แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 96

บทที่ 96 คุณเป็นแดดดี้ของผมใช่ไหม?

“นรมน! นรมน ฉันอยู่นี่!”

บุริศร์รีบเดินเข้าไปใกล้กอดนรมนเอาไว้แน่น แต่เธอกลับยังคงร้องไห้ตะโกนอยู่ ถึงกับต่อยเตะบุริศร์เลยทีเดียว

“บุริศร์ คุณใจร้ายมาก! นี่เป็นลูกของพวกเรา! ทำไมคุณถึงทำกับฉันอย่างนี้?”

น้ำตาของนรมนเหมือนกับน้ำท่วมที่กักเอาไว้แล้วเปิดให้ล้นเอ่อออกมา เสื้อเชิ้ตของบุริศร์ก็ค่อยๆเปียกซึมไปในทันที

“นรมน คุณลืมตา คุณมองฉัน คุณกำลังฝันอยู่! ตื่นขึ้นมาเร็ว!”

“ไม่เอา! เจ็บ! เจ็บมาก! ไฟเผาฉันเจ็บมาก! ใครจะมาช่วยฉันกับลูก?”

นรมนผลักบุริศร์ออกไปแล้ว กอดตนเองไว้แน่น แต่มือทั้งคู่ของเธอปกป้องท้องของตนเอาไว้ด้วยจิตใต้สำนึก ท่าทางก็เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อนตอนที่กองเพลิงนั้นลุกไหม้ขึ้นมา

ใจของบุริศร์โดนฉีกขาดไปแล้วอย่างฉับพลัน

ห้าปีก่อนเขาไม่ได้เห็นกับตาที่นรมนต้องผ่านเรื่องทั้งหมดในกองเพลิงนั้น แต่ตอนนี้เขาได้เห็นฉากนี้ เขารู้สึกเหมือนใจของตนโดนฉีกขาดไปแล้ว

ห้าปีก่อนที่เธอดิ้นรนอยู่ในกองเพลิงไม่มีคนไปช่วยเธออย่างนั้นหรือ?

นาวินล่ะ?

ขณะนั้นเขาเป็นบอดี้การ์ดและผู้ช่วยที่มีความสามารถที่สุดของตน จึงตั้งใจส่งเขาไปปกป้องนรมนโดยเฉพาะ ทำไมถึงทำให้นรมนประสบกับเรื่องทั้งหมดนี้ล่ะ?

บุริศร์ยังอยากจะเข้าไปใกล้ แต่กลับได้ยินเสียงที่อ่อนนุ่มดังขึ้นมา

“คุณอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

บุริศร์หันกลับไปเล็กน้อย ก็เห็นกานต์ที่ดวงตาสะลึมสะลือกำลังมองมาที่เขาอย่างตื่นตัวขึ้นมาทันที

“กานต์ หม่ามี้ของเธอ......”

บุริศร์ยังพูดไม่จบ ก็เห็นกานต์รีบกระโดดลงจากเตียง รองเท้าก็ไม่ใส่แล้ว วิ่งมาที่ข้างกายของนรมนทันที จับมือของเธอเบาๆ นำมือของเธอวางไว้บนหน้าของตน พูดเบาๆ: “หม่ามี้ ผมยังอยู่ดีครับ ผมคือกานต์ กานต์ลูกชายของแม่ ไม่ต้องกลัวไม่ต้องกลัว ไฟดับไปหมดแล้วครับ ผมยังมีชีวิตอยู่ หม่ามี้ไม่ต้องกลัว”

พูดเสร็จ กานต์กางแขนออกกอดนรมนเอาไว้แน่นๆ

ถึงแม้เขาจะอายุยังน้อย แต่แขนเล็กๆคู่นั้นราวกับมีกำลังที่ไม่สิ้นสุด ไม่นึกว่าจะปลอบขวัญนรมนเอาไว้ได้อย่างมหัศจรรย์

ความตื่นเต้นของนรมนค่อยๆลดลงจนสงบ แต่ยังไม่ตื่นขึ้นมา เพียงแค่กอดกานต์ไว้แน่นๆ ในปากตะโกนชื่อของกานต์ออกมาไม่หยุด

