แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 100

สายตาของคนทุกคนในตระกูลจางมองไปยังลั่วเสี่ยวปิงด้วยสายตาที่สับสน แต่กลับไม่มีใครว่าอะไรนางเลย

สุดท้าย ทุกคนก็มองไปที่จางต้าหลางอีกครั้ง รอจางต้าหลางพูด

และจางต้าหลางได้ยินคำถามของลั่วเสี่ยวปิง แล้วมองไปยังทุกคนในครอบครัว กลับเห็นทุกคนมองเขาด้วยสีหน้าเป็นห่วง โกรธ และเหนื่อยล้า

ขนาดท่านพ่อที่สุขุมและใจเย็น ตอนนี้เหมือนแก่ลงไปเยอะมากในคืนเดียว

และทุกอย่างก็เป็นเพราะเขา!

นึกถึงตรงนี้ ทันใดนั้นจางต้าหลางก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา

เขาเป็นลูกชาย ควรจะให้พ่อแม่มีชีวิตที่สุขสบายได้แล้ว แต่อายุเขาก็เยอะแล้ว ยังต้องให้พ่อแม่เป็นห่วงตัวเองอีก

เพื่อเมี่ยวชุ่ยหลาน ต้องทำให้พ่อแม่ตัวเองเสียใจขนาดนี้ คุ้มค่าแล้วเหรอ?

ไม่คุ้มอยู่แล้ว

สมองที่สับสนของจางต้าหลางก็ชัดเจนขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคิดได้ว่าหากเรื่องในครั้งนี้ เขายังอดทนและยอมปล่อยไปอีก งั้นด้วยนิสัยที่ชอบพูดจาไร้สาระและนินทาใส่ร้ายคนอื่นอย่างเมี่ยวชุ่ยหลาน เกรงว่าตระกูลจางคงได้เสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย

นี่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เพราะยังไงหลังจากที่เมี่ยวชุ่ยหลานกลับไปปล่อยข่าวลือที่หมู่บ้านเมี่ยวเจีย ทั้งที่เป็นความผิดของนาง กลับโทษที่แม่สามีรังแกจนต้องกลับบ้านแม่ไป

ครุ่นคิดสักพักแล้ว แผ่นหลังของจางต้าหลางกลับมีเหงื่อแตกพลั่ก

“ขอบคุณน้องเสี่ยวปิงนะ ข้ารู้แล้วว่าควรจะทำอะไร” จางต้าหลางว่าแล้ว ก็มองไปยังจางต้าฉวนกับจางเฉินซื่อ “ที่ลูกมีสภาพเช่นนี้ เป็นเพราะตระกูลเมี่ยวทั้งนั้น ขอท่านพ่อและท่านแม่ทวงความยุติธรรมให้ลูกด้วย”

คนของตระกูลจางได้ยินจางต้าหลางพูดเช่นนี้แล้ว ต่างก็โล่งอกกันหมด

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นจางต้าหลางเปลี่ยนความคิดแล้ว รู้ว่าจางต้าหลางยังไม่สิ้นหวังก็พึงพอใจมาก

วัดชีพจรให้จางต้าหลางอีกครั้ง พอรู้ว่าไม่เป็นอะไรมากแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็พาฉีเทียนเห้าออกจากห้องไป

ไม่นาน คนของตระกูลจางก็เดินออกมาจากห้องกันหมด สายตาแต่ละคนที่มองลั่วเสี่ยวปิงเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจกันทั้งนั้น

โดยเฉพาะจางต้าฉวนที่เป็นหัวหน้าครอบครัว

จางต้าฉวนเพราะเป็นนักบัญชีให้คนอื่นในเมือง ปกติก็เป็นคนรอบคอบและเข้มงวดคนหนึ่ง แต่ตอนนี้สายตาที่มองลั่วเสี่ยวปิงกลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและซาบซึ้งใจ

“เสี่ยวปิง เรื่องของต้าหลางต้องขอบใจเจ้ามากเลยนะ ลุงไม่รู้ว่าจะตอบแทนเจ้ายังไงดี”

เมื่อวานตอนที่หลานชายมาตามหาเขา แล้วบอกว่าต้าหลางเกิดเรื่องแล้ว เขาก็พาท่านหมอซุนไปด้วย

