แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 11

เสียงนี้ เหมิงเชียนเหยียนจำได้ ดูเหมือนจะเป็นเสียงของป้าหลิวข้างบ้าน และไม่ช้า บริเวณโดยรอบก็มีเสียงหมาเห่าดังระงมไปทั่ว ไฟแต่ละบ้านก็สว่างขึ้นมา

"มีขโมยหรือ!" เหมิงฉวนตกใจตื่นขึ้นมา ปกป้องสวีเจินเอาไว้แล้วก็พุ่งเข้าไปในห้องของลูกสาวทั้งสองคน

เหมิงเชียนเหยียนรีบเก็บคันธนูและลูกธนูที่อยู่ในมือ ผลักกลับไปใต้เตียง

เหมิงฉวนจุดไฟตะเกียงน้ำมันก๊าด สวีเจินเพียงแค่กอดลูกสาวสองคนเอาไว้ซ้ายหนึ่งคนขวาหนึ่งคน เหมิงเชียนเถางัวเงียตื่นขึ้นมา ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เสียงของเหมิงเชียนเหยียนก็ดังขึ้นมาอย่างสงบนิ่งแล้ว "ท่านแม่ พี่ ไม่ต้องกลัวนะ"

"อ๋า เราไม่กลัวหรอก คุณพี่ ท่านรีบออกไปดูข้างนอกหน่อย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

"ได้ พวกเจ้าสามแม่ลูกอยู่กันแต่ในบ้านอย่าไปไหนนะ" ตะเกียงน้ำมันก๊าดสว่างไสวไปทั่วทั้งบ้าน เหมิงฉวนผลักประตูออกไป

เวลานี้ บริเวณโดยรอบวุ่นวายไปหมดแล้ว เสียงผู้หญิงมากมายกำลังกรีดร้อง เสียงก่นด่าของผู้ชายมากมายดังไปทั่ว เหมิงฉวนมาถึงในลาน

คนอื่นๆในครอบครัวตกใจกลัวมาก ปิดประตูห้องแน่นหนาไม่กล้าออกมา

"ช่วยด้วย!"

เวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงขอความช่วยเหลือของเด็กสาวดังขึ้นมาอีก เหมิงฉวนตะโกนออกมาว่าแย่แล้ว บรรยากาศเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดในทันที สวีเจินตกใจจนตัวสั่น กอดลูกสองคนเอาไว้แน่น

เหมิงเชียนเหยียนอดที่จะดิ้นหลุดออกจากสวีเจินไม่ได้ "ข้าอยากจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น" ถ้าหากมีแค่โจรมา ทำไมถึงมีเด็กสาวตกใจขนาดนั้นได้? เกรงว่าจะมีโจรมาปล้นสดมมากกว่า!

"เชียนเหยียน อย่าไป----"

สวีเจินอยากจะดึงนางเอาไว้ แต่นางเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ดึงคันธนูและลูกธนูที่อยู่ใต้เตียงออกมาก็พุ่งออกจากประตูห้องไปเลย

ข้างนอก แสงฟ้าสว่างไสว เสียงร้องไห้ดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน เหมิงเชียนเหยียนไม่มีเวลาคิดมาก ปีนบันไดขึ้นไปบนหลังคาบ้านของตนเอง นางต้องมองดูให้ชัดเจน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

"นังหนูของข้า!"

"รีบไปแจ้งทางการเร็วเข้า!"

"อย่าพานังหนูของข้าไป!"

เสียงกรีดร้องดังไปทั่ว เหมิงเชียนเหยียนเห็นชายฉกรรจ์ที่สวมชุดดำสิบกว่าคน ในมือถือดาบใหญ่ที่ขาวใสจนเปล่งแสงพุ่งเข้าไปในลานของบริเวณโดยรอบ

ลูกสาวคนโตของบ้านป้าหลิวถูกผู้ชายสองคนในนั้นจับตัวเอาไว้ ถูกลากตัวออกมาหน้าประตูแล้ว ป้าหลิวร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด ถูกคนพวกนี้ผลักจนล้มไปกับพื้น ขณะเดียวกันก็ชิงเครื่องประดับบนตัวของป้าหลิวไป

ปัง!

เสียงสั่นสะเทือนดังขึ้นมาอีกครั้ง หน้าประตูใหญ่ของตระกูลเหมิงก็ถูกคนถีบออกเช่นกัน โจรติดอาวุธสามถึงห้าคนพุ่งเข้ามา

"พวกเจ้าจะทำอะไร!" เหมิงฉวนมองดูคนที่มา ยกเคียวขึ้นมา จากนั้น เคียวเล็กๆเล่มหนึ่งเมื่อเทียบกับดาบใหญ่ของอีกฝ่ายมันก็ดูไข่กระทบหินเกินไป

เหมิงฉวนร้องด้วยความเจ็บปวด เคียวก็ถูกคนตีหล่นไป

"เร็วเข้า เอาของมีค่าออกมาให้หมด! ยังมีผู้หญิง! ส่งออกมาให้ข้าด้วย!" คนพวกนั้นตะโกนขึ้นมาอย่างหยาบคาย ในดวงตาเต็มไปด้วยความละโมบโลภมากและตัณหาราคะ

"ส่งน้องเจ้าสิ!"

เหมิงเชียนเหยียนกัดฟัน ลูกธนูดอกหนึ่งขึงอยู่บนสาย นางปล่อยมือกะทันหัน ลูกธนูที่แหลมคมพุ่งไปแทงเข้าที่ขาของคนคนหนึ่งราวกับมีตา

"อา----" คนที่บาดเจ็บร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงพรึบดังขึ้นก็คุกเข่าลงไปบนพื้นเลย

คนอื่นๆหยุดชะงักไปในทันที "ใครกัน? ใคร!"

"เหอะ ไม่ใช้ตาดูหรือไง ออกปล้นสะดมปล้นมาถึงบ้านข้า! เช่นนั้นก็อย่ามาโทษที่ข้าไม่เกรงใจ!" คำพูดที่ดุเดือดรุนแรงหยุดลง ในดวงตาสีเข้มฉายแววความอำมหิตออกมาเล็กน้อย

ชิ้วๆๆ ลูกธนูสามดอกถูกยิงออกมาพร้อมกัน คนที่พุ่งเข้ามาในบ้านตระกูลเหมิงต่างก็คุกเข่าลงไปบนพื้นในชั่วพริบตา

เหมิงฉวนมองจนตกตะลึงไปแล้ว นี่คือเชียนเหยียนลูกสาวของตัวเองหรือ? ทำไมนางถึงได้เก่งกาจขนาดนี้ได้? เขายังไม่ทันได้คิดอะไรมาก เหมิงเชียนเหยียนก็ลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็ว ซวบๆๆ แล้วก็ดึงลูกธนูออกมาจากเนื้อหนังของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว