แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 13

“เหตุใดอานอานถึงพูดเช่นนี้？” ลั่วเสี่ยวปิงแปลกใจยิ่งนักที่อานอานจะถามเช่นนี้

อานอานก้มหัวน้อยๆของเขาลง และพูดอย่างเศร้าว่า “อานอานรู้ว่าท่านแม่เหนื่อยมาก อานอานไม่กลัวตาย”

เห็นอานอานพูดถึงความตายอีก ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกผิดปกติแล้ว

วางงานในมือลง ลั่วเสี่ยวปิงนั่งยองสบตาอานอาน และกล่าวอย่างมีความอดทนว่า “อานอาน แม่รับรองว่า พวกข้าจะยังมีชีวิตอยู่อย่างดี และไม่ตายแน่นอน แต่ว่าอานอาน เจ้าบอกแม่ได้หรือไม่ว่าทำไมเจ้าถึงคิดว่าพวกข้าจะต้องตาย？”

อานอานได้ยินถ้อยคำดังกล่าว หันมองเห็ดข้างที่ยังกินไม่หมด “ของพวกนั้น คนในหมู่บ้านบอกว่า กินแล้วจะตาย”

อานอานเงยหน้า มองดูลั่วเสี่ยวปิง ทำหน้าขอคำยืนยันกับนาง “ท่านแม่ พวกข้าจะไม่ตายจริงเหรอ？เป็นเพราะคนในหมู่บ้านจงใจหลอกอานอานใช่หรือไม่？”

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ คอแหบเล็กน้อย น้ำตาคลอ

เด็กคนนี้ คิดว่าเห็ดมีพิษแท้ๆ แต่กลับกินอย่างเชื่อฟัง ช่างทำให้คนรู้เอ็นดูยิ่งนัก

กลั้นน้ำตาไว้ ลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยปากด้วยความยากลำบาก “ในเมื่ออานอานคิดว่ามีพิษ ทำไมต้องกินด้วย？”

“เพราะอานอานรู้ว่า ท่านแม่เลี้ยงข้าและน้องสาวอย่างยากลำบาก อานอานไม่อยากให้ท่านแม่ต้องเหนื่อย”

พูดจบ อานอานก็พูดต่อว่า “ขอแค่ได้อยู่กับท่านแม่ อานอานก็ไม่กลัวอะไรแล้ว”

ฟังคำพูดของอานอาน ลั่วเสี่ยวปิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป กอดอานอานไว้ในอ้อมแขน น้ำตาก็ไหลออกมาตาม

“อานอานจะไม่ตาย แม่ก็ไม่เหนื่อย แม่จะพยายามให้อานอานมีชีวิตที่ได้ขึ้น” ลั่วเสี่ยวปิงสัญญา

จากนั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็สอนอานอานให้รู้จักเห็ด และบอกให้เขาห้ามเด็ดเห็ดที่ไม่รู้จัก เพราะกินแล้วตายจริง