แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 12

“ป้าเข้าใจผิดแล้ว” จางเฉินซื่อเป็นคนที่หายากในหมู่บ้านที่ปฏิบัติต่อนางอย่างจริงใจ ลั่วเสี่ยวปิงไม่คิดที่จะ ปิดบังนาง “เมาโวโวบางอันมีพิษจริง แต่เมาโวโวพวกนี้ไม่มีพิษ ก่อนหน้านี้สาเหตุที่คนในหมูบ้านกินแล้วตาย นั่นเป็นเพราะว่าที่พวกเขากินนั้นมีพิษ”

จางเฉินซื่อยังคงไม่เชื่อ ลั่วเสี่ยวปิงก็หยิบเห็ดขึ้นมาและพูดชื่อของพวกมัน “เห็ดเหล่านี้กินได้หมด แถมรสชาติยังอร่อยมากด้วย ข้าเคยกินมาก่อน ไม่ได้เป็นอะไรเลย”

“เจ้าเคยกินจริงรึ？”จางเฉินซื่อรู้สึกโล่งใจลงหน่อย แต่ก็ยังกังวลอยู่

“จริง” ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้าอย่างแน่ใจ

เห็นเช่นนี้จางเฉินซื่อก็รู้สึกโล่งใจลง ตบหน้าอกตัวเองเบาๆแล้วจึงกล่าวอย่างนึกกลัวภายหลังว่า “ไม่ได้แสวงหาความตายก็ดี แม้ชีวิตจะลำบากเพียงใดก็ต้องอดทนสู้ต่อไป”

ขณะที่พูดจางเฉินซื่อก็เปิดตะกร้าเผยให้เห็นถึงไข่หนึ่งฟองและธัญพืชที่อยู่ข้างใน

ที่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงดีใจที่สุดคือ ด้านในนั้นยังมีเกลือหยาบนิดหน่อยด้วย

“ป้าก็ไม่ได้มีของดีอะไรนัก พวกนี้เจ้าเอาไว้ก่อน”จางเฉินซื่อกล่าว และไม่รอลั่วเสี่ยวปิงตอบ ก็วางของในตะกร้าไว้ตรงบนเตาข้างๆลั่วเสี่ยวปิง

ดวงตาของลั่วเสี่ยวปิงแดงเล็กน้อย

คนในหมู่บ้านต่างก็กลัวจางเฉินซื่อกัน เพราะว่านางจัดจ้านเกินไป แต่มีนางเท่านั้นที่รู้ว่า จางเฉินซื่อเป็นคนดีใจดีที่สุด

แม้ว่าชีวิตของจางเฉินซื่อเองนั้นก็ยากลำบาก แต่หลายปีมานี้จางเฉินซื่อกลับช่วยเหลือเจ้าของร่างเดิมไม่น้อยนัก

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ปฏิเสธจางเฉินซื่อ นำของรับไว้อย่างเงียบๆ

บุญคุณนี้ นางรับไว้แล้ว ต่อไปนางจะตอบแทนให้หมดอย่างแน่นอน

ลั่วเสี่ยวปิงหยิบเห็ดสองสามดอกจากตะกร้าแล้วยื่นให้จางเฉินซื่อ “ถ้าป้าเชื่อใจข้า ก็เอากลับไปต้มแกงกิน ข้ากล้ารับรองว่าสิ่งนี้ไม่มีพิษและอร่อยมาก”

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เพราะว่าคนในหมู่บ้านต่างก็กลัวเมาโวโวกันหมด แต่สุดท้ายก็นำของใส่ลงไปในตะกร้างของตัวเอง

“เชื่อใจเจ้าอยู่แล้ว งั้นข้าเอากลับไปแล้วนะ เด็กๆยังรอกินข้าวอยู่ ข้าไม่อยู่ต่อล่ะ”