แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 95

บทที่ 95 ต่อไปมีโอกาสทำให้เขาพยายาม

บุริศร์พูดเสร็จก็หมุนตัวเดินไปเลย ไม่หันกลับมามอง

พฤกษ์นิ่งอึ้งอยู่กับที่

คุณบุริศร์เป็นอะไรไป?

ผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งมาอยู่เมืองชลธีแค่สิบกว่าวัน เขาถึงกับต้องโมโหมากขนาดนี้เลยหรือ?

ก็แม้กระทั่งคุณผู้หญิงของปีนั้นก็ไม่สามารถทำให้คุณบุริศร์เป็นทุกข์ได้เช่นนี้ แคทเธอรีมีดีอะไร?

เขาแค่พูดถึงเธอนิดหน่อย คุณบุริศร์ก็จะเล่นงานเขาเสียแล้ว?

พฤกษ์น้อยใจนิดหน่อย เขาติดตามบุริศร์มาห้าหกปีแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นบุริศร์บอกให้เขาออกไปอย่างเคร่งขรึมจริงจัง แล้วอีกฝ่ายยังเป็นเพราะผู้หญิงคนหนึ่งอีกด้วย

แต่ไม่ว่าจะน้อยใจอย่างไร พฤกษ์ก็ยังตามไปอย่างรวดเร็ว

“คุณบุริศร์ครับ ผมผิดไปแล้ว”

บุริศร์ก็รู้ว่าตนพูดแรงไปแล้ว แต่ด้วยความรู้สึกที่มีต่อนรมนเขาจะต้องพูดอย่างไรล่ะ

เขาทอดถอนใจ ขึ้นรถ นั่งที่นั่งด้านหลังทันที แต่อารมณ์ในใจยังคงไม่สงบลง หยิบบุหรี่ออกมาจุดไฟ สูบแล้วสูบอีก

พฤกษ์ขึ้นไปที่นั่งคนขับ เห็นบุริศร์อย่างนี้ ก็พูดเสียงทุ้มต่ำ: “คุณบุริศร์ถ้ารู้สึกว่าผมพูดมากไปแล้ว คุณจะหักเงินเดือนหรือลดตำแหน่งผมก็ได้ แต่อย่าทำลายสุขภาพตัวเองอย่างนี้เลยครับ ถ้าคุณสูบบุหรี่ปอดของคุณจะรับไม่ไหวนะครับ”

หลังจากที่บุริศร์สูบบุหรี่เข้าไปลึกๆแล้วก็ดับไฟไปเลย

เขามองรถติดที่ด้านนอก พูดเสียงต่ำ: “พฤกษ์ ฉันรู้ว่ามิตรภาพระหว่างนายกับฉันแน่นแฟ้น แม้ว่าจะเป็นเจ้านายกับลูกน้อง แต่จริงๆก็เป็นพี่น้องกันแล้ว ฉันก็รู้ว่านายทำเพื่อฉัน รู้สึกยากที่จะเข้าใจใช่ไหมที่จู่ๆฉันก็ทำอย่างนี้กับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันแค่สิบกว่าวัน?”

เห็นว่าบุริศร์เป็นฝ่ายเริ่มพูดเรื่องนี้ก่อน พฤกษ์จึงถือโอกาสถามให้เข้าใจเสียเลย

“ใช่ครับ ผมนึกไม่ถึงเลย ตั้งแต่ที่แคทเธอรีมาที่เมืองชลธี คุณบุริศร์ก็แปลกๆ คุณไม่พูดผมก็ไม่กล้าถาม แต่บางเรื่องเธอก็ไม่มีค่าพอที่คุณจะทำอย่างนั้นเพื่อเธอ แล้วผมก็เห็นว่าเธอไม่ได้สำนึกบุญคุณสักเท่าไหร่ ปฏิบัติต่อผู้หญิงที่ไร้หัวใจอย่างนี้ คุณบุริศร์เป็นอะไรกันแน่ครับ?”

บุริศร์ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย สายตาค่อนข้างจะลึกซึ้งอยู่บ้าง

“เป็นอย่างไร? ฉันรู้สึกว่าฉันควรทำอย่างนี้กับเธอตั้งนานแล้ว ถ้าห้าปีก่อนฉันทำอย่างนี้กับเธอ บางทีตอนนี้ลูกชายของเราก็คงจะได้เติบโตอยู่ข้างกายฉัน และเธอก็ไม่ต้องมีประสบการณ์ที่ยากลำบากอย่างนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งที่พาลูกชายพลัดพรากจากบ้านเกิดเมืองนอน ใครๆก็คงจะจินตนาการได้กันทั้งนั้นว่าไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะผ่านมันมาได้”

พฤกษ์ได้ยินแล้วก็ตกตะลึงไปหมด

“คุณบุริศร์ คุณกำลังบอกว่าแคทเธอรีคือคุณผู้หญิงคนก่อน?”

เขาไม่ค่อยกล้าเชื่อเลยจริงๆ

นี่เป็นไปได้อย่างไรล่ะ?

บุริศร์กลับยิ้มแล้วพูด: “ยังจำตอนที่ฉันให้นายไปทำเรื่องตรวจDNAไหม? นั่นเป็นของฉันกับเจ้าตัวแสบกานต์ เราเป็นพ่อลูกกัน และกานต์เป็นลูกชายที่แคทเธอรีให้กำเนิด นายว่าเธอเป็นใคร?”

“แต่นี่จะเป็นไปได้อย่างไรครับ? คุณผู้หญิงไม่ได้หน้าตาอย่างนี้ อีกอย่างกองเพลิงที่รุนแรงในปีนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่จะหนีออกไปได้?”

นี่ก็เป็นคำถามที่บุริศร์สงสัยมาโดยตลอด แต่ก็ไม่เป็นไร ในเมื่อนรมนกลับมาแล้ว เขาก็จะหาคำตอบได้

“เรื่องนี้ฉันจะหาคำตอบให้ชัดเจน นอกจากนี้ฉันยังไปทำการตรวจสอบDNAอีกชุดหนึ่งลับหลังพวกนายทุกคน นั่นเป็นเส้นผมที่นรมนทิ้งเอาไว้เมื่อห้าปีก่อน กับเส้นผมของเธอตอนนี้เหมือนกันไม่มีผิด เดชาก็ยืนยันแล้วว่าเธอก็คือนรมนในตอนนั้น ก็คือภรรยาของฉันบุริศร์ที่แต่งงานกันถูกต้องตามกฎหมาย ถึงแม้ตอนนี้เธอยังไม่ยอมรับ แต่ฉันเชื่อว่าข้างในคงมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรแน่ๆ ในเมื่อเธอกับลูกกลับมาแล้ว ฉันก็จะไม่ให้ใครมาทำร้ายพวกเขาอีก ใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”

พูดเสร็จ บุริศร์ก็มองไปทางโรงพยาบาลขมวดคิ้วแน่น

คุณย่าตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็อายุมากแล้ว ปมในใจที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตนี้คงจะเป็นปัญหาผู้สืบสกุลของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ธรณีเป็นคนพิการคนหนึ่ง ถึงจะบอกว่าก็สามารถแต่งงานมีลูกได้ แต่ในหลายปีมานี้ธรณีไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาโดยตลอด จึงทำให้คุณหญิงกังวลใจเป็นพิเศษสินะ

สรุปว่าบอดี้การ์ดคนนั้นเป็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาหรือไม่ก็ยังไม่รู้ แต่ดูจากที่เขาปฏิบัติต่อแคทเธอรีในตอนนี้ คนๆนี้ก็เป็นกุญแจสำคัญ

“พฤกษ์ ยังจำนาวินได้ไหม?”

จู่ๆบุริศร์ก็พูดชื่อของบอดี้การ์ดขึ้นมา พฤกษ์เหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

“นาวิน? คุณบุริศร์พูดถึงนาวินที่หายไปในกองเพลิงพร้อมกับคุณผู้หญิงเมื่อห้าปีก่อนใช่ไหมครับ?”

“เขานั่นแหละ ช่วยฉันสืบหาตัวตนของเขาให้ชัดเจน แล้วก็ ตอนนี้นาวินยังไม่ตาย ซ่อนตัวอยู่สักที่หนึ่งในเมืองชลธี ฉันไม่สนว่านายจะใช้วิธีไหน ต้องตามตัวเขามาให้ฉันให้ได้ พาเขามาอยู่ต่อหน้าฉันอย่างลับๆ ฉันมีเรื่องมากมายที่ต้องถามเขา”

“ครับ!”

