แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 133

“ลุงต้าฉวน เกิดอะไรขึ้นหรือ?” เห็นจางต้าฉวนเดินมาอย่างรีบร้อน ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดว่าเกิดอะไรขึ้น

จางต้าฉวนตกตะลึงเมื่อได้ยิน แล้วโบกมืออย่างรวดเร็ว "ไม่มี ไม่มี คือข้ามีเรื่องมาหาเจ้า"

เมื่อได้ยินว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงก็โล่งอก “ลุงต้าฉวนมีอะไรหรือ?”

โดยปกติป้าจะเป็นคนมาหานาง ส่วนลุงต้าฉวนนั้นไม่ค่อยได้มาด้วยตัวเอง ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงอยากรู้มากว่าจางต้าฉวนมาหานางด้วยเรื่องอะไร

เมื่อจางต้าฉวนได้ยิน เขาก็รีบล้วงของบางอย่างออกมาจากอกเสื้อและส่งให้ลั่วเสี่ยวปิง “เสี่ยวปิง อันอันเด็กคนนั้นต้องมาเดือดร้อน สาเหตุก็มาจากครอบครัวเรา ข้าขอโทษจริงๆ เจ้าช่วยให้พวกเราได้ของสิ่งนี้กลับมา ก่อนหน้านี้ก็อยากมอบให้เจ้า แต่ก็ยังไม่มีโอกาสที่เหมาะสม วันนี้ข้ามอบให้เจ้า”

เรื่องที่อันอันถูกลักพาตัว ตระกูลจางก็รู้สึกผิดมาตลอด

ไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยขอโทษ แต่ว่าตระกูลจางมีจิตใจดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร จึงรู้สึกว่าขอโทษครั้งเดียวนั้นไม่เพียงพอ ดังนั้นครั้งนี้จางต้าฉวนจึงกล่าวถึงเรื่องนี้อีก

สำหรับของที่อยู่ในมือของจางต้าฉวนนั้น ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้นหลังจากฟังคำพูดของจางต้าฉวน

ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงก้าวถอยหลังและปฏิเสธไม่ยอมรับไว้

“ลุงต้าฉวน นี่เป็นของชดเชยที่ตระกูลเมี่ยวมอบให้พี่ต้าหลางข้าไม่สามารถรับไว้ได้” ล้วนเป็นของที่เมี่ยวชุ่ยหลานทำขึ้นมาทั้งหมด นางก็แค่พูดไปอย่างนั้นเอง

เมื่อเห็นอย่างนั้นจางต้าฉวนก็ส่ายหัว “ไม่ เสี่ยวปิง ถ้าหากไม่มีเจ้าทั้งยังมีตระกูลเมี่ยวสารเลว บัดซบ พวกเราก็คงเอาสิ่งนี้กลับมาไม่ได้ นอกจากนี้ ถ้าเทียบกับขาของต้าหลางของพวกนี้ไม่สำคัญเลย”

จางต้าฉวนยืนกรานที่จะให้ แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็ยืนกรานที่จะไม่รับ สถานการณ์จึงตึงเครียดเล็กน้อย

ท้ายที่สุดจางต้าฉวนก็ร้อนใจเล็กน้อย พูดว่า “เสี่ยวปิง หากเจ้าไม่ยอมรับของสิ่งนี้ ข้าและป้าของเจ้าก็จะคิดเรื่องนี้วกไปวนมาไม่หลับไม่นอน เจ้าทนได้หรือ?”

ลั่วเสี่ยวปิง“…”

เมื่อเห็นว่าจางต้าฉวนอยากจะให้ตนเองรับไว้จริงๆ ลั่วเสี่ยวปิงก็จนปัญญา จึงพูดแค่ว่า “เอาอย่างนี้ ของสองอย่างนี้ข้าต้องการเพียงอย่างเดียว ส่วนของอีกอันลุงต้าฉวนก็มอบให้น้องซิ่งฮวาเป็นอย่างไร?”

เมื่อจางต้าฉวนได้ยิน เขาก็กลัวว่าลั่วเสี่ยวปิงจะเปลี่ยนใจ เขาจึงหยิบปิ่นเงินออกมาไว้ในมือทันที แล้วหยิบกำไลเงินมอบให้ลั่วเสี่ยวปิง “ปิ่นเงินนี้ข้าจะมอบให้น้องซิ่งฮวาของเจ้า ส่วนกำไลเงินอันนี้ข้ามอบให้เจ้า”

ปิ่นเงินค่อนข้างเบา กำไลเงินนั้นเป็นของจริง ถ้าหากนางไม่รับอีก เกรงว่าเสี่ยวปิงก็คงไม่รับทั้งหมด

เมื่อเห็นท่าทีของจางต้าฉวน ลั่วเสี่ยวปิงก็เข้าใจ แล้วหยิบกำไลเงิน

เมื่อจางต้าฉวนเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงเก็บของไปแล้ว เขาก็โล่งใจและไม่รบกวนลั่วเสี่ยวปิง

มากนัก ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับและจากไป

เมื่อเห็นจางต้าฉวนออกไป ฉีเทียนเห้าก็เดินออกมาจากห้อง

“เจ้าลืมอะไรไปหรือไม่?” ฉีเทียนเห้าเตือน

เมื่อเห็นว่าช่วงนี้นางทุ่มเททำเรื่องต่างๆยุ่งมาก เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย แต่วันนี้คนจากบ้านใหญ่ของตระกูลลั่วกลับมาหมดแล้ว แต่นางกลับไม่ใส่ใจจะจำเลย เขาจึงต้องเตือนนางสักหน่อย

ลั่วเสี่ยวปิง “…อะไร?” นางจำไม่ได้ว่าตัวเองลืมอะไร

นอกจากนี้ ความจำนางดีมาก ไม่มีทางลืมเรื่องอะไร

มิเช่นนั้นหากปราศจากพรสวรรค์เรื่องความสามารถในการจำ นางจะทำเรื่องได้ทั้งหมดได้อย่างไร？

อาศัยหน้าตา? อย่าล้อเล่นไปหน่อยเลย!

ฉีเทียนเห้า “…” ลืมไปแล้วจริงๆ

“เรื่องย้ายทะเบียนบ้าน เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ได้ลืม?”