ตอนที่ท่านหมอซุนมาถึงก็มืดมากแล้ว ดูแผลของต้าหลางแล้วก็เอ่ยปากชมว่าทำแผลได้ดีมาก รักษาขาได้แล้ว แล้วยังบอกอีกว่าถ้าเป็นเขา ขาข้างไม่แน่อาจจะ

ฟังที่ท่านหมอซุนพูด จางต้าฉวนก็รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นผู้มีพระคุณของครอบครัวเขา ดังนั้นเขารู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง

ได้ยินดังนั้นแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดเกรงใจเชิงไม่ต้องขอบคุณต่างๆนานา แต่กลับพูดว่า “ท่านป้ากับเอ้อหลางช่วยงานข้าดีๆ ก็ถือว่าเป็นการขอบคุณที่ดีที่สุดสำหรับข้าแล้วล่ะ”

ได้ยินเช่นนี้ จางต้าฉวนมองดูลั่วเสี่ยวปิง เห็นใบหน้าที่จริงจังและสายตาที่แจ่มแจ้งของลั่วเสี่ยวปิง แตกต่างจากเมื่อก่อนที่อ่อนแอไร้ทางสู้ ท่าทางใจกล้าช่างพูดช่างจาแบบนี้ บุคลิกที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างกาย คล้ายกับคุณหนูของตระกูลใหญ่โตมาก

ก่อนหน้านี้ตอนที่คนในบ้านเข้าเมืองก็เคยพูดเรื่องลั่วเสี่ยวปิงอยู่บ้าง แถมยังบอกว่าตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงพาคนในหมู่บ้านหาเงิน

ก่อนหน้านี้เขายังรู้สึกว่าไม่มีอะไรมาก แต่ตอนนี้จางต้าฉวนกลับรู้สึกได้ว่า หากคนในครอบครัวช่วยลั่วเสี่ยวปิงทำงานต่อไปจะต้องลืมตาอ้าปากได้แน่

คิดได้เช่นนี้แล้ว จางต้าฉวนก็พูดด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “เจ้าวางใจได้ ท่านป้าของเจ้าจะต้องทำงานให้เจ้าอย่างขยันขันแข็งแน่นอน”

คือการให้ แต่ไม่ได้ช่วย

จางต้าฉวนรู้ดีแก่ใจ แสดงจุดยืนของคนในครอบครัวอย่างชัดเจน ไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้ที่ภรรยาตัวเองช่วยลั่วเสี่ยวปิงเป็นการลืมบุญคุณ

รายละเอียดนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ต้องสังเกตเห็นอยู่แล้ว ก็รู้สึกว่าคนตระกูลจางไม่เลวเลย คุ้มค่ากับการสานสัมพันธ์ต่อไป

ในเมื่อตัดสินใจจะไปทวงคืนความยุติธรรมที่หมู่บ้านเมี่ยวเจีย งั้นก็ต้องออกเดินทางทันที

ยังดีที่เรื่องนี้พูดใหญ่หน่อยก็เกี่ยวกับศักดิ์ศรีของคนทั้งหมู่บ้าน ทุกคนต่างก็เลือดร้อนกันทั้งนั้น เพราะจางต้าฉวนก็ถือว่ามีเกียรติในหมู่บ้านอยู่บ้าง พวกผู้ชายในหมู่บ้านต้าซิงก็พร้อมที่จะเอาอาวุธมุ่งหน้าไปพร้อมกันกับเขา

ที่น่าแปลกใจคือ ผู้ใหญ่บ้านจางเต๋อหวั่งก็รีบตามมาด้วย ตัดสินใจไปทวงความยุติธรรมด้วยกัน

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เดินตามผู้คนมาด้วย ตอนแรกทุกคนยังสงสัยว่านางตามมาด้วยทำไม

เรื่องการต่อสู้ ผู้หญิงไปด้วยจะทำอะไรได้?

