แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 11

เสียงนี้ เหมิงเชียนเหยียนจำได้ ดูเหมือนจะเป็นเสียงของป้าหลิวข้างบ้าน และไม่ช้า บริเวณโดยรอบก็มีเสียงหมาเห่าดังระงมไปทั่ว ไฟแต่ละบ้านก็สว่างขึ้นมา

"มีขโมยหรือ!" เหมิงฉวนตกใจตื่นขึ้นมา ปกป้องสวีเจินเอาไว้แล้วก็พุ่งเข้าไปในห้องของลูกสาวทั้งสองคน

เหมิงเชียนเหยียนรีบเก็บคันธนูและลูกธนูที่อยู่ในมือ ผลักกลับไปใต้เตียง

เหมิงฉวนจุดไฟตะเกียงน้ำมันก๊าด สวีเจินเพียงแค่กอดลูกสาวสองคนเอาไว้ซ้ายหนึ่งคนขวาหนึ่งคน เหมิงเชียนเถางัวเงียตื่นขึ้นมา ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เสียงของเหมิงเชียนเหยียนก็ดังขึ้นมาอย่างสงบนิ่งแล้ว "ท่านแม่ พี่ ไม่ต้องกลัวนะ"

"อ๋า เราไม่กลัวหรอก คุณพี่ ท่านรีบออกไปดูข้างนอกหน่อย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

"ได้ พวกเจ้าสามแม่ลูกอยู่กันแต่ในบ้านอย่าไปไหนนะ" ตะเกียงน้ำมันก๊าดสว่างไสวไปทั่วทั้งบ้าน เหมิงฉวนผลักประตูออกไป

เวลานี้ บริเวณโดยรอบวุ่นวายไปหมดแล้ว เสียงผู้หญิงมากมายกำลังกรีดร้อง เสียงก่นด่าของผู้ชายมากมายดังไปทั่ว เหมิงฉวนมาถึงในลาน

คนอื่นๆในครอบครัวตกใจกลัวมาก ปิดประตูห้องแน่นหนาไม่กล้าออกมา

"ช่วยด้วย!"

เวลานี้ จู่ๆก็มีเสียงขอความช่วยเหลือของเด็กสาวดังขึ้นมาอีก เหมิงฉวนตะโกนออกมาว่าแย่แล้ว บรรยากาศเปลี่ยนเป็นความตึงเครียดในทันที สวีเจินตกใจจนตัวสั่น กอดลูกสองคนเอาไว้แน่น

เหมิงเชียนเหยียนอดที่จะดิ้นหลุดออกจากสวีเจินไม่ได้ "ข้าอยากจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น" ถ้าหากมีแค่โจรมา ทำไมถึงมีเด็กสาวตกใจขนาดนั้นได้? เกรงว่าจะมีโจรมาปล้นสดมมากกว่า!

"เชียนเหยียน อย่าไป----"

สวีเจินอยากจะดึงนางเอาไว้ แต่นางเคลื่อนไหวเร็วเกินไป ดึงคันธนูและลูกธนูที่อยู่ใต้เตียงออกมาก็พุ่งออกจากประตูห้องไปเลย

ข้างนอก แสงฟ้าสว่างไสว เสียงร้องไห้ดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน เหมิงเชียนเหยียนไม่มีเวลาคิดมาก ปีนบันไดขึ้นไปบนหลังคาบ้านของตนเอง นางต้องมองดูให้ชัดเจน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

"นังหนูของข้า!"

"รีบไปแจ้งทางการเร็วเข้า!"

"อย่าพานังหนูของข้าไป!"

เสียงกรีดร้องดังไปทั่ว เหมิงเชียนเหยียนเห็นชายฉกรรจ์ที่สวมชุดดำสิบกว่าคน ในมือถือดาบใหญ่ที่ขาวใสจนเปล่งแสงพุ่งเข้าไปในลานของบริเวณโดยรอบ

ลูกสาวคนโตของบ้านป้าหลิวถูกผู้ชายสองคนในนั้นจับตัวเอาไว้ ถูกลากตัวออกมาหน้าประตูแล้ว ป้าหลิวร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด ถูกคนพวกนี้ผลักจนล้มไปกับพื้น ขณะเดียวกันก็ชิงเครื่องประดับบนตัวของป้าหลิวไป

ปัง!

เสียงสั่นสะเทือนดังขึ้นมาอีกครั้ง หน้าประตูใหญ่ของตระกูลเหมิงก็ถูกคนถีบออกเช่นกัน โจรติดอาวุธสามถึงห้าคนพุ่งเข้ามา

"พวกเจ้าจะทำอะไร!" เหมิงฉวนมองดูคนที่มา ยกเคียวขึ้นมา จากนั้น เคียวเล็กๆเล่มหนึ่งเมื่อเทียบกับดาบใหญ่ของอีกฝ่ายมันก็ดูไข่กระทบหินเกินไป

เหมิงฉวนร้องด้วยความเจ็บปวด เคียวก็ถูกคนตีหล่นไป

"เร็วเข้า เอาของมีค่าออกมาให้หมด! ยังมีผู้หญิง! ส่งออกมาให้ข้าด้วย!" คนพวกนั้นตะโกนขึ้นมาอย่างหยาบคาย ในดวงตาเต็มไปด้วยความละโมบโลภมากและตัณหาราคะ

"ส่งน้องเจ้าสิ!"

เหมิงเชียนเหยียนกัดฟัน ลูกธนูดอกหนึ่งขึงอยู่บนสาย นางปล่อยมือกะทันหัน ลูกธนูที่แหลมคมพุ่งไปแทงเข้าที่ขาของคนคนหนึ่งราวกับมีตา

"อา----" คนที่บาดเจ็บร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงพรึบดังขึ้นก็คุกเข่าลงไปบนพื้นเลย

คนอื่นๆหยุดชะงักไปในทันที "ใครกัน? ใคร!"

