แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 150

จ้าวซื่อนึกว่าลั่วเสี่ยวปิงต้องการจะมาประนีประนอมกับตัวเอง นางจึงฮึกเหิมขึ้นมาในทันที “ง่ายดายมาก จ่ายเงินให้ข้าห้าสิบตำลึง แล้วลืมเรื่องนี้ไปซะ”

หลังจากพูดจบ นางก็รู้สึกว่ามันยังไม่เพียงพอ ก็เลยพูดเสริมขึ้นมาหนึ่งประโยคว่า “และยังมอบเนื้อชิ้นใหญ่เหล่านั้นที่อยู่ในครัวของเจ้าทั้งหมดให้ข้าด้วย”

เนื้อเยอะแยะขนาดนั้นน่ะ นอกจากตอนที่ฆ่าหมูในหมู่บ้านแล้ว นางก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

แต่ตอนที่ฆ่าหมูในหมู่บ้าน แต่ละครัวเรือนก็ได้ซื้อหมูไปทีละนิดทีละน้อย และมันก็ไม่ใช่สิ่งที่นางจะสามารถรับประทานได้

แต่ทว่านางไม่เคยกินเนื้อที่จุใจแบบนี้มาก่อน ถ้าเนื้อเหล่านั้นเป็นของนางทั้งหมดแล้ว นางจะก็จะนำไปต้มหม้อใหญ่ๆหนึ่งมื้อ และกินให้เพียงพอไปเลย!

เมื่อได้เผชิญกับคำขอที่น่าด้านไร้ยางอายของจ้าวซื่อ ลั่วเสี่ยวปิงก็หัวเราะขึ้นมาด้วยความโกรธเคือง แม้แต่การต้อนรับขับสู้ก็คร้านที่จะทำต่อไป นางจึงพูดอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่เกรงใจขึ้นมาว่า “ไม่มีทาง!”

ในขณะที่จ้าวซื่อกำลังฝันหวานว่าตัวเองได้กินเนื้ออยู่นั้น นางก็ได้ถูกลั่วเสี่ยวปิงปฏิเสธเช่นนี้อย่างฉับพลัน นางจึงทำสีหน้าไม่อยากจะเชื่อขึ้นมาในทันที “เจ้าปฏิเสธข้างั้นหรือ?”

นางกล้าปฏิเสธนางได้อย่างไร?

ลั่วเสี่ยวปิงทำสีหน้าเย็นชาและไม่ได้พูดอะไรเลย

“ลั่วเสี่ยวปิง สามีของเจ้าตีข้า เจ้าไม่ช่วยข้า เจ้าไม่กลัวว่าจะถูกฟ้าผ่าตายหรือ?” ดวงตาของ จ้าวซื่อเบิกกว้างขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเกรี้ยว

“เหอะ เจ้าคิดจะขโมยเนื้อจากบ้านข้า ทุบตีและดุด่าลูกสาวของข้า สามีของข้าแค่จับเจ้าโยนทิ้งลงไปในคูน้ำก็ถือว่าเบามากแล้ว” ลั่วเสี่ยวปิงยิ้มเยาะ

“ป้าสะใภ้รอง ที่ข้าเรียกเจ้าว่าป้าสะใภ้ เจ้าอย่าได้คิดนะว่าท่านเป็นผู้อาวุโสแล้วจริง ๆ ต่อไปภายหน้าถ้าเจ้ากล้ารังแกลูก ๆ ของข้าอีกล่ะก็ ไม่จำเป็นต้องให้สามีของข้าลงมือหรอก ตัวข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปแน่ และจะต้องเอาคืนกลับไปเป็นสิบเท่า ข้าพูดจริงทำจริง”

“เจ้า......” จ้าวซื่อคิดไม่ถึงเลยว่าลั่วเสี่ยวปิงจะพูดแบบนี้กับนาง นางจึงทั้งตกใจและโกรธอยู่ครู่หนึ่ง

