แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 10

"ไอ๊หยา นังหนูรอง นี่เจ้าเอามาจากไหนกันน่ะ?"

"กระต่ายป่าในมือของเจ้าก็อ้วนท้วนมากจริงๆ ครั้งล่าสุดที่ข้าเคยเห็นตัวอ้วนขนาดนี้ ยังเป็นตัวที่นายพรานหวังที่อยู่ในเมืองล่าลงมาจากบนภูเขาโน่น"

"เอ๊ะ นังหนูรอง หลังจากยกเลิกการแต่งงานไปแล้วเจ้าคงไม่ได้หมั้นหมายกับคนอื่นอีกใช่ไหม? บอกมาเร็ว ของพวกนี้ตระกูลไหนเป็นคนมอบให้?"

คนที่อยู่รอบๆเจ็ดปากแปดลิ้นแย่งกันพูด วิพากษ์วิจารณ์แสดงความคิดเห็นหลากหลาย ใบหน้าขาวสะอาดดีๆของเหมิงเชียนเหยียนกลายเป็นสีผักโขมอย่างรวดเร็ว นี่ ผู้หญิงชนบทพวกนี้ จู่ๆก็คิดอะไรแปลกๆขึ้นมากะทันหันเช่นนี้ได้อย่างไร จากกระต่ายป่าตัวหนึ่งถึงกับพูดไปถึงเรื่องใหญ่ในชีวิตของนางได้

"แค่กๆ แค่กๆๆ" นางไออยู่สักพัก ถึงสงบสติอารมณ์ลงมาได้ อธิบายอย่างเพ้อเจ้อขึ้นมา "นี่ พวกนี้ล้วนเป็นของที่ญาติห่างๆของข้ามอบให้ทั้งนั้น"

"ญาติห่างๆอะไรหรือ?"

"นั่นแหละ นั่นแหละ รีบบอกข้ามาเลย ผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย?"

มีป้าหลายคนที่ยังคงไม่เชื่อ ยังแย่งกันพูดต่อไป ไม่จบไม่สิ้น เหมิงเชียนเหยียนรู้สึกหงุดหงิดสุดขีดจริงๆ กลอกตามองบนไปซะเลย มือเท้าเอวขึ้นมา ตะโกนเสียงดังขึ้นมาว่า: "ก็คือญาติของบ้านข้านี่แหละ! เกี่ยวอะไรกับพวกท่านด้วย! เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกท่านยังมารู้จักญาติบ้านข้าด้วย! ที่บ้านไม่มีอะไรทำใช่ไหม! ก็แค่กระต่ายป่าสองตัวเท่านั้น ข้าไม่ได้กินข้าวสวยบ้านท่านสักหน่อย! ไม่มีเรื่องอะไรอย่ายุ่งเรื่องชาวบ้านให้มันมากนัก!"

พูดจบ นางก็ผลักออกไปอย่างแรง ผลักป้าสองสามคนที่ตกตะลึงจนอ้าปากค้างออกไป เร่งฝีเท้าวิ่งกลับเข้าในบ้านของตนเอง จากนั้นก็ปิดประตูลงอย่างแรง

"จิ๊ๆ นิสัยของนังหนูรองทำไมถึงผิดแปลกไปเช่นนี้ได้----"

เดิมทีสวีเจินกำลังผ่าฟืนทำโจ๊กอยู่ในลาน จู่ๆก็เห็นเหมิงเชียนเหยียนวิ่งกลับมาด้วยความโมโห สะดุ้งตกใจมาก รีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวนางเอาไว้ "เชียนเหยียน เป็นอะไรไป? ท่าทางของเจ้าดูเหมือนจะโกรธมาก"

"ก็ต้องโกรธมากอยู่แล้ว ป้าๆพวกนั้นทำไมถึงได้ว่างกันขนาดนั้น ชีวิตของบ้านตัวเองไม่รู้อยู่กันดีหรือยังเลย" นางหงุดหงิดจนบ่นออกมาสองสามคำ โยนนกป่ากับกระต่ายป่าไปถึงหน้าสวีเจิน

"ใช่แล้ว ข้ากับท่านพ่อคุยกันไว้แล้ว เขากับพี่เชียนเถาจะกลับมากินข้าวเย็นด้วยกัน ท่านแม่หากท่านยังพอจะทำทัน ก็รีบตุ๋นพวกนี้เถอะ!"

สวีเจินตกตะลึงไปเดี๋ยวนั้นเลย มองไปที่อาหารป่าพวกนั้น นานพักใหญ่กว่าจะได้สติกลับมา "เชียนเหยียน เจ้า ของพวกนี้เจ้าได้มาจากไหนกัน?"

"จะสามารถเอามาจากไหนได้ ก็ต้องซื้อมาอยู่แล้ว" เหมิงเชียนเหยียนยิ้มอย่างหลบเลี่ยงสายตา พูดเพ้อเจ้อต่อไปอีก "ก็คือระหว่างทางกลับมา เจอกับนายพรานคนหนึ่ง ดูเหมือนว่าเมียของเขากำลังจะคลอดแล้ว ดังนั้นก็เลยจะรีบขายของพวกนี้ ข้าก็เลยใช้เงินยี่สิบอีแปะ ซื้อเอาไว้ทั้งหมด เหอะๆ ท่านแม่ ท่านว่ามันคุ้มมากใช่ไหมล่ะ"

สวีเจินก้มหน้าลง พลิกตัวกระต่ายป่าที่อ้วนท้วนไปมา "ยี่สิบอีแปะ กระต่ายที่อ้วนท้วนขนาดนี้ ก็คุ้มจริงๆนั่นแหละ ก็ได้ เจ้าซื้อก็ซื้อมาแล้ว ข้าจะรีบถอนขนแล้วตุ๋นทันทีเลย รอพ่อเจ้ากับพี่สาวเจ้ากลับมากินพร้อมกัน"

"ดีเลยดีเลย!" เหมิงเชียนเหยียนพยักหน้าซ้ำๆ จากนั้นก็เคลื่อนเท้าเดินกลับเข้าไปในบ้าน ใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดซ่อนคันธนูกับลูกธนูเอาไว้ใต้เตียง

หุๆ อันตรายจริงๆ เกือบจะถูกคนพบเข้าแล้ว! เหมิงเชียนเหยียนตบไปที่หน้าอกแล้วถอนหายใจ

เวลาไม่นานหลังจากนั้น จู่ๆในลานก็มีเสียงครึกครื้นดังออกมา เหมิงเชียนเหยียนเงี่ยหูฟังเสียง รีบวิ่งออกไปอย่างดีใจ

ที่แท้ เหมิงฉวนกับเหมิงเชียนเถาก็มาถึงบ้านแล้วเช่นกัน

"ท่านพ่อ พี่สาว!"