พฤกษ์รู้ตัวตนที่แท้จริงของนรมนแล้ว แต่ในใจยังคงไม่สงบ เขาพูดขึ้นอย่างลังเลเล็กน้อย: “คุณบุริศร์ คุณไม่ได้คิดผิดไปจริงๆใช่ไหมครับ? ดีไซน์เนอร์แคทเธอรีคือคุณผู้หญิงจริงหรือครับ? แต่ความแตกต่างของพวกเธอก็มากเกินไปนิดหน่อยนะครับ”

“นายพูดถึงหน้าตาใช่ไหม? ในโลกนี้มีเทคนิคประเภทหนึ่งที่เรียกว่าทำศัลยกรรม ถึงฉันจะไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงศัลยกรรมแล้ว แต่ฉันคิดถึงกองเพลิงใหญ่นั้นเมื่อห้าปีก่อน คงจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ให้เธอ ทำศัลยกรรมก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก”

บุริศร์แค่คิดถึงรอยสักทั่วทั้งร่างของนรมน จู่ๆก็เหมือนกับจะเข้าใจอะไรแล้ว

เธอไม่ชอบคนที่สักขนาดนั้น ทำไมอยู่ๆถึงเปลี่ยนเป็นแบบอย่างที่ตนเองไม่ชอบได้ล่ะ? คิดโยงไปถึงกองเพลิงใหญ่เมื่อห้าปีก่อนขึ้นมา จริงๆก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้คิดไม่ออกเลย

พฤกษ์พูดเสียงทุ้มต่ำ: “ไม่ได้พูดถึงหน้าตาครับ ผมรู้สึกว่านิสัยของคุณผู้หญิงก็เหมือนจะเปลี่ยนไปแล้ว เหมือนกับเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่งเลย แต่ก่อนคุณผู้หญิงรักคุณขนาดนั้น ไม่ยอมให้คุณได้รับความลำบากใดใดทั้งสิ้น แต่กลับมาตอนนี้ ผมรู้สึกว่าคุณผู้หญิงไม่มีความรู้สึกเหมือนแต่ก่อนให้คุณอีกแล้ว ขอพูดบางอย่างที่ล่วงเกินนะครับ ในทางกลับกันเธอค่อนข้างเกลียดคุณรำคาญคุณ ผมเห็นว่าล้วนแต่เป็นคุณบุริศร์ที่ทำดีกับคุณผู้หญิง แต่เธอกลับไม่รับมิตรไมตรีเลย”

“นี่ฉันจึงจำเป็นต้องตามหาที่อยู่ของนาวินอย่างไรล่ะ ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ด้วยความสามารถของฉันไม่นึกว่าจะหาไม่เจอ แต่นรมนก็ปิดปากแน่นไม่ยอมพูดอะไรเลย แม้กระทั่งไม่ยอมพูดถึงตัวตนในอดีตของตัวเอง ฉันคิดว่าเธอคงทำเพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของลูก แต่เธอกำลังกลัวอะไรอยู่ล่ะ? เธอกำลังเตรียมการปกป้องลูกจากการลงมือของใคร? เรื่องพวกนี้พวกเราต้องหาคำตอบให้ชัดเจน ถ้าเป็นนรมนเมื่อก่อน ต้องบอกฉันทุกเรื่องอย่างแน่นอน ฉันเป็นพระเจ้าของเธอ เป็นทั้งหมดของเธอ ที่น่าเสียดายก็คือ ตอนนี้เธอทิ้งฉันไว้นอกโลกของเธอเรียบร้อยแล้ว”

บุริศร์รู้สึกหลีกเลี่ยงไม่ได้ แล้วก็ปวดใจนิดหน่อย

เวลาห้าปีสามารถตัดขาดความรู้สึกของคนสองคนได้จริงๆใช่ไหม?

ความรักที่เคยลึกซึ้งอย่างนั้น จะคล้อยผ่านไปตามกาลเวลาแล้วก็เปลี่ยนไปได้จริงหรือ?