แม่หนูชาวนาจอมแสบ นิยาย บท 9

ในเมือง คึกคักกว่าหมู่บ้านหลี่ฮวามากนัก ผู้คนสัญจรไปมาขวักไขว่ ยังมีร้านค้าอยู่ทุกหนทุกแห่ง ทำให้เหมิงเชียนเหยียนยิ่งมองก็ยิ่งชอบ

นางอดที่จะอยากเล่นสนุกขึ้นมาไม่ได้ ไม่ได้ไปหาเหมิงฉวนกับเหมิงเชียนเถาก่อน แต่ไปเดินเล่นคนเดียวก่อน ซื้อขนมทอด แล้วก็ซื้อหมั่นโถว เดินจากตะวันออกไปจนถึงตะวันตกอย่างมีความสุขตลอดทาง

จนกระทั่งได้ยินเสียงตีเหล็กปังๆๆดังขึ้นมา นางถึงได้หยุดลงมา "โอ้ ร้านตีเหล็กนี่นา ถูกต้องแล้ว ที่ข้าจะหาก็คือร้านตีเหล็กนี่แหละ!"

"นังหนูน้อย เดินห่างๆหน่อย ที่นี่มันอันตราย!" ช่างตีเหล็กรูปร่างบึกบึนเหงื่อไหลท่วมตัว มองเห็นเหมิงเชียนเหยียนเดินเข้ามาใกล้ รีบดุนางทันที

"อา ท่านลุง ข้ามีธุระจะหาท่าน!" เหมิงเชียนเหยียนรีบถอยหลังออกไปสองก้าวทันที จากนั้นก็กล่าวอธิบายขึ้นมา

หลังจากที่ช่างตีเหล็กได้ยินเสียงก็โยนค้อนทิ้งไป เงยหน้าขึ้นมามองเหมิงเชียนเหยียนครู่หนึ่ง "หืม? เอาอะไรนะ? พ่อแม่เจ้าให้เจ้ามาซื้ออุปกรณ์การเกษตรใช่ไหม? เจ้าเข้าไปดูในร้านเลย จอบกับเคียวก็มีหมด"

"ไม่ใช่ ท่านลุง ข้าไม่ได้จะซื้ออุปกรณ์การเกษตร ข้าต้องการคันธนูหนึ่งอันกับพวกลูกธนูเหล็กหน่อย"

ได้ยินคำพูดนี้ ช่างตีเหล็กก็ขมวดคิ้วขึ้นมา "คันธนูกับลูกธนู? ข้าฟังไม่ผิดใช่ไหม สาวน้อยบ้านนอกอย่างเจ้าจะซื้ออันนี้ไปทำไมกัน!"

"ข้า บ้านข้ามีคนจะขึ้นไปล่าสัตว์บนภูเขา ดังนั้นก็เลยต้องซื้อ" เหมิงเชียนเหยียนไม่อยากจะอธิบายอะไรมาก ก็เลยแต่งเรื่องขึ้นมา

ช่างตีเหล็กนั่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "เฮ้อ ก็ได้ แต่ว่าที่นี่ข้าไม่มีคันธนูสำเร็จรูป ข้าต้องตีตอนนี้เลย หากว่าเจ้ายินดี ก็จ่ายเงินก่อน รออยู่ที่นี่ตลอดบ่ายแล้วกัน!"

"ได้ ไม่มีปัญหา! ท่านลุง ท่านบอกข้ามาว่าเท่าไหร่เถอะ!" เหมิงเชียนเหยียนหยิบถุงเงินออกมาโดยตรงอย่างไม่ลังเลเลย

"ไม่เยอะ คำนวณตามน้ำหนักของเหล็ก ก็แค่เพียงยี่สิบอีแปะเท่านั้น"

"ได้เลย!" เหมิงเชียนเหยียนนับเหรียญทองแดงมายี่สิบเหรียญ ใส่เข้าไปในฝ่ามือของช่างตีเหล็ก จากนั้นก็กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: "เช่นนั้นท่านลุง ข้าจะรอท่านอยู่ในเมืองนี่แหละ อีกสักพักข้าค่อยกลับมาใหม่ แต่ท่านต้องอย่าลืมนะ ลูกธนูนี่ยิ่งแหลมคมเท่าไหร่ก็ยิ่งดี"

"ได้ ข้าจะไปตีเดี๋ยวนี้แหละ!"

เหมิงเชียนเหยียนกล่าวกับช่างตีเหล็กแล้ว ก็หันหลังวิ่งออกไปเล่นที่อื่น ขณะที่ช่างตีเหล็กนั่นลดความร้อนไป ก็รู้สึกประหลาดใจไปด้วย: "เอ๋ นังหนูนี่ดูเหมือนจะชำนาญทางสายงานดีนี่"

เหมิงเชียนเหยียนไม่สนใจหรอกว่าช่างตีเหล็กจะมองนางอย่างไร อย่างไรเสียก็ขอให้ทำคันธนูและลูกธนูออกมาให้ดีก็พอ

ระหว่างทางนางก็ซื้อขนมทอดข้างถนนอีกถุงหนึ่ง แล้วก็เดินไปตามทางที่เคยเดินผ่านเมื่อวานตลอดทางจนหาตระกูลใหญ่ที่พ่อลูกเหมิงฉวนทำงานอยู่จนเจอ

ในความทรงจำของนางบอกว่า ตระกูลใหญ่นี้นามสกุลเสิ่น ดูเหมือนจะเป็นญาติกับพ่อค้าใหญ่นามสกุลลั่วบางท่านในเมือง เพราะทำการค้าเกี่ยวกับพวกไม้ในเมือง ดังนั้นก็เลยลงหลักปักฐานที่นี่

