แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 75

บทที่ 75 เธอทำให้ฉันเจ็บนะ

บุริศร์ไม่อยากคิดไรเยอะแยะ แต่เขาก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เหมือนตัวเขามีไรเข้าไปสิง จนทำให้เขาเปลี่ยนไปจนไม่รู้จักตัวเอง

รถขับไปถึงร้านอาหาร เขาเห็นรถFerrariที่แดงจนแทงตาของเจตต์ และที่ทำให้แทงตาเขาที่สุดก็คือนรมนกับเจตต์นั่งอยู่ริมหน้าต่างคุยกันหัวเราะสนุกสนาน เห็นได้ชัดว่า นรมนอารมณ์ดีมาก

ไม่รู้ว่าเจตต์พูดอะไรถึงทำให้หล่อนหัวเราะ และไปจับขาที่ได้รับบาดเจ็บ ท่าทางไม่ได้ชัดเจน แต่บุริศร์นั้นเห็น

เขาขมวดคิ้วโทรหาพฤกษ์

“เอาผ้าคลุมบางๆมาที่ร้านอาหารFood gardenนี้”

พฤกษ์ก็ไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรมากละเพราะว่าเขาได้เจอกับเรื่องที่ตกใจกว่านี้มาแล้ว

พฤกษ์รีบเอาผ้ามาแล้ว

บุริศร์ดันพูดขึ้น“ส่งเข้าไปให้หล่อน ขาหล่อนยังไม่หายดี อากาศมันหนาวเย็น ขาหล่อนคงจะรับไม่ไหว”

พฤกษ์รู้สึกงง

“ให้ฉันเอาเข้าไปให้?”

บุริศร์จ้องพฤกษ์ด้วยสายตาแหลมคม

พฤกษ์รู้สึกตัวเองไม่ได้ผิดไรเลยนะ

เรื่องแบบนี้ให้บุริศร์ไปส่งเองไม่ดีกว่าหรอ?

อีกอย่างนรมนกับเจตต์พูดหัวเราะกันอย่างนั้น เขาไม่ควรไปจับหรือ?หรือไม่ก็แสดงคงามเป็นเจ้าของไม่ใช่หรอ?

พฤกษ์ไม่เข้าใจบุริศร์ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าโต้เถต้องไปก่อนไปพฤกษ์นั้นดันนึกอะไรออก“ท่านประธาน แคทเธอรีกับเจตต์รู้จักกันจริงๆด้วย งั้นที่ข้อมูลลับของบริษัทเป็นหล่อน.....”

“เรื่องนี้ไม่ต้องสืบและไม่ต้องพูดขึ้นอีก”บุริศร์พูด

พฤกษ์อึ้งค้างจริงๆ

“ท่านประธาน นั้นเป็นธุรกิจใหญ่ขิงปีนี้งั้นจะให้เจตต์ได้ไปฟรีๆหรอ? ท่านให้แคทเธอรีผู้หญิงแบบนี้อยู่ข้างกายไม่ได้!”

“เรื่องของฉันกลายเป็นเรื่องที่เธอต้องจัดการเมื่อไหร่?”

บุริศร์พูดเสียต่ำ

พฤกษ์รีบเงียบปาก แต่ก็ยังไม่โอเคกับนรมน

“รีบไป!”

บุริศร์เห็นนรมนจับขาอีกทีก็รีบตะโกนขึ้น

พฤกษ์ก็เอาเข้าไปให้อย่างไม่เต็มใจ

“ท่านประธานบอกว่าขาคุณยังไม่หายดี อากาศหนาวเลยให้เอานี้มาให้”

พฤกษ์พูพอย่างเย็นชา

นรมนและเจตต์นิ่งค้าง

พวกเขารีบหันไปมองด้านนอกและเห็นบุริศร์พอดี

เจตต์หัวเราะ

“แคทเธอรี เธอนี้มีเสน่ห์จริงๆ ท่านประธานบุริศร์ที่เขาเล่ากันว่าเป็นภูเขาน้ำแข็งดันเอาผ้าคลุมมาให้แล้วเห็นเธอกับฉันก็ยังไม่พุ่งเข้ามาอีกนะ! ไม่เหมือนบุริศร์ที่ฉันรู้จักเลย”

อย่าบอกว่าเจตต์งงขนาดตัวนรมนเองก็งง

ไม่พูดถึงว่าบุริศร์หาที่นี้เจอได้ไง ถ้าจะพูดเรื่องการกระทำของเขานั้นไม่ใช่สไตล์เขาจริงๆ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน บุริศร์ก็จะรีบพุ่งเข้ามาแล้วก็ลากหล่อนกลับไปไม่ให้หล่อนมานั่งกินกับเจตต์ตรงนี้หรอก?

แต่คาดไม่ถึงมาก

แต่นรมนก็กินไม่ลงแล้ว

พฤกษ์ตรงหน้านรมนมองนรมนเหมือนผู้หญิงที่ออกมากับชู้ ด้านนอกก็มีเขารอไว้แต่เขาไม่เข้ามา รอนรมนกินข้าวเสร็จงี้หรอ ความรู้สึกแบบนี้ขนลุกจัง?

นรมนวางตะเกียบลง

เจตต์รู้สึกตกใจ“ไม่ใช่ว่าเธอจะไปแล้วนะ? เรายังไม่ได้พูดไรกันเลย!”

นรมนยักไหล่ “ตอนนี้เขาเป็นเจ้านายฉัน เธอคิดว่าฉันยังจะนั่งกินได้อยู่หรอ?”

“หมดอารมณ์!”

ชัดว่าเจตต์นั้นผิดหวังแต่เขารีบพูดต่อ“พรุ่งนี้มีงานประมูลไปด้วยกันป่ะ”

“ดูเวลาก่อน ยังไงฉันก็ยังเป็นผู้ป่วยอยู่”

นรมนไม่ได้ให้คำตอบที่แน่ชัด

นรมนถอยหลังแล้วห่มผ้าคลุมที่ขา

เมืองชลธีอากาศอย่างไรนรมนรู้แต่นรมนไม่อยากเพียงเพราะเรื่องตัวเองไปพูดกับผู้จัดการร้าน

เห็นนรมนห่มขาตัวเอง เจตต์เพิ่งจะสังเกต

“เธอหนาว?” ทำไมไม่บอกกับฉัน? ครั้งหน้าฉันจะระวังนะ

เจตต์รู้สึกเครียด

นรมนยิ้มพูด“ไม่เป็นไร ไม่ได้หนาวขนาดนั้น ก็แค่ขาได้รับบาดเจ็บรับอากาศหนาวเย็นไม่ไหว รอบหน้าจะฉันเตรียมมาดีๆ”

“งั้นตกลงแล้วนะรอบหน้า”

เจตต์รีบชวนต่อ

นรมนรู้ว่าเจตต์นั้นมีเป้าหมายต่อนรมน เพราะว่านรมนเป็นนักดีไซน์รถให้บริษัทของบุริศร์ และยังเป็นคู่อริกับบุริศร์ิอีกยิ่งน่าสนใจไปใหญ่ และเจตต์ก็ยังเป็นเจ้าชู้ตัวพ่อ

แต่นรมนรู้จริงแล้วเจตต์ก็ไม่ได้ขนาดนั้นและยังมีความสุภาพบุรุษอยู่

“ค่อยนัดรอบหน้า”