แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 91

บทที่ 91 หม่ามี้มีแฟนแล้วหรือครับ

แค่เพียงฝ่าเท้าที่รวดเร็วและรุนแรงนี้ เหมือนกับอยากจะเตะอีกฝ่ายจริงๆทันที

อีกฝ่ายก็ไม่กล้าประมาทอีกครั้ง รีบเปิดเผยชื่อของตนเองออกมา

“ฉันฉันฉัน! เจตต์! ปราณีฉันเถอะสาวสวย! ฉันยังไม่มีลูกชายเลยนะ”

เจตต์ตกใจจนเหงื่อซึมไปทั้งร่างกาย

พละกำลังของผู้หญิงคนนี้ปะทุขึ้นมาอย่างฉับพลันจนทำให้เขาตกใจ ถ้าเขายังไม่ยอมบอกว่าตนเองเป็นใคร รอให้เธอรู้ด้วยตัวเอง คิดว่าตลอดชีวิตนี้เขาคงจะใช้การไม่ได้แล้วจริงๆ

เจตต์เหงื่อชุ่มไปทั่วทั้งร่าง

เท้าของนรมนห่างจากส่วนนั้นของเขาไม่ถึงสามเซนติเมตร

ได้ยินเจตต์แนะนำตัวออกมา นรมนก็เก็บเท้าอย่างหวุดหวิด แต่กลับยืนได้ไม่มั่นคงสักเท่าไหร่ โชคดีที่ด้านข้างมีโต๊ะตัวหนึ่ง ทำให้เธอประคองไว้ได้ชั่วคราว

“เป็นคุณได้อย่างไร?”

นรมนคาดไม่ถึงอยู่เล็กน้อย แล้วก็ใจหายอยู่นิดหน่อย

แต่เหงื่อของเจตต์กำลังไหลลงมาจากหน้าผาก มองตนเองที่เพิ่งจะรักษาความเป็นชายที่น่าเกรงขามเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด ฝืนยิ้มพูดขึ้น: “ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครได้ล่ะ?สาวสวย คุณทำร้ายจิตใจฉันเกินไปจริงๆ เสียงของฉันคุณก็ฟังไม่ออกหรือ? ถ้านี่ล่อให้คนของบุริศร์มาล่ะก็ ฉันต้องตายแน่ๆเลย”

พูดเสร็จ เจตต์ก็นั่งลงไปบนพื้นทันที อ้าปากค้างพักหายใจ

นรมนค่อนข้างรู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย

“ฉันไม่รู้ว่าเป็นคุณ คุณออกไปแล้วไม่ใช่หรือ?”

“ฉันจะไปไหนล่ะ? ไม่ใช่ง่ายๆเลยที่ฉันจะได้มากองบัญชาการของบุริศร์สักครั้ง จะกลับไปอย่างนี้ก็คงจะทำผิดต่อตนเองมากเกินไปไหม? นายบุริศร์ที่น่ารังเกียจคนนั้น ไม่นึกว่าจะไปบอกกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาว่าความรับผิดชอบทั้งหมดอยู่ที่ฉัน แม้ว่าจะต้องเป็นแพะรับบาปเพื่อสาวสวยอย่างคุณฉันก็ยินยอมด้วยความสมัครใจ แต่โดนบุริศร์คิดบัญชีอย่างนี้ ฉันไม่ค่อยพอใจจริงๆ”

เจตต์กำลังพูดอย่างโกรธเคือง

สีหน้าของนรมนเปลี่ยนไปทันที

ถ้าบอกว่าเธอกับคมทิพย์สงสัยในตัวของบุริศร์ตั้งแต่แรก ด้วยข้อมูลของตอนนี้ก็ยืนยันได้แล้วว่าเรื่องนี้ บุริศร์เป็นคนทำอย่างแน่นอน

ผู้ชายคนนี้ต่ำทรามอย่างที่คิดเอาไว้!

เธอเกือบจะโดนวีรบุรุษที่ช่วยสาวงามหลอกเข้าเสียแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะเจตต์ เธอก็คงจะสำนึกผิดต่อบุริศร์แล้วจริงๆ

นึกถึงที่ตนเองทำให้เจตต์เดือดร้อนแล้ว นรมนก็รู้สึกผิดมาก

“ขอโทษด้วย ที่ทำให้คุณเดือดร้อนแล้ว”

“เฮ้ เดือดร้อนอะไรกัน ฉันเต็มใจ ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาจะเก่งกาจ แต่คิดจะจัดการฉันเจตต์ ก็ไม่ได้ง่ายดายอย่างนั้น วางใจเถอะ เรื่องนี้คุณอย่าสนใจเลย แต่ฉันไม่อยากให้บุริศร์อยู่อย่างสงบอีกแล้ว สาวสวย ช่วยฉันสักเรื่องนะ”

เจตต์แสดงความรู้สึกทางแววตาแล้วพูดออกมา

นรมนรู้ว่าเขาจะต้องเข้ามาที่กองบัญชาการฝึกซ้อมของบุริศร์แน่นอน แต่พอคิดว่าบุริศร์เลวทรามอย่างนั้น ถึงแม้เจตต์จะทำอะไรนิดหน่อย ก็เป็นเพียงการเอาคืน เธอไม่มีอะไรต้องรู้สึกผิด

“บอกมาสิ อยากให้ฉันช่วยอะไรคุณ?”