"เหอะ ไม่ใช้ตาดูหรือไง ออกปล้นสะดมปล้นมาถึงบ้านข้า! เช่นนั้นก็อย่ามาโทษที่ข้าไม่เกรงใจ!" คำพูดที่ดุเดือดรุนแรงหยุดลง ในดวงตาสีเข้มฉายแววความอำมหิตออกมาเล็กน้อย

ชิ้วๆๆ ลูกธนูสามดอกถูกยิงออกมาพร้อมกัน คนที่พุ่งเข้ามาในบ้านตระกูลเหมิงต่างก็คุกเข่าลงไปบนพื้นในชั่วพริบตา

เหมิงฉวนมองจนตกตะลึงไปแล้ว นี่คือเชียนเหยียนลูกสาวของตัวเองหรือ? ทำไมนางถึงได้เก่งกาจขนาดนี้ได้? เขายังไม่ทันได้คิดอะไรมาก เหมิงเชียนเหยียนก็ลงมาจากบันไดอย่างรวดเร็ว ซวบๆๆ แล้วก็ดึงลูกธนูออกมาจากเนื้อหนังของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

เวลานี้ เสียงที่แปรสภาพแฝงไปด้วยความประหลาดใจของชายสูงวัยเฝิงก็ดังขึ้นมา เหมิงเชียนเหยียนยังไม่ทันได้หยุดฝีเท้า ก็มีเพื่อนบ้านใกล้เคียงโอบล้อมนางเอาไว้แล้ว

"เหอะๆ" รอยยิ้มบนใบหน้าของเหมิงเชียนเหยียนเจื่อนๆ เอิ่ม ไม่ทำตัวเป็นจุดสนใจอย่างที่คุยกันไว้ล่ะ?

"เจ้ายิงธนูเป็นหรือ?" ชายสูงวัยเฝิงถามด้วยความตกใจ

ความสามารถในการยิงธนูของนางบรรดาเพื่อนบ้านก็เห็นกันหมดแล้ว เหมิงเชียนเหยียนยังจะโกหกได้อย่างไร ได้แต่กัดฟันพยักหน้าเท่านั้น

"นี่มันเรื่องเมื่อไหร่กันเนี่ย? ทำไมเราไม่รู้เลย?" เหมิงฉวนกับสวีเจินก็ออกมากันแล้วเช่นกัน ชายสูงวัยเฝิงก็ถามพวกเขาขึ้นมาอีก

เหมิงฉวนเองก็งุงงนเป็นไก่ตาแตกเช่นกัน มองไปที่เหมิงเชียนเหยียน ราวกับคนที่เห็นไม่ใช่ลูกสาวของตนเอง "เชียนเหยียน เจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่?"

เหมิงเชียนเหยียนตื่นตระหนก ความทรงจำในหัวสมองพลิกกลับไปกลับมา จู่ๆก็นึกถึงนักพรตคนหนึ่งที่ร่างเดิมเคยพบเมื่อปีที่แล้ว "แฮะๆ ท่านพ่อ ท่านปู่เฝิง หลายปีก่อนในหมู่บ้านเราเคยมีนักพรตเฒ่ามาคนหนึ่งไม่ใช่หรือ? นักพรตเฒ่าคนนั้นเป็นคนสอนข้า"

"จริงหรือ?"

"จริงๆ!" นางพยักหน้าอย่างแรง อย่างไรเสียในความทรงจำนักพรตเฒ่าคนนั้นก็เดินทางไปทั่วทุกทิศในใต้หล้าแล้ว ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาเปิดโปงนาง!

"โธ่ ที่แท้เจ้ายังมีโอกาสเช่นนี้ ทำไมเจ้าไม่พูดแต่แรกเล่า" ดูเหมือนเหมิงฉวนจะเข้าใจอะไรขึ้นมา "เช่นนั้นหมูป่ากับกระต่ายป่าในบ้าน----"

"เฮ้ ใช่แล้ว! เราก็ต้องขอบคุณพวกเขาด้วย!" เหมิงเชียนเหยียนกลัวว่าอยู่ดีๆจะเกิดข้อวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นมาอีก ความคิดประกายแวบขึ้นมาชี้ไปทางบรรดาชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่ตรงข้าม

ชายสูงวัยเฝิงได้สติกลับมา รีบเป็นตัวแทนหมู่บ้านกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้มทันที "ต้องขอขอบคุณทุกท่านมากจริงๆ แต่ว่า ไม่รู้ว่าพวกท่านคือ----"

คนพวกนี้ ดูแปลกหน้ามาก เมื่อครู่นี้ก็คือพวกเขาที่เป็นคนทำให้โจรพวกนั้นตกใจหนีไป

"ไม่เป็นไร คุณชายของข้าอยู่แถวนี้ ได้ยินความเคลื่อนไหว จึงใช้ให้พวกข้าเข้ามาช่วยเหลือ ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พวกข้าก็ขอตัวลาไปก่อนแล้ว" ชายฉกรรจ์คนที่เป็นผู้นำคำนับด้วยความสุภาพ และทั้งหมดก็หันหลังจากไป

คนพวกนี้จากไปแล้ว เหมิงเชียนเหยียนก็รีบหาข้ออ้างวิ่งกลับเข้าไปในบ้านทันที เพียงแต่ว่า นางเดินไปสองสามก้าว จู่ๆก็หันกลับมากะทันหัน เมื่อครู่นี้ เกิดอะไรขึ้น? ดูเหมือนจะมีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองพิจารณาตัวเองอยู่เลย