แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 17

พึ่งพูดจบ ก็มีร่างที่แข็งแกร่งหนึ่งพุ่งเข้ามา นำพวกเห็ดที่ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งจัดวางเสร็จกวาดลงบนพื้น เร็วจนลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ทันตั้งสติ

“ท่านแม่！”

ตอนแรกลั่วเสี่ยวปิงให้อานอานกับเล่อเล่อยืนรอหน้าประตูห้องครัว แต่เด็กทั้งสองเห็นการเอิกเกริกเช่นนี้ กังวลว่าแม่ของพวกเขาจะโดนรังแกอีก จึงวิ่งเข้ามาโดยไม่สนอะไรเลย

เห็นลูกทั้งสองเข้ามา ลั่วเสี่ยวปิงกลัวเด็กจะได้รับบาดเจ็บ จึงซ่อนลูกทั้งสองไว้ในหลังของตัวเอง แล้วจึงค่อยเงยหน้าหันมองพ่อครัวที่ขว้างของตนเอง โดยสายตาที่โกรธ

“นี่แม่นาง หากข้าดูไม่ผิดล่ะก็ ของพวกนี้เป็นเมาโวโว？”ขณะนี้เถ้าแก่ฉินก็ได้สติคืนมา สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีนัก

เมื่อจางต้าเสาได้ยินเช่นนี้ ก็กล่าวด้วยสีหน้าที่โกรธเคืองว่า “เถ้าแก่ พวกนี้มันคือเมาโวโวที่กินแล้วทำให้คนตายได้นี่นา”

เมื่อพ่อครัวคนอื่นๆ ได้ยินว่าเป็นเมาโวโว ก็รีบวางงานในมือลงและเข้ามาล้อมกันอยู่รอบๆทันที

“ใช่ พวกนี้มันคือเมาโวโวจริง แต่ว่าไม่ใช่……”

ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะอธิบาย แต่คนอื่นๆในครัวก็กลับตื่นเต้น

“ของมีพิษเช่นนี้เจ้าบังอาจกล้าเอาเข้ามาในครัว เจ้ามีเจตนาอะไรกันแน่？”

“นี่เจ้าจะสร้างความวิบัติให้กับหอฝูหม่านของพวกข้าเหรอ！”

“ไอ้หญิงร้ายกาจ เจ้าคงจะเป็นสายลับที่หอว่านเซียงฝ่ายตรงข้ามนั้นส่งมาสินะ？”

ทุกคนคนนี้พูดหนึ่งคำ คำนู้นพูดหนึ่งคำ สายตาที่มองลั่วเสี่ยวปิงนั้นเต็มไปด้วยเจตนาร้าย ส่วนสีหน้าของเถ้าแก่ฉินนั้นก็ไม่ค่อยดีนัก

“เถ้าแก่ พวกข้าแจ้งขุนนางเถอะ นำตัวหญิงร้ายกาจนี้ส่งไปศาล”

เมื่ออานอานได้ยินเช่นนี้ ก็ทนไม่ไหวและวิ่งออกมาจากข้างหลังของลั่วเสี่ยวปิง กล่าวโดยความโกรธเคืองว่า “ของพวกนี้กินแล้วไม่ตายหรอก พวกข้ากับท่านแม่กินมาหลายวันแล้วไม่เห็นเป็นไรสักนิดเลย พวกเจ้าห้ามใส่ร้ายแม่ข้า”

เล่อเล่อก็โผล่หัวออกมา กล่าวเห็นด้วยโดยเสียงที่น่ารัก “เห็ดอร่อย พวกเจ้ามันเลว！”

ตอนแรกเถ้าแก่โกรธมาก แต่หลังจากได้ยินคำพูดของอานอานและเล่อเล่อแล้ว สีหน้าก็ดีขึ้นหน่อย