พอถูกสงสัย ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดตามตรงว่า “พวกเจ้าต่อสู้เก่งก็จริง แต่เรื่องพูดพวกเจ้าไม่ถนัดหรอกนะ”

ทุกคนคิดแล้ว ก็รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงพูดแบบนี้ก็มีเหตุผลเหมือนกัน

ตอนนี้เอง ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดต่อว่า “ยิ่งไปกว่านั้น ระหว่างข้ากับเมี่ยวชุ่ยหลานยังมีบัญชีที่ยังไม่ได้สะสาง”

ลั่วเสี่ยวปิงพูดคำนี้ออกไป ก็ไม่มีใครสงสัยอีก

พวกเขาไปหมู่บ้านเมี่ยวเจียอย่างเร็วที่สุด

หมู่ผู้คนหมู่บ้านต้าซิงเอาอาวุธบุกไป ทำเอาคนของหมู่บ้านเมี่ยวเจียตกใจกันหมด ไม่นานก็มีคนไปแจ้งผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านเมี่ยวเจีย

และพวกท่านอาวุโสคนอื่นๆรวมไปถึงพวกป้าๆน้าๆก็เดินตามหลังหมู่ผู้คนของหมู่บ้านต้าซิง เดินไปที่บ้านเมี่ยวชุ่ยหลานกันหมด

ตอนนี้ เมี่ยวชุ่ยหลานกำลังนั่งอยู่ในบ้าน กำลังคุยเรื่องอนาคตต่อจากนี้ของตัวเองกับแม่

“ท่านแม่ ข้าก็หย่าร้างด้วยดีแล้ว จะอยู่แต่ที่บ้านก็คงไม่ได้ ท่านแม่ว่าข้าควรทำยังไงดี?” เมี่ยวชุ่ยหลานมองดูชุยซื่อด้วยสีหน้าเป็นกังวล

เมี่ยวชุ่ยหลานในตอนนี้ ไม่คิดถึงความรักระหว่างสามีภรรยากับจางต้าหลางเลย

ก็แค่คนไร้ประโยชน์ ไม่มีค่าให้นางเสียเวลาในชีวิตหรอกนะ

ชุยซื่อคิดไว้ในใจตั้งนานแล้ว พอได้ยินเมี่ยวชุ่ยหลานถามเช่นนี้ ก็จึงพูดว่า “เจ้ายังจำเกินจื่อจากหมู่บ้านหลี่เจีย?”

เมี่ยวชุ่ยหลานได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้ว “ท่านแม่พูดถึงเขาทำไม?”

หลี่เกินจื่อคนนี้ เมี่ยวชุ่ยหลานจำได้อยู่แล้ว

ตอนนั้นคนที่ม่สู่ขอก็มีเขาอยู่ด้วย แต่เพราะที่บ้านยากจนเกินไป นางรู้มาตั้งนานแล้วว่าที่บ้านของจางต้าหลางจากหมู่บ้านต้าซิงก็พอมีอยู่บ้าง จึงไม่ได้ตอบตกลงเขา

แม้นางจะอยากแต่งงานอีกแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับคนจนมีชีวิตยากจนหรอกนะ พอได้ยินแม่ตัวเองพูดถึงหลี่เกินจื่อ สีหน้าของเมี่ยวชุ่ยหลานก็แย่ลงทันที

ชุยซื่อเห็นลูกสาวเป็นเช่นนี้ นางรู้จักลูกสาวตัวเองดี จึงพูดว่า “เมื่อก่อนหลี่เกินจื่อจนก็จริง แต่หลายปีมานี้พัฒนาขึ้นมาก ภรรยาเพิ่งตายไปอีก หากเจ้าจะไปก็พอดีเลย”

เมี่ยวชุ่ยหลานได้ยินแล้วก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ท่านแม่ หลี่เกินจื่อตอนนี้พัฒนาขึ้นแล้วเหรอ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว? แม่จะหลอกเจ้าไปทำไมกัน? ตอนนี้บ้านหลังใหญ่ปูหลังคากระเบื้องของหลี่เกินจื่อพอๆกันกับตระกูลจางเลย……”

ในตอนที่ชุยซื่อยังอยากจะพูดอีก ทันใดนั้นนอกบ้านก็มีเสียงดังขึ้น

“เมี่ยวกุ้ยเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้นะ”

เสียงนี้ เมี่ยวชุ่ยหลานกับชุยซื่อคุ้นเคยดี

เป็นจางต้าฉวน

สองแม่ลูกได้ยินเสียงนี้สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที

“ท่านแม่……”

ชุยซื่อไม่รอเมี่ยวชุ่ยหลานพูดให้มากความ ก็จับมือเมี่ยวชุ่ยหลานไว้

“ไม่ต้องร้อนใจไป ข้าจะดูสิว่า มาหมู่บ้านเมี่ยวเจียแล้ว จางต้าฉวนจะยังเดินออกไปได้อยู่ไหม”