แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 98
บทที่ 98 นรมน ฉันรักคุณ
“นรมน เพียงแค่ฉันตายใช่ไหม คุณก็จะยอมหันกลับมา? เพียงแค่ฉันได้รับความทุกข์ทรมานเหมือนกับคุณ คุณถึงจะยอมเชื่อว่าในใจของฉันมีคุณจริงๆใช่ไหม? ถ้านี่เป็นสิ่งที่คุณต้องการ ชีวิตนี้ของฉันยกให้คุณ!”
บุริศร์พูดเสร็จ ก็ยกมีดสั้นขึ้นแล้วแทงเข้าไปในหัวใจของตนลึกๆ
เสียง “พือ” ในสนามฝึกซ้อมที่เงียบสงัดกว้างโล่งอย่างนั้นทำให้เสียงของเครื่องมือที่ทำด้วยเหล็กจมเข้าไปในกล้ามเนื้อ ดังกังวานขึ้นอย่างชัดเจน
ฝีเท้าของนรมนหยุดนิ่ง หัวใจเหมือนโดนดึงเอาไว้แน่นอย่างฉับพลัน
ไม่!
ไม่ได้!
บุริศร์เป็นคนที่รักชีวิตขนาดนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่จะทำร้ายตนเอง?
แต่ฝีเท้าของเธอกลับรู้สึกเหมือนว่าหนักหน่วง อย่างไรก็ยกเท้าไม่ขึ้นแล้ว
นรมนรู้สึกแทบจะทนไม่ไหวที่เบ้าตามองไม่ชัดเจน ของเหลวอุ่นๆทะลักขึ้นมาแล้ว ความรักใคร่สนิทสนมความเกลียดชังอาฆาตแค้นในอดีตเหล่านั้น ตอนนี้พัวพันกันอยู่ที่หน้าอก ราวกับอยากจะระเบิดออกมา
เธอไม่กล้าหันไป ไม่สามารถหันไป ถึงขั้นไม่อยากหันไป!
บุริศร์เห็นเธอตัดเยื่อใยเช่นนี้ ฝืนยิ้มแล้วพูดขึ้น: “แม้ฉันจะตาย คุณก็ไม่สามารถกลับมาอยู่ข้างกายฉันได้แล้วใช่ไหม? ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ คุณนรมนเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตนี้ของฉันบุริศร์ ภรรยาเพียงคนเดียว! กานต์ก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของฉันบุริศร์!”
“กานต์” ชื่อนี้สะเทือนไปถึงเส้นประสาทของนรมน
กานต์ กมล!
ไม่!
บุริศร์ตายไม่ได้!
ไม่ใช่เพราะเธอรักเขาสุดหัวใจ ไม่ใช่เพราะตัดใจไม่ได้ แต่เป็นเพราะกมล!
เพื่อกมลแล้ว บุริศร์ตายไม่ได้!
นรมนราวกับว่าหาเหตุผลที่สมเหตุสมผลเจอแล้ว เธอหันไปทันที ก็เห็นบุริศร์ที่ล้มอยู่ในกองเลือดท่ามกลางแสงยามเช้า
มืดสั้นเล่มนั้นแทงเข้าไปในหน้าอกของเขาลึกๆ เลือดสีแดงสดเปียกชุ่มไปทั่วร่างท่อนบนของเขา
ดวงตาคู่นั้นของบุริศร์อยู่ที่การหันกลับมาของนรมนอย่างทันที ในที่สุดก็มีความสดใสแล้ว
“คุณยังเป็นห่วงฉันใช่ไหม? นรมน คุณยังรักฉันอยู่!”
มุมปากของบุริศร์แฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม หันตัวกลับมาทันที
“ไม่!”
นรมนเพียงรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ทรวงอกกำลังฉีกขาด ความทุกข์ทรมานเมื่อห้าปีก่อนเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในตอนนี้
เธอรีบวิ่งไปหาบุริศร์ น้ำตาเหมือนกับเปิดน้ำท่วมที่กั้นเอาไว้ให้ล้นเอ่อออกมา
“บุริศร์ ถ้าคุณกล้าตาย ฉันจะไม่ให้อภัยคุณเลย!”
นรมนกอดบุริศร์เอาไว้แน่น
ในสายตาของเธอเปล่งประกายความกังวล ปวดใจ แล้วก็อารมณ์ซับซ้อนที่บุริศร์ไม่เข้าใจ
บุริศร์จับมือของเธอแน่นๆพูด: “ที่ฉันพูดทั้งหมดเป็นเรื่องจริง เชื่อฉัน เชื่อฉันอีกครั้งได้ไหม? ถ้าครั้งนี้ฉันหนีจากความตายได้ ให้โอกาสฉันสักครั้ง ให้โอกาสฉันได้อธิบายกับคุณสักครั้งได้ไหม? นรมน แต่ก่อนฉันเอาแต่คิดว่าแต่งงานกับคุณเพราะเป็นความรับผิดชอบ เพราะฉันนอนกับคุณแล้ว เพราะฉันทำให้คุณต้องเสียความบริสุทธิ์ที่ล้ำค่าที่สุดของผู้หญิงต่อหน้าทุกคน แต่หลังจากแต่งงานมาสามปี ฉันก็ตกหลุมรักคุณโดยไม่รู้ตัวจริงๆ กับเขมิกาเป็นความสัมพันธ์ของเพื่อนธรรมดามาโดยตลอด แล้วก็ไม่เคยเกินเลยเรื่องต้องห้ามระหว่างชายหญิงเลย มิเช่นนั้นฉันก็คงไม่แน่วแน่ที่จะแต่งงานกับคุณขนาดนั้นและปล่อยเธอไปหรอก”
นรมนกำลังฟังที่บุริศร์พูด ตาก็เอาแต่มองเลือดที่ไหลออกมาของเขา
“ผู้ชายอย่างคุณนี่จะใจร้ายกับทุกคนเลยใช่ไหม? คุณคิดจริงๆหรือว่าการใช้แผนทรมานตัวเองนิดหน่อยฉันก็จะให้อภัยคุณ? บุริศร์ ไม่เลย! ผู้หญิงอย่างฉันใจร้ายที่สุดแล้ว คุณติดค้างฉัน ติดค้างลูกๆ ไม่ใช่ว่าแค่คุณตายก็จะทดแทนได้ ฉันบอกคุณเลยนะ ถ้าคุณกล้าตาย ตลอดชีวิตนี้ฉันก็จะไม่ให้กานต์ยอมรับคุณ!”
น้ำตาของนรมนราวกับฝนตก ไม่รู้ว่าตนเองพูดอะไรตั้งนานแล้ว
เธอบอกตนเอง เธอไม่สามารถให้บุริศร์ตายได้เพราะต้องให้บุริศร์กับกมลไปทำการตรวจความเข้ากัน ของอวัยวะ ก่อนที่ผลการตรวจยังไม่ออกมา เขาตายไม่ได้
แต่ความเจ็บปวดที่ทรวงอกเป็นเพราะอะไรล่ะ?
ความเจ็บปวดที่ฉีกขาดนั้นราวกับแผ่กระจายจากกระดูกไปจนถึงมือเท้าและทั่วทั้งร่างกาย เจ็บจนเธอเกือบจะหายใจไม่ได้อยู่แล้ว
ของเหลวสีแดงสดนั่นสะเทือนเข้ามาที่แก้วตาของเธอ เจ็บปวดมากๆ
“ฉันจะตามหมอ! โทรศัพท์คุณล่ะ? โทรศัพท์ล่ะ?”
ตอนที่ออกมานรมนไม่ได้เอาโทรศัพท์มาด้วยตั้งแต่แรก เวลานี้กังวลซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งกังวลก็ยิ่งหาเสื้อคลุมของบุริศร์ไม่เจอ
เห็นนรมนวุ่นวายเช่นนี้ บุริศร์ก็ราวกับได้เห็นเธอเมื่อห้าปีก่อนแล้ว
นรมนในตอนนั้นก็เป็นอย่างนี้เพื่อบุริศร์แล้วไม่ใส่ใจอะไรเลย
นรมนของเขากลับมาแล้วใช่ไหม?
บุริศร์จับมือของนรมนเอาไว้แน่นๆ พูดเบาๆ: “นรมน ฉันรักคุณ”
สามคำนี้ก็เหมือนกับการโดนทำลายความสงบสุข ทิ้งลูกระเบิดใส่นรมนอย่างฉับพลัน
เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีวันที่ตนเองได้ยินสามคำนี้ออกมาจากปากของบุริศร์
ไม่ว่าจะเป็นการหลอกลวง หรือเป็นอะไร นาทีนี้นรมนก็โดนควบคุมเอาไว้แล้ว
อารมณ์ที่ซับซ้อนทะลักเข้ามาในใจ ทำให้เธอตกตะลึงอยู่ตรงนั้น เบิกตาโพลงมองไปที่บุริศร์ที่หลับตาลงอย่างแฝงไปด้วยรอยยิ้ม
ในตอนที่ข้อมือบุริศร์ตกลงไป นรมนก็เหมือนเพิ่งจะตื่นจากความฝัน
เธอหามือถือของบุริศร์อย่างกับเป็นบ้าไปแล้ว รีบปลดล็อก แล้วโทรหาแชมป์ทันที
“แชมป์ บุริศร์กำลังจะตายแล้ว! ที่นี่มีหมอไหม?”
แต่แรกแชมป์คิดว่าจะนอนหลับสักครู่ ได้ยินนรมนพูดอย่างนี้ ก็ลุกขึ้นยืน รีบเรียกหมอมาทันที
ตอนที่เขาเห็นบุริศร์ที่ได้รับบาดเจ็บ ก็โมโหขึ้นมาทันที
“เกิดอะไรขึ้น? คุณฆ่าเขาแล้ว?”
นรมนไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ไม่ได้โต้แย้ง กำลังมองหมอนำบุริศร์ขึ้นบนเปลหาม แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว
เธอก็เหมือนกับตุ๊กตาผ้าขี้ริ้วที่ติดตามอยู่ด้านหลัง ในหัวมีเสียงสะท้อนคำพูดสุดท้ายของบุริศร์ไม่หยุดหย่อน
เขาบอกว่า “นรมน ฉันรักคุณ!”
เขารักเธอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...