แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 16

เถ้าแก่ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ส่ายหัว “บอกตามตรง อาหารพวกนี้หอฝูหม่านพวกข้าไม่มี หอว่านเซียงที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามนั้นก็ไม่มีแน่นอน”

เห็ดหอม เห็ดทองอะไรกันเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

แน่นอนว่าที่เถ้าแก่เรียกหยุดลั่วเสี่ยวปิง ไม่ได้เป็นเพราะใจดีเตือนนางว่าฝ่ายตรงข้ามไม่มีอาหารที่นางสั่ง แต่เป็นเพราะป้องกันไม่ให้แขกเขาคิดว่าหอว่านเซียงมีจึงวิ่งไปที่หอว่านเซียง เพราะคำที่แม่นางนี้พูดนั้นเหมือนเป็นการชักจูง

เมื่อคิดเช่นนี้ สายตาของเถ้าแก่ที่มองดูลั่วเสี่ยวปิงนั้นก็มีความสงสัยเล็กน้อย

แม่นางนี้ คงไม่ใช่คนที่ร้านฝ่ายตรงข้ามจงใจส่งมาทำลายชื่อเสียงของหอฝูหม่านหรอกมั้ง？

เพราะแม่นางคนนี้ดูไม่เหมือนคนที่มีเงินมากินอาหารในร้านเหล้าแบบนี้เลย

ลั่วเสี่ยวปิงทำงานอยู่ในห้างสรรพสินค้ามาหลายปี แน่นอนแล้วว่าต้องดูสีหน้าและความคิดของเถ้าแก่ออก แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ เพียงแค่ทำหน้าเสียดาย“วัตถุดิบในมือข้าไม่ครบ ซื้อมาหมดแล้วมาทำก็ไม่สะดวกจึงมาร้านเหล้า ในเมื่อร้านทั้งสองก็ไม่สามารถทำของสิ่งนี้ออกมาได้ งั้นข้าไปเตรียมวัตถุดิบเองดีกว่า”

ว่าแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็จูงลูกทั้งสองเดินออกไปข้างนอก เดินไปด้วยก็ถอนหายใจอย่างเสียดาย “ของอร่อยเช่นนั้น ร้านอาหารใหญ่ๆในเมืองนี้กลับไม่มี……”

เมื่อแขกทั้งหลายได้ยินลั่วเสี่ยวปิงบอกรสชาติอร่อย แต่ในตาแต่ล่ะคนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดาย

หากร้านเหล้ามีอาหารสามอย่างนั้น งั้นพวกเขาก็จะได้ลิ้มรสชาติที่อร่อยนั้นด้วยไม่ใช่หรือ？

เถ้าแก่ได้ยินคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง แล้วก็หันมองการตอบสนองของแขกในร้านเหล้า ก็เปลี่ยนใจทันที เรียกลั่วเสี่ยวปิงหยุดอีกครั้ง “แม่นางเดี๋ยวก่อน”

พอลั่วเสี่ยวปิงหันกลับมา ครั้งนี้เถ้าแก่ไม่รอลั่วเสี่ยวปิงเอ่ยปาก ก็เอ่ยว่า“ในครัวข้ามีวัตถุดิบอยู่แล้ว หากแม่นางทำเป็น ก็ทำที่ครัวของพวกข้าเลยดีหรือไม่？”

หากมันอร่อยอย่างที่นางบอกจริง งั้นเขาก็ซื้อสูตรนั้นมาซะ