กานต์ยื่นแขนข้างหนึ่งออกมา ตบเบาๆไปที่หลังของนรมน ก็เหมือนกับท่าทางของนรมนที่เอาใช้กับกานต์ตอนที่เขายังเล็ก

จู่ๆเบ้าตาของบุริศร์ก็แดงขึ้นมา

สถานการณ์นี้เขาพอจะมองออก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่กานต์ทำอย่างนี้

มองร่างเล็กๆของลูกชายแต่กลับปลอบขวัญนรมนได้อย่างเชี่ยวชาญอย่างนั้น น้ำตาของบุริศร์ก็คลออยู่ในเบ้าตาแล้ว

“กี่ปีมานี้หม่ามี้ของเธอเป็นเช่นนี้ตลอดเลยไหม?”

“ชู่ว-----”

กานต์เอานิ้วชี้วางไว้ที่ข้างปาก แสดงเจตนาให้บุริศร์รู้ว่าอย่าพูด

ตอนที่บุริศร์เพิ่งจะเข้ามาในห้องนี้ยังรู้สึกว่าเต็มไปด้วยความอบอุ่นหวานชื่นและความสุข แต่ตอนนี้กลับอึดอัดจนจะทนไม่ไหว ราวกับความกดดันที่นับไม่ถ้วนพรั่งพรูเข้ามาจากทุกทิศทาง อีกนิดเดียวก็จะโจมตีเขาจนแย่แล้ว

เขาไม่เคยเห็นท่าทางหลังจากที่นรมนหลับสนิทมาก่อนเลย วันนี้ได้เห็นกลับปวดใจจนแทบจะหายใจไม่ได้แล้ว

นี่คือภรรยาของเขา ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ!

แต่เขากลับทำให้เธอได้รับความทรมานอย่างนี้คนเดียว มาตั้งห้าปี!

ห้าปีมานี้คนที่อยู่ข้างกายของเธอไม่นึกว่าจะเป็นเด็กอายุประมาณสี่ขวบคนหนึ่ง!

เขาเป็นสามีภาษาอะไร?

เป็นพ่อภาษาอะไร?

บุริศร์กำลังตำหนิตนเอง กานต์ก็ปลอบขวัญนรมนจนดีขึ้นอย่างถึงที่สุดแล้ว

เขาเป่าปากอย่างผ่อนคลายลง หันไปมองบุริศร์ พูดเสียงต่ำ: “คุณช่วยผมอุ้มหม่ามี้ไปไว้บนเตียงได้ไหม? พื้นของที่นี่ชื้นมาก ผมกลัวว่าหม่ามี้จะทนไม่ไหว”

บุริศร์รีบลุกขึ้น อุ้มนรมนไปไว้บนเตียงอย่างระมัดระวัง

เขาอยากจะเปิดไฟ แต่กลับโดนกานต์ห้ามเอาไว้แล้ว

“หม่ามี้กลัวแสงตะเกียง กลัวไฟ ส่วนใหญ่ตอนกลางคืนหม่ามี้จะไม่จุดไฟ ถ้าไม่ใช่ต้องวาดรูปออกแบบ หม่ามี้ก็จะไม่นอนดึกอยู่แล้ว”

ใจของบุริศร์เจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้งแล้ว

คนที่เคยโดนไฟเผามาก่อนล้วนแต่กลัวแสงกลัวไฟสินะ

เธอเคยเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สดใสร่าเริงขนาดนั้น วันนี้กลับทำได้เพียงมีชีวิตอยู่ในความมืดอย่างนั้นหรือ?

ในใจของบุริศร์เจ็บจนจะทนไม่ไหว ดึงผ้าห่มมาคลุมนรมนไว้อย่างเบามือ

กานต์ก็สวมรองเท้าอย่างรู้เรื่อง แล้วก็หยิบเสื้อมาใส่อย่างเรียบร้อย

“พวกเราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะ อย่าถ่วงเวลาพักผ่อนของหม่ามี้เลย การนอนของหม่ามี้ไม่ดีมากๆ”

ได้ยินกานต์พูดอย่างนี้ บุริศร์ก็มองลูกชายที่รู้เรื่องขนาดนี้อีกครั้ง ถอดเสื้อคลุมของตนออกแล้วก็คลุมไว้บนร่างของกานต์ ถือโอกาสอุ้มเขาขึ้นมาเสียเลย