แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 99

บทที่ 99 ฉันไม่ต้องการเป็นลูกชายของแดดดี้นาย

กานต์มองนรมนแล้ว หลบสายตาเล็กน้อย

เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร จู่ๆในตอนนี้ก็ไม่อยากให้บุริศร์ตาย

“หม่ามี้ ขอโทษครับ”

เสียงของกานต์เบามาก เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน แต่นรมนก็ยังได้ยิน

เธอรู้สึกค่อนข้างปวดใจอย่างฉับพลัน

กานต์เป็นเด็กดี แล้วก็เป็นเด็กที่รู้เรื่อง มีความรู้สึกดีต่อกิจจาอย่างนั้น เขาต้องทำเพื่อกิจจาอยู่แล้วสินะ?

ไม่ได้เป็นเพราะรู้ตัวตนของบุริศร์อยู่แล้วอย่างแน่นอนถึงเป็นอย่างนี้ใช่ไหม?

นรมนอึดอัดใจ แต่มองลูกชายที่ละอายใจสายตาตำหนิตนเองแล้ว เธอจึงก้าวเข้าไปใกล้ๆลูบหัวของเขาพูดขึ้น: “ไม่เป็นไรลูก หม่ามี้แค่คิดไม่ถึงว่าลูกจะมีเมตตาขนาดนี้ ให้แดดดี้ของเพื่อนสนิทมากมายอย่างนี้”

กิจจาได้ยินกานต์บอกว่าเขาก็มีหมู่เลือดหายาก ก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจทันที

“พี่ใหญ่ ดีจังเลย! อย่างที่คิดเอาไว้ว่าพวกเราเป็นพี่น้องกัน แม้กระทั่งหมู่เลือดก็เหมือนกัน อีกสักพักฉันจะบอกแดดดี้ฉัน ให้รับนายเป็นลูกชายบุญธรรม ถึงตอนนั้นพวกเราก็จะเป็นพี่น้องกันจริงๆแล้ว”

“ฉันไม่ต้องการ! ฉันไม่ต้องการเป็นลูกชายของแดดดี้นาย! ฉันช่วยเขาก็แค่เห็นแก่นาย อย่างอื่นนายไม่ต้องคิดเลยนะ”

ท่าทางของกานต์แน่วแน่มาก น้ำเสียงก็ไม่ได้ดีมาก

กิจจาตกตะลึงไปแล้วครู่หนึ่ง รู้สึกว่าบางทีกานต์ก็ทำให้คนอื่นไม่เข้าใจเอาเสียเลย เพียงแต่ตอนนี้เขาสามารถช่วยแดดดี้ของเขาได้ กิจจาก็ซาบซึ้งใจมากแล้ว

เมื่อหมอเห็นเด็กทั้งสองคนกระตือรือร้นเช่นนี้ ก็รีบหันไปมองนรมน

“คุณนรมน คุณดู......”

“ก็ทำตามความหมายของเด็กๆนั่นแหละค่ะ เพียงแค่อย่าเกินปริมาณเลือดปกติของพวกเขา”

“เรื่องนี้แน่นอนครับ!”

หมอปลื้มปีติเป็นอย่างยิ่ง รีบพากานต์กับกิจจาไปห้องตรวจเลือดแล้ว

คมทิพย์เห็นพวกเขาเดินไปหมดแล้ว จึงเพิ่งจะพูดเสียงต่ำออกมา: “ทำไมเธอถึงช่วยเขา? ยิ่งกว่านั้นกานต์ก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง”

“กมลต้องการให้บุริศร์มีชีวิตอยู่ อย่างน้อยที่สุดตอนนี้เขายังตายไม่ได้”

นรมนไม่รู้ว่าพูดให้คมทิพย์ฟัง หรือพูดให้ตนเองฟัง เพียงแต่รู้สึกว่าเจ็บปวดใจจนจะทนไม่ไหวแล้ว

ครู่เดียวกานต์กับกิจจาก็ออกมาแล้ว คุณหมอบอกว่าหมู่เลือดตรงกันอย่างสมบูรณ์ เตรียมตัวไปให้เลือดทันที

เพราะกิจจาเป็นลูกชายของบุริศร์ จึงโดนเข้าไปคนแรก

กานต์จับมือของนรมนเอาไว้ พูดเสียงต่ำ: “หม่ามี้ โกรธมากใช่ไหมครับ?”

“ทำไมถามอย่างนี้?”

นรมนรู้สึกว่าตนไม่เคยแสดงท่าทางที่มีต่อบุริศร์ต่อหน้าของลูกชายเลย ยิ่งไม่เคยพูดถึงบุญคุณและความแค้นระหว่างตนเองกับบุริศร์ด้วย แต่เห็นท่าทางตอนนี้ของกานต์ เธอก็ค่อนข้างไม่สบายใจเล็กน้อย

นี่ลูกชายรู้อะไรแล้ว?

กานต์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น: “ผมรู้สึกเหมือนหม่ามี้ไม่ค่อยชอบเขา ผมช่วยเขาแล้ว หม่ามี้ไม่สบายใจใช่ไหม?”

“แล้วลูกสบายใจไหม?”

นรมนไม่ตอบแต่ถามกลับ

กานต์ตกตะลึงไปแล้ว

สบายใจไหม?

เหมือนจะไม่ได้สบายใจขนาดนั้น

แต่เขาก็ไม่อยากให้เขาตาย

“ครั้งนี้ที่หม่ามี้กลับมาก็เพื่อให้น้องสาวกลับมาใช่ไหม? แต่หลังจากที่กลับมาก็พัวพันอยู่กับเขาตลอด เพราะเขาสามารถช่วยน้องสาวได้ใช่ไหมครับ? ถ้าเขาตายไปแล้ว น้องสาวก็ไม่มีหวังแล้วใช่ไหมครับ?”

กานต์เอาแต่มองนรมน ในดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายแสงที่ทำให้นรมนไม่สามารถเผชิญหน้าได้อยู่เล็กน้อย

ในนาทีที่บุริศร์ล้มลงไป ในหัวของเธอไม่มีกมลอยู่เลย ในจุดนี้อย่างไรเธอก็ไม่กล้ายอมรับ

มองสายตาที่คาดหวังของลูกชาย นรมนจึงยิ้มแล้วพูดขึ้น: “ใช่จ๊ะ ดังนั้นสิ่งที่กานต์ทำถูกต้องแล้ว ขอบคุณกานต์นะลูกที่ช่วยเขาแทนหม่ามี้กับน้องสาว”

“หม่ามี้!”

กานต์กอดนรมนเอาไว้แน่นๆ ในใจรู้สึกผิดเหลือเกิน

เมื่อครู่ตอนที่เขาตัดสินใจบริจาคเลือดไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น

คนๆนั้นทำไม่ดีกับเขาและหม่ามี้ แต่เพราะอะไรเขาถึงยังอยากช่วยเขาอีกนะ?

ในใจของกานต์กำลังยุ่งเหยิง เห็นกิจจาเดินขมวดคิ้วออกมาแล้ว

“เป็นอะไรไป?”

เขาปล่อยนรมน แล้วมองไปทางกิจจา

กิจจากระพริบตาปริบๆแล้วพูดขึ้น: “เจ็บ! ฉันไม่เคยคิดเลยว่าให้เลือดจะเจ็บขนาดนี้!”

“เจ้าโง่!”

กานต์ว่าเขาอย่างเย็นชา แล้วก็เดินเข้าไปในห้องบริจาคเลือดตามอำเภอใจ

“พี่ใหญ่ ฉันไปเป็นเพื่อน”

กิจจาตามเข้าไปอย่างปลื้มปีติ

กานต์มองเห็นอย่างชัดเจนว่าบุริศร์นอนอยู่บนเตียงผ่าตัด

ผู้ชายที่เคยองอาจห้าวหาญอย่างนั้น ตอนนี้ใบหน้ากลับซีดขาว นอนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่มีเรี่ยวแรง กานต์ก็รู้สึกไม่ค่อยชินขึ้นมาทันที

เขายังจำได้ว่าก่อนหน้านี้บุริศร์กับเขายังนั่งคุยกันอยู่ในห้องโดยสารของเครื่องบินอยู่เลย ทำไมแค่พริบตาถึงกลายเป็นอย่างนี้ไปแล้วล่ะ?

หม่ามี้ทำร้ายเขาจริงๆหรือ?

กานต์รู้สึกยุ่งเหยิง