แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 98

ตอนวันต่อมา ในตอนที่เสียงไก่ขันดังขึ้น เด็กสองคนก็ลุกขึ้นจากที่นอน ออกไปทำท่าม้านั่งด้านนอกทันที

เด็กสองคนเห็นแม่ตัวเองกำลังหลับอยู่ ไม่อยากทำให้แม่ตื่น ดังนั้นจึงทำท่าอย่างระมัดระวัง

รอเด็กสองคนแอบย่องเดินออกไปจากห้องแล้ว ฉีเทียนเห้าก็ถึงลุกขึ้นจากเตียง

นั่งลงข้างเตียง ฉีเทียนเห้ามองไปยังใบหน้าที่อ่อนเพลียของลั่วเสี่ยวปิงที่นอนหลับอย่างไม่ค่อยสบายใจ แสงไฟสลัวไม่กระทบเขาเลยสักนิด

นั่งนิ่งๆอยู่สักพัก ฉีเทียนเห้าก็เดินไปข้างๆลั่วเสี่ยวปิง นั่งลงและกำลังจะส่งกำลังภายในให้ลั่วเสี่ยวปิง แต่ทันใดนั้นก็เหลือบไปเห็นเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยของลั่วเสี่ยวปิง ภายใต้แสงไฟสลัวก็สามารถมองเห็นผิวหนังเนียนขาวได้อย่างชัดเจน……

เขาชะงักสีหน้าแข็งทื่อ

ต่อมา เหมือนด้านหลังกำลังมีคนไล่ตาม ฉีเทียนเห้ารีบหนีออกจากห้องนี้ไป

พอฉีเทียนเห้าออกไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย แต่เพราะเหนื่อยเกินไป นางจึงหลับตาลงอีกครั้ง

ในตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ฟ้าก็สว่างแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงกลับยังรู้สึกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว เหมือนเมื่อวานโดนคนซ้อมมาเลย

ไม่ได้รีบออกไป ลั่วเสี่ยวปิงใช้โอกาสที่ไม่มีใครอยู่ รีบแวบตัวเข้าไปในสเพซ เอาน้ำแร่วิญญาณมาดื่มเสร็จแล้ว ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย

มองดูยาและพริกภายในสเพซ ลั่วเสี่ยวปิงครุ่นคิดแล้วก็ตัดสินใจเด็ดออกมาก่อน

ทำอยู่สักพักใหญ่ พอเด็กของทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ดินภายในสเพซน้ำแร่วิญญาณเยอะกว่าครั้งก่อนหนึ่งแปลง

ยิ่งปลูกยิ่งเยอะ ยิ่งเด็ดยิ่งกว้าง นี่ก็คือจุดเด่นของผืนดินภายในสเพซ

เอาของที่เด็ดมาทั้งหมดกองไว้ข้างๆ ไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็สาดเมล็ดพันธุ์ลงบนพื้นดินที่ว่างออกมา เช่นนี้ก็จะสามารถป้องกันไม่ให้สเพซเอาของที่นางเก็บมาไปเป็นเมล็ดพันธุ์แล้วปลูกลงไปอัตโนมัติ

พอทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็เตรียมตัวออกจากห้อง ก่อนออกจากห้อง ลั่วเสี่ยวปิงหางตาเหลือบไปเห็นเห็ดที่อยู่ตรงมุม ก็กระตุกยิ้มขึ้นมา

ดูแล้วถุงเชื้อราที่นางทำจะได้ผลจริงด้วย

ในตอนที่ออกมาจากห้อง ก็เห็นฉีเทียนเห้ากำลังพาเด็กสองคนวิ่งเล่นอยู่ข้างนอก เด็กสองคนเหงื่อแตกพลั่กกันหมด เสื้อผ้าบนตัวก็เปียกไปด้วย

ลั่วเสี่ยวปิงก็รีบต้มน้ำ จากนั้นให้ฉีเทียนเห้าอาบน้ำให้เด็กสองคน ตัวเองก็ไปทำอาหารเช้า

พอกินอาหารเช้าเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะไปดูอาการของจางต้าหลาง ตอนนี้กลับเป็นคนของหมู่บ้านเฉินเจียมาทำงาน

ตาเฉินเห็นลั่วเสี่ยวปิงก็ตาเป็นประกายทันที

“แม่นางลั่ว บ้านใกล้จะสร้างเสร็จแล้ว เจ้าจะไปดูหน่อยไหมว่าดีหรือเปล่า?”

ตั้งแต่ที่เอาหน้าที่การสร้างบ้านให้ตาเฉินควบคุมดูแลทั้งหมด ลั่วเสี่ยวปิงก็เริ่มมีเวลาค่อยไปดูเป็นระยะ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปเลย และไม่รู้ด้วยว่าบ้านตัวเองมีหน้าตาเป็นยังไงแล้วบ้าง ได้ยินตาเฉินพูดแบบนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็หวั่นไหวขึ้นมา

คิดว่าตอนนี้ยังเช้าอยู่ ไปเยี่ยมคนป่วยตอนเช้าก็คงไม่ดี จึงพยักหน้าตกลง

อานอานเล่อเล่อสองคนก็อยากรู้ว่าบ้านใหม่ของพวกเขาหน้าตาเป็นยังไงบ้าง ก่อนหน้านี้พวกเขาอยากไปดูมาก แต่ท่านแม่บอกว่าเด็กๆจะไปสถานที่ก่อสร้างได้ยังไง จนถึงวันนี้พวกเขายังไม่เคยได้ไปเลยสักครั้ง ดังนั้นจึงบ่นว่าอยากไปดูสักครั้ง

ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ที่บ้านก็ยังไม่ได้เริ่มก่อสร้าง ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

แต่สุดท้ายแล้ว ด้านหลังของแม่ลูกสามคนก็มีฉีเทียนเห้าตามมาด้วย

กำแพงตอนนี้ยังเป็นกำแพงอยู่ เพราะกำแพงส่วนใหญ่ต้องรื้อออก ดังนั้นตอนนี้ยังไม่ได้ใส่ประตูใหญ่ ทางเข้าก็เป็นแค่ช่องว่างเล็กๆที่สามารถเข้าไปได้ทีละคน

เข้าไปทางช่องว่างนั้น ด้านในกลับแปลกใหม่สะดุดตา

ทั้งบ้านสร้างแบบเรือนสี่ประสาน แต่กลับดูมีเอกลักษณ์มาก