แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 112

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงมั่นใจว่ากลิ่นนั่นคืออะไร แววตาเปลี่ยนไป สีหน้ากลับไม่เปลี่ยนแปลง ปล่อยให้หญิงชราคนนั้นช่วยประคองนางลุกขึ้นมา แววตาแฝงไปด้วยความงงงวย แต่กอดกระเป๋าของตนเองไว้แน่นอย่างไม่พูดไม่จา

หญิงชราเห็นลั่วเสี่ยวปิงเป็นเช่นนี้ จึงถามขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “แม่นาง เจ้าพบเรื่องลำบากอะไรหรือเปล่า?”

ลั่วเสี่ยวปิงหันไปมองหญิงชราด้วยสายตาโศกเศร้า จากนั้นดวงตาใสๆ ก็เต็มไปด้วยน้ำตาในทันที แววตาแฝงไปด้วยความไร้ที่พึ่ง

“ข้า.....” ลั่วเสี่ยวปิงราวกับจับฟางช่วยชีวิตอยากพูดระบายความลำบาก แต่เพิ่งอ้าปาก กลับส่ายหัวอย่างแรง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่เป็นไร”

พูดพร้อมกับกอดกระเป๋าของตนเองไว้แน่นแล้วก็จากไป ท่าทีเหมือนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่คอยระวังคนแปลกหน้า ไม่กล้าให้ความจริงใจกับใคร

หญิงชราเห็นเช่นนี้ แววตากลับเป็นประกาย รีบดึงลั่วเสี่ยวปิงไว้ด้วยสีหน้าใจดีอย่างยิ่ง

“เห้อ สาวน้อย เจ้าดูข้าแก่ขนาดนี้แล้ว ดูเหมือนคนร้ายหรือ?” สายตาหญิงชรามองดูลั่วเสี่ยวปิง ราวกับมองดูหลานสาวของตนเอง ที่เต็มไปด้วยความรักใคร่

หากไม่ใช่เพราะลั่วเสี่ยวปิงได้กลิ่นยาแฝดบนตัวของหญิงชราโชยมา นางคงจะเชื่อแล้วว่าหญิงชราเป็นคนดี

อาจจะพูดได้ว่า คนร้ายก็มีวันแก่ชรา คนแก่ที่แลดูมีเมตตา อาจจะไม่ใช่คนดีเสมอไป

นางเคยเล่นละครกับคนที่แสดงละครเก่ง จึงสามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้อย่างแท้จริงเช่นนี้ แต่ตามความเห็นของนาง การแสดงออกของหญิงชราคนนี้เหมือนดั่งเพลิงบริสุทธิ์

ความคิดแวบเข้ามาในหัว ลั่วเสี่ยวปิงเห็นสถานการณ์แล้วก็ลดความระวังตัว

“ท่านดูไม่เหมือนเป็นคนร้าย เพียงแต่ข้า...ข้ากลัว...” ลั่วเสี่ยวปิงแสดงท่าทีราวกับน่าสงสารอย่างมาก ทำให้เห็นแล้วรู้สึกสงสารและเอ็นดู คนเดินผ่านไปมาไม่น้อยต่างก็หันมามองลั่วเสี่ยวปิง

หญิงชราหันไปมองรอบด้านแวบหนึ่ง จากนั้นก็คว้าจากมือของลั่วเสี่ยวปิง ตบหลังมือลั่วเสี่ยวปิง พร้อมพูดขึ้นว่า “เด็กดี คนเรา ไม่มีใครไม่เจอกับความทุกข์ยาก หากเจ้าเชื่อใจข้า ก็ไปที่บ้านข้าก่อน หากมีอะไรที่สามารถช่วยได้ ข้าจะต้องช่วยเจ้าแน่นอน”

“คือ....” ลั่วเสี่ยวปิงแสดงสีหน้าลังเล

คนคนนี้เป็นคนค้ามนุษย์ ดูท่าทีแล้วน่าจะเป็นคนเก่าแก่ คนแบบนี้จะระมัดระวังตัวอย่างมาก ดังนั้นต่อให้จุดประสงค์ของนางใกล้จะประสบความสำเร็จแล้ว นางก็ไม่กล้าที่จะวางใจเลยสักนิด กลัวว่าคนพวกนี้จะไม่เหลือ

เพราะฉีเทียนเห้าเคยพูดว่า จางไฉจือไม่ลงมือในเมืองซีเหอง่ายๆ นางก็กลัวว่าตนเองจะลงทุนเสียเปล่า

และแล้ว เห็นลั่วเสี่ยวปิงลังเล หญิงชราก็ยิ่งกระตือรือร้น

“สาวน้อยไม่ต้องเป็นห่วง ลูกชายลูกสะใภ้ของข้าล้วนอยู่ต่างถิ่น ที่บ้านมีคนแก่อย่างข้าเพียงคนเดียว”

ได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ยังลังเลสักพัก สุดท้ายก็พยักหัว แล้วเดินตามหญิงชราไป

หญิงชราพาลั่วเสี่ยวปิงเดินไปตามซอยเล็กๆ เดินไปด้วย หญิงชรายังถามสถานการณ์ลั่วเสี่ยวปิงไปด้วย

อย่างเช่น อายุ

แล้วก็อย่างเช่น บ้านอยู่ที่ไหน เจอเรื่องอะไรมา

พวกนี้ ลั่วเสี่ยวปิงคิดไว้ในใจแต่แรกแล้ว ดังนั้นจึงตอบได้อย่างฉะฉาน

ลั่วเสี่ยวปิงสร้างเรื่องเล่าให้กับตัวเองอย่างเป็นเรื่องเป็นราว บอกว่าพ่อแม่เสียแล้วทั้งสอง จึงมาตามหาญาติที่เมืองซีเหอ กลับพบว่าญาติย้ายออกไปจากเมืองซีเหอนานแล้ว นางจึงไม่รู้ว่าควรที่จะไปไหนต่อดี

เรื่องเล่าแบบนี้ อยู่ในยุคสมัยที่ข่าวสารถูกปิดกั้น ถือเป็นสิ่งที่สร้างความเชื่อใจได้มากที่สุด

และแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงพบว่าหลังจากตนเองเล่าถึงเรื่องราวความเป็นมาของตนเองแล้ว หญิงชราแลดูเหมือนจะเดินเร็วขึ้นอย่างมาก

แต่ว่าเมื่อเดินมาถึงในซอยที่เปลี่ยวแห่งหนึ่ง จู่ๆหญิงชราก็เดินนำหน้าลั่วเสี่ยวปิงไปหนึ่งก้าว

ลั่วเสี่ยวปิงเพียงทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังหญิงชราอย่างเดียว

จู่ๆ หญิงชราก็หยุด ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ทันเงยหน้าขึ้น ก็มีผงยาโรยมาใส่ลั่วเสี่ยวปิง….

เมืองหลินอาน ภายในจวนแห่งหนึ่ง ฉีเห้าเทียนกำลังกุมนวดขมับอยู่