แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 102

“เพียะ.....”

ไม่รอเมี่ยวชุ่ยหลานพูดเสร็จ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอีก

บนในหน้าเมี่ยวชุ่ยหลาน มีรอยฝ่ามือเพิ่มขึ้น

ทุกคนในหมู่บ้านเมี่ยวเจีย ต่างคิดในใจ “.....” ผู้หญิงกล้าหาญมาจากไหน?

ทุกคนของหมู่บ้านต้าซิง ต่างคิดในใจ “......” กล้าหาญมาก และก็สะใจจริงๆ

หลังจากตื่นตกใจ คนหมู่บ้านเมี่ยวเจียได้สติกลับมา

คนของหมู่บ้านตนเองถูกทำร้าย ยังถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาพวกเขา ความแค้นนี้ปล่อยไว้ไม่ได้

แต่ทำร้ายผู้หญิงคนหนึ่ง พวกผู้ชายไม่รู้ลงมือยังไงดี ส่วนพวกผู้หญิงหมู่บ้านเมี่ยวเจีย ล้วนถูกกันอยู่ไว้ด้านนอก เข้ามาไม่ได้ง่ายๆ

และในเวลานี้ ชุยซื่อได้สติกลับมา เดินหน้าไปกำลังจะตบลั่วเสี่ยวปิง

เพียงแต่ว่า ชุยซื่อยังไม่ทันได้ลงมือ ก็ถูกมือคู่หนึ่งคว้าจับไว้

ชุยซื่อตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็เผชิญหน้ากับผู้ชายคนหนึ่งที่บนใบหน้ามีรอย

ในทันใดนั้น ชุยซื่อที่เอาแต่ใจมาตลอดก็รู้สึกกลัว จนขาอ่อน

เวลานี้ฉีเทียนเห้าปล่อยมือชุยซื่อพอดี ชุยซื่อล้มนั่งลงบนพื้นทันที

คนหมู่บ้านเมี่ยวเจียมองดูฉีเทียนเห้าอย่างนิ่งอึ้ง ยังไม่ได้สติกลับมา เมื่อกี้พวกเขาไม่ทันเห็นชัดเจนว่าฉีเทียนเห้าเข้าไปใกล้ชุยซื่อได้อย่างไร

คนหมู่บ้านต้าซิง ต่างก็เบิกตาโตมองดูฉีเทียนเห้า

ลั่วเสี่ยวปิงมองดูฉีเทียนเห้าแวบหนึ่ง แล้วก็มองดูเมี่ยวชุ่ยหลาน

“สองฝ่ามือนี้ข้าอยากตบเจ้าตั้งแต่แรกแล้ว” ลั่วเสี่ยวปิงพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ก่อนหน้านี้เจ้าตีลูกชายข้า ที่ข้าไม่ไปหาเจ้า เพราะเจ้าเป็นลูกสะใภ้สกุลจาง วันนี้เจ้าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับสกุลจางแล้ว แค้นเก่าแค้นใหม่ คิดรวมกันเลย”

พูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงมองดูเมี่ยวชุ่ยหลานแล้วก็ตบอีกสองที พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดใส่ร้ายข้ากับจางเอ้อหลาง อย่าบีบบังคับให้ข้าไปตาย ตบเจ้าสองที เพื่อให้เจ้ารู้ว่า ไม่ใช่ทุกเรื่องที่จะสามารถพูดไปเรื่อยได้ ในเมื่อพูดแล้ว งั้นก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมา”

เมี่ยวกุ้ยพ่อของเมี่ยวชุ่ยหลาน ยังมีพี่น้องสองคนมองดูลูกสาวของตนเอง (น้องสาว) ถูกรังแก ก็โกรธจัดแล้วก็เดินไปข้างหน้า

แต่ถูกสายตาของฉีเทียนเห้าข่มขู่ พวกเขาจึงไม่กล้าขยับแล้ว จึงหันไปมองคนหมู่บ้านเมี่ยวเจียอย่างโกรธจัด

คนหมู่บ้านเมี่ยวเจียได้ยินเช่นนี้ เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า กลับไม่กล้าก้าวออกมา

ไม่เพียงว่านั่นเป็นเรื่องระหว่างผู้หญิงสองคน พวกเขาไม่ควรที่จะเข้าไปยุ่งด้วย เพียงความผิดสองอย่างที่ลั่วเสี่ยวปิงพูดขึ้นมา หากเป็นความจริง ที่เมี่ยวชุ่ยหลานถูกตบนั้นไม่น่าสงสารเลย

เพียงแต่ผู้ใหญ่บ้านเมี่ยวเต๋อ ยังคงเดินออกมา พูดกับลั่วเสี่ยวปิงด้วยเสียงเคร่งขรึมว่า “แม่นางคนนี้ นี่เป็นหมู่บ้านเมี่ยวเจียของพวกเรา อย่าทำเรื่องให้เกินไปขนาดนั้น”

ถึงแม้เมี่ยวชุ่ยหลานสมควรถูกตบตี แต่ตบตีในหมู่บ้านเมี่ยวเจีย ตบตีต่อหน้าเขาที่เป็นผู้ใหญ่บ้าน นี่ถือเป็นการกระทำที่ไม่เห็นว่าเขาที่เป็นผู้ใหญ่บ้านอยู่ในสายตา ทำให้เขาที่เป็นผู้ใหญ่บ้านเสียหน้า อับอายอย่างที่สุด

ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่บ้านคนหนึ่ง แน่นอนว่านิ่งดูดายไม่ได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงกลับมองดูเมี่ยวเต๋อ พร้อมพูดขึ้นอย่างประชดว่า “ข้าทำเกินไป? คนที่ทำเกินไปไม่ใช่พวกเจ้า คนหมู่บ้านเมี่ยวเจียหรือ?”

เมี่ยวเต๋อขมวดคิ้ว กำลังจะอ้าปากพูด ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่ให้โอกาสเขา เค้นถามทันทีว่า “พวกเจ้าแต่ละคนต่างพูดว่าเมี่ยวชุ่ยหลานถูกรังแกตอนที่อยู่สกุลจาง แต่พวกเจ้ายังจำได้ไหม ตอนที่เมี่ยวชุ่ยหลานเข้าไปอยู่ในสกุลจางนั้น สภาพเป็นยังไง? แล้วตอนนี้เป็นยังไง? สภาพแบบนี้พวกเจ้ามั่นใจว่านางถูกรังแกหรือ?”

ทันใดนั้น คนหมู่บ้านเมี่ยวเจียหันไปมองดูเมี่ยวชุ่ยหลานตามที่ลั่วเสี่ยวปิงพูด แล้วก็หวนคิดตามคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง หวนคิดถึงรูปลักษณ์ก่อนที่เมี่ยวชุ่ยหลานจะแต่งงาน

ก่อนแต่งงาน ถึงแม้เมี่ยวชุ่ยหลานจะเป็นดอกไม้งามดอกหนึ่งในบ้าน แต่ก็ผิวคล้ำผอมแห้ง เพราะตอนนั้นตระกูลเมี่ยวจนมาก

แต่ตอนนี้ ใบหน้าขาวผ่องอ่อนโยน แลดูเหมือนถูกประคบประหงมดูแลมาเป็นอย่างดี