แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 155

ลั่วเสี่ยวปิงคิดว่าผ้าใบเหล่านี้คงจะมีราคาแพง แต่ก็ไม่คิดว่าจะแพงขนาดนี้

อย่าว่าแต่ห้าพันตำลึง ต่อให้นางเอาเงินหนึ่งพันตำลึงออกมาตอนนี้ นางก็รู้สึกเหมือนจะล้มละลายแล้ว

ที่แท้ความเร็วในการหาเงินยังไม่เท่าความเร็วในการจ่ายเงิน!

แต่เมื่อมองไปยังขบวนรถม้าที่ทอดยาว ในตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้มีความคิดที่จะถอยกลับ

มีผ้าใบพวกนี้ ไม่ต้องพูดถึงเรือนกระจกสำหรับทุกครัวเรือนในหมู่บ้านหมู่บ้านเฉินเจีย ถึงจะมีอีกซักสามหรือห้าหมู่บ้านเฉินเจียก็ยังพอใช้

นอกจากนี้ เมื่อสักครู่นางเห็นแล้ว ความเหนียวของผ้าใบพวกนี้นับว่าดีมากคงจะเอากลับมาใช้ใหม่ได้หลายปี ดังนั้นในระยะยาวห้าพันตำลึงถือว่าคุ้มค่า

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าต้นทุนจะสูงขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าโอหยางฉี่หยู่จะขนสิ่งเหล่านี้มาในสภาวะที่ไม่รู้ว่าผ้าใบพวกนี้ใช้การได้หรือไม่ ไม่รู้ว่าโอหยางฉี่หยู่มีความกล้ามากหรือมีวิสัยทัศน์ยาวไกลกันแน่…

แต่ว่าเงินนี่…

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย

อีกไม่กี่วันร้านตัดเสื้อเสื้อก็ควรแบ่งส่วนแบ่งให้นาง ถึงแม้จะยังไม่ทราบจำนวนที่แน่นอน แต่แค่คิดก็รู้ได้ว่าส่วนแบ่งของร้านตัดเสื้อต้องไม่เกินห้าพันตำลึงแน่นอน

ส่วนยาถึงนางจะทำออกมาแล้วส่งให้เหรินโซ่วถังภายในวันนี้ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เงินปันผลทันที

และเงินที่นางมีอยู่ในมือ เมื่อเทียบกับเงินห้าพันตำลึงนั่นก็ราวกับขนหงส์เขากิเลน เฮ้อ ยากจริงๆ

“แม่นางลั่วไม่ต้องกังวลปัญหาเรื่องเงิน เจ้านายของพวกเรากล่าวไว้ หากแม่นางลั่วเตรียมใช้เงินซื้อผ้าใบเหล่านี้ สามารถติดเงินไว้ก่อนก็ได้ ไม่ต้องรีบร้อนให้ตอนนี้” เถ้าแก่ฉินมองออกถถึงความสับสนของลั่วเสี่ยวปิง จึงพูดด้วยรอยยิ้ม

ถึงยังไงเจ้านายก็วางแผนที่จะร่วมมือกับนางในระยะยาว และก็ไม่กลัวว่านางจะหนีไป

นอกจากนี้เจ้านายก็พูดแล้วว่า การให้แม่นางลั่วติดเงินยังได้ไมตรีจากนาง หากในอนาคตแม่นางลั่วมีความคิดดีๆ อะไร นางต้องนึกถึงพวกเขาหอฝูหม่านก่อนแน่นอน

เห็นท่าทางเถ้าแก่ฉินยิ้มตาหยี ลั่วเสี่ยวปิงไหนเลยจะไม่รู้ว่าโอหยางฉี่หยู่คิดอะไรอยู่ในใจ?

แต่ นางก็ไม่ได้คิดเปลี่ยนคู่ค้าทางธุรกิจ ดังนั้นนางจึงพยักหน้า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ รบกวนเถ้าแก่ฉินช่วยขอบคุณเจ้านายโอหยางแทนข้าด้วย”

เมื่อเถ้าแก่ฉินได้ยิน เขาก็ยิ้มและโบกมือ "ไม่รบกวน ไม่รบกวน"

เมื่อเห็นแบบนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อ้อมค้อมอีกต่อไป แต่ได้เริ่มจัดการสถานที่ของผ้าใบล้ำค่าเหล่านี้

นอกจากรถม้าสี่คันที่เหลือไว้เตรียมส่งไปยังหมู่บ้านเฉินเจียแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงให้รถม้าเหล่านั้นส่งส่วนที่เหลือไปยังโรงเก็บของในบ้านของนาง

หลังจากที่สินค้าทั้งหมดขนถ่ายเรียบร้อย เดิมลั่วเสี่ยวปิงต้องการบอกลาเถ้าแก่ฉินและไปที่หมู่บ้านเฉินเจียสักหน่อย แต่ถูกเถ้าแก่ฉินรั้งเอาไว้

“แม่นางลั่วรอสักครู่”

ลั่วเสี่ยวปิงหันกลับมามองเถ้าแก่ฉินอย่างสงสัย

เถ้าแก่ฉินในตอนนี้ไม่ได้ดูร่าเริงแจ่มใสเหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เขาเจรจาธุรกิจ แต่กลับมีท่าทีลังเลและไม่แน่ใจที่จะพูด

หลังจากที่รู้จักเถ้าแก่ฉินมานานขนาดนี้ นางไม่เคยเห็นเถ้าแก่ฉินเป็นแบบนี้มาก่อน

ในขณะที่รู้สึกแปลกๆในใจ ลั่วเสี่ยวปิงถามว่า "เถ้าแก่ฉินมีเรื่องอะไรอีกหรือ?"

“คืออย่างนี้แม่นางลั่ว ตอนนี้มีข่าวเรื่องหนึ่งแพร่สะพัดในเมือง ว่ากันว่าลูกสาวของตระกูลหราวคลอดก่อนกำหนดเกือบเป็นหนึ่งศพสามชีวิต แต่เป็นเพราะมีหมอหญิงคนหนึ่งช่วยชีวิตทั้งสามคน ไม่รู้ว่าหมอหญิงคนนี้ใช่แม่นางลั่วหรือไม่?”

เถ้าแก่ฉินมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิง ในแววตามีความต้องการใคร่รู้เล็กน้อย

ตระกูลหราวเป็นตระกูลดังที่มีชื่อเสียงในละแวกนี้ ดังนั้นสิ่งที่เกิดขึ้นจึงกระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่ทุกคนรู้เพียงว่าลูกสาวของตระกูลหราวได้รับการช่วยเหลือจากหมอหญิงคนหนึ่ง แต่ไม่มีใครรู้ว่าหมอหญิงคนนี้เป็นใคร