ตอนนี้ เหมิงฉวนก็เป็นยามเฝ้าประตูที่ตระกูลเสิ่นนี่แหละ และเหมิงเชียนเถาก็เป็นสาวใช้ที่ช่วยหั่นผักยกอาหารอยู่หลังครัว ทำงานให้คนอื่นเขา อย่างไรก็ต้องดูสีหน้าคนตลอด เหมิงเชียนเหยียนคิดเอาไว้ว่ารอให้หาเงินได้มากพอแล้ว จะต้องให้ท่านพ่อกับพี่สาวกลับไปอยู่บ้านสบายๆให้ได้

ขณะที่คิดเช่นนี้ ก็มาถึงด้านนอกประตูของตระกูลเสิ่นนั่นแล้ว

เหมิงฉวนเป็นยามเฝ้าประตูอยู่แล้ว ดังนั้นเหมิงเชียนเหยียนมาถึงก็เห็นเขาเลย เขาหัวเราะเหอะๆแล้ววิ่งมาข้างกายของเหมิงเชียนเหยียน สายตาเต็มไปด้วยความดีใจ "เชียนเหยียน! เจ้ามาได้อย่างไร?"

"แฮะๆ ท่านพ่อ ท่านแม่ให้ข้ามาเยี่ยมท่าน แล้วก็ถือโอกาสบอกท่านด้วยว่า การแต่งงานยกเลิกไปแล้ว ที่บ้านก็ล้วนสบายดี ให้ท่านวางใจได้"

"อื้ม! ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เช่นนั้นพ่อก็จะได้วางใจ! ตอนนี้ที่แม่เจ้าก็มีเงินแล้ว หากว่าเจ้าอยากจะกินอะไรก็บอกกับแม่เจ้าแล้วกัน ส่วนเรื่องการแต่งงาน----" เหมิงฉวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "อนาคตเราค่อยว่ากันอีกที"

"แฮะๆ ท่านพ่อ ข้าไม่รีบร้อนหรอก พี่สาวข้าก็ยังไม่ได้แต่งงานเลยไม่ใช่หรือ? ใช่แล้ว นี่คือขนมทอดที่ข้าซื้อให้พี่สาว เดี๋ยวท่านเอาอันนี้ไปให้พี่ด้วยนะ!"

นางเดินออกจากเมืองไปตลอดทาง มาถึงในป่าที่อยู่นอกเมือง เล็งไปยังนกที่กระพือปีกบินอยู่บนท้องฟ้า ทันใดนั้นก็ยิงออกไปหนึ่งดอก

ลูกธนูพุ่งขึ้นไปในอากาศ เสียงพรึบดังขึ้นมา แทงเข้าไปตรงหน้าอกของนก ชั่วพริบตาเดียว นกนั่นตรงดิ่งร่วงหล่นลงมาบนพื้น

เหมิงเชียนเหยียนวิ่งเหยาะๆเข้ามา เก็บนกตัวนี้ขึ้นมา "โธ่ นกน้อยที่น่าสงสาร จะโทษก็โทษที่เจ้าอ้วนท้วนเกินไป ไม่กินเจ้าแล้วจะไปกินใครล่ะ!"

ใช้หญ้าจากป่ามาพันเป็นเชือก มัดนกเอาไว้แล้วแขวนไว้กับตัว จากนั้นเหมิงเชียนเหยียนเดินอย่างว่องไว กวาดมองสภาพแวดล้อมของบริเวณโดยรอบด้วยสายตาที่เฉียบแหลม

ยังมีกระต่ายป่า! ดี! มารนหาที่เองเช่นนั้นก็อย่ามาโทษข้านะ! ชิ้วๆ! ยิงออกไปอีกหนึ่งดอก กระต่ายตัวอ้วนก็ห้อยอยู่ตรงเอว

เวลาสั้นๆแค่ช่วงดื่มชา เหมิงเชียนเหยียนก็มีนกตัวอ้วนสามตัวกับกระต่ายป่าสองตัวแขวนอยู่บนตัวแล้ว น่าจะมีสิบกว่าโลเต็มๆ นางคาดการณ์ว่าพวกนี้ก็พอกินแล้ว ดังนั้นจึงเก็บคันธนูและลูกธนูเอาไว้ แล้วกลับไปทางหมู่บ้านหลี่ฮวา

เวลานี้ ท้องฟ้าใกล้จะมืดแล้ว ผู้คนที่ทำงานในไร่นาต่างก็พากันแบกจอบเดินกลับไปยังบ้าน

"ดูนั่นสิ นังหนูรองของตระกูลเหมิง!" ไม่รู้ว่าเด็กคนไหนร้องขึ้นมาก่อนคำหนึ่ง เหมิงเชียนเหยียนรู้สึกถึงสายตาหลายคู่กำลังจับจ้องมาที่นาง

"ว้าว นั่นกระต่ายที่ตัวอ้วนมาก!"

"จริงด้วย ยังมีนกด้วย ก็ไม่รู้ว่าเป็นนกอะไร นกนั่นบินสูงมาก!"

"เฮ้ นังหนูรอง! เจ้ารอเดี๋ยว เจ้าอย่าเพิ่งไป เจ้าเอากระต่ายป่ากับนกพวกนี้ของมาจากไหนกัน!"

ชายชราที่ได้รับความเคารพนับถือในหมู่บ้านชายสูงวัยเฝิงเรียกเหมิงเชียนเหยียนเอาไว้ นางเลยต้องหยุดฝีเท้าเอาไว้ ปล่อยให้เพื่อนบ้านพวกนี้โอบล้อมนางเอาไว้อย่างรวดเร็วตามใจชอบ