แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 100

สายตาของคนทุกคนในตระกูลจางมองไปยังลั่วเสี่ยวปิงด้วยสายตาที่สับสน แต่กลับไม่มีใครว่าอะไรนางเลย

สุดท้าย ทุกคนก็มองไปที่จางต้าหลางอีกครั้ง รอจางต้าหลางพูด

และจางต้าหลางได้ยินคำถามของลั่วเสี่ยวปิง แล้วมองไปยังทุกคนในครอบครัว กลับเห็นทุกคนมองเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง โกรธ และเหนื่อยล้า

ขนาดท่านพ่อที่สุขุมและใจเย็น ตอนนี้เหมือนแก่ลงไปเยอะมากในคืนเดียว

และทุกอย่างก็เป็นเพราะเขา!

นึกถึงตรงนี้ ทันใดนั้นจางต้าหลางก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

เขาเป็นลูกชาย ควรจะให้พ่อแม่มีชีวิตที่สุขสบายได้แล้ว แต่อายุเขาก็เยอะแล้ว ยังต้องให้พ่อแม่เป็นห่วงตัวเองอีก

เพื่อเมี่ยวชุ่ยหลาน ต้องทำให้พ่อแม่ตัวเองเสียใจขนาดนี้ คุ้มค่าแล้วเหรอ?

ไม่คุ้มอยู่แล้ว

สมองที่สับสนของจางต้าหลางก็ชัดเจนขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคิดได้ว่าหากเรื่องในครั้งนี้ เขายังอดทนและยอมปล่อยไปอีก งั้นด้วยนิสัยที่ชอบพูดจาไร้สาระและนินทาใส่ร้ายคนอื่นอย่างเมี่ยวชุ่ยหลาน เกรงว่าตระกูลจางคงได้เสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย

นี่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพราะยังไงหลังจากที่เมี่ยวชุ่ยหลานกลับไปปล่อยข่าวลือที่หมู่บ้านเมี่ยวเจีย ทั้งที่เป็นความผิดของนาง กลับโทษที่แม่สามีรังแกจนต้องกลับบ้านแม่ไป

ครุ่นคิดสักพักแล้ว แผ่นหลังของจางต้าหลางกลับมีเหงื่อแตกพลั่ก

“ขอบคุณน้องเสี่ยวปิงนะ ข้ารู้แล้วว่าควรจะทำอะไร” จางต้าหลางว่าแล้ว ก็มองไปยังจางต้าฉวนกับจางเฉินซื่อ “ที่ลูกมีสภาพเช่นนี้ เป็นเพราะตระกูลเมี่ยวทั้งนั้น ขอท่านพ่อและท่านแม่ทวงความยุติธรรมให้ลูกด้วย”

คนของตระกูลจางได้ยินจางต้าหลางพูดเช่นนี้แล้ว ต่างก็โล่งอกกันหมด

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นจางต้าหลางเปลี่ยนความคิดแล้ว รู้ว่าจางต้าหลางยังไม่สิ้นหวังก็พึงพอใจมาก

วัดชีพจรให้จางต้าหลางอีกครั้ง พอรู้ว่าไม่เป็นอะไรมากแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็พาฉีเทียนเห้าออกจากห้องไป

ไม่นาน คนของตระกูลจางก็เดินออกมาจากห้องกันหมด สายตาแต่ละคนที่มองลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจกันทั้งนั้น

โดยเฉพาะจางต้าฉวนที่เป็นหัวหน้าครอบครัว

จางต้าฉวนเพราะเป็นนักบัญชีให้คนอื่นในเมือง ปกติก็เป็นคนรอบคอบและเข้มงวดคนหนึ่ง แต่ตอนนี้สายตาที่มองลั่วเสี่ยวปิงกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและซาบซึ้งใจ

“เสี่ยวปิง เรื่องของต้าหลางต้องขอบใจเจ้ามากเลยนะ ลุงไม่รู้ว่าจะตอบแทนเจ้ายังไงดี”

เมื่อวานตอนที่หลานชายมาตามหาเขา แล้วบอกว่าต้าหลางเกิดเรื่องแล้ว เขาก็พาท่านหมอซุนไปด้วย

ตอนที่ท่านหมอซุนมาถึงก็มืดมากแล้ว ดูแผลของต้าหลางแล้วก็เอ่ยปากชมว่าทำแผลได้ดีมาก รักษาขาได้แล้ว แล้วยังบอกอีกว่าถ้าเป็นเขา ขาข้างไม่แน่อาจจะ

ฟังที่ท่านหมอซุนพูด จางต้าฉวนก็รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นผู้มีพระคุณของครอบครัวเขา ดังนั้นเขารู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง

ได้ยินดังนั้นแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดเกรงใจเชิงไม่ต้องขอบคุณต่างๆนานา แต่กลับพูดว่า “ท่านป้ากับเอ้อหลางช่วยงานข้าดีๆ ก็ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ดีที่สุดสำหรับข้าแล้วล่ะ”

ได้ยินเช่นนี้ จางต้าฉวนมองดูลั่วเสี่ยวปิง เห็นใบหน้าที่จริงจังและสายตาที่แจ่มแจ้งของลั่วเสี่ยวปิง แตกต่างจากเมื่อก่อนที่อ่อนแอไร้ทางสู้ ท่าทางใจกล้าช่างพูดช่างจาแบบนี้ บุคลิกที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย คล้ายกับคุณหนูของตระกูลใหญ่โตมาก

ก่อนหน้านี้ตอนที่คนในบ้านเข้าเมืองก็เคยพูดเรื่องลั่วเสี่ยวปิงอยู่บ้าง แถมยังบอกว่าตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงพาคนในหมู่บ้านหาเงิน

ก่อนหน้านี้เขายังรู้สึกว่าไม่มีอะไรมาก แต่ตอนนี้จางต้าฉวนกลับรู้สึกได้ว่า หากคนในครอบครัวช่วยลั่วเสี่ยวปิงทำงานต่อไปจะต้องลืมตาอ้าปากได้แน่

คิดได้เช่นนี้แล้ว จางต้าฉวนก็พูดด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “เจ้าวางใจได้ ท่านป้าของเจ้าจะต้องทำงานให้เจ้าอย่างขยันขันแข็งแน่นอน”

คือการให้ แต่ไม่ได้ช่วย

จางต้าฉวนรู้ดีแก่ใจ แสดงจุดยืนของคนในครอบครัวอย่างชัดเจน ไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้ที่ภรรยาตัวเองช่วยลั่วเสี่ยวปิงเป็นการลืมบุญคุณ

รายละเอียดนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ต้องสังเกตเห็นอยู่แล้ว ก็รู้สึกว่าคนตระกูลจางไม่เลวเลย คุ้มค่ากับการสานสัมพันธ์ต่อไป