แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 132

เมื่อองครักษ์ได้ยิน เขาก็ตกใจจนหมอบกับพื้น “ข้าน้อยมิกล้า แต่ข้าน้อยได้ยินว่าเรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับอ๋องเซ่อเจิ้ง”

ในเมืองหลวง ไม่มีใครไม่กลัวอ๋องเซ่อเจิ้ง

แต่องครักษ์ก็รู้ดีว่าฮองเฮาเกลียดเวลามีคนพูดถึงอ๋องเซ่อเจิ้งต่อหน้านางที่สุด

เมื่อฮองเฮาได้ยินสิ่งที่องครักษ์พูด น้ำเสียงก็แหลมขึ้นมาทันที

“บังอาจ!”

หลังจากพูดจบ ฮองเฮามู่ก็ลุกขึ้นอย่างเสียกิริยาเล็กน้อย

แต่ฮองเฮาก็รู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว รู้ว่าตนเองลืมตัวเสียกิริยา ก็ระงับอารมณ์และพูดอย่างเคร่งขรึม “เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว เจ้าออกไปก่อน เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ มิฉะนั้น…”

ฮองเฮามู่ยังพูดไม่จบ แต่องครักษ์กลัวจนเหงื่อออกเย็นเยียบ

“วันนี้ข้าน้อยจะไม่ได้เข้าวัง ข้าน้อยทูลลา”

พูดจบ องครักษ์ก็ถอยหลังและจากไป

ในตำหนักเหลือเพียงฮองเฮามู่คนเดียว

เมื่อไม่มีคนเห็น ฮองเฮามู่ก็ไม่สามารถซ่อนความตื่นตระหนกในใจได้อีกต่อไป

อ๋องเซ่อเจิ้งหายตัวไปหลายวัน นางและฝ่าบาทได้ส่งคนไปตามหา แต่ก็ไร้ข่าวคราว

แม้จะอ้างต่อทุกคนว่า “อยู่ต้องเห็นคน ตายต้องเห็นศพ” แต่นางและฝ่าบาทก็รู้ดี ในใจของพวกเขาคิดว่าฉีเทียนเห้าได้ตายไปแล้ว

ถ้าไม่เป็นเช่นนั้น ด้วยนิสัยของเขา ควรบุกกลับเมืองหลวงนานแล้ว

เพราะเรื่องเหล่านั้นที่ฝ่าบาททำที่ชายแดน นางรู้ทุกเรื่อง ทำไมอ๋องเซ่อเจิ้งจะไม่รู้ได้อย่างไร

และสิ่งที่ทำให้นางกลัวก็คือ นอกจากเรื่องนี้แล้ว ยังมีเงินทองของตระกูลอยู่ในนั้น

ฝ่าบาทอายุ33ถึงได้ขึ้นครองบัลลังก์ แต่กลับถูกลูกชู้ที่อายุ15ปี มาเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งก่อน ไม่เพียงแค่ฝ่าบาทที่อัดอั้นตันใจเท่านั้น แต่นางเองก็ร้อนใจเหมือนกัน

เพราะโอรสของตนเองอ่อนกว่าไอ้นอกคอกนั่นเพียงสองปีเท่านั้น หากไอ้นอกคอกนั่นยังครองตำแหน่งอ๋องเซ่อเจิ้งตลอด เมื่อโอรสของตนเองขึ้นครองราชย์มิต้องถูกควบคุมเช่นเดียวกับฝ่าบาทหรือ?

ดังนั้นเพื่อจัดการกับไอ้นอกคอกนั่น คนในตระกูลมู่จึงแอบยื่นมือเข้ามาช่วย

ยิ่งคิด ฮองเฮามู่ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ

“ไม่ได้ เรื่องนี้ข้าต้องทูลฝ่าบาท”

เมื่อฮองเฮามู่พูดจบนางก็จะเดินออกไปด้านนอก

หากฝ่าบาทรู้ว่าฉีเทียนเห้ายังมีชีวิตอยู่ จะต้องตามฆ่าเขาให้สิ้นซากแน่นอน

เพียงแค่ฉีเทียนเห้าตาย พวกเขาก็ปลอดภัยแล้ว

แต่ว่าก่อนที่ฮองเฮามู่จะไปถึงประตู ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้านาง

“อ้า...” ฮองเฮาตกใจ “เด็กๆ มี…”

“ฮองเฮา อ๋องเซ่อเจิ้งให้ข้าน้อยนำคำพูดประโยคหนึ่งมา เมื่อพูดเสร็จก็จะไป ฮองเฮาต้องการเรียกผู้อื่นหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เมื่อฮองเฮามู่ได้ยินเช่นนั้น ก็หน้าซีด

ฉีเทียนเห้ายังไม่ตายจริงๆหรือ?

เป็นไปได้อย่างไร?

ทำไมเขาดวงแข็งได้ขนาดนั้น?

คนนั้นไม่สนใจว่าฮองเฮามู่คิดอะไร หยิบจดหมายออกมาจากอกตนเองหนึ่งฉบับ

“เชิญฮองเฮาทอดพระเนตรก่อน”

หลังจากพูด จดหมายก็ร่อนไปที่เท้าของฮองเฮา

เมื่อมองไปยังจดหมายที่อยู่ปลายเท้า สีหน้าของฮองเฮาก็ไม่สู้ดีนัก

ไร้เหตุผลสิ้นดี แบบนี้ไม่เท่ากับการกดใบหน้าฮองเฮาแห่งแคว้นลงกับพื้นแล้วเหยียบซ้ำหรือ?

ฮองเฮามู่ยืดหลังขึ้น ไม่ยอมเก็บจดหมาย

คนตรงประตูไม่ได้รีบร้อน แต่พูดเบาๆว่า “หากฮองเฮาไม่ทรงทอดพระเนตร เช่นนั้นข้าน้อยก็ขอทูลลา หวังว่าฮองเฮาจะไม่ทรงเสียใจในภายหลัง”

เมื่อได้ยิน ฮองเฮามู่ก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีในใจ ขณะที่นางกำลังจะถามว่าคนนั้นหมายความว่าอย่างไร คนนั้นก็หันหลังกลับและกำลังจะจากไป

“ช้าก่อน!” ฮองเฮามู่ตื่นตระหนกและหยุดคนนั้น

คนนั้นหยุด แต่ไม่ได้หันกลับมา

ฮองเฮามู่กัดฟันแน่น สายตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองและความอัปยศ แต่ในท้ายที่สุดนางก็ก้มลงหยิบจดหมายบนพื้น