกุหลาบจากเขา แม่“หอมดีนิ ให้ฉัน?”

“แน่นอน”

เจตต์รู้สึกตะกี้นรมนเท่มาก

เขาดันนรมนออกจากบ้านอย่างอัตโนมัติก็มีคนใช้มาบังไว้ เจตต์ผิวปาก

นรมนพูด“ประธานเจตต์ อย่าอวดเกินไปสิน้อยๆหน่อย?”

“น้อยอะไร? ฉันเกิดมาพ่อไม่ได้สอนให้ฉันทำตัวน้อยๆสะหน่อย!”

เจตต์พูดอย่างน่าโดนจัดสักหน่อย อุ้มนรมนขึ้นรถและรัดเข็มขัดและเอารถเข็นเก็บไว้ที่หลังรถ

“ไปกันเถอะ คนสวย คนนรมนจะพาไปกินอาหารเช้า อยากกินอะไร？”

“ได้ยินมาว่าซาลาเปามันปูน่าลองนะ ไปลองกัน?”

“ได้เลย!”

เจตต์รีบขับไป

ป้าโอเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อนรมนไปแล้ว

นึกถึงสายตาของนรมน ป้าโอรู้สึกกลัวขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้มาจากไหนกัน?

ทำไมสายตาเยือกเย็นแบบนี้?

ป้าโอตัวสั่น และรีบโทรหาบุริศร์

“คุณผู้ชาย แคทเธอรีโดนผู้ชายคนหนึ่งรับไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นยังจับกุหลาบไว้อวดดีมากๆ คุณผู้ชายมองนรมนได้ไงเนี่ย?”

บริศร์รีบกลับไปเมื่อได้ยินป้าโอพูดแบบนี้

“ใคร?”

“น่าจะเป็นคุณชายของตระกูลรัตติกรวรกุล  ฉันดูไม่ค่อยชัดเจน”

ป้าโอรู้ว่าบริศร์กับเจตต์นั้นไม่เข้ากัน นรมนดันไปมากับเจตต์อีก เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนดีแน่นอน

“คุณผู้ชาย ป้าเห็นพวกเขาคุยกับสนุกสนานสนิทสนมกันมาก ผู้หญิงคนนี้เหลือไว้ในบ้านนี้ไม่ได้แล้ว คุณผู้ชายอย่าทำอะไรผิดๆ!”

“ป้าโอ เรื่องนี้ผมรู้ละ นรมนกินข้าวเช้ายัง?”