แต่ทว่า เมื่อนางดันมองไปที่สายตาที่แน่วแน่นั้นของ ลั่วเสี่ยวปิง จ้าวซื่อก็เชื่อว่า ลั่วเสี่ยวปิงสามารถทำอย่างนั้นออกมาได้จริงๆ

นางจะไม่เชื่อได้หรือ? ไม่ใช่ว่านางไม่เคยถูกเอาเปรียบด้วยน้ำมือของลั่วเสี่ยวปิงเลยนี่นา

“สำหรับเรื่องฟ้าผ่านั้น ถ้าสวรรค์มีตา คนแรกที่จะถูกฟ้าผ่า ก็คงจะเป็นป้าสะใภ้รองนั่นแหล่ะ เจ้าว่าใช่หรือไม่?”

ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งจะพูดจบ ในท้องฟ้าก็เกิดเสียงดังกึกก้องขึ้นมาทันที

แต่เห็นได้ชัดว่า บนท้องฟ้ายังมีดวงอาทิตย์อยู่ มันยังคงเป็นท้องฟ้าสีครามที่มีเมฆสีขาว และไม่มีเมฆสีดำอยู่ในนั้นเลยสักนิด

เมื่อได้เห็นฉากนี้ จ้าวซื่อ ที่เดิมทีกำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ตกใจขึ้นมาเสียแล้ว

ทันใดนั้นนางก็นึกถึงสิ่งที่นางเคยได้ยินในหมู่บ้านขึ้นมาได้ ซึ่งว่ากันว่าตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงได้ติดตามผู้ชายในหมู่บ้านไปช่วยจางต้าหลางเรียกร้องยุติธรรมก่อนหน้านี้ เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวของลั่วเสี่ยวปิงเท่านั้น ก็ทำให้ฟ้าร้องขึ้นมาในวันที่แดดจ้าได้

เมื่อก่อนนางไม่คิดว่าจะมีอะไร นางคิดเพียงว่ามันเป็นข่าวลือที่แพร่สะพัดอยู่ในวงกว้างเท่านั้น

แต่ทั้งหมดที่อยู่ต่อหน้านี้ กลับทำให้ จ้าวซื่อต้องสั่นเทาไปทั้งตัว

ในขณะที่กำลังมองดูลั่วเสี่ยวปิงอยู่นั้น จ้าวซื่อก็รู้สึกว่านางไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก

หรือว่า เทพเจ้าแห่งสายฟ้ายังคงดูแลโลกมนุษย์แห่งนี้อยู่จริง ๆ ?

จ้าวซื่อกลัวว่าจะถูกฟ้าผ่าขึ้นมาจริง ๆ นางจึงรีบลุกขึ้นมาจากคูระบายน้ำเสียอย่างรวดเร็ว เพราะความไม่พอใจ จ้าวซื่อจึงยังคงอดไม่ได้ที่จะพูดคำพูดที่หยาบกระด้างกับลั่วเสี่ยวปิง

“เจ้าอย่าพึ่งได้ใจไปหน่อยเลย”

หลังจากที่พูดจบ จ้าวซื่อก็วิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังมองดูเงาด้านหลังของจ้าวซื่อ สายตาเย็นชาก็ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของนาง

จนกระทั่งตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้คนที่มามุงดูอย่างคึกคักเหล่านั้นอีกครั้ง ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อยากไปต้อนรับพวกเขาต่อแล้ว นางก็เลยพูดขึ้นมาว่า “วันนี้ในบ้านมีเรื่องยุ่งมาก ทุกท่านได้โปรดกลับไปก่อน หากพวกท่านอยากจะเยี่ยมชมภายในบ้านก็ได้โปรดมาอีกครั้งตอนที่จัดงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ในอีกสามวันข้างหน้าเถอะเจ้าค่ะ”

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะเชิญคนในหมู่บ้านให้มาในงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่

ลั่วเสี่ยวปิงได้ออกคำสั่งขับไล่แขกแล้ว ต่อให้ชาวบ้านในหมู่บ้านจะหน้าหนาแค่ไหนพวกเขาก็ไม่สามารถรั้งอยู่ต่อไปได้