นรมนหาม้านั่งมานั่งลงไป แล้วยังมองไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงเอ่ยปาก

เจตต์เห็นเธอระมัดระวังเช่นนี้ ก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น: “วางใจเถอะ เวลานี้พวกเขาล้วนแต่อยู่ที่สนามฝึกซ้อม ไม่เห็นพวกเราหรอก แม้ว่าระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่จะดีมาก แต่สำหรับฉันแล้ว ไม่มีประโยชน์”

เขาพูดอย่างภาคภูมิใจ

นรมนเห็นเขาอย่างนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแล้วพูดขึ้น: “ใช่ คุณเก่งที่สุดเลย”

“ใช่สิ!”

เจตต์เหมือนกับเด็กที่โอ้อวด ทำให้นรมนคิดถึงกานต์ขึ้นมาเลย

ทำไมอยู่ๆเธอถึงรู้สึกว่าสองคนนี้เหมือนกันอย่างนั้นล่ะ?

แค่คิดว่าถ้าเจตต์รู้ว่าเธอเปรียบเทียบเขากับลูกชายของตนเอง ใบหน้าที่หมดคำพูดของเจตต์นั้น ก็ยิ่งทำให้นรมนยิ้มอย่างสดใสเปล่งประกาย

เจตต์เห็นรอยยิ้มของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเคลิบเคลิ้มไปครู่หนึ่ง

ในชีวิตของเขาก็เหมือนกับเคยได้พบรอยยิ้มอย่างนี้มาก่อน แต่น่าเสียดายที่คนๆนั้นคงไม่ปรากฏตัวออกมาแล้ว

สายตาของเขาเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ: “ฉันต้องการแผนผังของที่นี่ ทั้งหมด อยู่ที่นี่ฉันไม่มีอิสระในการเข้าออก ดังนั้นจึงต้องรบกวนคุณ”

“เรื่องนี้ไม่มีปัญหา แต่ฉันอยากให้คุณรับประกันความปลอดภัยของเด็กๆและครูทั้งหมดของที่นี่ พวกเขาไม่มีความผิด ไม่ควรโดนคุณดึงเข้ามาเกี่ยวข้องกับบุญคุณและความแค้นระหว่างคุณกับบุริศร์”

นรมนพูดออกมาก่อน

“แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าพวกเขายังอยู่ ฉันก็จะไม่ดำเนินการกับกองบัญชาการนี้ สบายใจได้”

คำพูดของเจตต์ทำให้นรมนปลื้มใจมาก

เพียงแต่แค่ครู่เดียวเธอก็พบกับอีกหนึ่งปัญหา

“คุณคงไม่ได้คิดจะซ่อนอยู่ในห้องของฉันตลอดใช่ไหม?”

“นั่นก็แน่นอนสิ! ที่นี่มีทหารลาดตระเวนอยู่ตลอดมากมายขนาดนั้น มีเพียงที่ห้องของคุณที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว”

เจตต์น้ำเสียงแน่วแน่

“ไม่ได้!”

นรมนปฏิเสธทันที

“ทำไมไม่ได้ล่ะ?สาวสวย คุณไม่รักฉันแล้วหรือ?”

เจตต์เปลี่ยนท่าทีเป็นโดนทอดทิ้งอย่างฉับพลัน ดูแล้วน่าสงสารขนาดไหนกันนะ

นรมนรู้สึกว่าสีหน้าอย่างนี้ตนเองเคยพบที่ไหนมาก่อน แต่ในเวลาอันสั้นนี้ทำให้คิดไม่ออก เธอส่ายหัวแล้วพูดขึ้น: “ชายโสดหญิงโสดอย่างพวกเราอยู่ในห้องเดียวกันไม่เหมาะสม”

“ไม่เป็นไร ฉันจะรับผิดชอบคุณเอง!”

เจตต์กำลังพูดด้วยความจริงใจ

นรมนกระวนกระวายใจจนพูดไม่ออกแล้ว

“ฉันไม่ต้องให้คุณรับผิดชอบ!”

“อย่างนั้นคุณจะรับผิดชอบฉัน?”

ใบหน้าที่คาดหวังของเจตต์กำลังมองนรมนอยู่

นรมนรู้สึกว่าพวกเราคุยกันไม่รู้เรื่อง

“เจตต์!”

“ครับ!”

“จริงจังหน่อย!”

นรมนไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไรดีแล้ว

ผู้ชายคนนี้ช่างคุยด้วยยากจริงๆเลย

“คุณดุฉัน!”

เจตต์ทำตัวน่าสงสารมองไปที่นรมน สายตาเศร้ารันทดที่ไม่ได้รับความเป็นธรรม

จู่ๆนรมนก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ทำไมเธอถึงหาเรื่องใส่ตัวกับผู้ชายที่ไม่มีเหตุผลอย่างนี้นะ

“เจตต์ ถ้ายังเป็นอย่างนี้ฉันจะไม่สนใจคุณแล้ว”

“อย่าทำอย่างนั้น! ฉันจริงจังแล้ว”

เจตต์ยอมแพ้ทันที ท่าทางเชื่อฟังเหมือนเด็กน้อย

ในที่สุดนรมนก็เป่าปากอย่างผ่อนคลายลงแล้ว

“เมื่อครู่ฉันพูดถึงไหนแล้ว?”