แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 11

หมอสูสังเกตลั่วเสี่ยวปิง รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงไม่เหมือนกับในข่าวลือ

ลั่วเสี่ยวปิงให้หมอสูสังเกตดีๆอย่างไม่ปิดบัง แต่นางก็ไม่ลืมกล่าวขอบใจหมอสู “เมื่อกี้ขอบใจหมอสูเป็นอย่างยิ่ง”

แม้จะไม่มีหมอสู นางก็สามารถทำให้แม่หม้ายหลี่เสียใจที่มาตรงนี้ได้ แต่ความตั้งใจที่คิดจะช่วยของหมอสูนั้นก็ทำให้นางรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก พูดอย่างงั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็เตรียมให้เงินหมอสู

หมอสูกลับยกมือเป็นสัญญาณให้นาง “ถึงอานอานจะไม่ได้เป็นไรมาก แต่ร่างกายก็ยังอ่อนแอมาก หากไม่เลี้ยงดูดีๆละก็ กลัวว่า……”

หมอสูไม่ได้พูดต่อ แต่ความหมายลั่วเสี่ยวปิงก็เข้าใจ

แต่มีนางอยู่ นางจะทำให้เด็กทั้งสองคนเกิดเรื่องอะไรไม่ได้แน่นอน

หมอสูไม่รับเงินเอาไว้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้บังคับ เพราะตอนนี้นางก็กำลังขาดแคลนเงินอยู่พอดี แต่ภาพหลังต้องคิดวิธีคืนบุญคุณให้หมอสูให้ได้

พอหมอสูลาจากไป ลั่วเสี่ยวปิงก็อุ้มอานอานที่อยู่บนพื้นขึ้นมา

น้ำหนักที่เบานี้ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดจี๊ดข้างในหัวใจ

เด็นคนนี้ หิวมากเลยสินะ

ลั่วเสี่ยวปิงพึ่งนำอานอานวางลงบนเตียง อานอานก็ลืมตาขึ้นมาเลย

“ท่านแม่ พวกข้ามีเงินแล้ว จะไม่อดกินอีกต่อไปแล้วใช่หรือไม่？”

อานอานจะถามเช่นนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเลย เพราะหลังหมอสูจับชีพจรเสร็จไม่นาน นางก็พบว่าอานอานฟื้นแล้ว แต่นางนึกไม่ถึงว่าเด็กคนนี้จะข่มอารมณ์ไว้ได้ อดทนจนถึงตอนนี้ค่อยลืมตา

“อืม ต่อไปแม่จะไม่ให้พวกเจ้าต้องหิวอีก” ลั่วเสี่ยวปิงสัญญากับอานอาน

ลั่วเสี่ยวปิงจัดการรักษาบาดแผลให้อานอานอย่างง่ายดายเสร็จ ก็อุ้มเล่อเล่อที่อยู่ข้างๆขึ้นเตียง จูบหน้าผากพวกเขาทั้งสองแล้วค่อยพูดว่า “เอาล่ะ แม่ไปทำของอร่อยให้พวกเจ้ากิน พวกเจ้าพักผ่อนก่อน เดียวตื่นมาก็มีกินแล้ว”

เด็กทั้งสองก็พยักหน้าอย่างเด็กดีและเชื่อฟัง