แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 99

ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งเข้าไปใกล้ ไม่ต้องรอให้นางถาม นางก็ได้คำตอบจากเสียงซุบซิบของพวกชาวบ้านแล้วล่ะ

สีหน้าของนางมืดมนลง ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้หยุดรอหน้าบ้าน และไม่ได้ดูสายตาของชาวบ้านที่กำลังสอดส่องเข้ามาอย่างสงสัย ก็เดินเข้าบ้านตระกูลจางทันที

ตอนนี้ภายในลานบ้าน จางเอ้อฉวนทั้งบ้านนั่งอยู่บนโต๊ะเดียวกันกับจางเสี่ยวเหม่ย แต่กลับไม่เห็นพวกจางเอ้อหลาง

พอเห็นลั่วเสี่ยวปิงเข้ามา พวกจางเอ้อฉวนทั้งบ้านไม่ก็นั่งเงียบอยู่ตรงนั้น ไม่ก็ยิ้มแห้งๆอย่างฝืนใจกับลั่วเสี่ยวปิง บรรยากาศดูอึดอัดมาก

ลั่วเสี่ยวปิงสังเกตไปบนตัวของจางเสี่ยวเหม่ย จางเสี่ยวเหม่ยที่กำลังจับแขนเสื้อตัวเองอย่างหวาดกลัว นางดูหวาดผวาอย่างเห็นได้ชัด

จะว่าไปแล้ว อายุน้อยอย่างนาง สำรวจได้ถึงความผิดปกติในบ้าน

ระหว่างจางต้าหลางกับเมี่ยวชุ่ยหลานที่ทะเลาะกับถึงขั้นนี้ มีผลกระทบกับจางเสี่ยวเหม่ยใหญ่ที่สุดในระดับหนึ่ง เพราะยังไงต่อไปจางเสี่ยวเหม่ยก็จะกลายเป็นเด็กที่ไม่มีแม่แล้ว

แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องไม่ดีอะไร เพราะยังไงคนอย่างเมี่ยวชุ่ยหลาน ยังไม่พูดเรื่องที่นางรักลูกชายมากกว่าลูกสาว ไม่ชอบแถมยังดูถูกลูกสาวอย่างจางเสี่ยวเหม่ย นิสัยอย่างนาง ถ้าอยู่ที่บ้านตระกูลจางต่อไป จางเสี่ยวเหม่ยคงได้เสียเวลาอันมีค่าไปอีกเยอะแน่

แต่ว่าตอนนี้มีลูกสองคน ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อยากเห็นจางเสี่ยวเหม่ยที่มีท่าที่น่าสงสารแบบนี้ นางจึงมองไปยังอานอานเล่อเล่อ บอกพวกเขาด้วยสายตาว่าให้พาจางเสี่ยวเหม่ยออกไปเล่นหน่อย

อานอานเล่อเล่อเฉลียวฉลาดกว่าเด็กที่อายุเท่ากันอยู่แล้ว ได้รับสายตาของท่านแม่แล้วก็รู้เลยว่าต้องทำอะไรต่อไป จึงวิ่งไปทางจางเสี่ยวเหม่ย

“พี่เสี่ยวเหม่ย พวกเราไปเล่นพ่อแม่ลูกกันไหม?” เล่อเล่อมองดูจางเสี่ยวเหม่ยแล้วยิ้มหวาน

อานอาน: “……” ไม่เล่นปัญญาอ่อนแบบนี้ได้ไหม?

นัยน์ตาของอานอาน ตอนนี้มีแต่คำว่ารังเกียจเขียนเต็มไปหมด

แต่เห็นจางเสี่ยวเหม่ยที่ตอนแรกยังน่าสงสารอยู่พอได้ยินคำว่าเล่นพ่อแม่ลูก สายตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที อานอานก็เลยกลืนคำพูดที่จะปฏิเสธลงไปอีกที

ช่างเถอะ เขาดูพวกนางเล่นก็ได้

ดังนั้น เด็กสามคนก็เดินไปตรงมุมบ้านโดยไม่นึกถึงความเศร้าเลย

และในตอนนี้เอง ภายในบ้านก็มีเสียงตะคอกอย่างโมโหของจางเอ้อหลางดังขึ้น

“พี่ใหญ่ เรื่องนี้จะปล่อยไปง่ายๆได้ยังไง พวกมันตระกูลเมี่ยวรังแกคนเกินไปแล้ว ถ้าพวกเราไม่ทำอะไรเลย พวกมันตระกูลเมี่ยวจะคิดว่าพวกเราตระกูลจางไม่มีคนนะ”

เสียงของจางเอ้อหลาง เห็นได้ชัดว่าพวกจางเอ้อฉวนได้ยินทั้งหมด

จางเอ้อฉวนลุกขึ้น อยากเข้าไปดูในห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง แต่กลับถูกป้ารองตระกูลจางขวางเอาไว้ก่อน

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูพวกเขาแล้วเข้าไปในห้อง

แต่ทว่ากำลังก้าวเดินออกไป ไหล่ของนางก็ถูกกดไว้ มือใหญ่ข้างหนึ่งวางไว้บนไหล่ของนาง

ลั่วเสี่ยวปิงเงยหน้าขึ้น ก็สบตากับเข้ากับดวงตาที่สุขุมเงียบสงบและลึกซึ้งของฉีเทียนเห้าอย่างไม่เข้าใจ

ฉีเทียนเห้าเห็นท่าทีที่ไม่ค่อยฉลาดของลั่วเสี่ยวปิง ก็อดไม่ได้ถอนหายใจ ต่อมาก็ถึงพูดว่า “ข้าเข้าไปกับเจ้าด้วย”

ห้องของผู้ชาย ถึงแม้จะมีคนอื่นอยู่ นางเป็นผู้หญิงจะเข้าไปได้ยังไงกัน?

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้คิดอะไรมาก แค่พยักหน้าตกลง

“เอ้อหลาง พี่ไม่ได้หมายความเช่นนั้น แต่หย่าร้างด้วยดีกับการปลดภรรยาก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกันมาก ยังไงต่อไปพวกเราก็แยกย้ายกันแล้ว มีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อยไปด้วย”

ลั่วเสี่ยวปิงเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินคำพูดนี้ของจางต้าหลางพอดี

มองไปที่สภาพของจางต้าหลางอีกที ถึงแม้จะผ่านไปแค่คืนเดียว แต่เขาก็ดูทรุดโทรมไปเยอะมาก เหมือนเป็นมะเขือยาวที่บอบช้ำ ท่าทางทรุดโทรม สีหน้าซีดเซียว

แต่ว่าได้ยินคำนี้ของจางต้าหลาง นัยน์ตาของลั่วเสี่ยวปิงกลับประกายไปด้วยความดุดัน

เห็นได้ชัดว่า จางต้าหลางอยากจะยุติความขัดแย้งนี้และยอมรับความเสียหายไว้เอง

แต่ทว่า หย่าร้างด้วยดีกับปลดภรรยา ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว